Mijn zoontje van inmiddels 4 maanden oud, heeft nog nóóit in z'n eigen bedje geslapen. Toen hij net geboren was vond ik 't zielig om 'm alleen in zo'n groot bed te leggen, hij was 9 maanden bij me geweest en zou dan ineens helemaal alleen zijn. Daarna heb ik 'm bij me in bed genomen omdat hij snachts érg vaak wakker was (buiten de flesjes om) en ik het gewoon niet trok om elke keer m'n bed uit te gaan (ik sta er alleen voor, dus kon ook niet afwisselen met m'n vriend/man). Het is dus helemaal m'n eigen schuld dat m'n kleintje nu niet in z'n eigen bedje wil slapen, dat weet ik. Nu gaan we verhuizen, en wil ik toch graag proberen 'm z'n eigen bedje in te krijgen. Nu vraag ik me af hoe ik dat het beste kan doen. Moet ik 'm eerst nog een tijdje bij mij nemen om 'm te laten wennen aan de nieuwe omgeving, of moet ik er metéén mee beginnen? M'n zoontje valt nooit op zichzelf in slaap (ook niet als ik er bij ben), maar wil altijd op mijn buik liggen. Dit is niet alleen snachts, maar ook overdag bij de korte slaapjes. Ik vind het zo vreselijk om 'm te laten huilen.. Moet ik daar gewoon doorheen?
Ik weet niet hoe je dit het beste kan aanpakken... Ik sta er ook alleen voor maar ben blij dat ik mijn zoon vanaf het begin alleen heb laten slapen 's nachts, overdag lag hij bij mij in de huiskamer in de kinderwagen. Ik denk dat je hier idd even doorheen moet, hij moet leren om zelf in slaap te vallen en wennen dat mama 's nacht op een andere kamer ligt, maar laat hem wel merken als er wat is dat je er dan ook bent voor hem, dat doe ik ook als hij huilt 's nachts dan ga ik er altijd naar toe om hem te troosten maar leg hem weer in zijn eigen bedje terug. Maar tips heb ik niet hoe je dit het beste kan aanpakken, ik hoop dat anderen tips voor je hebben...
Hoi, Ik ben ook toen Mischa 4mnd was begonnen hem in zijn eigen bedje te leggen. Daarvoor sliep hij dan wel in een wieg, maar bij ons op de kamer. Wat ik heb gedaan is overdag (dan kost het je geen nachtrust) hem steeds vaker op zijn eigen kamertje leggen ipv in de kinderwagen in de kamer. Dit ging best snel goed en toen ben ik hem ook 's nachts daar gaan leggen. Ik zou het gewoon blijven proberen maar er geen hele drama's van maken door hem uren daar te laten huilen. Je wilt dat dit zijn fijne eigen plekje wordt, niet zijn "strafhoekje". Succes, het gaat je echt wel lukken!
Ik zou overdags beginnen. Dan heb jij ook meer de energie om er steeds naartoe te gaan. En als dat goed gaat, kun je het ook 's nachts gaan doen. Maar niet forceren denk ik. Blijf in het begin even bij hem staan, aai hem over zijn bolletje, maak een heel ritueel als ie naar bed gaat. Mijn zoontje wordt heel relaxed van zijn ritueel.
Ik zou het eerst alleen een paar keer overdag proberen. Als het echt niet lukt kan je hem er ook in leggen als hij al slaapt, zodat hij in zijn eigen bedje wakker wordt. Ook zou je even bij hem kunnen blijven zitten totdat hij in slaapt valt. Verder zou ik het ook niet weten.
Bedankt voor de tips! Hoelang laten/lieten jullie je kleintje meestal huilen voor je stopte met proberen en 'm toch bij je nam om 'm weer rustig te krijgen? Ik heb met 5 minuten al moeite, maar volgens 'de boekjes' moet je je kindje 30 minuten laten huilen voor je 'm mag pakken.. Als mijn zoontje 10 minuten ligt te huilen krijgt ie zo'n heel zielig piepje in z'n huil en gaat ie heel erg hoesten. Laat je 'm dan tóch liggen? Ik weet niet of ik dat wel kan hoor
No way dat ik mijn kind 30 minuten laat huilen. Ik laat hem 10 minuten huilen (meet heel veel moeite) en daarna ga ik naar hem toe om hem te troosten. Til hem niet uit bed want schijn je beter niet te kunnen doen. Daarna loop ik rustig weg of hij is stil of gaat weer huilen en laat ik hem weer 10 minuten gaan. Hier slaapt hij dan wel hoor.
Ik heb Mischa hooguit wel eens 10 minuten laten huilen in het begin, maar wel een beetje afhankelijk van het soort huiltje. Een beetje piepen bij het in slaap vallen geeft niks. Maar als hij overstuur raakt kun je hem beter steeds even troosten en weer terugleggen, of proberen in zijn bedje te troosten. Ik heb heel wat voorovergebogen gestaan. Ging dan met mijn armen om hem heen staan, met mijn gezicht vlakbij dat van hem, terwijl hij in bedje lag, net zo lang totdat hij lekker in slaap viel. Ik probeerde steeds een beetje eerder weg te lopen, op den duur zodra hij maar een klein beetje wegzakte, net zo lang tot hij zelf lekker in slaap kon vallen. Nu geef ik hem een speentje en een kusje en draait hij zijn hoofdje opzij en gaat lekker slapen. Heeft wel even geduurd hoor! En soms hoor ik hem na een paar minuutjes toch huilen, dan is bijna altijd zijn speentje uitgevallen. Ik loop er dan meteen heen en stop zijn speentje er weer in. Zo raakt hij niet overstuur en slaapt hij meteen in. Er zijn mensen die hun kindje wel laten huilen, maar ik geloof niet dat je hem daarmee leert dat zijn bedje een fijne plek is.
Volgens de boekjes "moet" je van alles, maar ik zou wel op je eigen gevoel afgaan hoor. In het begin vond ik het ook moeilijk om Rosan te laten huilen. Later kreeg ik door dat ze soms gewoon 20-30min nodig had om zichzelf in slaap te huilen. (niet krijsen want dan pakte ik haar lekker weer bij me tot ze rustig werd anders huilde ze zichzelf overstuur. Zou idd ook eerst overdag proberen m steeds vaker in eigen bedje te leggen. Probeer ook een soort van slaap-ritueel (kusje geven, in bedje leggen, aai over de bol, muziekje aan bijv.) te creeeren zodat ie weet dat het tijd is om te gaan slapen. Verder is het belangrijk bij de 1e tekenen van vermoeidheid m in bed te leggen ---- handjes langs oortje wrijven, gapen, van je wegkijken. In het begin zal het even zoeken zijn, maar ik weet zeker dat het je gaat lukken
Dat is een hele goeie ja! Ik leg Mischa ook zodra hij maar een keer gaapt in bed. Dan gaat ie een beetje naar me lachen en grijpen, en met een glimlach slapen. Of nog eventjes met zijn knuffeltje spelen. Maar laatst was hij een beetje ontregeld en was hij supermoe. Ik kreeg hem toen de hele dag niet in slaap! Ga maar na, zelf kun je ook wel eens ZO moe zijn dat je niet meer kunt slapen. Voor ons werkt het dus heel goed om een heel strak slaapritme aan te houden, en Mischa heel veel te laten slapen. Laat je in elk geval niet gek maken door verhalen dat je kind nooit meer in zijn eigen bedje zou willen slapen als je hem teveel "verwend" hebt hoor! Ik geloof hier niks van. Je hebt je kindje altijd lekker geborgenheid gegeven, en daardoor zal hij nu in staat zijn om aan zijn eigen bedje te wennen. Hij weet dat mama er altijd voor hem is!
Gewoon proberen! Het kan zijn dat in bepaalde fase hij dat zelf wilt. Bij ons was tot 3 maanden geen slaap in eigen bedje overdag - alleen rechtop op'n arm (iv met reflux maar goed...) of in de wagen tijdens wandeling. En toen ze 3 maanden was, heb haar een keertje geprobeerd weg te leggen en viel ze meteen in slaap. Nu dus wilt ze alleen in haar bedje te slapen of in de wagen buiten! Wel belangrijk vind ik dat jij het vooral zelf niet zielig moet vinden want dat voelen ze heel snel aan. Jij moet echt geloven dat het het beste voor jouw kindje is (want het is ook zo, Lisa is nu veel uitgeruster dan daarvoor). En ook wat is al gezegd, bij de eerste tekens van vermoeidheid - hup, naar bed! En jouw gevoel luisteren - niet te lang laten huilen, jij weet als moeder wanneer jij voor JOUW kindje bij moet staan. Mijn girl doet wel een inslaaphuiltje maar nooit langer dan 5 min, misschien hebt jij wat aan. Succes!!!!
Bedankt voor alle tips! Ik logeer dit weekend met Damien bij m'n oma omdat alle spullen dit weekend overgebracht worden naar het nieuwe huis, maar maandag of dinsdag ga ik zeker beginnen met proberen!
Ik haalde Tobe nooit uit bed als ik naar hem toe ging om te troosten. Ik geloof zelf dat dat heel belangrijk is. Tenzij hij echt overstuur was en dat is maar 2 keer voorgekomen geloof ik. Verder liet ik hem in het begin 10 minuten huilen en ging dan naar hem toe om hem de speen te geven, over zijn bolletje te aaien etc totdat ie weer rustig was. Nu hij dat huilen bijna niet meer doet, ga ik na 5 minuten naar hem toe. Soms zelfs nog sneller. En meestal is er maar 1 keer nodig om hem dan toch nog te laten slapen.
Nog eventjes; veel meiden hier zeggen dat het handig is om overdag te beginnen, omdat je dan meer energie hebt. Wat nou als Damien snachts wakker wordt en ontroosbaar is, en ik heb echt de energie niet om door te zetten? Kan ik 'm dan gewoon bij me nemen? Of kunnen we daarna weer van voren af aan beginnen?
Persoonlijk zou ik het eerst op een andere manier proberen en hem daarna eventueel gewoon bij me nemen als dat het enige is waarmee je hem kunt troosten. Anders krijg je een oververmoeid kind en dan wordt het allemaal veel moeilijker. Probeer het gewoon los te laten en geen doelen voor jezelf te stellen, kijk gewoon hoe het gaat. Gewoon af en toe in zijn eigen bedje, als het lukt is dat fijn, wil hij niet dan wil hij niet, en dan als het goed gaat steeds vaker. Het moet geen straf worden. Hij is pas 4 maanden en kan jou nog niet expres op zijn gevoel werken! Als hij huilt omdat hij bij je wil zijn is dat logisch want hij was ook steeds bij je, de kunst is om hem nu op een zachte manier te "leren" dat in zijn eigen bedje liggen fijn is, en dat je nog steeds vlakbij bent. Ik ben geen pedagoog of zo, maar hier werkte het zo gewoon.
Ik troost mijn zoon 'snachts op zijn eigen kamer in de schommelstoel, of neem hem heel even mee naar mijn eigen bed tot dat die rustig is en dan leg ik hem weer in zijn eigen bed. Maar je krijgt een nieuw huis? misch is het dan een goed idee om hem 's nachts meteen op zijn eigen kamer te leggen? dan is alles nieuw... Ik ben 3 maanden geleden verhuisd naar mijn nieuwe huis, heb mijn zoon eerst een middagslaapje laten doen in het nieuwe huis, ging prima en 's nachts ook meteen goed, is de 1e 2 nachten even huilend wakker geworden sindsdien niet weer
*Dit bericht heb ik gisteren bij een ander oud topic van mij geplaatst (waar ie dus niet hoorde), dus nu nog maar eventjes hier; Even een update, wat ik weet het echt eventjes niet meer Maandagavond ben ik thuisgekomen in 'het nieuwe huis'. Damien's bedje stond toen nog niet in elkaar, dus toen kon ik helaas niet meteen beginnen met het 'in zn eigen bedje slapen'. Elke keer waren er belangrijkere dingen (Damien slaapt toch bij jou, zijn bedje kan nog wel even wachten) die geregeld moesten worden, dus nu staat z'n bedje pas sinds vandaag in elkaar. Er zijn echter nog een paar schroeven zoek, dus ik voelde me er nog niet prettig bij om Damien al in zn bedje te leggen (stel je voor dat ie instort ) Nu kwam ik dus op het idee om het vast in de kinderwagen te proberen. Er was verder niemand thuis, dus alles was rustig. Tv uit, geen muziek aan, helemaal stil. Ik heb Damien gezegd dat mama bij 'm was, dat ie niet hoefde te huilen en dat mama zou komen als er iets aan de hand was. Ik heb 'm laten liggen, en ben toen op de bank gaan zitten. Huilen natuurlijk. Na een paar minuten ben ik eventjes naar 'm toe gegaan, heb 'm gezegd dat mama er nog steeds was en ECHT hier zou blijven. Aaitje, kusje, en weer weg. Steeds harder huilen. Wat had ik er een moeite mee om 'm niet bij me te pakken zeg Na een tijdje begon ie moeite te krijgen met ademhalen, dus heb ik 'm eventjes opgepakt om 'm te troosten. Toen ie weer kalm was heb ik 'm weer terug gelegd, maar meteen weer drama natuurlijk. Zo zijn we nog 40 minuten doorgegaan, ik elke keer naar 'm toe, eventjes praten, eventjes aanraken, en weer weg. Het leek even minder te worden, dacht dat ie bijna in slaap viel, maar toen begon het weer overnieuw. Toen heb ik 'm weer opgepakt, met het idee 'm weer rustig te maken, maar hij had zo'n schor snikje (om maar niet te beginnen over hoe het klinkt als ie nu hoest), dat ik het gewoon niet over m'n hart kon verkrijgen om 'm wéér terug te leggen.. Uiteindelijk is ie dus bij mij in slaap gevallen. Ik vind het zo verschrikkelijk zielig, en ik voel me echt slecht Helemaal als ik eraan denk dat dat uur nu helemaal voor niets is geweest Ben ik nou zo'n mietje? Of is dit echt geen normale situatie? Pff
Hee meid, Logisch hoor dat je je zo voelt! Maar er is heus geen man overboord, het gaat met kleine stapjes tegelijk. Het is gewoon allemaal nog erg raar voor hem denk ik, midden in (of vlak na) de drukte van de verhuizing. Als je gewoon voorzichtig zo doorgaat gaat het uiteindelijk heus wel lukken. Je bent nu op de bank gaan zitten. Zou het een manier zijn om een poosje bij hem te blijven tot dat hij (bijna) in slaap valt? Dat heeft hier goed geholpen. Logisch dat je hem uiteindelijk bij je hebt genomen vind ik! Enne, hij is pas 4 maanden dus hij kan nog geen verbanden zien, dus wees nou maar niet te bang dat je hem "verpest", ik geloof niet dat dat kan op deze leeftijd. Succes vanavond!