Nou, sinds dat die 20 weken grens voorbij is en ik over de helft ben, begint er in mijn zo'n stemmetje te zeggen: 'Dat kind moet er ook een keer uit...' Hoe ervaren jullie dit? Ik word er een beetje zenuwachtig van. Niet de hele dag ofzo, maar ik blijf me regelmatig bedenken hoe ik dan een taxi moet bellen, naar het ziekenhuis ga, welke deur ik ook alweer moest wezen, wat ik dan wel/niet wil tijdens de bevalling, hoe mijn (schoon)ouders het zullen vinden, enz enz enz... Het gaat allemaal 1000 x door mijn hoofd en het vervelendste van alles is: ik weet niet precies wanneer het gaat gebeuren... Ik kan daar helemaal niet zo goed tegen. Ik wil graag precies weten hoe en wat! Misschien hebben jullie wat verhalen/ideeën.
Ik weet niks van bevallen. Ik weet niet eens hoe ik een wee herken. Ik heb geen idee wanneer je naar het ziekenhuis moet gaan. Ik weet niks van ziekenhuizen. Ik weet niks van baby's.
Misschien is het wel goed om een beetje "open"die bevalling in te gaan. Wat je vantevoren wel kunt doen, is zaken als telefoonnumers, adressen en specifieke wensen/instructies voor jezelf op papier te zetten. tegen de tijd dat jij wellicht als een kip zonder kop bent omdat de bevalling begint, heb je in ieder geval díe houvast voor jezelf en de mensen om je heen. Althans: zo ga ik het aanpakken. En v.w.b. de bevalling: leuk lijkt het me niet....maar ik probeer me nog niet té druk te maken. Het is nog weken ver weg en het is nu eenmaal onvermijdelijk.
Probeer je niet te druk te maken, makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, maar toch. Ik wist de vorige keer ook niets en ik kan er ook niet tegen als ik geen controle over iets heb. De enige zekerheid die je hebt op dit moment is idd dat het kindje er toch uit moet en dat dat gaat gebeuren ook. Er zijn je miljoenen vrouwen voor gegaan en jij gaat het ook gewoon doen. Komt allemaal goed. Ik weet nu een beetje wat me te wachten staat en leuk was het de vorige keer zeker niet, ik had een zware bevalling, maar toch zie ik er niet eens echt tegenop. Het is ook maar een relatief korte periode als je kijkt naar de hele zwangerschap en het leven dat daarna op je wacht.
Ik ben eigenlijk nog helemaal niet bezig met de bevalling. Ik weet dat het pijn gaat doen, maar verder.. ik denk er niet teveel over na.. het is toch heel anders dan je verwacht en hoe zenuwachtiger je bent hoe moeilijker het wordt. ik heb nu meer zoiets van; ik wil dat het zover is! Ik ben nu al aan het aftellen! Ik wil zo graag die 2 ukkies zien en vasthouden! Ik ben echt elke dag aan het wegstrepen...
hoi ga naar zo'n infoavond in het ziekenhuis, daar vertellen ze je alles wat je kan verwachten en kan je zelf je kraamkamer al even van te voren bekijken. overleg met de verloskundige wat je wel en iet wilt zodat dat besproken is en je je daar geen zorgen meer over hoeft te maken, geeft een heel stuk rust... succes..
Ik ben bijna op de helft maar wil er nog echt helemaal niet aan denken, aan de bevalling. Gisteren op kraamvisite geweest en mensen zeiden "goh over 20 weken is het jouw beurt". Heb nauwelijks geslapen van de schrik. Ik ga er maar voorlopig niet te veel aan denken, stress is niet goed voor de kleine (en ook niet voor mams).
heee, ben ongeveer net zo ver als jullie. En mijn vriendin heeft vorige week haar kleine gekregen na een zware bevalling. Ik was vrijwel meteen in het ziekenhuis omdat ze dat vroeg en toen vond ik het ook erg confronterend. Maar probeer er niet teveel aan te denken. Waarom je nu al druk maken over iets wat pas in september gaat gebeuren. Er komen nog zoveel leuke dingen, en als je je te druk maakt verlies je die uit het oog. Dus probeer die gedachtens te blokken. Ik heb het ook wel soms maar probeer het gewoon weg te drukken. Wil er toch blanco ingaan want bij ieder een is het anders... gr.rensje
och het is heel normaal hoor!! je maakt je druk over van alles en nog wat.maar als het zo ver is dan gaan de dingen gewoon zoals ze gaan.weeen herken je tegen die tijd vanzelf en er komt een oerkracht in je los daar sta je versteld van!! toen ik op het einde liep van m'n dochter en alleen maar naar haar ledikantje keek dan dacht ik help!!!!!!!!!!!!!daar moet een kind in.maar eerst bij mij eruit! hoe moet dat dan? enz. de bevalling was niet fijn, maar pijn is niet fijn.dat is nou eenmaal zo.maar ook dat is te doen. het is gewoon echt waar dat zodra de kleine er is dan vergeet je dat.en het is het mooiste wat je overkomen mag. eerlijk is eerlijk ik sta nu echt niet te juichen om het weer te moeten doen,maar aan de andere kant het resultaat is er naar! daar doe je het voor.ik ben niet snel trots op iets wat ik doe maar ik weet dat ik dat straks echt wel trots op mezelf mag zijn. dat mogen we allemaal zijn. tot het zover is maak je niet te druk het komt heus goed en ook daarna zal je zien dat moederinstinct heel sterk is.
Wat bij mij helpt is me helemaal geen voorstelling te maken van de bevalling; iedereen ervaart pijn anders. En horrorverhalen heb je toch wel, het beste is toch om je daar niets van aan te trekken. Ik heb veel op internet gelezen, verschillende boeken gekocht en voorlichtingsavonden van het ziekenhuis en de verloskundige bezocht. Verder zijn miljoenen vrouwen ons voorgegaan, dus waarom zou jij het ook niet kunnen? (cliché, maar toch..) En reken maar dat je het tegen het einde enorm zat ben! Ik iig wel al
Bij mij begon het te kriebelen toen ik over de 30 week was. nu denk ik er vaker aan. Dat er straks echt een babytje is waar ik met mijn man voor moet zorgen. Het komt nu zo dichtbij allemaal. heel spannend en aan de andere kant zo mooi en zo leuk. Ik lees veel over de bevalling zodat ik het gevoel heb daar wat controle over te hebben voor zover dat kan natuurlijk.
t klinkt stom maar ik maak me er nog helemaal niet druk om . Ik ben alleen bang dat me vliezen breken als ik net in een winkel sta ofzo maar verder.. ik laat alles maar over me heen komen en ik zie t wel.. En er is er nog nooit 1 blijven zitten dus die van ons zullen er ook wel uit komen.
whahah ik herken al die vragen, ik weet ook van niets, het eenige waar ik me erg druk om maakte was de pijn gezien ik al heel veel pijn heb, mijn lijf erg instabiel is ( gewoonlijk al) heb ik gister bij de VK maar al me vragen afgevuurd. ben iig gerust gesteld kwa pijn en dat ze er 100% voor gaan zorgen dat ik zo minmogelijk pijn lijd, en zelfs dat ik na mijn bevalling mijn eigen medicatie weer kan gaan nemen wat nu niet gaat omdat ze killing voor de baby zijn .Zij verwacht juist omdat ik bv hyperlaxitijd( botten en spieren zijn hyperflexiebel schieten makkelijk uit de kom) en de bi die ik nu heb in dit geval in mijn voordeel zijn. en ze stond er ook helemaal achter om in het ziekenhuis te bevallen,d aar hebben zij nou contact met allerlei artsen bij verschillende complicaties en de artsen zijn ook echt direct aanwezig als hun bellen.dus dat was toch allemaal eengeruststelling zou zeggen vuur je vragen af bij de VK
Ik heb hier ook wel een last van, hoor! Ik denk dat vrijwel iedere zwangere vrouw weleens zo'n paniekmomentje heeft, waarop ze denkt: Help, dit kindje moet eruit! Ik denk alleen wel dat het zwanger zijn op het einde dusdanig "zwaar" wordt, dat je eenmaal blij bent dat de bevalling zich aandient (ik spreek niet uit ervaring, hoor, dit is voor mij ook de eerste keer)!
Ahh Wuypped,,hier ook een hypermobieltje. De gyn en mijn cesarpeut zeggen ook al, dat het voor het bevfallen we; handig is. Alleen tijdens de zwangerschap is het allemaal wat minder he...althans..ik heb al vanaf week 11 bekkenpijn. Ik was gister bij zo'n info avond over bevallen in het ziekenhuis. Een nuttige avond . Ik vond de verloskamers wel hééééééél ongezellig en steriel ( was er zelfs eentje zonder daglicht) en de demonstratie van de vacuümcup vond ik ook wel een beetje barbaars, maar over all was het zeker goed om alles even gezien te hebben.
Wat een geruststellende reacties!!! Van de info avond in het ziekenhuis en de voorbereidingscursus (die ik sinds deze week volg) word ik helemaal niet rustiger helaas. Ik word er alleen maar steeds mee geconfronteerd! Ach, en ik ben niet helemaal hopeloos hoor, want inderdaad je weet wel beter wat je van de artsen enzo kunt verwachten. Ik beval ook hier in Duitsland, dus ik kan niet lekker in mijn eigen taaltje even iets vragen of uitleggen. Ik zoek me een bult in het woordenboek naar ruggenprikken, verloskamers en navelstrengen, hahaha. En dan zegt de Hebamme (soort VK): 'Oh, maar we spreken ook bijna allemaal Engels hoor!' Nou is mijn engels heel goed, maar een navelstreng? Een keizersnee? Een washandje? Nou goed, de situatie is dus ook niet zo heel ideaal voor een rustige bevalling. Daarbij zou ik 200 euro moeten dokken om mijn eigen Hebamme te laten komen tijdens mijn bevalling (dat betaald de verzekering niet), dus ik ken hoogstwaarschijnlijk niemand qua dokters die bij mijn bevalling is. Allemaal van die lekkere stressfactoren. Het ziekenhuis is hier trouwens wel een beetje gezellig vond ik, met een klein kamertje met een jacuzzi enzo, lekker privé. Ik werd wel even een beetje naar bij de rondleiding langs de spoedoperatiekamer... Blegh, allemaal haken en apparaten aan de muur Maarrrr, we gaan er voor! Dat kind komt er vast wel uit!
Ik merk juist dat ik rustiger word. Maakte me daar in het begin drukker om. Toen wist ik zeker dat ik in het ziekenhuis wilde bevallen met ruggeprik. Nu heb ik toch besloten om lekker thuis te blijven als dat kan en dat ik geen pijnbestrijding wil als het niet nodig is. Groetjes