Al vanaf het einde van mijn verlof gaan mijn jongens naar het kdv. Eerst naar de babygroep, vanaf 1 jaar naar een groep van 1-2 jaar en nu sinds 1 oktober naar een speciale groep (waar wel verschillende leeftijden zitten) waar extra aandacht wordt besteed aan spraakontwikkeling, omdat onze jongens een lichte spraakachterstand hebben. Maar alle groepen zitten op 1 en hetzelfde kdv. Tot 1 oktober bracht ik ze echt met blind vertrouwen er naartoe, het voelde heel erg goed. Vanaf 1-10 is het wennen, wij werden in 1e instantie door de leiding min of meer aangesproken op dingen die wij anders moesten gaan doen. Dingen die uiteindelijk de spraakontwikkeling ten goede kwamen. Dus na wat gegoogle en er nog eens over nagedacht te hebben hadden wij daar vrede mee; de toon was niet altijd even fijn, maar wij konden wel iets met de suggesties. Daarnaast had ik al 2 keer gezien dat een ander kindje 1 van mijn jongens nogal hardhandig in de houtgreep rond hun nek, van de grond omhoog trok. Bij de 2e keer was de leiding ook nogal geschrokken, dus zou men het extra goed in de gaten houden. Vandaag zag ik het echter weer, leidster zag het niet gebeuren (was net een andere ouder terugkoppeling aan het geven van de dag) maar sprak dit kindje er wel op aan toen ik het zei. Ik weet niet zo goed wat ik ermee aan moet. Mijn onbevangenheid waarmee ik ze in 1e instantie weg bracht is weg. De leiding kan ik niet echt wat kwalijk nemen (denk ik dan) omdat die nu eenmaal niet altijd alles kunnen zien. Maar het gebeurd wel erg vaak, in de zes weken die ze er nu zitten. Het is een kleine groep, als ik ze ga halen zijn er gemiddeld 4 kindjes en 1 leidster. Wij willen morgen wel ons gevoel met de vaste leidster bespreken, want ik zou eigenlijk niet weten wat er anders zou moeten gebeuren, dat andere kindje kan volgens mij ook niet naar een andere groep omdat ze nu natuurlijk al op een speciale groep zitten. Wat vinden jullie ervan? Wat zouden jullie doen?
persoonlijk denk ik dat het een kwestie van wennen is, de leiding begeleid jullie meer dus dat voelt in het begin natuurlijk als bemoeien (zou ik ook hebben) en je kindjes moeten nog leren dat ze voor zichzelf moeten opkomen, geef het iets langer de tijd en vraag een persoonlijk gesprek aan met de leiding en leg alles op tafel, de manier waarop jullie toegesproken zijn, dat je ziet hoe dat ene kindje zich "misdraagt" en er niet altijd op gelet wordt voor je gevoel. mijn dochtertje heeft ook op een speciale peutergroep gezeten, in het begin vond ik het ook allemaal maar niks, de "tips" en je mag dit niet meer en moet dat juist wel, ik zag ook net als jij hoe kwetsbaar mijn dochtertje was en hoe sommige kindjes daar overheen liepen. uiteindelijk heeft ze haar plekkie daar gevonden en dat merkte ik aan haar, ze ging vooruit met haar ontwikkeling na een stilstand van lange tijd en ik leerde de leiding kennen en begreep ook dat die eerst de tijd nodig hebben, net als ik. lang verhaal maar maak het bespreekbaar, dit lijkt geen onoverkomelijk probleem
Vervelend dat jullie je er niet helemaal goed bij voelen. Ik zou samen een gesprek aan gaan en dan je gevoel omschrijven, maar baseren op duidelijke voorbeelden waar ze ook iets mee kunnen. Hopelijk komen jullie er samen uit en krijgen jullie er wel een goed gevoel bij.
We hebben het besproken en de leidsters reageerden erg goed. Ze vinden het zelf ook een lastige situatie, erkennen dat het andere kindje vanwege problemen meer aandacht nodig heeft. Voor zover ze het nog niet deden, gaan ze er nog meer op letten. Het was in ieder geval al fijn om ons gevoel te kunnen bespreken.
Goed dat jullie het besproken hebben en hun het zo goed oppakken! Hopelijk zal je snel veranderen merken.