Oh wat klein!!!

Ik werd ook echt moe van al die bemoeizuchtige mensen, iedereen lijkt dan altijd wel een woordje klaar te hebben voor je... en meestal monde dit uit met het hangen in de kinderwagen met hun handen, als je niet uitkeek. Wat bij mijn kids absoluut uit den boze was ivm enorm kwetsbare longen en vatbaar voor alles... de eerste maanden moesten we heel strikt zijn met hygiene, zieken en andere kinderen.
Het liefst hield ik iedereen ver uit de buurt en knoopte niet teveel gesprekken aan om deze situaties voor te zijn, kon helaas niet anders in ons geval.

 

Echt vervelend opmerkingen heb ik niet gehad, ook niet over het naar buiten gaan met zo'n kleintje. Maar hij lag dan ook altijd in de draagdoek of in de wagen met een doek erover Wel 1x een vrouw die zich lamschrok toen er een minihandje uit mijn jas tevoorschijn kwam "Oef, ik zag helemaal niet dat je een baby bij je had!"

Als ze zeiden "Wat klein!" heb ik dat zelden als vervelend ervaren. Ik vertelde gewoon dat hij veel te vroeg geboren was en eigenlijk bleek bijna altijd dat mensen vooral schrokken dat een kindje zo klein kon zijn. Het heeft me veel mooie gesprekken opgeleverd.

De enige echt tactloze opmerking kwam van de CB-arts "Ik hoop dat ik niet door zijn beentje prik, zo klein heb ik ze nog nooit gehad" (1900gram)

Later kregen we wel vaak te horen of hij nog niet liep/zat/stond/kroop. In zijn blik leek hij nl. ouder dan zijn motoriek deed vermoeden. Die vragen vond ik wel vermoeiend, elk kind ontwikkelt zich immers anders, prematuur of niet. Ik betrap mezelf er soms ook op. Laatst zag ik een baby die prematuur leek ("typische" prematuuroogjes) maar durfde het niet te vragen dus zei ik onhandig "hoe oud is hij?"-"blabla maanden" - "Goh, dan is hij wel wat klein he?"
Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan Ik heb wel uitgelegd dat ik het raar vond om op de man af te vragen of hun kind extreem-prematuur was.

 

Hoewel Luc helemaal niet super klein was (2500 gram), heb ik ook zo vaak uit moeten leggen dat hij te vroeg was geboren. Mensen snapten het niet dat hij zo klein was als ze vroegen hoe oud hij was.
En nu vindt iedereen hem zo groot, omdat ze hem eerst zo klein hebben gezien. Maar voor zijn leeftijd is hij nog steeds een ukkie.

Nu krijg ik weer veel reacties op de aardbeien vlek op zijn buik. Mensen schrikken daarvan, terwijl ik het niet eens meer zie.

 

Hoewel ik het niet kan vergelijken, denk ik als prematurenmoeder ook wel wat (over)gevoelig te zijn voor allerlei opmerkingen. Ik kan vrijwel altijd beredeneren dat het goed bedoeld is, opmerkingen over lengte/vorderingen en weet ik wat, maar het steekt. Een prematuur bokst de eerste maanden tegen een achterstand aan, wat dat inhoudt weet je pas als je ermee te maken krijgt denk ik, en als het dan eindelijk goed gaat, wil je alles behalve 'een uitzondering' zijn. Dus te klein, te dit, te dat... Ik reageer er nog steeds (over)gevoelig op. Je wilt van het stempel van uitzonderlijkheid af. Dat vooral. Ze is mijn kind, en ze is perfect zoals ze is. Dat dus. Klaar.

 

Degene die met de iets vervelende opmerking kwamen kon ik heel goed negeren.

Degene die gewoon oprecht geïnteresseerd zijn maar het iets onhandig brengen, leverden juist vaak interessante gesprekken op.

Nu hoor ik vooral wat kijkt ze wijs uit d'r ogen of wat een heerlijk poppetje heb je.

 

heel herkenbaar!!

laatst liep ik met ons meisje in de supermarkt, ze lag in de maxicosi toen zei een cassiere het lijkt wel een pop!
toen zei ik: denk je nou echt dat ik met een pop in een maxicosi in de supermarkt ga lopen?????

daarna zei ze ze is zo ontzettend klein!
toen zei ik: ze is voor ons al hardstikke groot, je had haar eens bij de geboorte moeten zien..

mensen hebben altijd wel iets te zeggen als ze in je wagen/maxicosi kijken en ze zien dat je kindje klein(er) is.

 

Superherkenbaar! Bij Jarne was dit ook zo!!!! En als je uitlegde omwille van vroeggeboorte kreeg ik vaak "oei" te horen.......... grrrrrrr.....

 

Herkenbaar, maar nooit als vervelend opgevat..

Wij zijn op de uitgerekende datum een dagje wezen winkelen, kerstinkopen doen. Wij zijn vaak aangekeken. Leek net of we met een pasgeboren baby zaten . Als mensen vroegen, zeiden wij lekker dat hij al 2,5 maand was. Als ze dan nog steeds interesse hadden, vertelden wij dat hij te vroeg geboren was etc. Leverde hier juist mooie reacties op. Mensen die ons het beste wensten en Q een knap ventje vonden. Nooit vervelende reacties gehad eigenlijk.

Maar de reacties die sommigen hier als vervelend ervaren, ervaar ik zo niet. Dit is gewoon interesse van mensen die niet beter weten hoe ze het moeten vragen. Door er op in te gaan kun je juist bijzondere gesprekken krijgen. Zo ben ik een aantal keer in gesprek gekomen met ouders die ook premature kindjes hebben. Dat vind ik juist fijn, die herkenning en het kunnen delen van ervaringen.

Moet zeggen dat we het nu niet vaak meer ervaren. Na een bepaalde leeftijd kunnen de meeste mensen niet meer inschatten hoe groot een baby hoort te zijn. Alleen in de draagzak krijg ik nog wel eens de opmerking wat een kleintje etc.

Baby's zijn nou eenmaal een mensenmagneet.. Daar kom je niet omheen, of je nou een grote/kleine/dikke/dunne baby hebt.

 

Ik zat een keer in het consultatie buro, en daar vraagt iedereen wel van "hoe oud is hij". Ik dus ook aan de moeder van het kleintje naast me (dat ook klein was). Na even praten bleken er 3 prematuurtjes naast elkaar te zitten! Van 3 maanden oud tot 6 maanden, allemaal ander formaat en gezellig gekletst!

 

Oh zo herkenbaar zeg! Mijn meisje was net iets meer dan 2 kilo toen ze met 6 weken naar huis mocht . Het werd me ook zo vaak gevraagd hoe oud ze is. Ik vind haar nu best wel groot, heeft maat 62 en weegt bijna 7,5 kilo ,maar gisteren keek mevrouw in de bibliotheek ook raar toen ze zag dat Julia 6 maanden is.

 

bericht in verkeerde forum geplaatst, mijn dochter is geen prematuur.

 

ik heb ook een heel dun meisje en idd heel vaak de lollige opemrking gehad ; Jouw papa en mama geven jou zeker niks te eten , he ..GRRRRRR........ nu is ze 3 en zeggen ze meestal , oe toch wat een spinneke en kijk eens naar die dunne beentjes , eet ze wel ?

overigens , was mijn meissie , geen prematuurtje , maar dysmatuurtje ....terwijl ik suiker had en insuline spoot ....

Ze was bij de geboorte 2400 gr bij 37w ....., getwijfeld over couveuse omdat ze terugzakte tot 2100 gr ..maar daarna ging het beter ..

 

Oh heerlijk, zie het hoofd van die mevrouw al voor me.
Wij hadden toen zoon bijna 2 mnd was en het heel koud was ook zoiets.

Maar met onze op tijd geboren jongste hebben we ook veel mensen gehad die zo in de wagen doken hoor. Baby's trekken kinderen en oude vrouwtjes aan.

Een mevrouw maakte het zelfs zo gek dat ze m'n oudste wegduwde en m'n jongste bij dr benen pakte en kierde; oh wat een lief kleintje ben jij..wildvreemde vrouw!! Gek mens.

 

boodschappen doen met kleine kinderen is geheid veel opmerkingen van mensen hihi
ach ja.. gaat wel over als ze groter worden gelukkig. Maar ik begrijp je volkomen.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik nu zelf ook wel roep `goh wat klein`over kinderen van 3 kilo ofzo, terwijl die van mezelf echt veel kleiner waren ( 900 gram 1000 gram en 1800 gram)
Nu ervaar ik dat zo, dat die kinderen klein zijn. Mijn eigen kinderen zijn nu alweer heel groot.

 

ik vond dat bij de eerste (geboren met 32 weken) ook erg rot. het leek ook wel of iedereen er iets van moet zeggen. Nu de tweede er is merk ik dat ze het bij alle baby's doen. Thijmen (nu 3 weken) weegt 4kg en zelfs daarover kirrt iedereen ooooh wat een kleintje. Ja, het is een baby, zou niet goed zijn als hij 10kg zou wegen haha