Hoi, Vanochtend heb ik twee zwangerschapstesten gedaan en allebei positief. Ik ben 22 en ben al 6.5 jaar samen met mijn vriend. Toch is het een onverwachte zwangerschap. Mijn vriend zit nog te twijfelen of hij een studie wil gaan doen of wil naar het buitenland om te werken (wat nu dus niet meer kan). Zelf zit ik nu in mijn afstudeerjaar en ben totaal overrompeld. Ik zit gewoon aan de pil met behulp van de pil app. Ik weet niet wat ik moet doen, daarmee bedoel ik te zeggen wat de gevolgen zijn en wat er allemaal bij komt kijken. Zelf ben ik tegen abortus, dus dat doen we sowieso niet. Ik krijg niet goed hoogte van mijn vriend, we moeten dit nog even verwerken. Maar ik ben nu een soort van in paniek, zoveel vragen gaan er door mijn hoofd. Ons eerste kindje, over een half jaar moeten we onze woning uit ivm de sloop, ik moet afstuderen, mijn vriend werken, ik heb nog helemaal geen baan, hoe gaan we dit rond krijgen. Hebben jullie hier ervaring mee of tips? (het lijkt alsof ik niet blij ben met de zwangerschap en dat ik ondankbaar klink, alleen dit is niet zo. Ik ben heel dankbaar dat ik zwanger mag zijn alleen ben nu onzeker over mezelf en onze situatie) Alvast bedankt!
Ik kan me heel goed voorstellen dat je compleet overrompeld bent door dit nieuws en daarom (nog) niet meteen staat te juichen! In elk geval alsnog gefeliciteerd! Hebben jullie het verder al tegen iemand vertelt (fam?) of bij de huisarts geweest? Ik denk dat jullie dit samen even moeten laten bezinken en hier over in gesprek gaan. De situatie verandert nu eenmaal en dat heeft natuurlijk gevolgen. Wat willen jullie? Kunnen jullie praktisch gezien nog afstuderen? Sta je ingeschreven bij de woningbouw? Kun je alvast gaan reageren op woningen? Bekijk wat jullie aan huurtoeslag krijgen. Hebben jullie bijbaantjes? Verwachten jullie op korte termijn werk te vinden? Krijgen jullie steun vanuit familie? Ik denk dat het belangrijk is om samen naar dit soort dingen te gaan kijken. Dus pen en papier erbij en ga maar brainstormen! En hopelijk kun je ondanks alle vraagtekens ook allebei genieten van de zwangerschap!
Gefeliciteerd! Jullie zijn al heel lang samen, dus dat zit wel snor! Dat vind ik het belangrijkste! Als 2 mensen van elkaar houden komt het met de opvoeding van een kindje ook helemaal goed. Een kindje heeft liefde nodig! En als jullie hier beide achter staan dan kunnen jullie het belangrijkste al geven! Zoals hierboven ook staat beschreven, pak pen en papier en bedenk alle praktische dingen die nodig zijn en schrijf die op. Schrijf je zo snel mogelijk in (als dat nog niet is gebeurd) bij de woningbouw. Vaak krijg je voorrang op een huis als je zwanger bent. Qua werk zal je vriend misschien eerst werk moeten zoeken wat niet helemaal het werk was wat hij zou willen. Maar inkomsten zijn nu ook belangrijk. Al hoeft het allemaal niet duur te zijn. Op marktplaats staan prachtige baby kamers die je eventueel zelf kunt opknappen. Pampers kunnen van eigen merk zijn, je kunt borstvoeding geven, of eigen merk flesvoeding. Kleertjes voor de kleine hoeft ook niet duur te zijn.. Je zou als je een goede echo hebt gehad alvast kunnen beginnen met dingen te kopen die in de aanbieding zijn.. (zoals pampers, kleding, rompers, sokjes) Je kunt je gaan inschrijven op WIJ.nl, dan krijg je een babybox. Het zelfde geld voor etos.. (moet je even googlen op babyboxen, dan kun je je zo inschrijven) Daar zitten leuke dingen in die je kunt gebruiken. Kijk even naar je verzekering ivm kraamzorg en of ziekenhuis bevalling.. Succes, het komt helemaal goed! Geniet van dat mooie kleine wondertje in je buik wat van jullie is!
Wat een lieve reacties! Het heeft even gewerkt, alleen mijn vriend is ontroostbaar. Ik weet niet meer wat ik met hem aan moet, hij ligt de hele dag op bed, doucht drie keer op een dag of is boos. Vandaag heb ik met mijn moeder gepraat en zij zegt dat een kind moet ontstaan vanuit de liefde, niet omdat het gedwongen is. Dit kleine wondertje is ontstaan terwijl vader ontroostbaar is. Ik laat het absoluut niet weghalen, dat zal ik mezelf nooit vergeven, maar ik voel me zo schuldig tegenover mijn vriend. Hij wil niet hier blijven, hij wil of naar de stad om te studeren of naar het buitenland.. Lang leven de lol, vrijheid blijheid, dat zijn de dingen die hij zegt. Ik voel enorm schuldig dat hij dit door mij niet meer kan doen, door mijn beslissing verliest hij zijn vrijheid. Ik wil zo blij en dankbaar kunnen zijn dat ik zwanger mag zijn, wat een hele hoop vrouwen niet lukt. Ik weet ook wel dat het allemaal nog moet bezinken en dat we allebei in paniek zijn, dat we op dit moment niet rationeel kunnen nadenken. Ik voel me zelfs schuldig dat de vader liever heeft dat ik het laat weghalen. Hoe kan ik dat ooit uitleggen. Stiekem ben ik blij met het wondertje, ook al is de situatie kak, alleen dat zeg ik niet hardop. Ik neem jullie tips en advies zeker mee, dus heel erg bedankt daarvoor!!
Wat een vervelende situatie motormuis! Zeker omdat je vriend zo heftig reageerde! Hopelijk is dit de eerste schrik en draait hij nog een beetje bij. Er over kunnen praten is toch het belangrijkst. Fijn dat je het met je moeder over je zwangerschap hebt kunnen hebben. Kan zij misschien niet met jullie 2 gaan praten. Zij kan misschien wat "bemiddelen" tussen beide. Jullie spreken beide uit emotie. Het is natuurlijk nogal wat deze verandering. Ik wens je heel veel sterkte toe de komende tijd. Geniet toch een beetje van je zwangerschap! Want je bent er uiteindelijk wel blij mee als ik je zo hoor. Hopelijk kan je snel met volle teugen genieten van de zwangerschap. Liefs
Zelfs als een zwangerschap gepland is, (voor zover dat te plannen valt) zijn er genoeg mannen die toch schrikken en tijd nodig hebben om te wennen aan het idee. Dus geef hem de tijd om te wennen aan het idee. Misschien is het verstandig om contact op te nemen met een verloskundige en een vroege afspraak in te plannen. Wellicht heeft zij tips/ideeën. De verloskundige hier doet bijv. oproepjes voor spullen /kleding als ze een cliënt heeft die het eigenlijk niet kan betalen, dus ze zullen ongetwijfeld de wegen kennen (huisvesting, waar heb je recht op mbt tegemoetkoming etc). Ik hoop dat jullie ondanks de eerste schrik en zorgen toch kunnen genieten van deze zwangerschap.
Denk dat hij behoorlijk geschrokken is. Laat het even bezinken en geef hem wat tijd. Wat jij nu meteen mee moet ophouden is jezelf de schuld geven (of anderen dit laten doen) want je ben niet in je 1tje zwanger geraakt. It takes 2! En ik blijf erbij; mannen hebben ook mogelijkheden wanneer ze (nog) geen kinderen willen. Je kan een ander niet kwalijk nemen als het anders gaat. Veel sterkte meid.
Je moet je echt niet schuldig voelen! Je was gewoon aan de pil, dus dit is voor jou net zo'n grote verrassing als voor hem. En ik snap best dat hij het misschien niet wil, maar ik snap net zo goed dat jij het niet weg wil laten halen. Dat dit voor spanningen tussen jullie kan zorgen is ook heel logisch en verdrietig. Ik zou zeggen: geef hem tijd en ruimte. Misschien even een paar dagen bij je ouders gaan logeren? Dit is een superheftige gebeurtenis en dat kost gewoon tijd.
Zoals hierboven al gezegd werd zijn er een heleboel mannen die toch nog schrikken, zelfs als het gepland is, om 1 of andere reden zien ze hun hele leven aan zich voorbij schieten, terwijl (kom op) het is "maar" een kindje, jullie relatie was goed toch? Ik zou hem even lekker laten uitrazen, blijkbaar moet hij dat kwijt. Jij hebt niemand gedwongen, dit kindje is uit liefde ontstaan, en ja op een moment dat jullie niet zelf uitgekozen hebben, maar blijkbaar wilde hij of zij er gewoon dolgraag bij zijn! Waarom zou jij niet hardop mogen zeggen dat je het toch wel, ondanks alles, heel erg leuk vind, en dat de baby erg welkom is bij jou? Onze dochter is 4 en een half, en onze zoon op komst, en mijn vriend heeft nog steeds ambitie's, volg cursussen, stijgt nog steeds in zijn carriere, en onze eerste kwam ook dwars door de pil heen volkomen onverwachts. Het is niet zo dat de wereld eindigt (sterker nog, hij wordt alleen maar beter ) Zo zijn er studies dichterbij, naast werk, avondschool, thuisstudies. Op het moment dat jouw vriend het een plekje heeft gegeven en om zich heen kijkt zal hij zien dat er nog zoveel mogelijkheden zijn. Voor jezelf, maak een praktische lijst. Veel dingen zijn tweedehands te regelen qua babyspullen, je hoeft geen super grote spaarrekening te hebben. Op Facebook heb je bvb allemaal groepen in jouw eigen omgeving waarin tweedehands babyspullen te koop worden aangeboden, en bij ons in de omgeving bvb ook een baby site met gratis spullen erop.
Gefeliciteerd met de zwangerschap, al lag het niet in de planning. Geef het even de tijd om alles te laten bezinken. Logisch dat jullie geschrokken zijn, jullie zijn nog relatief jong en hadden andere plannen. Maar hoe je vriend nu reageert vind ik niet echt normaal. En misschien denk ik wat hard, maar ik ben wel van mening dat je vriend zichzelf bij elkaar moet rapen. Hij kan jou niets verwijten, jij was aan de pil en ik mag aannemen dat je die trouw slikte. 100 procent betrouwbaar is de pil niet en als je vriend alleen maar lang leven de lol in het leven wil staan dan had hij voor condooms moeten zorgen om er zeker van te zijn dat dit niet zou kunnen gebeuren. En tuurlijk mag hij het er moeilijk mee hebben, maar kom op, in zijn bed blijven liggen? Het is een volwassen man. En wat je moeder precies bedoelt met dat een kind uit liefde geboren moet zijn en niet gedwongen snap ik ook niet zo goed. Staat zij achter een abortus ofzo omdat dit niet gepland was?
Jeetje wat een verhaal! Heel erg vergelijkbaar met die van mij, al was mijn vriend niet zo ontroostbaar als die van jou. Ik ben ook onverwacht zwanger geraakt op mijn 22ste, ben nu 23 en ze komen over 3 maanden al. Tuurlijk is het schrikken, mijn vriend heeft denk ik een week lang moeten bijkomen (en daarna nog een week toen bleek dat ik zwanger ben van een tweeling, hihi). Daarna heeft hij zich weer bij elkaar geraapt en is hij hard gaan werken om alles rond te krijgen voor hun komst. We hebben een huisje gekocht waar hij nu elke dag naast zijn fulltime baan aan het werk is en hij verheugt zich nu misschien nog wel meer (zover dat mogelijk is) op hun komst dan ik! Misschien moet je je vriend even de tijd gunnen om alles te verwerken, het is ook niet niks. Hebben jullie de eerste echo al gehad? Als hij jullie kindje voor het eerst ziet, helpt dat misschien ook wel. Er zal veel veranderen, maar ook al lijkt het nu misschien uitzichtloos, geloof me, als je straks verder in de zwangerschap bent zal je een voor een overal een oplossing voor vinden. Er zullen meer mensen bereid zijn je te helpen dan je in eerste instantie denkt! Het is zo geweldig om zwanger te zijn, je eerste kindje te verwachten, laat je niet uit het veld slaan door eventuele problemen. Probeer er zo veel mogelijk van te genieten. En probeer niet alle (eventuele) problemen in 1 keer te tackelen, pak je rust, want als je uitgerust bent kan je veel meer aan. O, en natuurlijk ook gefeliciteerd!!
Ik ben zo blij dat ik hier wat geplaatst heb. Wat een lieve reacties, doet me enorm goed en merk dat ik na het lezen van jullie berichten sterk word. Ik heb gister foliumzuur en vitamine D in huis gehaald, ik wil dat het wondertje zich zo goed mogelijk ontwikkeld. Ook hou ik me aan de voedingsadviezen. (gezond eten/drinken, geen frisdrank, roken deed ik al niet, geen alcohol, geen rauwe vleesproducten enz. Mijn vriend en ik hebben er gister goed over kunnen praten. Ik wilde naar mijn moeder gaan voor een paar dagen, maar wilde hem ook niet in de steek laten dus heb ik de keuze bij hem gelaten. Hij wilde niet alleen zijn op dit moment (zijn ouders zijn op vakantie), dit heb ik gerespecteerd en ik ben gebleven. Gister is hij heel eerlijk geweest, heeft gezegd dat hij er niet op zit te wachten, maar weet ook niet of hij abortus zou kunnen. Hij gaf toe dat het voor mij anders is dat voor hem, omdat hij niets voelt en het minder beseft dan ik. Het wordt spannend de komende tijd en ik hoop met heel mijn hart dat we er samen uit komen en dat we dit samen gaan doen. Wat zijn jullie ervaringen? Zijn jullie al moeder, of nog aan het proberen? Was het gepland? Zoja hoe ging je daar mee om en zo nee, hoe ging je daar dan mee om? Af en toe heb ik het idee dat ik egoistisch ben om het te houden. Wat voor basis krijgt het kindje nou. We hebben vanaf juli geen huis, zoals mijn vriend heeft gereageerd ben ik bang dat hij uiteindelijk de verantwoordelijkheid niet aankan en dat ik er alleen voor sta, spaargeld heb ik wel. Ik heb het idee dat ik het wil houden voor mezelf en niet omdat dit nu zo goed is voor het wondertje. Als een zwangerschap niet in de planning ligt, zijn dat normale gedachten? Of is het ook zo? (Mijn moeder is blij dat ik zwanger ben. Althans, ze wil blij voor ons zijn alleen weet niet of het gepast is omdat mijn vriend zo reageerde. Ze heeft al wel tegen mij gezegd dat ze trots is dat ze nu al oma wordt, alleen dat ze wel haar bedenkingen heeft als het gaat om de vader.) Wat zijn jullie ervaringen? Zijn jullie al moeder, of nog aan het proberen? Was het gepland? Zoja hoe ging je daar mee om en zo nee, hoe ging je daar dan mee om? Ik wens jullie heel veel geluk toe en nogmaals bedankt dat jullie openstaan om mijn reacties te lezen en er ook op te reageren!
Ah jeetje, allereerst gefeliciteerd! Ik was 19 toen ik zwangwr raakte door de pil heen, ook wij waren volledig in shock. Partner was toen 23. Het heeft bij ons heel veel praten gekost, mn vriend was ook lang leven de lol in die tijd. Ondanks alles toch gekozen om het te houden, ons wondertje van toen is nu al 6,5. & we zijn nog steeds bij elkaar. Ik wens je alle wijsheid en veel goeds, blijf praten met elkaar. Liefs. Edit lees nu pas je andere bericht, bij ons was het volkomen onverwacht. Zijn er samen voor gegaan hebben een huis gezocht. Partner had werk. Weet niet waar je woont maar 2e hands kinderbeursen zijn een tip daar kan je veel voor weinig kopen. (Ik koop tegenwoordig veel op de ijhallen in amsterdam). Nu zijn we al ruim 2 jaar bezig voor een tweede, maar dat wil nog niet echt vlotten. (Inmiddels zijn we trouwens 26 & 31)
Ik weet het natuurlijk ook niet, maar als ik je verhaal zo lees, heb ik het gevoel dat het wel goed komt. Het is gewoon een hele grote schok voor je vriend en er komt heel veel op jullie af. Dat is altijd als je een kind krijgt, maar meestal heb je wat meer tijd om oplossingen te zoeken en te 'plannen' (voor zover dat kan). Het is al heel vaak gezegd, maar het is vaak anders voor mannen, ook als het gepland is. Bij mijn man heeft alles ook veel meer moeten 'groeien' dan bij mij. Het klinkt of jullie een goede relatie hebben en hier wel uit gaan komen. Een kind zet veel op zijn kop en tegelijk gaan er ook heel veel weer gewoon verder, alleen dan met zijn drieetjes. Er zijn vaak genoeg mensen die willen helpen, je moet alleen die hulp ook aannemen. Succes, sterkte en gefeliciteerd.
Met mijn ex, 11 jaar geleden soortgelijke meegemaakt. Alleen was het wel gepland en toen het 3 maanden later lukte, wou hij niet meer. Hij had toen wat tijd voor zich zelf nodig (egoistische fase) en vond dat ik het maar weg moest halen. Ik had toen geen baan, geen spaargeld en onze dochter was toen 2,5 jaar. Ondanks mijn angst heb ik mijn ex toen de deur gewezen en kindje gehouden. 2 dgn voor de bevalling stond hij voor de deur want hij wilde het niet missen. Uiteindelijk paar maanden na geboorte van de 2e alsnog definitief gescheiden. Maar geen seconde spijt gehad van mijn keuze. Elke blik, glimlach en knuffel van mijn zoon, bewijst mij hoe gek zijn vader was om ooit over abortus te beginnen. Liever ex die niet weet wat hij mist, dan ik met verdriet en leegte. En het mooiste van alles; zoon praat/ vraagt (nog) niet eens naar hem. Nou hoeft het bij jou niet zo te gaan, maar enigste wat je kan doen is hem tijd geven.
Jeetje heftig verhaal! Ik nu 21 jaar en zwanger van ons eerste kindje. Ik slikte gewoon de pil, geen één vergeten of iets dergelijks maar dus toch zwanger geraakt. Ook wij waren in een enorme shock en wisten even niet hoe en wat. Wij hebben wel nagedacht over de optie abortus en was dan ook de 1e reactie van mijn vriend en de dag van de test ook die van mij. Wij hebben toen alles even op een rijtje gezet. Hoeveel het kost en waarom we nu eigenlijk geen kindje zouden willen. Toen kwamen we er eigenlijk achter dat onze situatie prima is, alleen met mn studie wordt het hard werken. Onze situatie: wonen een jaar samen nu, ruim 2,5jr een relatie, vriend (30jr) werkt fulltime en ik heb moet nog 2jr studeren na de bevalling. De dag na de test voelde ik me toch anders en was ik stiekem al een beetje verliefd op dat kleintje in me. Durfde dit alleen niet echt uit te spreken, omdat ik het ook niet eerlijk vond als ik zou beslissen het kindje te houden terwijl hij t niet zou willen. Hier het goed over gehad met mn vriend en hij was het met me eens dat we het kindje beter konden laten komen. Hij was ook erg bang dat het anders tussen ons in zou komen te staan, het laatste wat hij (maar ook ik) zou willen. Nu we eenmaal de keuze hebben gemaakt zijn we super blij met de komst van ons kleine ventje en kunnen we niet wachten om lekker met hem te kunnen knuffelen en spelen. Ook me vriend is nu super trots en blij met het kleine mannetje. Zijn dus heel blij dat we niet voor abortus hebben gekozen, zou daar denk ik heel veel spijt van gehad hebben. Maar dat is niet voor jou aan de orde lees ik Het is even veel geregel maar ik denk dat het uiteindelijk wel goed gaat komen en hoop dat je vriend bijtrekt van de schrik en jullie dan net als ons zo kunnen genieten van het kleintje op komst!
Mijn advies is om hem in ieder geval de tijd te geven om niet blij te zijn. Klinkt heel raar maar het ook voor hem niet niks. Hij had allemaal plannen en dat kan nu niet. Hij krijgt nu ineens een grote verantwoordelijkheid waar hij voor zijn gevoel niet aan toe is. Ik ben ook per ongeluk zwanger geraakt en ik heb het heel moeilijk gevonden dat ik niet niet blij mocht zijn. Als jullie kindje er is en hij went aan het feit dat hij papa wordt dan gaat hij super veel van het kindje houden. Maar geef hem te tijd om te rouwen om iets wat hij nu kwijt raakt. Succes!
Wat een steun! Ik heb er enorm veel aan en ook aan jullie tips! Begrijp me niet verkeerd, ik vind het heel vervelend voor de mensen die ook zoiets meemaken, maar toch voelt het een soort van geruststellend dat ik niet de enige ben. Heel gek, als je zoiets meemaakt denk je op dat moment echt dat je de enige bent die dit meemaakt. Maar wat een heftige verhalen van jullie zeg, respect dat jullie zo sterk overkomen en waarschijnlijk ook zijn!! Vanmiddag ben ik naar zijn broer en vrouw gegaan. Hij kwam niet meer uit bed en huilde alleen maar of gooide dingen kapot. Ik wist niet meer wat ik met hem aan moest en dacht dat het beter was als hij even met iemand ging praten die dicht bij hem stond. Hij heeft gepraat en het lijkt tot nu toe dat hij iets meer lucht heeft gekregen, hij is iets rustiger. Ik blijf zeggen dat ik het hem niet kwalijk neem dat hij het het liefst niet wil, dat ik hem begrijp, hem wil steunen omdat hij een hoop moet opgeven en dat ik er voor hem zal zijn. Hij is al wel iets genuanceerder in zijn mening als het gaat om het laten weghalen. Hij denkt toch niet dat hij dat wil. (waar ik ontzekkend blij mee ben!) Ik ben heel blij met de kans die ik krijg om moeder te worden. Al vind ik het ook heel eng! Dit zeg ik nog niet hardop, dat komt wel als hij eraan toe is. Ik hoop dat het goedkomt! Super bedankt voor het delen van jullie ervaringen, tips en steun! Echt ontzettend fijn!
Ben normaal niet zo actief op het forum maar wilde toch even zeggen dat je heel goed om gaat met de situatie!! Ik ben zelf ook net 22 geworden en moet over 2 weken bevallen. Ben ook onverwachts zwanger geraakt (eerst bewust, toen door stressvolle situatie en ziekte van moeder gestopt met proberen). Toen ik zwanger raakte was mijn moeder net aan het revalideren van een scepcis , woonde we bij mijn schoonouders en had mijn vriend net een maand een baan, ik studeer nog. Toen ik zwanger raakte was ik gelijk verliefd en blij, heb ook altijd gedacht dat het helemaal goed zou komen. Mijn vriend dacht vooral aan de financiele maar ook praktische zaken (achteraf super goed en logisch natuurlijk). Hij moest er in het begin ook heel erg aan wennen en kon nog niet heel erg blij zijn. Pas toen we een eerste echo hadden en alles de goede kant op ging werd hij steeds enthousiaster en heeft zelfs geholpen met het bakken van een gender reveal taart. Nu paar maanden later hebben we een super leuk huisje en heeft hij een nieuwe functie. Wat ik probeer te zeggen is dat het voor hem heeel eng is, het is een definitieve keuze en dat kan best beangstigend zijn. Ook heeft hij dat moedergevoel wat je over je heen krijgt nog niet. Het liefst willen we allemaal een vriend die vanaf het begin betrokken is maar vaak loopt dit bij een onverwachte zwangerschap anders. Ik zou hem even laten wennen dit kan een paar maanden duren maar je kan er beter samen uitkomen met veel geduld en begrip voor elkaar. En als ik het zo lees wilt hij er echt wel voor je/jullie zijn!!
Je zegt een paar keer dat je je kindje niets te bieden hebt... maar dat is (hoe belangrijk soms ook) voornamelijk in materialistisch opzicht. Jij hebt je kindje zo ontzettend veel liefde te bieden. Ik begrijp heel goed dat huisvesting het grootste probleem zal zijn in eerste instantie, maar is het een optie om tijdelijk bij je moeder in te gaan mocht je nog geen woonruimte hebben tegen de tijd van bevalling? En wat de baby uitzet betreft heb je zoveel mooie dingen op weggeefhoeken op fb, marktplaats en als je over een tijdje rond gaat bazuinen dat je een kleintje verwacht komen vast mensen met allemaal spulletjes aan. Je hebt gelukkig nog even de tijd voor je wondertje komt. Hier alleen, ongepland zwanger én in de bijstand.... dus ik weet een heeeeel klein beetje hoe het voelt. Op huisvesting na dan. Ik hoop van harte dat je vriend van de grote schok gaat bekomen, mannen hebben iets meer tijd nodig, en dat jullie een prachtgezinnetje gaan vormen!