Wat een lastige situatie om als oma in te zitten. Wij hebben dit gelukkig niet direct. maar misschien wel iets vergelijkbaars. een gescheiden schoonzusje met 1 zoon. hierop passen mijn schoonouders 1 dag in de week, terwijl ze bij ons altijd gezegd hebben dat ze niet op willen passen omdat ze hun vrijheid willen houden. Nu hebben wij hier helemaal geen probleem mee. (zelf prima kunnen oplossen met een kinderdagverblijf en mijn ouders die 1 dag konden oppassen) Mijn schoonzus is een lieve meid, heeft er niet voor gekozen om te scheiden, en al het gedoe wat daar bij komt kijken. dus we gunnen haar de oppas opa en oma en we vinden dit ook leuk voor ons neefje! maar ik kan me voorstellen dat dit voor andere wel zou kunnen wringen. als de onderlinge relaties al moeizaam zijn. Wat wij altijd erg waarderen is dat ze (opa en oma) altijd willen oppassen als wij een keer een studiedag hebben. als we een keer een feestje hebben. en dat ze regelmatig even langskomen. onze kinderen zijn al wat ouder, maar zeker met die hele kleintjes zou ik gewoon proberen als oma regelmatig even op bezoek te gaan. of te vragen wanneer ze zelf weer eens gezellig langskomen. Onderlinge relaties tussen ouders en kinderen is altijd moeilijk. je probeert je kinderen altijd te helpen als ze dit nodig hebben. en als je ziet dat een kind alles zo goed voor elkaar heeft maar de ander je wel hard nodig hebt, dan zul je die laatste toch willen helpen. misschien dat je bij je zoon kunt aangeven dat je erg trots op hem bent, met hoe hij zijn leven op de rit heeft. een mooi gezin heeft. misschien dat die blijk van waardering hem een goed gevoel kan geven.
Bij ons is het meer een oma die weinig tijd heeft. Mijn schoonpa is al jaren weduwnaar en de vader / zoon band is heel hecht. Ik ben ook meer zijn dochter dan schoondochter "zijn kleine meissie". Ook een goede vriendin die eigenlijk niks meer met de familie heeft is nog steeds welkom. Mijn ouders zijn anders, wonen buitenaf zijn erg op zichzelf. Opa en Oma werken hard en dat moet iedereen weten daarom zijn ze altijd druk en moeten ze laten zien dat ze wat meer geld hebben dan wij. Opzicht vind ik het niet erg maar je merkt wel dat de band met je ouders anders wordt, soms meer een verplichting om er heen te gaan. Onze kleine man heeft dat ook, is veel gekker op opa van papa's kant dan van mama's kant. Opa van papa's kan is een echte arbeider kan alles maken maar is lichamelijk veel meer versleten. Alleen passen we ons daar veel meer op aan. Bij mijn ouders zou ik dat veel minder doen, die band is er niet.
Het is een hele vervelende situatie voor uw. De tijd die je extra besteed aan uw dochter is uit noodzaak. Dat kan je zoon neem ik aan ook begrijpen. Je kunt niet alles precies verdelen. Als hij alles voor elkaar heeft inclusief Nannie. Wat verwacht hij dan nog van jou? Hoe vaak bel je met elkaar of ga je op visite? Misschien heeft hij meer behoefte om je vaker te zien of te praten. Gaat alles helemaal niet zoals je het nu ziet. Ogenschijnlijk ziet het er perfect uit maar vraag je ook of het werkelijk zo is?
Ook wij hebben aan de kant van de zoon gestaan (minus nanny en financiën hoor haha) en wij hebben het intens jammer gevonden voor de kinderen. En t enige dat mijn schoonmoeder deed was huilen dat ze wist dat wij jaloers zouden worden en dat deze dag ging komen. Nee maandenlang speelden onze kinderen de tweede viool, ze was te moe om de oppasmiddag voort te zetten voor onze jongens omdat ze moest oppassen op de andere kant. Weet je wat had geholpen? Als schoonmoeder had gezegd 'ja jullie spelen nu ook de tweede viool, dat klopt en het spijt mij' Maar nee. Helaas. Ons gevoel werd niet erkend. Dat deed zeer. Overigens beviel t schoonouders ook niet hoor zo vaak oppassen dus dat doen ze nooit meer haha, t is nu gewoon weer netjes bij t oude en ik wissel met liefde mijn middag om hoor als schoonzus die dag oppas nodig heeft of gewoon week geen oppas: geen punt. Wij zijn flexibel. Wie weet had zoon ook liever 2 dagen oma in huis mijn zus had ook een nanny,was noodgedwongen want mijn ouders woonden te ver weg. Dus zij vindt t jammer hoe mijn kinderen wel opa en oma tijd hebben nu, terwijl zij aan de nanny moest
Ik denk dat zoon zich niet gezien voelt. Dochter heeft gratis oppas terwijl hij een dure nanny moet inhuren. Je kunt toch ook op alle kleinkinderen oppassen? Of had het in ieder geval moeten aanbieden. Afstand hoeft geen belemmering te zijn. Zoon kan zijn kinderen brengen of jij kunt daarheen gaan. Bij dochter kan je prima aangeven ook op je andere kleinkinderen te willen passen. Jij bent niet verantwoordelijk voor haar leven, relaties of oppas. Er bestaat gewoon een opvang. Ik ken ook situaties waarbij grootouders 1 oppasdag hebben waarop alle kleinkinderen kunnen komen. Minder tijd aan dochter besteden en meer aan zoon. En bedenk dat ze zelf keuzes maakt voor foute relaties. Dus niet alleen als slachtoffer zien. En daarmee als mislukt terwijl zoon wel alles voor elkaar heeft. Stel je neutraler op.
Mijn man en zijn broer hebben momenteel ook geen contact. Zijn broer komt onderweg naar het werk langs zijn moeder, ze heeft tot de kinderen naar school gingen regelmatig opgepast (volgens mij 1x dag per week). En nu gaat ze nog regelmatig naar hun huis om op te passen als de kinderen uit school komen. Wij wonen iets verder weg, ik ben altijd thuis. Dus de noodzaak voor oppassen is er niet. Mijn schoonmoeder komt regelmatig een dag om iets leuks met de kinderen te doen. Ze komt dan echt speciaal voor 1 kind waar ze wat mee gaat doen. Ze eet daarna ook mee, dus dan zien de anderen kinderen haar ook en hebben zij ook hun 'oma-moment'. En dat zijn echt hele simpele dingen; naar de kinderboerderij, naar de bieb, met mooi weer een rondje fietsen of leren skeeleren (oma heeft onze tweede leren rolschaatsen en skeeleren). Onze achtertuin grenst aan een speeltuintje, kind bedacht om daar te gaan picknicken, hij vond het helemaal geweldig. Het hoeft dus echt niet groots te zijn. Ook logeren onze kinderen (de jongste nog niet, die krijgt nog borstvoeding) regelmatig bij oma. De oudste heeft volgende week vrijdag studiedag, dus dan gaat zij een lang weekend naar oma. En dan gaat oma er ook vaak een dagje op uit, of haalt een ijsje. De andere kleinkinderen blijven nog wel eens een nachtje, maar niet een weekend of hele vakantie zoals onze kinderen. Mijn advies zou dus zijn; geef de kinderen van je zoon ook tijd en aandacht (en je zoon ook).
Soms is het ook gewoon de erkenning: ja ik breng nu even meer tijd door met je zus en dat is eigenlijk niet eerlijk. (Met dus de kanttekening hoe wenselijk dat is, mss moet ze haar eigen shit op gaan lossen). Ja jij doet het goed, ik zie je, ik ben trots op je.
Je kan je ook afvragen of wanneer er bij de andere kant NIET opgepast zou worden het gevoelsmatig dan ook een "beperkte band" zou zijn. Bedoel stel je gaat 1x per week naar oma voor een bakkie. Beiden gezinnen doen dat en dat is prima en iedereen is daar volledig content mee. Vervolgens is er wat met gezin 2 waardoor oppas nodig is. Tuurlijk als gevolg van meer contact groeit de band met klein kind ook meer, daar ontkom je niet aan. Gezin 1 voelt zich "achtergesteld" terwijl effectief t.o.v. de originele situatie waar ze prima content mee waren voor hen niets is veranderd. Het is moeilijk te vergelijken met kerstcadeautjes waarbij de 1 iets van 100 krijgt en de ander 10. Dit is niet iets wat een bewuste keuze is maar een situationeel gevolg. Wat anders is t idd als je met ene kleinkind wel naar de efteling gaat en bij de ander t allemaal moeilijk moeilijk is.
Herkenbaar, maar dan de kant van je zoon. Wij kennen natuurlijk het hele verhaal niet, maar wij zijn als gezin altijd de laatste prioriteit voor mijn ouders, omdat wij het ‘goed voor elkaar hebben, ik een man heb die vanalles doet’ (hun woorden) etc. Dat wij onze zaakjes op orde hebben, gaat niet vanzelf, het is niet dat alles je maar komt aanwaaien en dat sommige mensen hun zaakjes niet op orde hebben, is soms overmacht, maar soms ook gewoon doordat ze zelf verkeerde keuzes maken en dan ook nog weten dat een ander dat wel voor ze oplost, zoals door op te passen. Het is moeilijk om er wat over te zeggen, maar nu wordt het vooral vanuit praktisch en financieel oogpunt vanalles aangenomen, misschien wil je zoon gewoon wat meer aandacht en erkenning.
Erkenning doet heel veel met een mens. Wij doen dat al vanaf dat de 2e geboren is en veel zorg nodig heeft en wij minder er zijn voor de oudste. Medische behandeling had voorrang op het koekje dat hij vroeg, en dat legden wij ook uit, dat het niet eerlijk is, dat op bepaalde momenten zijn broertje voorrang had. En door dat uit te spreken, was zijn gevoel erkend en heeft hij zich niet achtergesteld gevoeld. Want hij werd wel degelijk gezien. Het lijkt iets klein, maar o wat is de impact groot. Op een positieve manier
Ik haak even in op je tweede stuk. Ik vind het nou niet bepaald opbeurend. Ouders zijn niet altijd maar de schuldigen in ontstane patronen. Een mens is niet alleen het product van een opvoeding. We worden ook gewoon allemaal geboren met ons eigen karakter, met zowel negatieve als positieve eigenschappen. Sommige dingen zijn niet te voorkomen. En zeker als iemand volwassen is, dan moet het eens klaar zijn met het vingertje wijzen naar hun ouders. Dochter woont in de buurt, is alleenstaand en heeft zo te lezen ook minder middelen. Zoon woont verder weg en heeft een nanny. Dan is het toch logisch dat ze haar dochter in praktische zin meer helpt dan haar zoon? Zouden we dat niet allemaal zo doen? Moet ze dan voor elk uur dat ze bij dochter oppast, ook een uur bij zoon zijn? Praktische hulp bieden aan de één wil niet impliceren dat je van de ander minder houdt.
Echt hoor, heb je mijn en andere postst niet gelezen ofzo? Het gaat niet om dezelfde tijd besteden of praktische hulp.
Ik bedoel niet voorbij te gaan aan de wens om gezien en geliefd te worden, en het investeren in een waardevolle band, op welke manier dan ook. Excuus dat het zo overkomt. Ik viel eigenlijk meer op de vragen over hoe oma dat in het verleden heeft aangepakt in de opvoeding. Waarmee voor mijn gevoel wordt geïmpliceerd dat zij het vroeger fout heeft gedaan. Goed voorbeeld geeft helaas niet altijd goed volgen. En ik heb het idee dat deze oma dus juist heel bewust bezig is met de vraag hoe ze kan laten zien dat ze van de andere kleinkinderen evenveel houdt en zoekt naar manieren om dit te tonen.
Ik lees nu allerlei verhalen over degenen die ook voelen dat de grootouders minder aandacht aan hen besteden dan aan de broers of zussen. Maar in de meeste verhalen klinkt het als voortrekken. Het is toch geen voortrekken dat ts haar dochter helpt met oppassen terwijl zoonlief een nanny betaald om dat te doen? Daar kan ts toch niks aan doen? Ik zou het een ander verhaal vinden als ts elk weekend haar kleindochter meeneemt op allerlei uitstapjes en de kleinzoons nooit. Ik vind dat van de zoon echt gezeur en je moeder een schuldgevoel aanpraten, heel onprettig.
Nee hoor, ik ervaar het van mn vader ook zeker niet als voortrekken en ben absoluut niet jaloers ofzo op mn zus. Bij mij gaat het echt om het gebrek aan aandacht voor mijn dochter. Die niet gezien wordt. Maar dat had ik in mn eerste post al uitgelegd. Wie weet ervaart zoon dat ook wel zo.
Maar dat hij dat zo ervaart daar kan ts niks aan doen. Dan moet hij de nanny ontslaan en om de hoek komen wonen.
Nou ja, in mijn geval denk ik dat mijn vader er wel wat aan kan doen. En dat heeft niks te maken met dichterbij wonen. Hij hoeft niet op te passen of waar dan ook mee helpen. Maar dat als we daar zijn, hij gewoon wat aandacht besteed aan dochter.