Mijn dochter kwam ook met een lange diepe kras op haar been thuis. Had een ander jongetje met een plastic schepje in de zandbak gedaan, haar broekspijp omhoog gedaan en flink gekrast... het kan echt van alles zijn!
Ik zou stoppen met hem te bevragen Je merkt zelf dat hij steeds iets anders noemt en je bent er meteen van uit gegaan dat iemand aan aan je kind heeft gezette en hebt ( zonder dat je dat doorhebt) met je vragen deze kant opgestuurd. Wat heeft een christelijke school ermee te maken. Staan die mis ruik toe , denk je dat ze niet serieus nemen.
Lastige situatie. Ik snap dat je geschrokken was. Maar ik vrees dat je nu, door de suggestieve vragen die je gesteld hebt, niet meer via je zoontje achter de waarheid zult komen. Er is nu een heel verhaal in zijn hoofd gevormd, en op die leeftijd kan hij daar ook niet meer uit geraken naar de waarheid. Ik denk dat je alleen kan overleggen met de juf waar hij zonder toezicht geweest is tussen de ochtend en de middag. Maar laat daar dan die ideeën over misbruik even achterwege, want anders kom je bij de juf ook helemaal niet meer achter de waarheid omdat zij dan ook meteen verhalen in haar hoofd gaat maken.
Nee zo bedoelde ik het niet over de chridtelijke basisschool. Het is een hele fijne school juist met veel diverditeit en ze doen ook aan kiva. Dat van de congierge zit me niet lekker nee, hij knuffelt wel kinderen openbaar als hij op school komt maar kusjes heb ik nog niet gezien. Mn zoontje wil wel naar school want hij zegt dat de oude man het nooit meer gaat doen. Mn hoofd draait ondertussen overuren maar het voelt niet goed hem naar school te doen nu. Kun je een kind zomaar uitschrijven bij een school? En hoe kan ik nu het beste verhaal halen. Wat ik ook nog dacht is dat hij een aantal weken geleden een tekening mee naar huis kreeg en de juf had erop geschreven dat hij een slijmmonster had getekend. Als ik nou echt dieeeep nadenkend over de tekening ging kijken lijkt het ergens ook op een gezicht met een snor, maargoed ondertussen maak ik mezelf vast helemaal gek. Punt is dat hij nooit over piemels praat of iets zegt en ineens wel.
Ik zou het gewoon nog even met de juf bespreken. Het is moeilijk op die leeftijd om te weten of het wel of niet gebeurd is. Ik zou niet zeggen dat hij de conciërge ook van iets beschuldigd ofzo, maar wel aangeven dat je niet wilt dat de conciërge met hem knuffelt en al helemaal geen kusjes geeft. Je kunt eventueel contact opnemen met de interne of externe vertrouwenspersoon als je er met de juf niet uitkomt.
Jeej... misschien eerst maandag een gesprek met de juf op school? Ik vind dat je het erg aan het invullen bent nu en het feit dat je er nu over denkt om je kind uit te schrijven/ van school te halen..... het gaat wel al vrij ver en snel zo. Je zou voor je jezelf al je punten van zorg kunnen opschrijven en dit morgen kunnen bespreken, zoals al eerder aangegeven in dit topic denk ik dat het op dit moment voor je zoontje ook erg lastig is om precies aan te geven wat er nu is gebeurd.
Ga gewoon even met de juf praten. Ik vind dat je echt extreem paniekerig reageert en idd je hebt echt heel suggestief vragen gesteld aan een kind van 4, die realiteit en fantasie nog moeilijk uit elkaar kan houden. Kinderen bezeren zich continu, door de meest onhandige acties. Om nou gelijk zo panisch te gaan doen en je kind van school te halen tot hij vijf is, is volgens mij echt niet nodig. Haal even een paar keer diep adem, schrijf je vragen op (let op dat het realistische vragen zijn) en stel die aan de juf en heb een gesprek.
Ik krijg bijna het gevoel dat er meer speelt.. Heb jij zelf nare dingen meegemaakt in het verleden, of in de omgeving? Want je reageert heel erg extreem, eigenlijk beginnend met de vragen over de kras. Het is echt niet gebruikelijk om bij krassen op buik/rug/benen te vragen 'heeft iemand aan je gezeten?' Ga aub rustig praten met de juf. Leg ook jouw angsten uit, dan kan de school daar in de toekomst rekening mee houden.
Ik denk dat het erg belangrijk is om niet te veel te vragen. Hoe meer jij praat, hoe vager het verhaal wordt. Op deze leeftijd kan het kind de woorden van jou als waarheid gaan zien en niet meer weten wat herinnering is of wat jouw woorden zijn. Op mijn werk is de regel dat als er vermoeden is van misbruik, we hier niet over mogen praten met cliënt en gelijk contact op moeten nemen met een professional op dit gebied. Er zijn mensen getraind om met kinderen hierover te praten. Als je het fijn vindt zou je kunnen bellen met veilig thuis. Zij kunnen een goede inschatting maken van de situatie en je misschien gerust stellen en/of advies geven. Verder zou ik erg oppassen met het noemen van de conciërge op school. Praatjes ontstaan heel snel en het zou verschrikkelijk zijn als hij ten onrechte zou worden beschuldigd. Veel succes!
Heb je zelf iets meegemaakt op dit gebied of in je directe omgeving? Je reageert echt enorm overtrokken en op de feiten vooruitlopen. Fantasie en werkelijkheid lopen nog in elkaar over bij deze leeftijd, als ouder moet je dan juist niet zelf je gedachten op hol laten slaan en het verhaal steeds groter maken. Praat met de juf en wees idd voorzichtig met de conciërge, je kan iemands leven goed verpesten als de roddels de wereld in komen terwijl de kans groter is dat hij echt alleen de kinderen een onschuldige knuffel geeft.
Jeetje, ik vind je echt heel erg doorschieten. Vraag eerst eens aan juf van hoe en wat. Vertel wat je zag en wat jij vroeg, wat je zoontje daarop zei. Kleuters halen van alles door elkaar en kunnen waarheid en fantasie/verhalen nog niet zo goed onderscheiden. Het is best mogelijk dat een klasgenootje het had over piemels en niet met vreemde mensen meegaan, ik zeg maar wat. En dat is misschien een eigen leventje gaan leiden in het hoofd van je zoontje. En stel, STEL (want je weet niks) dat er inderdaad een vreemde man op het schoolplein was die iets met een piemel deed. Wat heeft het voor zin om je kind direct van school te halen? Uit zijn vertrouwde omgeving? Wat biedt een andere school je aan meerwaarde? Overal kan iets gebeuren. Ik denk dat je veel meer haalt uit een goed gesprek.
Ik vind TS eigenlijk helemaal niet zo overtrokken reageren. Als dit mogelijk met mijn kind gebeurd was, zou ik ook behoorlijk bang zijn. Ligt ook aan het kind overigens. Mijn zoontje is altijd haarscherp qua dingen herinneren en terug vertellen dus ik denk dat ik me dan ook wel serieus zorgen moest maken als hij dit zei. Hoe is je zoontje normaal hierin?
Ik vindt mezelf ook niet overschrokken reageren. Ikzelf heb niks meegemaakt vroeger maar weet wel dat het je erg kan schaden als kind. En als mijn zoontje uit het niets zelf zegt dat de congierge kusjes geeft en dat iemand met een piemel zat te trekken dan ga ik hem niet naar school brengen totdat ik meer weet. Ik breng hem naar de bso op dezelfde school en na school wordt hij weer naar de bso gebracht. Hij kan heel goed vertellen hoe zijn dag was, welke spelltjes hij heeft gespeeld en bij wijze van als we hier langs de kade lopen waar de sint in december met zn boot aankwam dat vertelt hij dat elke keer weer, hij heeft een goed geheugen. Tuurlijk hij verrtelt wel grapjes of gekke dingen maar dit kan een kind toch niet verzinnen? En nee ik ga niemand vals beschuldigen want ik wil geen levens ruineren maar als ik keuze heb uit nog 5 scholen in de buurt, dan breng ik hem liever ergens anders ja. De juf weet mij denk ik niet meer te vertellen, ze heeft niet eens gebeld toen mijn zoontje een kras van 30 cm liet zien, ik vindt dat ze wel had moeten bellen of op zn minst moeten melden aan mij. Nee ik moest het aan haar vragen de volgende dag... ook over een hond op het schoolplein waar mn zoontje mee kwam, heb ik de directeur gebeld, die navraag heeft moeten doen en indd was er iemand die een hond ging uitlaten op het schoolplein. Nou sorry maar dan vaagt mijn vertrouwen wel een beetje. En mn zoontje is heel lief eb makkelijk, hij went ongetwijfeld supersnel op een andere school.
Ik vind dat ook allemaal nogal meevallen Ik zou me ook wezenloos schrikken als mijn dochter met zo’n verhaal thuis zou komen. Ik hoop echt dat het allemaal mee zal vallen en komt het misschien voort uit een rare droom. Zo heeft mijn oudste dochter eens gedroomd over een ridder met rode ogen die door het spleetje van haar gordijnen gluurde en hard op het raam ging bonken. Ze was toen ongeveer 4 jaar en heeft er heel lang over gesproken en alle gordijnen in huis moesten naadloos dicht want anders kwam die weer.
Ik vind niet per se dat je overdreven reageert. Ik vind wel da je erg suggestieve vragen gesteld hebt, en het daardoor voor jezelf en je zoontje erg moeilijk gemaakt hebt om nu de waarheid nog te achterhalen. En hoezo de juf had je moeten bellen met die snee? Ze heeft je zoon ernaar gevraagd, en die zei dat het thuis gebeurd was. Waarom moet ze je dan nog storen? Maar kort gezegd: ja, ik denk dat je best je zoon naar een andere school brengt. Je bent al zo beslist in het idee dat het geen goede school is, dat wordt niet meer beter. Dus ik zou dat gewoon doen. Alleen zou ik het dan houden op dat verhaal van die hond en van die snee als iemand vraagt naar de reden.
Ik zou met zulke verhalen sowieso even naar school gaan om het te bespreken. Of het nou waar is of niet, of het nou bij jouw zoontje gebeurt is of niet, of het door een oude meneer gebeurt is of een ander kindje wat zat 'te spelen'. Gewoon even eerlijk en open delen. Niet meteen je kind van school trekken, hoe weet je nou of de school hier iets aan had kunnen doen? Als ze het niet weten? Misschien hebben ze meer meldingen gehad en zijn ze er al mee bezig? Logisch dat zulke dingen niet meteen in de schoolkrant komen he? Wat betreft die kras, zulke dingen worden hier wel door de juf bij de betreffende ouder gemeld bij het ophalen. Of ze er speciaal om gaan bellen weet ik niet. Wel bij ernstige verwondingen uiteraard. Het verhaal van die hond ken ik misschien niet goed genoeg, maar zoals ik het hier lees vind ik dat je ernstig overdrijft. Een keer een hond op het schoolplein, per ongeluk. Nou en? Moet de school dan alle ouders gaan bellen dat er even een hond op het schoolplein liep?
Je kind gaat met plezier naar school en wil ook graag weer naar school. Dat klinkt mij niet als een trauma. Tot zeker is wat er is gebeurd, zou ik jouw ‘trauma’ (angst) niet op hem projecteren en hem vooral niet thuis laten. ‘Mama, waarom mag ik niet naar school?’ Als je hem verteld over de kras oid denkt hij: voortaan vertel ik niets meer en hou m’n mond. Ik zou het zeker uitzoeken hoor, maar probeer jezelf niet gek te maken.
Ik zou het voor je zoontje echt heel zielig vinden als je hem voor een willekeurige kras uit zn veilige omgeving zou gaan halen. Wat heeft hij gedaan waarom hij niet meer naar zn vriendjes mag? Hij verteld nu alles door elkaar en als ik zo je reacties hier lees, vermoed ik dat je niet al te relaxed hebt gereageerd op hetgeen hij jou vertelde. Ik ben ook wel heel benieuwd naar die kras. Ben je naar de huisarts geweest? Is het een voorwerp? Nagels? Ik zou gewoon nog even bij de juf aangeven dat het je niet lekker zit omdat je zoontje veel verschillende dingen ging vertellen. Maar please, val je zoontje er niet mee lastig. Hij snapt er niks meer van denk ik. heb je m nou vandaag thuis gehouden?
Ik vrees dat je op elke school tegen dingen aan kunt lopen als een hond op het schoolplein, niet elke ouder luistert zo lekker en laat zijn hond los en sommige buurtbewoners gebruiken het schoolplein soms ook als een doorsteek. Je zoontje heeft die kras aan de juf laten zien en gezegd waardoor het kwam, dus net als hierboven al iemand zei, waarom zou ze je dan nog gaan bellen, ze ging er waarschijnlijk al van uit dat jij er van op de hoogte was. Natuurlijk moet je je kind serieus nemen, maar als er al iets in voorkomt over vogelpoep in ogen, weet je dat er sowieso een deel niet van klopt. Ga gewoon nog eens rustig in gesprek met school, desnoods de directie/vertrouwenspersoon erbij enz. Maar nu draait je hoofd overuren en heeft school volgens mij weinig kans gekregen om dit samen met jullie op te lossen en er uit te komen. Dan kun je je zorgen uiten, zij kunnen bepaalde dingen in de gaten houden en je misschien geruststellen. Ik snap dat dit een rotsituatie is en achter de waarheid ga je waarschijnlijk nooit helemaal komen, maar hopelijk komt het vertrouwen weer terug.
En dan verteld je zoon op een andere school ook iets, en dan? Je stelt zelf sturende vragen aan een kind, waardoor het verhaal al gekleurd kan worden. Kinderen op die leeftijd zijn nu eenmaal niet de meest betrouwbare bron, dat merk je ook mbt tot de kras. Hij geeft zn broertje de schuld, maar jij hebt in de ochtend niets gezien en daarmee kun je concluderen dat broertje niets heeft gedaan. De juf twijfelde ook niet aan verhaal van je kind, want het was geen verse wond en de verklaring van je zoon klonk plausibel dus dan hoeft ze ook niet te bellen. Haal even diep adem en ga gewoon even in gesprek met school. Probeer niet direct van hevige emotie erin te stappen, maar meer rationeel en rustig.