Mijn arme,arme mannetje

Ik word wakker omdat Damien huilt. Hij huilt de laatste paar nachten wel vaker tussen het slapen door omdat ie zo'n last heeft van het hoesten wat zo'n pijn doet in z'n keeltje. 'Ga toch slapen', denk ik nog, maar hij begint alleen maar steeds harder en zieliger te huilen, paniekerig. Ik draai me naar 'm toe (hij ligt al bij mij) en pak z'n handjes vast. Hij houdt mijn hand ook wel vast, maar wordt er niet rustiger van. Ik leg m'n hand om z'n hoofd heen, dat helpt meestal wel, maar ik voel dat er 'iets niet klopt', het voelt vreemd. Ik doe snel het licht aan, en schrik me echt hélemaal kapot. Z'n hoofdje is aan de ene kant bijna 2 keer zo dik als normaal gesproken! Een enorme bult van onder z'n oog tot onder z'n kin, die ook naar z'n nek toeloopt.

'Hij stikt, hij stikt!', flitst door m'n hoofd 'Rustig blijven, rustig blijven', denk ik dan. Ik pak snel m'n mobiel onder m'n kussen vandaan.Fuck, hoe kom ik in godsnaam bij m'n contactenlijst? Waarom weet ik dat niet meer? Moet ik 112 of de huisartsenpost bellen? Is het levendbedreigend? DAT WEET IK NIET! RUSTIG BLIJVEN NOU!

Ik kies toch maar voor de huisartsenpost omdat Damien nog 'gewoon' huilt en dus niet stikt, kan gelukkig toch m'n contactenlijst vinden. Wonder boven wonder adviseren ze me niet eerst om 'paracetamol' te geven, ik mag meteen komen. Eigenlijk zorgt dat er alleen maar voor dat ik nog meer in paniek raak, want normaal doen ze daar altijd zo vreselijk moeilijk over, nu is het blijkbaar echt 'erg'. 'Ik moet wel even eerst mn moeder bellen want ik heb zelf geen auto maar ze woont heel dichtbij dus dat is zo geregeld en dan komen we zo snel mogelijk naar jullie toe, dus ehm, TOT ZO!'. Waarom ik dat allemaal zeg weet ik ook niet, eigenlijk.

Ik bel m'n moeder, die zegt natuurlijk dat ze er meteen aan komt. Ik kleed mezelf en daarna Damien aan, geef 'm nog wat te drinken, zoek z'n Bumba-knuffel op want die moet mee, maar dan is m'n moeder er nog steeds niet. Ik kijk in m'n telefoon hoe laat ik gebeld had, om 47.. Het is nu 02, dus dat zijn 13 minuutjes.. Okay, kan, zij moest zich ook nog aankleden natuurlijk en de tijd lijkt nu gewoon tergend langzaam te gaan. Om 12 is ze er nog steeds niet en ik begin echt boos te worden. Me realiseren dat het buiten vriest doe ik natuurlijk niet.

Als ze om 14 dan éíndelijk de straat in komt rijden vraag ik dan ook eerst boos 'waarom het zo lang duurde'. Omdat ze moest krabben dus. Ohja.

We rijden snel naar de huisartsenpost, ik ben naast Damien gaan zitten en oh wat ben ik bang. Ik kan er niets aan doen maar ik kan alleen maar denken aan 'wat als dit de laatste keer is dat we zo zitten'. Ik heb iets als dit echt nog nóóit gezien, het ziet er zo vreselijk uit. Mijn arme mooie mannetje..

Bij de HAP zit gelukkig niemand te wachten dus we mogen meteen bij de dokter komen, die, zodra we in zijn kamer zijn, zegt 'Ik zie dat hij een hele dikke wang heeft'. OH REALLY? Hij voelt eventjes, en constateert dan dat het de Bof is. Daar had ik zelf ook wel aan gedacht, maar gezien ie daar gewoon tegen geent is dacht ik niet dat dat het zou zijn. De dokter legt nog uit dat er niets tegen gedaan kan worden, dat Damien alleen paracetamol kan nemen en dat de zwelling volgende week wel minder zal worden. Ik moet wel z'n balletjes goed in de gaten houden, want die zouden eventueel kunnen gaan ontsteken.

Dan kunnen we weer terug naar huis. Damien valt in de auto al bijna in slaap. Thuis gaan we meteen naar bed, die zetpil geef ik 'm liever als ie straks wakker is. Hij heeft er blijkbaar niet zoveel last van dat ie er niet van kan slapen, dus hij heeft misschien meer aan z'n paracetamol als ie weer wakker is. De koorts lijkt ook wel weer wat gezakt.

Als we wakker worden lig ik echter naast een kacheltje, lijkt het wel, hij is zo gloeiend heet.. Snel naar beneden om die zetpil maar te geven dan, wat Damien eigenlijk helemaal niet wil.

'Auuu mama auuu', hartverscheurend. Hij wil niet drinken, 'Bumba' mag niet bij 'm liggen, zelfs de dvdspeler mag niet aan. Hij wil alleen maar bij me liggen. Met z'n 'verkeerde' wang op m'n buik natuurlijk, waardoor ik bijna geen adem durf te halen omdat ik bang ben 'm pijn te doen..

Na een half uurtje begint de zetpil gelukkig te werken, de dvdspeler mag nu wel aan. Baby TV, hoera!

Bij een bepaald stukje, met zo'n zielig muziekje, breek ik. Ik ben écht even heel erg bang geweest dat ik mijn kleine ventje kwijt zou zijn. Het zag er zo eng uit en hij was zo vreselijk heet.. Ik ben zo blij dat hij nog gewoon bij me ligt, me nog steeds knipogen en kusjes geeft..

Lief klein mannetje, word alsjeblieft snel beter, want ik vind het zo verschrikkelijk om je zo ziek te zien.. Kon ik het allemaal maar van je overnemen.. Je bent nog steeds mijn mooie zoon, de mooiste van de hele wereld, ookal is je hoofdje nu zo groot dat het er bijna 2 lijken.. Ik hou zo vreselijk veel van je, en ik sta nu nog veel meer achter mijn 'Een moeder kan minder zonder haar kind dan andersom'-quote.

 

Bedankt voor jullie lieve reacties meiden!

Het gaat alleen maar slechter met Damien.. De bult/zwelling is helemaal rood en heet geworden.. Drinken wil ie amper, eten helemaal niet, en hij hangt de hele dag maar een beetje.. Net de HAP weer gebeld, de assistent zou overleggen met de arts en die heeft net teruggebeld om te zeggen dat hij Damien toch weer even wil zien omdat hij het niet vertrouwt.. Om 18u moeten we er weer zijn

Ik vind het zó eng. Het is zeldzaam, maar het kan ook overslaan naar hersenvliesontsteking en dat is natuurlijk het laatste wat ik wil..