Ik denk dat het beiden gewoon een aanslag is op je leven.. Zowel het starten in de mmm als 'vruchteloos' blijven proberen op de natuurlijke manier... Op een gegeven moment bereik je je grens en die ligt voor iedere vrouw of ieder koppel natuurlijk ergens anders. De ene kan misschien na 1 jaar proberen al zeggen van 'goh, het zit ons te hoog, hoe gaan we nu verder', maar de andere kan dat misschien 2 jaar volhouden... Aan ons hebben ze recent (na mijn kijkoperatie in januari) nog gezegd dat we nu evenveel kans maken om zwanger te worden op de spontane manier als een gezond koppel, enkel hebben we maar een half jaar de tijd omwille van de endo, nadien moeten we ook verder met iui. We mochten meteen na de operatie starten indien we dat wilden, maar onze eerste keuze was toch om nog even zelf te proberen. Maar omdat ik zelf mijn grens nu bereikt heb (en we zijn nog maar enkele maanden later), heb ik contact opgenomen met mijn arts en zij geeft ons meer kans met de iui... Dat is dan toch weer een heel andere mening die ze heeft... We hebben nu een afspraak vastliggen voor de info en van daaruit kijken we weer verder. Na een bepaalde tijd proberen is het gewoon soms 'op'. Je moet ook elke maand weer de moed blijven vinden om het gezellig te maken, om je temperatuur te meten, je hebt ook de tegenslagen van alweer een menstruatie of negatieve test... In de mmm ben je er op een andere manier mee bezig, maar ik denk niet dat je mag onderschatten hoe het is om elke keer ook weer teleurgesteld te worden op de natuurlijke manier. Het is niet te vergelijken, elke weg heeft wel zijn voor- en nadelen natuurlijk... Maar ik vind het een normale vraag en de artsen zullen wel uitmaken wat de beste manier is voor Suze om verder te gaan. Ik hoor vaak dat de ene na 12 maanden al meteen start met iui terwijl iemand anders nog een half jaar naar huis wordt gestuurd. Elke arts en elk ziekenhuis heeft hierin ook zijn eigen manier van werken.
Ik denk dat de beste conclusie is dat MM'ers en aankomend MM'ers elkaar steunen en helpen waar kan. Na 12 maanden is het nl mogelijk om een doorverwijzing te krijgen en dat 'recht' heeft TS en jij ook Dora. Overigens heeft iedereen in de MM ook de deprimerende thuis periode van niet lukken gehad, maar dat je schrijft dat het ergens na dat jaar genoeg is ben ik roerend met je eens. Ik vond de MM zelf zeker pittig maar ik heb er nu echt geen enkele last meer van. Zal ongetwijfeld schelen dat ik er zwanger van geworden ben en meteen 2 kinderen uit gekregen heb. 'Winnend' zo'n traject verlaten verwerk je ongetwijfeld anders als 'verliezend'. Over al die kansen, statistiek is maar gemiddeld. 60% van alle paren is zwanger na 3x IVF maar de parameters zijn daar niet in verwerkt. Zo lukt het jonge mensen ( onder de 35) vaker als erboven en stellen met aan 2 kanten vruchtbaarheidsproblemen zitten ook weer onder dat gemiddelde. Het enige waar ik heel kritisch in ben geweest voor mezelf is het etiket 'onverklaarbaar verminderd vruchtbaar'. Dat is echt kul, bestaat niet, dan is er gewoon te weinig onderzoek of te weinig onderzoek mogelijk door de belemmering van het Nederlands verzekeringsstelstel. Een ieder die deze diagnose krijgt raad ik aan meteen de biezen te pakken naar Duitsland of Belgie voordat je in eindeloze behandelingen dreigt te zakken hier in Nederland. Dus ja, onderzoek blijft zoveel belangrijker in eerste instantie dan behandelen met de onjuiste methode.
Ik sluit me bij je aan hoor... Ik vind onderzoek ook heel belangrijk en natuurlijk kunnen ze ook 'gerichter' gaan helpen als er een oorzaak gevonden is... Ik ben zelf van Belgie en lees hier op het forum vaak verhalen waarvan ik denk 'huh, waarom wordt er niet verder gekeken'. Maar wie ben ik natuurlijk Voor de rest vind ik het ook super om hier steun te krijgen en ervaringen uit te wisselen met mensen die het hele traject al hebben doorgemaakt, daarom denk ik ook dat een topic als dit wel heel leerrijk is... Je leert elkaars mening en visie kennen en die kunnen heel erg verschillen, ook qua gevoelens en eigen beleving is er dikwijls ook een wereld van verschil! In deze situatie (openingspost) heb ik ook gewoon het idee dat ze (de artsen) gewoon alle onderzoeken moeten afronden en kijken of daar iets uit komt. Vinden ze niets, dan is iui misschien wel een volgende stap. En indien er wel een oorzaak is kunnen ze daar misschien verder iets mee... Wat ik soms gewoon 'bizar' vindt, is dat de ene 12 maanden moet proberen, waar er geen oorzaak gevonden wordt en die met iui mag gaan starten en de andere er dan weer veel langer over moet doen... terwijl er evenmin een oorzaak is gevonden. Ik denk dat Suze bijvoorbeeld de tegenslagen van natuurlijk proberen ook als een serieuse belasting gaat ervaren na al die tijd(wat niet wil zeggen dat indien je een behandeling start; die belasting minder is!), maar indien je na 12 maanden met een behandeling kan starten en er succes mee kan boeken; dan is dat anders dan dat je 2 jaar zelf moet blijven proberen met elke keer de teleurstellingen en nadien 'nog' eens in de mmm belandt om daar opnieuw te starten en misschien nog meer tegenslagen en stress tegemoet gaat... Het traject om zwanger te worden blijft op die manier alleen maar langer aanslepen... Daarom dat ik ook zou zeggen na langere tijd proberen, zonder resultaat en zonder duidelijke oorzaak, probeer het met een klein zetje in de rug (iui bv.) En daarbij heb ik echt respect voor ieder zijn keuze; wel of niet in het traject 'willen' stappen... Zelf heb ik eerlijk gezegd ook lange tijd getwijfeld, maar sinds deze week heb ik ook mijn grens bereikt en wil ik er ook verder mee... Het is opnieuw een klein sprankeltje hoop dat je krijgt, want 'misschien lukt het met dat kleine zetje in de rug nu wel een keer'. Laten we hopen in ieder geval!
Ons werd ook gezegd dat de slaginskansen van iui 10-15% per poging waren, dat de kansen met 1 a 2% verhoogden na elke poging en dat als je na zes keer niet zwanger was het gewoon niet zou lukken. Wij zouden na zes keer doorgaan op ivf. En de slaginskansen van artsen vind ik maar kul, wij hadden 80-90% om binnen een halfjaar zwanger te raken van een gezonde baby. Dus echt zonder miskramen nog. Nou... Dat heb ik gemerkt ja.
Och mijn kansen zijn helemaal ruk - excusez le mot. Drie artsen schatten de kans op zwangerschap na IVF op 40% na 3x en natuurlijk echt maar 1 à 2%, flink verminder vruchtbaar want ik ben over een jaar of 3 wel in de overgang. Mijn eierstokken zijn als van een 48 jarige en ik ben 32.Ik heb het beiden gered en hoop over een paar weken mijn derde vast te houden. Niet om jullie de ogen uit te steken maar juist om te zeggen: laat je niet kisten door cijfers en statistiek en blijf vechten voor je droom, samen met een arts die je vertrouwd.
Cijfers blijven gelukkig ook maar cijfers! Klaasje en Logan, hopelijk mogen jullie die kleine uk snel in jullie armen sluiten! En Suze, hopelijk mogen wij binnenkort ook eens doorschuiven naar roze
Ik vind het echt heel bevrijdend deze berichten te lezen. Ik ben 15 maanden bezig nu en vanuit mijn omgeving (inclusief mijn vriend, die verder heel begripvol is) en het ziekenhuis is er vooral het idee dat het heel erg normaal is dat het nog niet gelukt is en en dat het heel erg fijn is dat ze niets gevonden hebben. De meeste mensen trekken ook gelijk de conclusie " er is dus niets mis". Ik voel dat anders. "Er is niets mis" moet zijn "ze weten niet wat er mis is" en het is niet normaal dat het met alle toewijding, timing, gezond leven, gezonde lichamen, regelmatige cyclus, regelmatige seks, etc. er nog steeds nul teken van vruchtbaarheid is. Ik trek het echt niet meer en ik vind het heel moeilijk nog gelukkig te zijn. misschien was het anders als ik tien jaar jonger was (nog zoiets; mensen die zeggen dat ik nog zo jong ben, zelfs mijn fertiliteitsarts, ik wordt bijna 35!) maar ik denkt dat hoe sterk je ook bent, dit vruchteloos wachten op dat wat je het allerliefste wil, en het gebrek aan vertrouwen in je lichaam, de besten kan opbreken. en dat daar best meer rekening mee gehouden mag worden. volgens het advies beginnen wij in augustus of juli met IUI, maar ik heb me voorgenomen om na 1 april, als ik weer ongesteld ben, ga bellen voor een afspraak en mijn vriend ervan overtuig eerder, zo snel mogelijk, te beginnen. @klaasje82, welke onderzoeken doen ze in DE en BE die ze hier niet doen? liefs
Potato, ik snap ook zeker gezien je leeftijd dat je echt geen behoefte voelt om nog langer afwachtend en onwetend te zijn. Doet je ziekenhuis ook geen cyclus analyse? Dat wil zeggen eens kijken wat je beginwaardes aan hormonen zijn in de cyclus, hoe de eisprong is met bloed beeld en hoe de luteale fase is qua progesteron waarde? Dat is echt een belangrijk begin. Daarnaast is het belangrijk dat je schildklier in orde is ( BE en Dui zijn veel strenger qua waardes dan in Nederland), je vitamine D en B huishouding klopt. Verder kunnen ze in het buitenland ook nagaan of je bloedstolling in orde is, je baarmoederklimaat in orde is, of je immuun of anticellen tegen een embryo hebt. Dit zijn geen onderzoeken die op dag 1 gedaan worden. Nouja, de schildklier en vitamine huishouding wel. Maar echt de technieken als behandeling stokt komen dan gaande weg. Maar in NL zijn ze niet beschikbaar deze onderzoeken. Ook jou raad ik aan op 2 paarden te wedden. Ik snap dat je hoopt op IUI maar staar je niet blind. Eerst een cyclus analyse vragen, duurt ook maar 1 maand. Komt daar niets uit en ze willen geen IUI doen dan echt vertrekken. Willen ze het wel IUI doen echt niet meer dan 6x en dan ook echt door naar IVF of vertrekken. Denk aan de tijd. Mijn Nederlandse ziekenhuis heeft me nooit willen behandelen omdat ik te kansarm was met IVF. Dat is hard maar ook mijn redding geweest , daardoor heb ik net zo lang gezocht tot iemand het wel aandurfde en dat waren de artsen van Medisch Centrum Dusseldorf waar ik uit mijn eerste Ivf meteen de tweeling kreeg. Daar zit natuurlijk naast kennis en kunde ook een flinke dosis geluk bij, dat besef ik me maar al te goed.
Wij zijn in december 2013 gestopt met de pil, in april 2014 was ik zwanger, helaas na 6 weken een mk. In december 2014 naar de ha en direct doorverwijzing. In januari 2015 naar het ziekenhuis. Daar de eerste onderzoeken gehad (sperma bij man en bloed en echo bij mij). Laatste onderzoek zou HSG zijn. Ik mocht kiezen of direct of half jaar proberen en dan terug komen voor iui en hsg (die moet gebeuren voor dat ze beginnen met iui). Gekozen om met half jaar terug te komen. In september 2015 had ik weer een afspraak, week later hsg en in oktober de eerste iui met clomid. Uit de onderzoeken is niks naar voren gekomen dat een zwangerschap in de weg zou staan. Bij ons is de eerste iui gelukt en daar ben ik vreselijk dankbaar voor want ik vond het best zwaar. Op dag 10 voor een echo en vervolgens elke 2 dagen weer terug voor een echo. Op dag 17 potje inleveren en s middags terug voor de behandeling. Je moet er rekening mee houden dat je het op je werk moet vertellen want je bent afhankelijk van de tijden die het ziekenhuis je aanbiedt. Verder ben ik nogal gevoelig voor hormonen dus vanaf de eerste pil clomid was het voor mij al mis. Nogmaals het is zwaar maar het is dragelijk. Ga er alleen niet vanuit dat je volgende maand zwanger bent, het kan zo nog een (paar) jaar duren.
Dankjulliewel voor jullie heldere blik! Wat een hoop reacties op dit topic, ik vind het echt fijn dat iedereen zijn mening en ervaringen hier deelt. Ik besef mij nu dat iui niet de oplossing is. Ik ga mijn ha bellen met de vraag of ik eea kan bespreken rondom het zwanger worden. Dan zullen de specialisten mij wel kunnen adviseren wat het beste is wat te doen. Ik hoop eerlijk gezegd op onderzoeken. In ronde 14 zou ik een hsg krijgen, maar omdat ik toen positief testte is dat niet doorgegaan. Wellicht wordt er geadviseerd om dit eerst te doen. Ik schrik er wel enigzins van dat in NL niet alle onderzoeken beschikbaar zijn. Waar ik bijvoorbeeld bang voor ben bij mijzelf is dat mijn bm slijm niet goed is. Het is altijd erg droog (sorry voor de details) en na mijn mk is het in de vruchtbare periode ook niet meer rekbaar zoals daarvoor. Ik begrijp nu dat dit in NL niet onderzocht kan worden, maar daar kan een specialist mij vast meer over vertellen.