Lieve meiden ik heb erg staan twijfelen om dit te plaatsen maar nu denk ik: ben ik hier nou echt de enige in? Dingen die ik afgesloten heb voor de zwangerschap komen nu 3x zo hard weer aan. Ik kan het allemaal slecht relativeren. En daarbij heb ik sinds een week of 5 last van onzekerheid wat betreft de kleine. Zou het genoeg bewegen. Zou het gezond zijn. Word ik wel een goede moeder? Zou ik er wel van kunnen houden als het er eenmaal is? Heb ik alles wel in huis? Ik voel me gewoon weg rot. Waar is die mooie wolk nu mijn buik echt aan het groeien is. Waar is dat hele genieten? Straks krijg ik een gehandicpt kindje (waar ik eerst niet bij stil stond en dacht ooo pech komt allemaal goed) of misschien een gedrocht ofzo. (klinkt stom) Als mijn mannetje thuis is ben ik blij. Is hij weg komt het hele kut gevoel weer boven. Ik wil niet alleen in huis zitten! Ik maal alleen maar enzo. Vanmiddag weer een pretecho want met die 2 echo's van de vk kan ik gewoonweg niet leven. Ik ben zo bang dat die kleine wat heeft opgelopen in zijn ontwikkeling omdat ik dus zo onzeker ben. Hopelijk stelt me dat straks weer gerust. Maar voor hoelang? Werken doe ik nu maar 3 dagen a 6 uur ipv 8 uur in 3 dagen. Want ik kan gewoon niet meer. Last van harde buiken als ik naar huis ga. En daar ook gewoon huilen om van alles. Gek worden van de stress. Geen brieven meer snappen en kunnen lezen. Ruzie maken met mensen. Ik heb de site van prenatale depressies bekeken maar niet alles herken ik. Ik denk wat dat er iets is maar niet het zware. Het zou ook erfelijk kunnen zijn stond er. Nou mijn mams had nergens last van maar werkte ook niet. Misschien is dat het. Ik kan niet werken en zwanger zijn...maarja alleen in huis zitten is het dus ook niet. Gek wordt ik op mijn vrije dagen! Slapen doe ik slecht ivm pijn in me benen. Dus aan echte nachtrust kom ik bijna niet. Ik vertik het slaappillen te vragen bij de HA. Ben ook niet langs geweest. Mijn vk weet wel wat meer van mijn onzekerheid. MAar ik loop er niet te koop mee want tja...je hoort toch op die wolk te zitten waarvan je MOET genieten? Iedereen zegt: geniet geniet. Ja met vlagen doe ik dit zeker. Contact maken met de kleine. Schopjes waarvan ik geniet. MAar als ie stil is ben ik bang. Zie je wel denk ik: verlamd. Of als er niet op het muziekdoosje wordt gereageerd denk ik: zie je wel het is doof. Kerst...bah..ik gooi het liefst de kerstboom door de kamer en strap de ballen kapot. Gisteren vond ik de boom toch wel mooi maar nu denk ik weg ermee. Laat het snel 2009 zijn! Nieuwe ronde nieuwe kansen en een nieuw jaar. Wat duurt wachten lang zeg. Sorry voor dit verhaal. Je leest veel over zware bevallingsverhalen maar weinig over zulke dingen. Ik zal toch niet alleen hier in zijn? [/url]
Hoi! De onzekerheid herken ik zeker...pfft word je moe van, maar is volgens mij wel redelijk normaal. Alleen als je niet aan je rust komt, is het misschien toch wel verstandig om er in ieder geval met je verloskundige over te praten? Of huisarts...Je hoeft niet meteen aan de slaappillen, maar wie weet is het al heel fijn om je verhaal kwijt te kunnen en hebben ze wel tips. Het is natuurlijk niet de bedoeling dat je hiervan overspannen of depri wordt.... En tja, genieten doe ik ook maar toch zou ik heeeeeel blij zijn als ik eenmaal een gezond kindje in mijn armen heb. Hoewel er dan vast en zeker weer andere zorgen voor terugkomen Veel plezier met je echo vanmiddag (ik ga toevallig ook)!
Hoi, Heel herkenbaar jou verhaal! Ik heb ook geen roze wolk en schaam me hier niet voor, ik spreek dit wel uit, mensen zien toch wel dat er wat is. Die onzekerheid en hormomen en gedachten breken je nu helemaal op! Ik ben hiermee wel naar mijn huisarts gegaan omdat ik het ook niet meer vol hield/hou. Zit al weken in de ziektewet en slaap gemiddeld 4 uur per nacht. Nu ben ik doorverwezen naar een psycholoog en hoop ik daar wat aan te hebben, misschien kan dat voor jou ook wat helpen? Mijn huisarts wilde mij absoluut geen slaappillen voorschrijven maar weet niet hoe de jouwe daarover denkt. Waar ik zelf vooral bang voor ben is dat ik straks in een postnatale belandt en dat wil ik voorkomen/ verminderen door de psychologisch hulp. Veel sterkte en hoop dat je naar je echo van vanmiddag weer even wat energie krijgt, had ik wel naar onze pretecho! PB maar als je er verder over wilt praten.
ik heb het gelukkig niet zo erg als jij. maar heb wel nu ook dat ik bang ben dat ie niet goed is dalijk of dat ie tijdens de bevalling wat oploopt. . ben helemaal niet bang voor de pijn ofzo. heb zoiets al moet ik zooooo veel pijn hebben als die kleine maar goed is. moet je nagaan wat je voor oergevoel nu al hebt. ( blijf van mijn kind af) ik denk dat ik pas echt gerustgesteld ben als ik hem in mijn armen heb. en idd wat er hier al eerder werd gezegt. dan zul je weer andere zorgen krijgen. soms denk ik weleens: wat was het leven nog heerlijk toen ik zelf nog lekker in de poppenhoek speelde.... je mag mij ook altijd pb en hoor! succes meid.
Hey meis, je je weet van mijn situatie.... Dus ja, ik heb het ook. Gelukkig heb ik wel slaappillen op recept nu van de huisarts (op advies van vk en gyn) en slaap ik dankzij deze in het weekend iets beter nu. Maar ook hier soms onzekerheid; zou het wel kloppen wat ze zeiden met de 20 weken echo? En ook veel onzekerheid over het moederschap; zal ik wel evenveel houden van mijn zoontje als dat ik al van mijn dochter doe? Zal ik mijn dochter wel genoeg aandacht nog geven? Kan ik het wel aan? Etc etc... Dus nee, roze wolk is ook hier net zoals de 1e zwangerschap niet te bekennen, MAAR ik geniet wel van bepaalde momenten...als mijn ventje weer heerlijk ligt te trappelen of duidelijk zijn ruggetje of billetjes tegen mijn hand aan drukt....HEERLIJK! DIKKE KNUFFEL VOOR IEDEREEN!
ik denk dat je zorgen maken ook een deel is van de zwangerschap. het zou niet goed zijn wanneer je je nergens zorgen om zou maken, dat zou namelijk kunnen betekenen dat de moeder alles maar op zn beloop laat. wel jammer dat jij je nu zo klote voelt. Ik moet eerlijk toegeven ook last te hebben van het niet goed kunnen relativeren en veel stress om niets, dingen verkeerd opvatten en veel denken `komt dit wel goed komt dat wel goed` ik ben wel blij dat ik me geen zorgen maak over de baby, ik ben ervan overtuigd dat alles goed gaat. misschien kan je vk je adviseren over wat je kunt doen aan de slapeloze nachten, bij mij adviseerde ze Dormiplant van VSM en dat kun je bij etos halen. als je je heel druk maakt / onzeker bent mag je misschien wel vaker langskomen voor controles? Ik wens je heel veel succes, maar wil je erop wijzen dat je je ervan bewust moet zijn dat je lijf vol hormonen zit en het slechts een truckje van de natuur is dat je je zorgen maakt. misschien helpt je dat een beetje
Hoi Sweetlakecity, Voel je niet schuldig over wat je allemaal denkt en voelt. Die roze wolk is geen moeten! Als ik het zo lees heb je veel donkere wolken en komt er af en toe een klein roze schapewolkje voorbij. Ik denk ook dat het verstandig is om je emoties met je verloskundige te bespreken. Dan kun je je hart luchten en dat kan soms al veel helpen. Indien nodig kan ze je verder helpen met slaapproblemen of als je emoties voor je gevoel echt uit de klauwen lopen. Trouwens, ook vermoeidheid maakt dat je de zaken donkerder ziet.
Ik heb gisteren en vanochtend uitgebreid tegen mijn man aan zitten huilen. Ik dacht dat ik dit leuk zou vinden, we wilden al ruim een jaar zwanger worden het lukte almaar niet. Eindelijk gelukt en ik voel me veel van de tijd alleen maar beroerd. Ik ben met 15 weken zwangerschap nog steeds misselijk, gelukkig minder dan eerst, maar nog steeds zoveel dat mijn libido nog steeds op 0 staat. Daar voel ik me weer ontzettend schuldig over naar mijn man. Daarnaast ben ik erg moe en lamlendig. Ik ben al erg perfectionistisch, maar heb nu helemaal het gevoel een complete mislukkeling te zijn. Waarom kan ik niet genieten? Van al mijn vrouwelijke familieleden aan moeders kant hoor ik alleen maar hoe heerlijk zij zich voelden. Een beetje moe, maar verder fantastisch. Mijn moeder zegt regelmatig dat ze haar hele leven wel 3 maanden zwanger had willen zijn. Ik niet. Sommige dingen zijn heerlijk. Ik kan soms nu al het kindje voelen, vanochtend bij de verloskundige klopte het hartje goed, en was mijn baarmoeder goed gegroeid. Maar toch. Mijn bloeddruk was iets verhoogd en ik ben veel te dik. Ik ben dus doorverwezen naar de gynaecoloog. En dus voel ik me weer alsof ik faal. Ik was eerst zo tevreden, ik ben zelfs 3 kilo afgevallen de afgelopen 5 weken. En dat ondanks kerst en oud en nieuw. Maar toch heb ik het niet goed genoeg gedaan en moet ik naar het ziekenhuis. Ik kan me erg goed voorstellen hoe je je voelt. Het enige wat ik je mee kan geven en wat ik zelf ook probeer, is accepteer dat niet iedereen zich de gelukkigste mens ter wereld voelt tijdens de zwangerschap. Wij horen gewoon bij die groep en dat mag. Voordat je zwanger raakt vertelt niemand je over constant moeten boeren en scheten laten, al vanaf week 5. Niemand vertelt je over je schuldig voelen over een paracetamol bij barstende hoofdpijn, niemand vertelt je over de constante angst die ook bij zwangerschap hoort. Je moet er allemaal zelf achter komen. Gezien het feit dat ook alle hormonen compleet van slag zijn is het niet gek dat wij ook van slag zijn. Probeer te genieten van de positieve momenten, accepteer de negatieve momenten en zoek mensen die naar je luisteren en je steunen. Je mag je kl*te voelen, daar ben je mens voor.
Hoi Sweetlake, Ik herken het wel al een beetje... heb ook onverwachte huilbuien en het lijkt bij mij ook alsof alle ellende van de afgelopen jaren (heb veel meegemaakt maar dacht altijd dat ik er wel mee kon dealen) nu ALLEMAAL naar boven komt. Alsof ik alles weer opnieuw moet verwerken... :-s prenatale depressie had ik nog nooit van gehoord eerlijk gezegd, wist niet eens dat dat bestond. Ik ben heel blij met de zwangerschap, 100%, maar de rest er om heen... ik baal van mijn werk en van mijn baas en maak me nu al om een heleboel dingen zorgen, we zitten in een verbouwing en daar zie ik ook door de bomen het bos niet meer Kortom alles bij elkaar wordt het me bijna dagelijks te veel en zit ik onbedaarlijk te huilen. Ik ga het ook maar eens tegen de vk zeggen. liefs en veel sterkte! mamatoB
hoi meiden., het werk 1 jan 2009 en ik voelde me iets beter. Zo is het elke dag steeds beter gegaan. Ik werkte ook amper en nu de laatste week voor me verlof nog 6 uurtjes op een dag. Praten tegen de Vk heeft me geholpen ook de HA. Minder werken scheelde ook. Ik bleek gewoon echt harde buiken te hebben. Nu weet ik wat ze zijn namelijk als ik teveel heb gedaan. Ik heb mezelf al die tijd genegeerd. Dat doe ik NOOIT maar dan ook NOOIT meer mezelf vergeten. (hopelijk)