Met 32 weken had ik ongesteldheidsrugpijn, en ik kreeg ook harde buiken. Ik had de vk toen gebeld, en die was gekomen om te controleren. Die zei dat ik geen constant harde buiken had, maar zei wel dat ik het rustig aan moest doen. Een goede anderhalf uur later, begon ik te vloeien. Ik ben toen meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar ik allerlei onderzoeken kreeg. Het bleek dat ik 1 cm ontsluiting had, en op CTG's was te zien dat ik geen weeën (meer) had. Een nachtje later vloeide ik niet meer, en mocht ik naar huis. Amper een week later, vorige week maandag, begon ik weer te vloeien. Dus hup, weer naar het ziekenhuis, maar deze keer had ik geen rugpijn of harde buiken. Allerlei onderzoeken weer gehad, maar er is geen oorzaak gevonden. Nu vloei ik nog steeds oud bloed. Morgen moet ik weer op controle naar het ziekenhuis, en ben heel benieuwd wat ze gaan zeggen. Ik hoop dat ik weer wat meer mag gaan doen dan op bed liggen en rondom het huis wat lopen. Maar mijn vraag was eigenlijk, heeft iemand van jullie dit ooit meegemaakt? Want ik heb echt nog van niemand gehoord dat dit ooit voor is gekomen. Ben ik nou zo'n uniek geval?
hey meid kan een geknapte ader zijn hoe ligt je placenta? ik ken iemand die vloeide ook en die had een wat laag liggende placenta en die is sterk doorbloed sterkte meid, hopelijk stopt het snel en kun je nog een paar weken van je kleintje in je buik genieten
Het is niet mijn placenta, want die ligt hoog, in fundo zoals ze het in het ziekenhuis en bij de vk-praktijk zo mooi noemen. Maar een geknapte ader ook niet geloof ik, want het bloed kwam echt uit mijn baarmoedermond.
Jeetje wat en rot situatie zeg. Kan er niet over meepraten maar wil je veel succes wensen en zal voor je duimen dat je goed nieuws krijgt van de week. xxx Suzie
Toevallig heb ik afgelopen weekend in het ziekenhuis gelegen omdat ik bloedverlies had (ben 25 weken zwanger). Zaterdagmorgen bij het opstaan zag ik bloed. Gelijk het ziekenhuis gebeld (ik ben daar onder controle), ik werd direct opgenomen. Onderzoeken gehad en ze konden 'niks' vinden. Zaterdagmiddag is het bloeden gestopt, maar ik moest wel 3 dagen blijven zodat ze zeker wisten dat er niks ernstigs aan de hand was. Ik heb van ze informatie meegekregen, dit kunnen mogelijke oorzaken zijn: - laagliggende placenta - randvene bloeding (bloeding aan de rand vd placenta, dit kunnen ze pas na de geboorte controleren adh een stolsel) - geheel of gedeeltelijk loslaten vd placenta - bloedende baarmoedermond (vaatje gesprongen, bv door poliep of gemeenschap) - onbekend Nu moet ik net als jij veel liggen en rustig aan weer opbouwen. Ik heb trouwens al weken last van harde buiken maar geen ontsluiting. Gelukkig is de oorzaak niks ernstigs, maar eigenlijk hoor je 9 maanden lang geen bloed te zien
Poefff wat vervelend zeg dat ze bij jouw geen oorzaak kunnen vinden. Ik heb met 31 weken een bloeding gehad en ben vanuit de vk meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis een uur aan de ctg gelegen en inw. echo gehad waarbij de gyn zag dat ik een voorliggende placenta had. Ik mocht op aandringen wel naar huis maar moest ook een week platliggen. Uiteindelijk is dat de enige keer geweest dat ik een bloeding heb gehad en is uiteindelijk mijn placenta ver genoeg verschoven dat ik natuurlijk kon bevallen. Heel veel sterkte en hoop dat ze bij jouw een oorzaak kunnen vinden en dat het niet opnieuw gaat bloeden.
Ik heb met 23 weken een bloeding gehad. Het bloed kwam uit de baarmoeder, het was geen gesprongen adertje oid. In eerste instantie dachten ze dat het kwam omdat mijn placenta dichtbij de baarmoedermond ligt. Een week later op controle zei de gyn. echter weer dat de placenta daarvoor weer te hoog ligt, dus ze weten niet wat het was. Ook ik moet rustig aandoen. Het is een beetje hetzelfde verhaal als Charmed, alleen ben ik niet opgenomen in het ziekenhuis. Waarom werd jij wel opgenomen Charmed? Bloedverlies is in ieder geval altijd schrikken...
Nou, ondertussen ben ik dus bevallen, en voor mij is het wel duidelijk waar de bloeding vandaan kwam. Ik zal even kort het verhaal vertellen: (Bevallingsverhaal!) 's Avonds 7 augustustus had ik ongesteldheidsrugpijn. Mijn man en ik zaten toen bij mijn ouders te bbqen met wat familie. Maar dat had ik dus wel vaker gehad sinds het vloeien, dus echt alarmerend vond ik het niet. 's Nachts werd ik rond 3.15 wakker van de pijn, het werd telkens erger. Rond 5.15 hield ik het niet meer en had ik mijn man wakker gemaakt en het ziekenhuis gebeld. Ik moest meteen komen. In het ziekenhuis aangekomen had ik al dik 3 cm ontsluiting. Ik had toen ook wel door dat ik rugweeën had. Maar om een lang verhaal kort te maken, toen ik rond 12.30 6 cm ontsluiting had en ik heel veel pijn had door de rugweeën, besloot de vk mijn vliezen te breken. Het vruchtwater was rozig, dus dat betekende dat er bloed in mijn vruchtwater zat. Toen ging het ineens heel vlug, om 12.54 had ik volledige ontsluiting, en mocht ik gaan persen. Omdat ik uitgeput was van de rugweeën, en Kenji dus heel snel eruit moest ivm dat bloed in het vruchtwater, ben ik ingeknipt omdat ik bijna niet kon persen. Ook heeft de verpleegkundige op mijn buik moeten duwen om te helpen, en heeft de vk Kenji aan zijn schouders eruit getrokken. Uiteindelijk moest de placenta nog komen, maar die wou er niet uit. De vk vertelde dat ze dacht dat die al half losgelaten was. Toen ze hem eruit had gehaald, bleek dat dus ook zo te zijn.. Dus ik heb echt heel veel geluk gehad, want het vloeien kwam dus van het loslaten van de placenta! Nu heb ik best veel moeite met dit feit, omdat ik vind dat het ziekenhuis nalatig is geweest. Met alletwee de keren dat ik ben opgenomen ivm vloeien, hebben ze niet eens een groeiecho gemaakt. Daaruit zou dan gebleken hebben dat Kenji al achter lag in groei, dat denk ik zelf tenminste. Kenji was namelijk 1875 gram bij de geboorte, bij een termijn van 35w1d. Het enige wat ze deden was mij aan het CTG leggen. Ik voel me ook behoorlijk schuldig, dat ik zelf niet meer gevraagd heb enz. Als alles verkeerd was gelopen, was Kenji er nu niet meer geweest. Ik worstel de laatste tijd dus met dubbele gevoelens; Ik ben super blij met Kenji, hartstikke gelukkig met ons gezinnetje, maar aan de andere kant ben ik heel boos op het ziekenhuis. Ik weet gewoon niet goed wat ik met deze gevoelens aan moet, maar het lucht iig vast op om het hier kwijt te kunnen. En bedankt voor het lezen van dit heel lange verhaal.
@Jusi, wow wat een verhaal! is Kenji verder wel helemaal gezond? (leuke naam btw) vind echt niet dat jij je schuldig moet voelen! het is toch jou eerste keer!? de doktoren hadden beter moeten weten! en een groei echo maken.. maar ja dat is allemaal achteraf praat. je kan het ziekenhuis aanklagen maar ja wat heb je daar aan? kost alleen maar tijd en energie denk dat je die beter aan je kleine Kenji kan besteden probeer alleen aan het positieve te denken en heb heel veel plezier en geluk met je gezinnetje!! (bij een volgende zwangerschap weet je nu hoe en wat) al hopen we natuurlijk dat alles dan gaat zoals het hoort! liefs
Ja Kenji is verder gelukkig helemaal gezond. Leuke naam he, dat vonden wij ook. Hij weegt ondertussen ook alweer 2500 gram, dus hij groeit zijn best. Maar ik ben ook niet van plan om het ziekenhuis aan te klagen ofzo, maar soms denk ik eraan wat er had kunnen gebeuren, en dan kan ik goed in tranen uitbarsten. Omdat ik weet dat Kenji dan nooit levend geboren was. Ik weet dat we heel veel geluk hebben gehad, en dat besef ik juist maar al te goed. En dat besef maakt me dan weer heel boos, ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen. Ik ben juist ook een positief ingesteld mens hoor, en ik zal zeker niet in negatieve gevoelens blijven hangen. Bedankt voor je reactie.