Hoi dames, Jaren geleden toen ik zwanger was van de eerste was ik hier “actief” daarna niet meer. Druk met het gezinsleven, een opleiding op latere leeftijd volgen en daarna de combinatie werk, huishouden en gezin. Door een burn-out in 2020 is mijn / ons sociale netwerk heel heel klein geworden. Helaas veel onbegrip, zowel bij “vrienden” als familie. We merken al langere tijd dat onze bijna 10 jarige zoon weinig vrienden heeft. Buiten school speelt en spreekt hij niet af. Zit het liefst in zijn eigen bubbel. Hij geeft zelf ook aan dat hij weinig vrienden heeft. Gelukkig heeft hij op school in de klas wel wat aansluiting. We proberen hem aan alle kanten te motiveren maar geven nu ook niet echt zelf het goede voorbeeld. Dus kom maar door met tips om ons sociale leven maar vooral dat van hem een boost te geven
Wat knap dat je dit deelt en dat je je zoon het juiste voorbeeld wilt geven! Echte tips vind ik wat lastiger.. -Zit zoon/jij op een sport/vereniging? Hier maak je ook makkelijker contacten. Hopelijk hebben andere nog meer tips voor je!
Je zoon geeft aan dat hij weinig vrienden heeft maar hoe vind hij dit zelf? Vind hij het goed zo? Wil hij meer vrienden omdat het als normaler wordt gezien? Of wil hij echt meer vrienden uit zichzelf? Kan ook zijn dat je zoon introvert is he. Hier ook een zoon met weinig vrienden. Op school is het een allemands vriendje, kan met iedereen om maar niet echt beste vrienden. Buiten school gaat hij 2 keer per week badmintonnen en deed nog 1 maal tafeltennis per week. Dus een sportclub is misschien iets voor je zoon? Sinds kort begint zoon wel met bepaalde mensen om te gaan maar dat is volgens mij puur omdat die klasgenootjes ook fortnite spelen. Op deze manier begint hij sinds enkele weken met hun af te spreken.
Dankjewel voor je reactie. Hij zit al een aantal jaren op judo. Hij is nogal introvert en was alles behalve assertief. Om hem wat meer “body” te geven hebben we hem kennis laten maken met “vechtsport”. Dit vind hij nog steeds leuk maar echt vrienden heeft hij daar niet
Als we hem zijn gang laten gaan zit hij de hele dagen door op zijn Nintendo te gamen. Dit mag dus niet. We willen dat hij ook buiten speelt, zeker in deze tijd van het jaar. Dit is lastig want met wie dan? Hij gaat met regelmaat langs bij klasgenootjes maar die willen dan niet. Hij komt niet heel verdrietig thuis dan ofzo maar vind het wel echt jammer. Hij is absoluut introvert en is in zijn motoriek wat onhandig en nogal onzeker over zijn eigen kunnen. Bij alles waarbij je maar kan falen (teamsport) blijft hij het liefst uit de weg. Hij zit wel al langere tijd op judo en dit vind hij leuk en gaat hem ook goed af.
Misschien kijken voor Scouting of iets dergelijks. Judo is een individuele sport. Bij de Scouting gaat het echt om samen dingen doen en ondernemen, samen werken. Je kunt ook eens informeren bij het lokale welzijnswerk welke opties zij hebben of die zij kennen. Ook voor jullie zelf zullen zij allerlei mogelijkheden zelf hebben of kennen om zelf ook meer onder de mensen te komen en meer contacten op te doen. Je hebt ook zoveel leuke verenigingen of hobbyclubs. Je kunt ook actief worden op school door mee te helpen bij allerlei activiteiten of in de ouderraad te gaan. Er zijn zoveel mogelijkheden. Je zult hier wel zelf actief stappen voor moeten gaan zetten. Ook zou je kunnen terugkijken naar welke contacten verwaterd zijn of verloren gegaan en of je daar weer wat nieuw leven in zou kunnen blazen.
Zoon zit ook op judo maar het is geen individuele sport. Ze moeten heel veel samenwerking en zich aanpassen aan de verschillende niveaus. Zoon is vergelijkbaar. Zijn school zit alleen niet in de buurt en echt vrienden heeft hij niet. Op zijn sport is hij meer met de judo bezig dan met vrienden maken. Ik maak meestal wel een praatje met andere ouders om die en hun kind beter te kennen. Kun je ook wel zien of dat wat aansluit.
Wonen er veel kinderen in de buurt? Anders zouden jullie wellicht een buurtborrel of buurtbarbeque kunnen organiseren. Zowel voor zoon als voor jullie een mooie gelegenheid om contacten op te doen.
Als je 10 bent is zelf speelafspraken maken soms nog lastig. (Mijn 12 jarige vindt het soms nog lastig, zie mijn topic hier over “12 jarige in de zomervakantie” ). Ken je geen moeders uit de klas die je kan benaderen voor een speelafspraakje? Laat hem 1 kind uitkiezen en ga daar dan iets leuks mee doen, naar het zwembad ofzo. Wij zijn ook allemaal vrij introvert in ons gezin. Maar ondanks dat we sociale contacten niet altijd even leuk vinden zijn ze wel belangrijk! Dus man en ik zitten allebei op een sportgroep, man vrijwilligt veel bij de sportclub van de kinderen. Ik vind sociaal contact makkelijker als je er bij kan sporten Is er misschien familie waarmee je leuk af kan spreken, dat is vaak makkelijker om de banden weer aan te halen
ik zou toch eens kijken naar een teamsport. Vaak doen die teams ook buiten het sportveld dingen met elkaar (dochter hier hockeyt en die heeft heel veel vriendinnen van de hockey omdat ze ook met elkaar eten, erheen fietsen, weekendjes weggaan, na de training op de club blijven hangen, gaan kijken op zondag als Heren 1 of Dames 1 spelen, dat soort dingen. Nu is mijn dochter juist het tegenovergestelde van introvert, dus dat is wel anders, maar ik denk wel echt dat een teamsport kan helpen bij het maken van vrienden... Daarnaast is dat ook voor jullie als gezin misschien handig. Op een sportclub hebben ze altijd heel veel vrijwiligers nodig en zo leer je altijd weer mensen kennen. Hier hebben we allerlei verschillende commissies (van evenementen tot jeugdbeleid, van opbouw blaashal tot de club verduurzamen) dus er zit ook altijd wel iets bij wat je leuk vindt denk ik... Zit er een leuke sportclub in de buurt wat je leuk vindt? Kan van alles zijn he, maar ik zou denk ik we voor een teamsport gaan om je zoon ook vrienden te laten maken (tennis ofzo is misschien minder handig)
Ik zou inderdaad kijken of scouting wat is. Dat is vaak een paar uur en veel buiten en er gericht op ‘samen dingen doen’. Sowieso dus een goede invulling van een deel van een dag. En wie weet maakt hij er ook nog vrienden waar hij ook buiten de bijeenkomst mee af kan spreken. Judo vind ik wel een individuele sport, net als paardrijden, turnen en ballet (wat mijn kinderen doen). Natuurlijk zit er ook een (soms vrij groot) sociaal aspect bij, maar het is in dat opzicht niet te vergelijken met een teamsport als hockey, voetbal, enz.
Of misschien bij een orkest gaan? Vaak kun je via hen een instrument leren spelen en je leert er ook veel nieuwe mensen door kennen.
Is het een leuk idee om eens een bbq ofzo te organiseren? Dan kan je zoon wat klasgenoten uitnodigen. Dan komen ze eens bij hem thuis. Doe je een bbq en daarna een potje voetbal ofzo Het kan natuurlijk ook het karakter van je kind zijn en dat die daardoor er ook niet zo'n behoefte aan heeft om veel met andere mensen af te spreken. Mijn man en ik hebben ook geen grote sociale kring maar onze kinderen daarentegen hebben een enorm sociaal netwerk omdat ze veel uitbundiger zijn in hun sociale contacten.
Dit stukje herken ik wel bij onze dochter. Zij bloeit wel op door teamsport. Ik herken het ook heel erg van mezelf can vroeger. Ik heb vooral geleerd (en wil dat als tip meegeven) om juist wel uit je comfortzone te komen. Iets wat je eigenlijk graag wil (doen) maar gewoon echt die stap niet durft te zetten, toch doen en dan beginnen met kleine stappen. Dus voor hem, teamsport lokt falen uit? Probeer het eens uit. Het heeft zo veel meer kanten. Voor jullie, probeer toch eens iemand op de koffie te vragen ook al voelt dat niet comfortabel. Oid. Het heeft mij geholpen (ook wel omdat ik juist een extraverte man heb).
Tja is het echt een probleem of vind jij het een probleem? Zit hij er zelf ook mee? Mijn zoon van (net) 11 is eigenlijk precies zo en aangezien hij dat prima vindt, vinden wij dat ook. We zijn zelfs ook overigens wel zo. Geen grote vriendengroep en ook geen behoefte aan. Zoon zit ook op judo en gaat elke week met plezier heen. Hij zat op voetbal, vanwege teamsport, maar ging met tegenzin heen, dus dat had totaal geen zin.
Waarom moet het een boost hebben? Heeft hij er last van? Zelf zou ik er meer last van hebben van alles te moeten. Ik heb m’n hele leven gedacht dat ik gek was niet alles te willen, gauw dingen teveel te vinden. Dat ik raar was dat ik niet uit wilde gaan. Niet van drukke feestjes hield. Ze noemden mij verlegen, sociaal jong, te weinig sociale vaardigheden. Nu ben ik erachter dat ik gewoon hb en hsp ben. Dat sociale gebeurtenissen mij enorm veel energie kosten. Dat ik graag zelf kies welke sociale activiteiten ik graag doe. En weet dat ik daarna even meer rust moet pakken. Dat wanneer ik kies wat ik echt leuk vind er ook energie uit haal. En dat ik voor mezelf kies. En niet meer alleen doe wat (ik denk dat) anderen van mij verwachten. Mij zou je doodongelukkig gemaakt hebben met teamsport. Het verplicht wekelijks moeten functioneren in een groep. Met clubjes enzo, met het moeten. Ik ga liever eens in de zoveel tijd uit eten met vrienden, ipv de kroeg in te gaan. Dat je elkaar kunt verstaan, een normaal gesprek kunnen voeren. Liever een kopje koffie bij iemand thuis dan op een druk terras. Niet altijd sociaal doen betekent niet dat je niet sociaal bent. Het betekent soms juist dat je veel beter sociaal kunt doen op de momenten dat je wel wilt. Maar qua tips: kijk niet naar waar hij zoveel mogelijk mensen ontmoet. Kijk naar activiteiten waar hij energie uit haalt. Een hobby of een sport. Misschien juist met weinig mensen, zodat hij echt contact kan maken met iemand. Liever 1 goed contact dan 10 mensen waarmee je niet echt wat hebt.
Ik ben het eens met @Fristi2012 Anderen kunnen een bepaalde mening hebben die slopend kan zijn als je dat onterecht overneemt. Punt 1 blijft: waar heeft de persoon behoefte aan. Dan kijk je daarna hoe je kan helpen om daar wat mee te doen. Of in dit geval misschien juist wat te laten.
Dank allemaal voor de reacties ! Hij wil zelf graag vrienden. Hij voelt zich vaak alleen. We hebben hier al vele gesprekken over gevoerd met hem. In zijn hart wil hij van alles maar hij houd alles af door faalangst. Het is een heel gevoelig jongetje wat alles wil / doet voor iedereen maar dit is eigenlijk altijd 1 richting verkeer
Je hebt faalangstreductietrainingen en sociale vaardigheidstrainingen om te werken aan hoe je omgaat met anderen, hoe maak je vrienden, hoe kan je omgaan met je angst, hoe maak en hou ik contact etc etc. Dit kan hem helpen om bepaalde drempels over te gaan.
Misschien moet je dan eens kijken hoe het komt dat het eenrichtingsverkeer is. Niet lullig bedoeld, maar als hij het wel probeert om vrienden te maken en het lukt niet en jij noemt het eenrichtingsverkeer... Misschien pakt hij het niet handig aan? Waardoor is het eenrichtingsverkeer? Reageren anderen niet op hem? Of reageren ze wel, maar niet op een goede manier? Of...?