Hallo! Even een vraag omdat ik niet weet of het mijn hormonen zijn of niet... Partner en ik hebben namelijk net ruzie gekregen over zijn rol bij de bevalling. Ik wil zelf heel graag de mogelijkheid hebben om me tijdens de ontsluitingsweeën zoveel mogelijk af te sluiten van de buitenwereld. Bijvoorbeeld door muziek te luisteren (met oordopjes, omdat ik het logisch vind dat niet iedereen hoeft mee te genieten). Uit ervaring (bij zeer heftige menstruatiepijn in het verleden) weet ik dat ik me dan het beste kan focussen, op de pijn en dus ook op de weeën. Partner wil echter dat ik me niet afsluit, maar dat ik gewoon op hem reageer als hij tegen me praat. Hij vindt het asociaal als ik me afsluit, omdat hij niet iemand wil zijn die er alleen maar bij zit om mijn hand beet te houden, hij wil met me kunnen praten en de bevalling samen doen, want het is immers ook zijn kind. Ik snap zijn standpunt wel, maar ik kan me niet voorstellen dat ik tijdens de weeën überhaupt op hem kan reageren. Mijn standpunt is dat ik toch echt de enige ben die zal moeten bevallen en dat als ik het graag op deze manier wil, hij daar toch mee in zal moeten stemmen. Hoe hiermee om te gaan? Moet ik me toch aan hem aanpassen? Of hij aan mij? Ik weet niet goed hoe ik het aan hem uit moet leggen en ik merk dat ik er nu al veel stress om krijg, terwijl ik juist rustig de bevalling in wilde gaan.
Hij is er om jóu te steunen, nu draait hij het om lijkt wel. Alsof jij 't voor hem gezellig moet maken Jij hebt weeen, hoe je daarmee omgaat is heel persoonlijk. De een keert in zichzelf, de ander wil juist contact. Tja, hij moet er maar mee dealen hoor!
Ja, zo kwam het dus ook op mij over. En nu is hij boos en ik zit me af te vragen of het nou echt aan mij ligt of niet...
Misschien als hij straks ziet hoe heftig het kan zijn en de pijn die jij hebt dat hij dan inbind en denkt: het is het belangrijkst dat ze dat doet waarop zij zich het best kan ontspannen. Hij denkt waarschijnlijk aan hevige menstruatiekrampen bij weeën? Tussen de weeën door heb je even 'pauze' en kun je toch gewoon met hem praten. Dit is gewoon hard werken, geen gezellig theekransje met een paar krampjes en dan voilà daar is de baby... Laat hem lekker zijn laptop of zo meenemen, gooi er een paar films op die hij nog wil zien, snackjes mee. En mocht je toch behoefte hebben aan steun kan hij dat geven wanneer jij daar om vraagt.
nou bij elke kik die mijn vriend gaf terwijl ik een wee had kreeg ie meteen op zijn kop van me dat ie absoluut stil moest zijn... nu was ik dan zo in mezelf gekeerd dat hij en de verloskundigen niet eens merkten als ik een hele heftige wee had... maar is toch van de zotte dat jij niet mag beslissen hoe JIJ ermee omgaat... eerlijk is eerlijk, het is 1 van de heftigste pijnen die ik zo ken... daar heeft niemand maar ook niemand over te beoordelen hoe ik daarmee omga... vind je partner wel behoorlijk lef hebben iig had de mijne niet moeten proberen iig
Wat vervelend dat jullie daar ruzie om hebben gekregen zeg! Jij bent degene die de pijn moet opvangen, dus jij bent ook de enige die kan bepalen hoe je dat doet. Ik begrijp wel dat je man niet doelloos bij je in de kamer wil zitten en ik denk dan ook dat je hem moet uitleggen dat je dat ook helemaal niet zo ziet. Je kan op het moment zelf pas bepalen wat je fijn vind wat hij doet, dat valt vooraf gewoon echt niet te zeggen. Denk ook wel dat je vooraf nog niet kunt zeggen dat je je helemaal wilt afsluiten, dat komt op hem waarschijnlijk ook een beetje cru over. Maar als het op dat moment wel is wat jij echt nodig hebt dan moet hij dat wel accepteren natuurlijk. Mijn man vroeg mij laatst ook wat ik fijn zou vinden wat hij deed en ik heb hem gezegd dat ik dat gewoon echt nu nog niet weet. Dat zien we wel als het moment daar is. Ik zei wel dat ik denk dat ik er echt geen behoefte aan heb als hij me continu maar vast zou houden, denk dat dat te benauwend is, maar misschien denk ik daar tijdens de bevalling wel heel anders over. Hij zei ook dat hij alles prima vond en dat ik het maar moest aangeven als hij iets juist wel of niet moet doen en ik heb hem gezegd dat hij ook gewoon moest doen wat hem het beste lijkt. Ik denk dat het t beste is om alles gewoon over jullie heen te laten komen en er vooraf vooral niet te krampachtig mee bezig te zijn. Zoals je nu al merkt levert dat juist alleen maar stress op.
Ik vind dat een bevalling van jullie beide is (ook al doe jij het zware werk) en ik vind dus ook in principe dat de bevalling een vorm moet krijgen waar beide ouders okee mee zijn. Uiteraard is het welzijn van de moeder héél belangrijk, zij moet zich goed voelen om zo'n prestatie te kunnen leveren, maar ik vind de wens van de partner ook meewegen. Dat gezegd hebbende... ik snap de wens van je man goed, maar volgens mij is het onrealistisch. Volgens mij zijn 'wij vrouwen' er zo op gebouwd dat je in een soort staat van trance terecht komt om de weeën op te kunnen vangen. Daar heb je al je aandacht voor nodig. Bij mij werkte het wel zo, ik keerde echt in mezelf. Dat gebeurde gewoon, ik had daar niks aan besloten. Dat je man daarmee vreest dat hij buiten spel komt te staan snap ik, maar volgens mij is zijn taak juist om te zorgen dat je er IN blijft! Hij kan zorgen dat de omstandigheden voor jou optimaal zijn. Hij kan de verwarming hoger zetten, een andere cd voor je aanzetten, je rug masseren, de hand zijn waar jij in knijpt... Alles ten dienst van jouw concentratie. Dat is JUIST een superbelangrijke taak! Heb je al een bevalplan opgesteld? Dat is een goede om samen met je man te doen. Zo weten jullie samen wat jij wilt en wat jij nodig hebt en kan je het vooraf al met hem hebben over de manieren waarop hij je straks kan ondersteunen. Succes!
Bespreek t eens samen met de verloskundige, misschien kan zij je man het gevoel geven dat hij juist heel veel voor jou doet als hij er akkoord mee gaat. Of geef hem een andere taak tijdens de bevalling die wel belangrijk is maar waarmee hij jou niet stoort. Dan heeft hij toch het gevoel nodig of nuttig te zijn.
Bedankt voor alle reacties! Vlak na mijn laatste post kwam hij naar beneden met de vraag of ik weer bij hem kwam zitten. Heb ik natuurlijk gedaan. We blijken op onze eigen manier erg bezig te zijn met de bevalling, omdat we allebei nooit meegemaakt hebben. Gelukkig hebben we het er toen wel goed over kunnen hebben. Ik heb duidelijk geprobeerd te maken wat jullie ook zeggen, dat ik ook nog niet weet waar ik straks behoefte aan heb, maar dat mijn idee van de bevalling me op dit moment alle rust geeft die ik nu nodig heb. Dat accepteert hij gelukkig. Verder bleek dat hij dacht dat ik de hele tijd muziek aan wilde, ook tijdens de persweeën, terwijl ik alleen aan de ontsluiting dacht (en dan ook niet de hele tijd). Kwestie van stomme miscommunicatie dus.
Ik heb me van te voren niet zo bezig gehouden met de bevalling, aangezien ik toch niet wist wat ik kon verwachten. Uiteindelijk ben ik ingeleid en duurde het 2! dagen voor ik voldoende ontsluiting had om de vliezen te kunnen breken. En zelfs dat bracht de boel niet op gang. En dus moest ik aan een infuus met weeenopwekkers. Omdat het aanleggen van het infuus niet lukte moesten ze de anesthesist laten komen. Ik heb toen overlegd met de klinisch verloskundige over de ruggenprik. Zij zei: "ik heb juist het liefste dat vrouwen in een vroeg stadium een ruggenprik zetten. Bij de ontsluitingsweeen moet je namelijk 1 ding doen en dat is ze ondergaan. Hoe relaxter je bent, hoe sneller de ontsluiting gaat. Pas bij het persen heb ik je nodig en dan het liefste met zoveel mogelijk energie." Een fantastisch advies, waarvan ik nog steeds ontzettend blij ben dat ik het opgevolgd heb. Van de ontsluitingsfase heb ik niet of nauwelijks wat gevoeld. Tot op een gegeven moment de persweeen zich aandienden, dwars door de ruggenprik heen. Maar omdat je met die weeen aan de slag mag, vond ik die helemaal niet zo vervelend. Plus dat ik uitgerust en vol energie aan het persen begon. In een klein half uurtje is J geboren. Je zag aan hem dat hij nauwelijks klem had gezeten en ook geen stress had gehad. Totaal niet verkreukeld. En ook ik was nog heel erg fit. Echt, ik kan het je 1000% aanraden!
Ik denk dat je het gewoon op je af moet laten komen, en op het moment zelf pas moet kijken hoe je het wil doen, je weet toch niet wat je te wachten staat. Hier heb ik van de ontsluitingsweeen niet veel gemerkt, en was het wel het gezellige theekransje idee ( ja echt waar) toen dat overging in persweeën waren me kinderen ook binnen een paar minuten geboren. Tijdens de persweeën wil ik wel met niemand wat te maken hebben trouwens, wat mijn vriend de eerste keer niet begreep, hij vond achteraf dat ik maar brutaal was geweest tegen de dokter, de laatste bevalling heeft hij me toen ook maar lekker met rust gelaten tot de kleine eruit was.
Je kunt dit van te voren nog niet zeggen denk ik. Hier was het juist andersom, ik wilde me niet afsluiten en juist dat vriendlief actief mee zou doen. Toen de echte ontsluitingsweeen begonnen heb ik niets meer meegekregen van de buitenwereld en ook totaal geen aandacht meer geschonken aan vriendlief..
Als je in jezelf keer van de pijn /je afsluit dan is dat niet iets bewust wat je tegen kan houden Ik reageerde echt niet op MN man en hij had echt z'n mond niet open moeten trekken gewoon rust Ik zou een compromis sluiten en gewoon muziek op zetten maar niet via oordopjes zodat als hij wil hij kan praten en kan jij op dat moment zien of je in staat bent om te reageren