Oppas stress

Ik begrijp het helemaal! Hier vond ik het ook verschrikkelijk. Wat hielp was haar van te voren al eens weg te brengen. Ik had een boekje waar de gastouder in schreef en voorin haar "gebruiksaanwijzing". Dit kan natuurlijk ook prima bij je ouders/ schoonouders. Ik schreef het boekje in de ik vorm... bv wanneer ik huil wil ik graag direct mijn speentje enz. Dan is het ook echt wat je dochter graag wilt en niet omdat het van jou moet. Misschien houdt je vriend zich inderdaad niet aan alles zoals jij dat nu doet maar is dit echt erg? Hij laat haar toch geen uren huilen en gaat toch wel heen?

 

Klinkt als een bezorgde moeder, ik had bij de eerste ook moeite om mijn zoon weg te brengen maar heb vertrouwen in je vriend en schoonmoeder.
Probeer je dochter inderdaad al eens alleen te laten met je vriend en met je schoonmoeder, het begin zal echt moeilijk zijn maar dit gevoel zul je toch steeds een beetje meer los moeten laten.

Wist je trouwens dat je je dochter in de eerste paar zinnen het noemt?

 

Goh ja, dat gedoe met familie die moet oppassen. Ik snap dat het makkelijk kan zijn maar je moet dan toch ook accepteren dat je (schoon)moeder dingen anders doet dan jij. Als je dat absoluut niet wil, zou ik toch naar een professionele opvang kijken.


En je vriend past niet op. Hij is de vader, dus heeft (en neemt!) daar ook verantwoordelijkheid in. Ik zou dit zeker niet laten merken aan hem.

 

Snap je wel hoor. Ik moet er niet aan denken dat mijn kleine naar mijn schoonouders zou moeten.

Gek is dat he...misschien wil je enerzijds dat je vriend je wat meer meehelpt (heb ik hier wel) en als de manlief dan alleen is met de kleine vraag je je af of het wel goed zal gaan... dit heb ik dus wel.
Komt denk ik omdat je zelf bepaalde routines hebt en je partner zal het misschien anders doen. Hij zal het echt wel goed hoor. Ik heb hier een lijstje op het prikbord hangen met tijden van eten en slaapjes. Dit vindt mijn man prettig en ik ook. Misschien is dat een idee?

Het is niet handig dat je je laat meeslepen door je 'angst'. Het kan dan juist erger worden.

 

Ik heb precies hetzelfde gehad tav mijn vriend hoor. Denk dat dat gewoon je moederinstinct is dat je kindje koste van het kost wil beschermen. En weet je, als mama weet je dingen veelal ook beter, ga je veel verder in de verzorging van je kindje en doe je dingen veel meer op je gevoel. Mannen moeten daarin, helemaal in het begin, toch net even een stapje extra zetten. Wij hadden in het begin gewoon veel app contact tijdens zijn papa dagen en ik had een lijstje gemaakt met eet en slaaptijden. Dat vond mijn vriend zelf ook fijn als houvast. Verder verlopen dingen op zijn dagen nog steeds 'rommeliger' dan wanneer ik thuis ben maar ze komen samen goed de dag door en hebben veel plezier. En dat is waar het uiteindelijk om gaat toch? Ook mijn vriend kon wel eens opmerkingen maken van we laten hem gewoon huilen maar we hebben echt afgesproken dat ook hij dat niet doet wanneer hij alleen thuis met onze zoon is. Ik heb het na verloop van tijd nog wel eens gevraagd of hij dat echt niet doet waarna hij aangaf "dat hebben we toch afgesproken, dan ga ik dat niet stiekem toch doen". Daarna was ik gerust gesteld. Praat erover met je vriend zonder verwijten te maken, het is heel normaal dat je je als mama zorgen maakt, en helemaal als je voor het eerst weer aan het werk moet!

Wat betreft je kindje wegbrengen naar je schoonouders; bij mij went het nooit mijn kind weg te brengen naar een oppas, of het nou mijn eigen ouders, schoonouders of het kdv is. Hij heeft het overal goed maar steeds weer opnieuw vind ik het lastig. Mijn zoontje is nu 11 maanden, misschien gaat het wennen als hij wat ouder is en zelf kan vertellen dat hij het leuk gehad heeft. Wel vind ik het belangrijk om te blijven doen omdat ik ook wil dat went aan het bij/met andere mensen zijn en hij ook veel leert van anderen en/of andere kindjes om zich heen. Dan moet mijn moederhart het soms maar even zwaar hebben.

 

Bijna iedereen maakt zich wel zorgen als je kindje voor het eerst naar de opvang gaat, zo gek is dat dus niet.
De eerste werkdag bij mijn oudste vond ik het wel spannend, maar had het volste vertrouwen in mijn man. Dat was achteraf gezien niet helemaal gegrond , ze was toen 3 maanden en hij had haar helemaal niet op bed gelegd . Ze gaf niet aan dat ze moe was zei hij . Dus ik kwam thuis om half vijf, dochter zag me en begon heel hard te huilen zo van; eindelijk is mama thuis, help!!!! Hele dag had ze verder niet gehuild trouwens, ook netjes gedronken en schone luiers gekregen . Ik heb er erg om moeten lachen, mijn man schaamde zich best wel een beetje.
De keer daarna ging het een stuk beter trouwens

Zolang het geen ernstige dingen betreft zou ik me niet teveel zorgen maken. Niemand doet het 100% zoals jij, en dat hoeft ook niet.

 

Had het niet beter kunnen formuleren.

Zag als een berg tegen mijn 1e werkdag op.
Maar toen ik er eenmaal was, vond ik het heerlijk.
Had amper tijd om überhaupt aan mijn dochter te denken laat staan te piekeren.

 

Herkenbaar. Ik had het kunnen schrijven. Heb het ook zo moeilijk gehad de kleine achter te laten. Alleen bij mijn moeder had ik redelijk rust, ws omdat zij net zo neurotisch is als ik ben en dus alles letterlijk opvolgt haha.
Wat ik had gedaan was voor beide oma's een "gebruiksaanwijzing " maken en dan ook uitleggen dat dit echt was om mijn eigen controle van me af te schrijven.
Uiteindelijk liep het bij mijn sm heel slecht. Kind rook naar tabak/nicotine ondanks herhaaldelijk vragen hier voor te zorgen dat het niet gebeurd. Sliep niet bij haar omdat ze het schema niet aanhield en de signalen niet zag/negeerde. Uiteindelijk ging ze bij mij in huis oppassen. Maar ik ging met lood in m'n schoenen naar huis elke x. Wat zou ik nu weer aantreffen. En elke keer was er wel wat. Had ie allebei de flessen niet opgedronken (hij liep 300 CC vocht mis omdat ze het niet nogmaals had aangeboden) hij zat standaard in een volle poep luier. Had standaard niet geslapen. Was vuil en smoezelig om te zien en ze deed gewoon niet wat ik vroeg. Vroeg ik of ze een zakje pruimenmoes wilde geven (kind met obstipatie dus vandaar belangrijk vocht en pruimenmoeS) deed ze het gewoon niet, elke keer wat.

Ik werd er ontzettend nerveus van en ik kreeg een hekel aan haar en werd steeds bozer op mijn man omdat hij mij in deze situatie bleef dwingen. Uiteindelijk gezamenlijk (in belang van ons zoontje) gekozen voor een go. Waar wel naar mij geluisterd word.
(Ik kom nu over als een neurotische moeder. Ben ik gedeeltelijk wel hoor maar echt jongens...kan er boeken over vol schrijven.
Ze hield m gewoon 3 uur op schoot. Zaten ze samen tv te kijken. Of ze liet m op de bank yoghurt eten. Terwijl ik had gevraagd dat in de stoel te doen. Of ze liet de gordijnen en het rolluik open. Lag ie met de zon in z'n gezocht in bed. Want hij moest maar weten dat het dag was)

 

Aaahhh, tenenkrommend zo'n schoonmoeder!! Dit is twee bij ons voorgekomen. Gelukkig ziet mijn man dat zijn ouders geen 'babyoppas' zijn. Pas als T zich verstaanbaar kan maken, mogen ze een middag oppassen. Mijn schoonvader doet niets met T (heeft hij vroeger ook nooit gedaan met kinderen) en mijn schoonmoeder is iemand van de oude stempel. Wíj moeten maar zorgen dat zij T zien en zelf geen moeite doen, want zij hebben het zooo druk. Ze zijn gepensioneerd, maar dat terzijde. Gelukkig hebben wij geen volle week... -_-
Heb het nu naast me neergelegd. Als ze een opmerking maakt, zeg ik: "kom gezellig langs!" Doen ze niet, ook goed.
T heeft ze zo weinig gezien dat er totaal geen herkenning is. Ergens wel sneu, maar ik heb mijn best gedaan. Toen ik 'vol in de ptss' zat, heb ik ze ook niet gezien. Ze vonden het maar ongemakkelijk en ik moest me maar even er overheen zetten en bij hen langs komen, zodat zij T konden zien. Dikke doei. -_-

Zo, genoeg geklaagd

 

Verschrikkelijk he bah. Ik heb mijn sm gezien Eh......3 maanden geleden denk ik!