precies, het kan ook angst zijn en dan ontstaat vaak wel dat diegene iedereen maar de zin geeft om de lieve vrede te bewaren. wel verschrikkelijk dat oma´s dat doen en vaak ten koste van de (klein)kinderen, bah!
Hier hadden wij ook zoiets met de vriendin van mijn schoonvader. Ik was er klaar mee, ze hebben Sterre nu sinds begin juni niet meer gezien. Ik heb ze uitgenodigt voor Sterre's verjaardag 27 december. En op de kaart gezet, voor opa en N. Geen oma meer dus. En dan zien we wel hoe het vanaf daar weer gaat, als ze weer begint te bemoeien of het 1 keer in haar hoofd haalt om te zeggen "oma weet er veel meer van dan marijke" kan ze meteen vertrekken. Ik heb het geluk dat mijn man echt achter mij staat. Tis lastig, want dat gedrag sluipt erin. Maar na een half jaar was ik er helemaal klaar mee, en heb ik ook gewoon gezegd, dit is de laatste keer geweest dat we hier komen, want ik word hier diep ongelukkig van. Nou een ruzie, je wil het niet weten. Maar voet bij stuk gehouden en de rust is weer terug.
Mijn (schoon)ouders zouden daar ook zeker niet mee aan hoeven komen! Maar dan hebben wij met zijn allen waarschijnlijk wel het geluk dat we (redelijk) normaal opgevoed zijn. Ik kan me wel heel goed voorstellen dat als je als klein kind al gemanipuleerd wordt door je moeder of op een bepaalde manier behandeld wordt, dat je niet beter weet. Je bent uiteindelijk toch voor een groot deel het resultaat van je opvoeding! Dat is ook niet een knop die je op je 18e even omzet. Vandaar dat ik me wel kan voorstellen dat voor sommige mensen heel erg moeilijk is, om te zien, laat staan om het vervolgens te veranderen. En je (schoon)ouders verander je niet zomaar even, je kan hooguit jezelf veranderen. En hopelijk dwing je daarmee ander gedrag af. Hoe dan ook, ik kan me er zelf niks bij voorstellen, maar ik realiseer me wel dat dit soort relaties erg ingewikkeld kunnen liggen. En dan zijn veel dingen wel heel makkelijk gezegd. Maar wel erg waar overigens, dus hopelijk kunnen ze er (uiteindelijk) toch wat mee!
Vind het lastig hoor... mijn moeder heeft ook een beetje neigingen zoals in het vorige topic beschreven en ik merk aan mezelf dat ik (vooral als ik moe, verdrietig of gestresst ben) niet altijd de energie heb om ertegenin te gaan. Het kost zo veel kracht!! Ik heb wel met mezelf afgesproken dat als er iets gebeurt waar ik het niet mee eens ben (en dan heb ik het over kleine dingen he?) ik er later bij haar op terug kom als ik me beter voel. Dan ontaardt een discussie ook minder snel in verwijten over en weer. Werkt hier nu goed, maar is ook wel eens anders geweest... ik snap je dus wel!
Het ligt natuurlijk ook aan de persoon die je moeder is. Dan is het niet zozeer wat je zelf anders doet, maar als je moeder een sterke persoonlijkheid heeft is dat wel moeilijk om mee om te gaan. HIer geen problemen mee gelukkig. Beide opa 's en oma's laten ons geheel vrij. Wel geven ze veels te veel aandacht als ze er is, maar dat is niet meer dan logisch. Zo vaak zien ze haar niet, 1 x in de maand ofzo omdat ze niet om de hoek wonen en ze zelf oud zijn.
Oh, ben zo blij dat mijn schoonouders en moeder zit onthouden van enig commentaar of advies of alleen wanneer wij daar specifiek om zouden vragen (ik geloof niet dat we dat al eens gedaan hebben maar dan zou ik het logisch vinden). Ik denk dat dit komt omdat zowel mijn schoonouders als mijn moeder zich realiseren dat wij volwassen zijn en we dus zelf verantwoordelijk zijn. Ons kind, hun kleinkind. Opa's en oma's mogen genieten en de rest overlaten aan de ouders. Ik zou het dan ook nooit pikken als mijn moeders of schoonouders iets zouden doen wat we bijvoorbeeld niet afgesproken hebben of als ze zich met onze zaken zouden bemoeien. Ik ben er alleen niet bang voor. De verhoudingen zijn duidelijk: wij zijn de volwassen ouders en zij de opa en oma's! Kortom: het is weinig respectvol wanneer ouders hun kinderen manipuleren en het zegt dus veel over de relatie. Maar anderzijds moeten ook kinderen zich afvragen waarom hun ouders ze niet het respectgeven wat ze als volwassenen verdienen? Gedragen ze zich misschien niet zo volwassen?
Zo denk ik er precies over. En dingen als een beetje extra verwennen of een kwartiertje later naar bed dat zal me een zorg wezen, maar wij hebben toch echt het laatste woord. Zij hebben het kunnen doen zoals ze het zelf wilden vroeger met ons, maar nu is dat aan ons.
Mijn ouders( meer mijn moeder dan) geeft wel eens tips hoe ik het anders zou kunnen doen en dan kijk ik wel wat ik ermee doe. 9 van de 10 keer pas ik het toe en dan werkt het ook nog. Maar ze is geen bemoeial.
Oooow wat erg zo'n persoon! Jammer hè dat het dan zo moet gaan. Gelukkig is de situatie bij ons niet zo. Ik heb geen super goede band met mijn schoonouders omdat ze heel veel dingen niet goed vinden gaan en dat niet tegen mij zeggen. Ze bespreken dit dan met mijn zwagers en schoonzussen. Ze bemoeien zich nergens mee maar willen dat absoluut wel en ik wil voor 1 keer dat ze het eens recht in mijn gezicht zeggen zodat ik ze dan precies kan uitleggen waarom ik dingen doe. Ik heb dus 1 keer wat gezegd en dat is totaal genegeerd! Ik kan ze er dus verder niet meer op aanspreken omdat ik ze nooit betrap zeg maar. Is weer heel andere situatie maar ook niet fijn.
als mijn schoonvader en zijn vriendin opa of oma zeggen de volgende keer. Dan zeg ik echt nou opa en oma zijn jullie niet want dan mogen jullie wel wat meer van je laten horen.
@ Kletskous, dat heb ik nou ook, maar dat krijg ik dan ook mn mond weer niet uit.. Maar ik heb het wel op de uitnodiging voor de verjaardag geschreven. Nou dan voelt ze hem wel hoor
ze krijgen dit jaar nog geen eens een kerstkaart, wat dacht je daarvan. hihihi. Heb het zoooooo gehad met die mensen. Ik verafschuw ze gewooon. Kan er niets aan doen.
yup. ik loop nu al tegen dingen aan waar ik vaak besef dat het anders kan.. wil toch dat ik daaraan gewerkt heb voordat Eva wat van meekrijgt.. helaas moet ik tot eind februari wachten.. mijn moeder komt in januari een paar dagen logeren.. zie er best tegenop... als ik al kon beginnen met sessies dan had ik misschien wat voorbereiding op hoe ik met haar kan omgaan ..maar helaas.ik moet het vanuit mezelf proberen en hopen dat het mij lukt dat ze niet over me heen loopt en de wet bepaald..gelukkig is mijn vriend er wel die mij dan op kan wijzen als ze iets doet die eigenlijk niet kan en dat ik dan toch mijn mond moet open trekken..
Hier ook geen last van oma's die hun stempel willen drukken in de opvoeding. Soms zegt me schoonmoeder wel eens wat ik moet doen, maar ik heb daar dikke maling aan en dat weet ze! Verder kan ik wel goed begrijpen dat je onzeker bent naar ouders toe, zelf heb ik een moeilijke relatie met mijn vader en vanuit mijn jeugd zit er een ingebouwde angst naar zijn reacties op dingen. Hij is erg opvliegend en schroomt er absoluut niet voor om zijn mening bot en kwetsend op een ander over de brengen. Nu ben ik zover dat ik tegen mijn vader in opstand komt, en ik denk dat dit (wat nu speelt) op een grote ruzie uit gaat lopen, maar mij kan dat eigenlijk niet zoveel interesseren. Mijn broertje daarintegen is zo onzeker geworden door mijn vaders manier van opvoeden en hem te kleineren (nog steeds) dat hij dit in zijn dagelijkse functioneren soms best terug ziet. Wat ik wil zeggen is dat het misschien wel een diepgewortelde angst is die mensen vanuit hun jeugd mee hebben, en er niks aan kunnen doen dat ze zo mak tegenover hun ouder(s) zijn. Maar neemt niet weg dat ze er iets aan moeten doen, want zo leven is zeker niet prettig, ook voor hun zelf niet dat ze niet durven op te staan!
Mijn ouders bemoeien zich niet met de opvoeding. Mijn moeder past 2 dagen in de week op en ze heeft dan haar eigen regels. Ik heb zoiets van iedereen heeft andere grenzen dus als de grens van mijn moeder bereikt is als mijn zoon dwars is mag ze hem aanpakken... Mijn grens ligt anders maar is mijn grens bereikt dan pak ik mijn zoon ook aan. Maar eigenlijk zitten we wel op 1 lijn. Zoals niet op de meubels staan (banken en stoelen) en niet aan de afstandbedieningen e.d. Maar ben ik het ergens niet mee eens dan zeg ik het zeker! als mijn zoon niet wil eten dan heb ik zoiets prima dan eet hij niet maar krijgt ook niks tot de volgende maaltijd, maar mijn moeder gaat het dan opdringen bij mijn zoon, zij wil dat hij eet... daar heb ik afgelopen week iets over gezegd en we hebben er over gepraat en nu houdt zij op met opdringen... gelukkig was mijn vader het met mij eens dus kreeg hulp van hem haha.
Schoonmoeders... Mijne heeft heel veel goede kanten hoor, maar af en toe... Ze kan er echt niet tegen dat wij sommige dingen anders doen dan 'haar' manier - want die is toch goed? vind zij. En wat me dan het meest irriteert is dat ze tegen mijn zoontje gaat praten, zo van: 'ja, je hebt het warm he! Ja, je moest een sjaal om...' (ik wilde dat hij die omdeed want verkouden, zij vond het niet nodig, ik toch omgedaan). En dat zegt ze dan puur voor mij, alleen om nog eventjes te laten weten dat ze het er niet mee eens is... Alsof ik dat nog niet doorhad!! Enne, dat gebeurt dus vrijwel iedere week wel een keer (of 2,3,4,5...) Jammer, want zoals gezegd heeft ze ook heel veel positieve kanten, en door de ergenis ga je die bijna niet meer zien.
Bij mijn ouders gaat ook alles goed maar mijn zoontje gaat echt never nooit niet naar mijn schoonouders. bah.... Ik mag het niet zeggen maar ik haat ze..... Momenteel is mijn zoontje bij mijn ouders. En mijn moeder belde me net op om te vragen dat ze hem hoorde kletsen zeg maar, en of ze dus naar hem toe moest gaan om een speentje te geven of hem maar met rust moest laten. Dit omdat ze dacht dat ik het liever niet zou hebben dat ze naar hem toe zou gaan omdat hij dan anders klaar wakker zou zijn. Ik zo nee hoor ga hem maar een speentje geven. This de laatste tijd wel vaker zo dat hij rond deze tijd wakker wordt. Meestal huilend en dan geven wij hier een speentje en dan gaat hij weer verder slapen.... Dus toch lief dat ze belde om het nog even na te vragen.
Ja, de negatieve dingen overschaduwen de positieve kanten.. Gelukkig kunnen mannen heel goed relativeren en zeggen dan, ja maar.. ze doen ook dit en dit en dat is weer heel leuk! Af en toe is dat ook even nodig.. Want Smoeders kunnen soms best iri zijn al is die van mij best ok!
dit is wel herkenbaar! ik los het op door er gelijk weer een antwoord overheen te geven namens mijn meisje: "nee hoor oma, ik heb het niet warm!" " mama kent mij ondertussen heel goed hoor oma". haha, ik kan ook best goed met mijn schoonmoeder maar dit soort dingetjes druk ik gelijk (helemaal niet subtiel) de kop in
Nou, er zitten toch echt wel degelijk twee kanten aan bij mij. Ik ben verlaten door m'n ex toen ik zwanger was en mijn ouders hebben verschrikkelijk goed gesteund. Alleen nu denkt mijn moeder meer zeggenschap te hebben over mijn dochtertje.. Heel vervelend, constant commentaar. Ik voel me echt een slechte moeder door haar af en toe. Maar ik vind het heel moeilijk haar hier op aan te spreken, want ze heeft zo voor me klaar gestaan