Nou, ik heb zelden het idee gehad dat mijn kinderen sprongetjes hadden. Tja, en als ze een sprongetje of iets zouden hebben, dan zie ik nog de toegevoegde waarde er niet van in om te weten hoe lang het duurt, of andere kinderen dat ook hebben etc. Ik geloof best dat de ontwikkeling in veel gevallen aardig gelijk loopt, maar ik hou me er niet teveel mee bezig. Hebben ze geen sprongetje dan is het wel een tand die doorkomt waardoor ze uit hun doen zijn, zo is er altijd wat. Ik hoor er andere moeders altijd over, maar van die titel 'oei, ik groei' alleen al kreeg ik spontaan jeuk, dus ik heb het nooit gelezen.
Ik kijk altijd even in het boek als sterre een paar dagen echt een beetje vervelend is. En dan zit ze inderdaad precies in een sprongetje. Wij merken ook altijd wel verschil, ze kan inderdaad weer wat nieuws daarna Ik vind het best een leuk boek maar ik heb het niet helemaal gelezen. Die verhaaltjes van de ouders vind ik eigenlijk wel droog, moet er altijd wel om lachen en dan denk ik wat een makkelijk kind hebben wij toch
Als Aaron weer in een periode zit met veel huilen etc. en ik geen verklaring kan vinden, kijk ik even in het boek. Maar meestal kijk ik achteraf inderdaad. Na de 6-maandensprong kon hij alles van de 4,5 maanden sprong Dus ja ik lees het wel, maar inderdaad met een korreltje zout. En de dingen die mensen zogenaamd hebben gezegd over hun kind zijn inderdaad wel erg overdone. De spelletjes om je kind te stimuleren vind ik trouwens wel erg handig!
die boekjes zijn leuk als je geen onzeker type bent. de leeftijden klopt helemaal niks van en ik vind de boekjes zelf een beetje streberig overkomen. en die eeuwige herhalingen wordt ik kotsziek van. als je ze met een knipoog kunt lezen dan kun je er wel een grove leidraad aan hebben. maar dan emer in wanner ongeveer welk vermogen komt. wat er allemaal bijstaat wat ze dan ineens schijnen te moeten kunnen is ook weer zwaar overdreven. over eht wel of niet zien van dingen. tjah, ik zie vrij veel en ik merk ook wel dat er dingen verdwijnen. omdat het mijn derde is weet ik ook al wel een beetje wat er komen gaat en waar ikop moet letten. beetje meer feeling zeg maar. mijn vriend ziet helemaal niks. die moet je met zijn neus erop duwen en dan nog ziet hij het vaak niet.vooral de dingen waarbij je iets moet inschatten of waarnemen zit hij er vaak helemaal naast of moet hij erop gewezen worden. ik denk dus dat het ook een beetje in de mens zit. dat het van mens tot mens verschilt.
IK heb het boek vorige maand van een vriendin geleend. Ik moest het bij de 2e maar eens lezen,voordat ik er over kon oordelen ( wat ik wel altijd deed, daar niet van ) Tja, ik vind het dus helemaal niets, de sprongentheorie. En dan met name het verwachtingspatroon die het bij ouders schept, bewust of onbewust. Er wordt veel te veel uit gegaan van het collectief ipv het individu. Ieder kind heeft nou eenmaal een eigen lijntje op allerlei gebied, en wij volwassenen hebben allemaal wel eens een slechte week/maand . nee, het is niet aan mij besteed, ik kijk liever naar mijn kind en anticipeer daarop.
ik heb er ontzettend veel spijt van dat ik dat boek heb gekocht. Dat wat er in hoofdstuk 3 staat, staat ook in hoofdstuk 12. elke keer hetzelfde eingelijk. nee vind er helemaal niks aan.
Grappig hier nog meer mensen die deze "bijbel" niet serieus nemen. Ik vind het een nogal opgehemeld boek waarin ik nog nooit iets heb herkend en het nog nooit 1 sec. zelf heb willen hebben. Wij deden niet aan sprongen dochter was soms gewoon een dagje lastig of vervelend. Klaar.
Ik heb hem en kijk er eigenlijk ook achteraf in. Behalve met de 6 maanden "sprong" toen zat ik al een week of 2 met een zeurderige dame die niets wilde. Ik heb hem er toen eens bijgepakt en herkende er veel in. Moet wel zeggen dat dingen mij ook niet opvallen hoor.