zijn er meer depressieve mama's hier ? hebben jullie medicatie? hoe doen jullie dat met je kindje(s)? als je je weer zo slecht voelt?
In het verleden gehad. Geen medicatie. Wel gesprekken met psych. Voor mijn kinderen moest ik wel opstaan. Kreeg gelukkig ook veel praktische Hulp Inmiddels al paar jaar depressie-vrij al is dat soms hard werken. Een depressie wens ik niemand toe. Ik wil je heel veel sterkte wensen
Ik heb nog niet zo lang geleden een depressie gehad. Ik heb in het begin 2x in de week met een psycholoog/psychiater gepraat en later werd dat 1x per week. Ook slikte ik sertraline. Ik heb hier erg veel aan gehad en ik ben er nu weer helemaal bovenop. Ook heb ik veel steun gehad van mijn vriend. Hij nam wat meer de zorg voor Jamila op zich en ze ging toen wat vaker een dagje naar oma. Bij mij helpt veel praten dus dat raad ik je zeker aan. Blijf er iig niet te lang alleen mee rondlopen dat gaat echt een keer fout.. Heel veel sterkte en ik hoop dat je je snel wat beter voelt 😊
Ja, ik. Wekelijks heb ik sessies met een psychiater. Als het me teveel wordt vraag ik of mijn man eerder naar huis komt. Het is een worsteling, het constant maar voelen dat je dóór moet gaan, dat er geen einde aan komt. Heb je al hulp gezocht? Als je door wil praten, ik sta open voor PB contact.
Yep! 3 jaar lang! Idd medicatie en gesprekken met een psych! Het is ellende! Houd hoop! En geloof in een betere toekomst, al drukt de depressie vaak alle hoop weg! Pb staat hier ook voor je open!
Op het moment dat ik depressief was, had ik gelukkig geen kinderen. Blij toe, want het was echt ontzettend zwaar Sterkte en een digitale hart onder de riem voor de mama's met kinderen die hier doorheen moeten vechten. Hier eraf gekomen door een combinatie van jarenlange therapie, antidepressiva, stoppen met de anticonceptiepil en mijn levensrichting veranderen.
Misschien een gekker vraag maar hoe kwamen jullie er achter dat het depressie was waar jullie last van hebben/hadden? Wat was het moment zeg maar?
Ik zag helemaal geen toekomst meer. Nog steeds niet overigens. Ik werd lusteloos, apathisch, afgewisseld met ontroostbaar verdrietig. Het begon na de bevalling van mijn zoon in 2012 en in april 2014 trok ik pas aan de bel. Ik zou iedereen willen aanraden niet zo lang te wachten met het zoeken van hulp, want het maakt vriendschappen en relaties kapot.
Ik wilde liever dood dan nog een dag op de wereld; en ik realiseerde me toen al dat dat niet normaal was. Ik was toen een jaar of zeven.
Ikzelf gelukkig niet, maar mijn man wel. Hij heeft met vlagen al bijna 5 jaar lang depressies. Slikt ook medicijnen. Antidepressiva en ook slaappillen en als hij zich onrustig voelt mag hij ook een oxazepammetje nemen. Maar het is moeilijk hoor om mee te leven. Je kunt beter je been breken, dan is het maar van tijdelijke duur dat je 'ziek' bent. Maar zo'n depressie kan steeds weer terug komen en je voelt veel onbegrip van mensen, want meestal is er aan de buitenkant niets te zien, maar het is vooral de binnenkant. Het is gekomen na het overlijden van onze *dochter tijdens de zwangerschap. Hij was vanwege zijn depressiviteit zo vaak in de ziektewet dat hij uiteindelijk zijn baan is kwijt geraakt. Dus behalve mijn dochter, zijn we ook mijn mans baan kwijt geraakt en ben ik ook een beetje mijn man kwijt geraakt. Het lijkt wel alsof alles me afgepakt word. Inmiddels is hij nog steeds ziek en is niet in staat om te werken. Hij was in het begin toen onze tweede dochter geboren is, zelfs niet in staat om voor haar te zorgen. Dus als ik aan het werk moest, dan ging ze naar een gastouder, terwijl haar papa gewoon thuis was. Best zwaar allemaal.Nu 'past' hij gelukkig wel op haar, ze is ouder en makkelijker geworden. Ik begrijp dat het voor de persoon zelf ook heel vervelend is. Het is zo naar als je je zo moet voelen.... Sterkte voor wie hiermee te maken heeft.
Ja hier, trok ruim 3 maanden na de bevalling aan de bel, een pittige postnatale depressie. Had het eerder moeten herkennen maar gaf het pas toe toen ik 15 verschillende manieren had bedacht hoe ik mijn leven wilde eindigen en echt serieus geloofde dat man en baby beter af waren zonder mijn. Heb hulp gezocht en gekregen, twee weken later kwam mijn zwangere zus om bij een auto ongeluk. De depressie werd nog erger en heviger al wilde ik niet meer stoppen met leven, dat kon ik mijn ouders niet aan doen (was de enige reden toen voor mij). Zonder medicatie, dat wilde ik pertinent niet, met veel hulp en gesprekken er weer uit gekrabbeld. En met de kleine? Haar eerste jaar was voor mij een soort hel, weet er nog weinig van, vond het ontzettend zwaar en moeilijk. Kreeg wel extra hulp van mijn ouders en mijn man is een paar maanden thuis geweest na het overlijden van mijn zus. Verder was het puur overleven. Maar nu 1,5 jaar later gaat het gelukkig echt veel en veel beter!
Ik heb wel 2 keer een zware depressie gehad, maar niet toen er kinderen waren. Ik was er wel enorm bang voor na het overlijden van onze eerste dochter en na de geboorte van de oudste. In de kraamweek van de oudste en de weken daara voelde ik me vreselijk. Ik heb gelijk aan de bel getrokken bij de de vk, cb en iedereen om me heen verteld hoe ik me voelden. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik deze keer niet verder zakte in een depressie. De anders keren heb ik de eerste keer bij het maatschappelijk werk gelopen en de 2e keer bij een psycholoog. Iemand vroeg hoe je dat weet dat je een depressie hebt. Ik voelde me totaal alleen, en wilde niet verder leven. Op werk ging het goed maar de uren daarna tikte de seconden weg en kon ik alleen maar huilen. Nergens van kunnen genieten niemand die je kan helpen.
Bij mij was het een combi van een eetstoornis en een depressie. Ik woog op een gegeven moment 45 kilo,was mager en begon in te storten. Toen vond mijn vriend het genoeg en heeft voor mij een spoedafspraak gemaakt. Ik kon de dag nadat hij belde terecht en dat is mijn redding geweest. Ik zag zelf niet hoe slecht het met me ging. Ik ben hem echt zo dankbaar..
Ik heb een postnatale depressie gehad na de geboorte van de jongste. Bij mij drong het tot me door toen ik op de snelweg reed in mijn eentje en er serieus over nadacht om tegen een boom aan te rijden. Toen besefte ik dat er iets niet goed zat. Ik heb geen medicatie gehad, wilde ik zelf niet, omdat een postnatale depressie een hormonale oorzaak heeft. Ik weet niet of het goed was of niet om daarvoor te kiezen, maar ik wilde dat destijds niet, ook niet ivm de borstvoeding. Het was heel zwaar, zeker met de kindjes en gezien ik eigenlijk nooit hulp had van iemand. Mijn man deed zoveel als hij kan, maar werkt 5 dagen. Zelf ben ik altijd blijven werken en dat heeft mij goed gedaan, het zorgde er namelijk voor dat ik structuur bleef houden. Anders was ik hele dagen op bed gaan liggen. Dat deed ik wel eens, maar daardoor voelde ik mij ook nooit beter.
In 2011 kwam ik ziek thuis te zitten met een burn-out. Ik was helemaal op en kreeg ook steeds vaker de gedachten om tegen een boom aan te rijden of pillen te nemen en weg te zakken. Ik voelde mij ellendig, zoals de meesten dat hier waarschijnlijk ook gevoeld hebben. Ik heb altijd medicatie geweigerd, wilde r gewoon echt niet aan. Begin 2013 ging het beter en prompt werd ik (na één condoomloze vrijpartij) zwanger. Ik verloor ook nog eens mijn nieuwe baan nadat ik de zwangerschap had gemeld. Toch voelde ik mij de hele zwangerschap top. De hormonen werkten bij mij juist positief. Na de bevalling (die eindigde met een speodkeizersnede) bleek onze dochter vanaf dag 1 een huilbaby. Het bleek ernstige verborgen reflux te zijn. Nadat zij daarvoor medicatie had gekregen en het iets beter ging, stortte ik juist in. Diagnose: postnatale depressie. Heb een traject doorlopen en dat heeft mij op de goede weg gebracht. Begin dit jaar voelde ik mij eindelijk weer wat beter en tadaaaa...raakte zwanger (nu twijfelend wel gepland). Ik zit vanaf 24 weken voor 60% in de ziektewet omdat ik héél slecht sliep en daar weer depressief bij begon te voelen. De rust die ik nu heb helpt echter en ik slaap en voel me beter. Ik heb nu echter wel de angst voor een nieuwe postnatale depressie. Time will tell... (sorry, beetje lang verhaal)
Ik ben een periode erg depressief geweest, maar het is nu al een paar jaar redelijk stabiel: de zwangerschap van de oudste was mijn redding, zeg ik weleens Soms laait het wat op door mijn faalangst, perfectionisme etc., maar zo erg als toen is het tot nu toe niet meer geweest. Bij mij hielpen gesprekken toen niet veel/niets: ik wilde gewoon niet meer. Punt. Ben ook helemaal het type niet om erover te praten (ook niet met een professional: ben dan gewoon niet eerlijk en open genoeg). Medicijnen wilde ik niet.
Ja, als je het zo wilt noemen hihi Blijft wel een valkuil en 'gevaar' bij mij, maar mijn kinderen zorgen ervoor dat ik niet te ver en lang kan blijven hangen in die negativiteit. Ik heb soms echt het gevoel weer te verzanden in een depressie, maar mijn kinderen zijn wat dat betreft hetgeen mij op de been houdt. Waar ik vroeger de deur niet meer uitging, dagen in bed doorbracht en het liefste niemand om mij heen had, moet ik nu wel (mijn man werkt wisselende diensten). Zo blijf ik buiten komen, zo blijf ik onder de mensen etc. In een slechtere periode kan ik dan 's avonds als de kinderen in bed liggen mij echt haast net zo slecht voelen als in mijn slechtste periodes: maar ik kan en mag er niet meer in blijven hangen. Gelukkig gaat dat tot nog toe goed genoeg om die echte depressiviteit buiten de deur te houden, maar het is soms best erg moeilijk om die kracht te blijven opbrengen.