Nou dat wordt dan nog wat, als hij de leeftijd krijgt om naar speeltuintjes te gaan en te fietsen. Hoe moeilijk ook, (ik spreek eigenlijk wel uit ervaring) je zal het toch moeten loslaten. En sommigen zijn nou eenmaal lomp en vallen/struikelen sneller. Als mijn oudste dochter rent dan ziet het er ook voor geen meter uit, ze kon pas heel laat 'mooi lopen'.
Ik vind sommige reacties in dit topic erg bot en niet getuigen van veel medeleven. Als je een boodschap wilt overbrengen, breng die dan vooral over. Maar denk ook eens na over de manier waarop. Een beetje empathie kan geen kwaad. Dat is een denkfout. Andere mensen praten er misschien niet zozeer over, maar veel mensen hebben echt wel minstens een keer bij de huisarts gezeten voordat hun kind 2 is, omdat hun kind lelijk gevallen is. En ook degenen die niet meteen naar de huisarts zijn gegaan, kunnen je stuk voor stuk verhalen vertellen... Als je nieuwsgierig bent, vraag maar. Ik kan zo een paar anekdotes uit ons gezin opnoemen. Heeft de dokter iets vervelends gezegd over jouw manier van opvoeden, dat je dit jezelf zo verwijt? Als je kindje valt, let dan op huilen (goed teken) en alertheid, en of hij zich redelijk makkelijk laat troosten. Let ook op bloed en schaafwonden (even wassen) en of hij zich beweegt zoals voor het vallen. In de gevallen die jij omschrijft was ik zelf ook naar de dokter gegaan hoor. Het kan zijn dat jouw kind puur motorisch nog een sprong moet maken waardoor hij beter coördineert. Zijn de ogen trouwens al eens gecontroleerd? Kindjes vallen vaak, ze gaan er heus niet zomaar dood aan en lopen ook niet zomaar een permanente (hersen)beschadiging op. Ook niet als ze naar terecht komen en bij de dokter belanden. Ze lijken breekbaarder dan ze zijn en ze kunnen echt tegen een stootje. Mijn dochter is bijna 2 en valt nog steeds regelmatig. Meestal is het een klein ongelukje, maar soms houd ik mijn hart vast. Ik probeer dat niet meteen te laten merken, maar ik voel het wel hoor!
Ik ben best een 'free range' moeder en laat mijn kinderen behoorlijk vrij. Ik vind ook vaak op dit forum dat ouders zich overbezorgd opstellen. Jouw verhaal en jouw angst kan ik echter volkomen begrijpen. Allereerst een ontzettend heftig eerste jaar waarin je je ongetwijfeld hebt afgevraagd of alles wel in orde was met je kindje. Als een baby zoveel huilt ga je toch denken dat ze pijn hebben of dat er 'iets' is. Dan ook nog een paar flinke valpartijen, die in mijn ogen echt heftiger zijn dan de gebruikelijke buitelingen die horen bij het leren lopen. Mijn jongste zoon kan nu gelukkig weer netjes gaan zitten als hij staat, daar ging uiteraard een periode met vallen (en weer opstaan) aan vooraf. Maar dit ging slechts gepaard met even huilen en soms een bult of rode plek. Ik kan me ontzettend goed voorstellen dat jij met angst en beven zit te kijken naar de capriolen van je zoon. Helaas kun je niet alle valpartijen voorkomen. Zou een kinderfysiotherapeut misschien nuttige tips kunnen geven? Je kan het allicht vragen. Sterkte!
Ik zou toch eens langs een fysio ofzo gaan, dat het hoort bij vroeg lopen ben ik het namelijk niet mee eens. Lotte loopt sinds ze een jaar en een dag is en is eigenlijk nog maar 1 keer naar gevallen. Daarbij had ze een beetje op haar tong gebeten en daar heb ik ook niets mee gedaan. Wat jij allemaal omschrijft klinkt toch alsof er iets nog niet helemaal goed zit, 4 uur huilen is echt nog te veel op deze leeftijd. Als een fysio niets kan doen is eventueel een osteopaat ook een goede optie.
Ik ben het hier mee eens. Zoveel huilen na 6 maanden klinkt echt niet normaal. In wat voor situaties huilde hij 6uur per dag met 9 maanden? Tijdens het eten, rond slaaptijd, als ie lag/zat enz? Is daar grondig onderzoek naar gedaan? Hetzelfde met extreem vallen. Natuurlijk hoort vallen bij het leren lopen, maar niet in die mate. Ik zou persoonlijk naar de kinderarts gaan om hem goed te laten nakijken en testen, en ook meteen naar de fysiotherapie.
Dit. Ik schreef eerder haptonoom, maar ik bedoel osteopaat. Die doen ook vaak goed werk bij huilbaby's. Baat dat niet, dan zou ik verder gaan naar de kinderarts. Hier 3 kids die allen snel waren met lopen. En ook best lomp en ondernemend (lees op de salontafel en grote tafel klimmen, stoeltje op tafeltje zetten om er op te klimmen, etc etc), maar nooit grote verwondingen en nog niet bij de HA hoeven zitten daarvoor. Neem jezelf serieus. Je bent niet voor niets bang. Je voelt waarschijnlijk aan dat het meer voorkomt dan standaard is. Daarom mijn advies om er ook iets mee te doen.
Vervelend dat het vallen je zoveel stress bezorgd. Mijn dochter valt ook veel en hard (ze is erg hypermobiel) maar ik ben zelf heel nuchter daarin en raak niet in paniek. Ik herken wat je omschrijft wel van een goede vriendin, zij schiet ook heel erg in de stress als haar zoontje hard valt. Ze gaat fladderen met haar handen, ik zie de pure paniek in haar ogen en ze blokkeert gewoon. Zelfs bij iets 'simpels' (in mijn ogen) als een tand door de lip of een flinke blauwe plek bij een val van de glijbaan. Ik heb haar al enkele keren geadviseerd om een kinder EHBO cursus te doen, dat zou haar wat zelfverzekerder kunnen maken denk ik. Als er dan iets gebeurt weet je in ieder geval wat je moet doen, het handelen neemt dan misschien wat stress weg. Je leert dan tips zoals suikerklontje op een bloedlip, blauwe plekken koelen of wat je moet doen bij vergiftigingen (vaatwasblokje inslikken ofzo). Misschien ook iets voor jou? Via de zorgverzekering wordt het vaak vergoed en betaal je hooguit een paar tientjes.
Ik heb een ehbo-cursus gevolgd en mijn zoontje staat onder behandeling van een kinderarts. In het begin huilde hij veel door reflux icm kma. Daarna kwam het door tandjes, gevolgd door frustratie (allemaal volgens kinderarts, dat heb ik niet zelf bedacht). Het gaat ook langzaamaan wel wat beter met hem hoor, maar hij huilt gewoon nog best wel vaak en dat is gewoon lastig. Ik word dan altijd teruggeworpen in de tijd dat hij een huilbaby was. Ik ben ook geen moeder die in blinde paniek niet meer weet wat ze doet hoor, op het moment weet ik prima wat ik moet doen. Huisarts heeft ook aangegeven dat ik niet voor niks kom en ik goed handel dus dat stelt me dan wel enigzins gerust. Maar ik vind het gewoon lastig dat hij zo vaak net verkeerd valt en onder de blauwe plekken zit. Onze andere zoon liep pas met 18 maanden ofzo en die heeft dat dus niet gehad sat hij viel enzo. Dus ja ik ben t miss ook niet gewend. Maar tis denk ik gewoon accepteren. Ik heb alles wat ik kan doen gedaan (ehbo, huis kindvriendelijk etc) dus ja.
Mijn nichtje begon net met lopen nu 21 jaar geleden mijn zusje had laminaat kind had maillot vaak aan hoe vaak die wel niet achter over viel heeft weken geduurd. Ook een kleine ongeluk. vogeltje. Op gegeven moment had ze enkel bulten op haar hoofdje. Zo sneu ook.Zelfs anti slip sokken werkte niet. Hier ook twee kinderen die snel liepen zoon was 1 jaar en een week oud. dochter heeft langer gekropen tot 18 maanden ze liep wel rond al en aan de hand. Misschien meer op de knietjes laten gaan het blijft idd gewoon niet leuk dat vallen.
Toen mijn dochter 5 jaar was heeft ze in een 1/2 jaar tijd 3x haar hele gezicht opengevallen. De eerste keer fietste ze door onverwachte gladheid tegen een paal. Wenkbrauw kapot.Gezicht helemaal opengehaald en gezwollen.We werden doorgestuurd omdat ze huiverig waren voor een kaakfractuur.Zo extreem was het.Dit was niet het geval maar ze heeft ruim 2 maanden met een zwelling in haar wang gelopen. 4 maanden daarna is ze languit gegaan door het rennen met de hond van mijn schoonouders. Weer het hele gezicht kapot en toen 3 maanden later weer met de fiets haar gezicht,handen en knieen kapotgevallen. Toen ook naar fysio geweest en haar ogen laten nakijken.Geen bijzonderheden maar wel een enorme pechvogel. Ik durfde ook niet meer met haar te fietsen omdat ik enorm bang was dat ze weer zou vallen.Mijn man is toen regelmatig met haar gaan fietsen maar ik trok dat echt niet meer op de een of andere manier. Ze is nu 9 jaar en heeft nog steeds bijzondere dingen. Met skeeleren ongelukkig vallen,altijd onder de blauwe plekken omdat ze weer ergens tegen aan loopt pfff Ik hoop dat het een keer wat minder zal worden maar toen die keren dat haar hele gezicht openlag schaamde ik me ook kapot en voelde ik me schuldig.
Wat heftig allemaal!!! Ik denk ook dat het ene kind wat meer pech heeft qua vallen als het andere kind, maar blijft toch heel moeilijk om je kindje zo te zien steeds, vol blauwe plekken, met schrammen. Blijft toch ook een mama-ding denk ik. Bedankt iedereen!
ik snap die bezorgdheid wel hoor, ik heb drie kinderen, en alle drie een prima start. maar toch ben ik ook een bezorgde moeder, het zit er bij mij gewoon in, helaas. de middelste heeft eens een koortsstuip gehad en daardoor ben ik met ziek zijn nog bezorgder geworden. tja dat is gewoon zo, maar het is en blijft een rotgevoel! sterkte ermee!