Op 1 november 2012 werd onze dochter Vlinder onverwachts na een zwangerschap van 23 weken geboren. Verschrikkelijk. Gelukkig kreeg ik veel hulp in mijn omgeving en durfden we alweer snel een volgende zwangerschap aan. Ik werd snel weer zwanger, en na 9 onzekere maanden werd bijna een jaar na de geboorte van Vlinder op 29 oktober 2013 onze dochter E. geboren. Nu word E. alweer bijna een jaar. We zijn gelukkig. Maar toch kan ik soms ineens overvallen worden door verdriet. Deze week is het weer zover. Ik moet opeens weer zoveel aan Vlinder denken. Waarschijnlijk getriggert door een heel verdrietige film die ik een paar dagen geleden zag. Mijn man had de film uitgezocht, en het was een geweldige film, maar aan het einde kreeg ik een onbedaarlijke huilbui. Daar heb ik toen met mijn man over gepraat, maar nu vind ik het moeilijk hem te laten merken dat ik nog steeds zo emotioneel ben. Ik wil niet dat hij zich daar schuldig over voelt. Maar dat maakt dat ik me enorm alleen voel in mijn verdriet. Ik wil zo graag even vertellen over wat we meegemaakt hebben. Even vertellen hoe mooi en bijzonder Vlinder was... Maar na zo'n lange tijd heb ik het gevoel nergens meer terecht te kunnen. Vandaar even dit berichtje hier... Ik weet dat hier dames zitten die dit ongetwijfeld herkennen en misschien tips voor me hebben. Alvast bedankt voor het kwijtkunnen van mijn verhaal.
Wees er alsjeblieft gewoon open over en blijf er ook open over! Het verdriet slijt misschien wel wat en het is minder zichtbaar aanwezig... maar weg is het zeker niet. Ook hier steekt het verdriet soms zomaar de kop op. Zeker wanneer belangrijke data weer in zicht komen (geboorte, uitgerekende datum) Maar soms ook door, wat bij jou gebeurde, een mooie film of heel gewoon... door erge vermoeidheid omdat het te druk is geweest op t werk. Ik zet bij tijd en wijle een mooi gedicht of aansprekende tekst op mn FB-pagina speciaal voor ons zoontje.
Bedankt voor je reactie. Fijn om jouw ervaring te lezen. Natuurlijk weet ik wel dat het erbij hoort, maar het doet me altijd goed om te weten dat ik daar niet alleen in ben. Even iets moois op facebook plaatsen is een mooi idee. Ik denk dat ik al wat moois weet. Ik ben vandaag ook een nieuwe ketting aan mijn herdenkingsketting gaan kopen, heb een roze plantje gekocht, en onze herdenkings-box weer een mooi plekje gegeven. De hanger had ik al een tijdje niet gedragen omdat ik geen geschikte ketting meer had. En vlak na de geboorte van Vlinder had ik steeds een roze plantje of boeketje bij haar kaartje staan. De herdenkings-box was naar de slaapkamer verplaatst tijdens een groot feest. Daar vond ik hem heel mooi staan, maar nu staat hij weer mooi in de woonkamer.
Het zal nooi helemaal slijten... Zaterdag is het een jaar terug dat ik Malin verloor. En vrijdag wordt mijn zoontje 8 weken. 44 weken na elkaar geboren. Zo'n bizar jaar is het geweest, en hoe blij ik met Niel ben, hoe erg ik het vind dat ik Malin nooit der oogjes heb zien open doen. Kan er soms ook nog keihard om huilen uit het niks. En als ik dan snachts met Niel zit denk ik aan de vreselijke nachten na Malin der geboorte, dat lege wiegje en een hart vol moedergevoelens. Niemand zou dat mee moeten maken. Ik ben wel bang dat mensen haar langzaam vergeten, enige wat we kunnen doen is ze zelf "aanwezig" laten zijn. Mooi dat je weer een plantje gekocht heb wij gaan zaterdag een vlinderstruik plaatsen. Verder zullen er wel wat traantjes gelaten worden. Ik heb nu contact met vrouw van een collega, zij zijn 2 maanden terug hun zoontje verloren. Je kan het gevoel niet begrijpen tot dat je zelf heb mee gemaakt. Ik heb vorig jaar ook jou verhaal gelezen en daar super veel aangehad. Bedankt nog daarvoor
Ik ben er deze periode ook weer meer mee bezig. Bij ons is het nu ruim 2 jaar geleden en het afgelopen jaar na de komst van N hebben we weer andere emoties moeten verwerken (vroeggeboorte en ernstig ziek bij geboorte). Nu hij een jaar is geworden merk ik dat L.otte weer meer 'haar aandacht opeist'. Ik vind dat enerzijds ook fijn. Het voelt goed om ook met mijn aandacht bij haar te zijn. Zij is ook mijn kindje. Ik plaats ook wel af en toe iets op facebook maar steeds minder mensen reageren daar dan op en dus trek ik de conclusie dat ze dat soort berichtjes moe worden. Dan hoeft het voor mij ook niet meer. Enerzijds weet ik wel dat ik het niet voor de reacties moet doen en meer voor mezelf enzo maar op dat moment heb ik verdriet en behoefte aan een (virtuele) arm om me heen en als je die dan toch niet krijgt...what's the point. Tegenwoordig doe ik dan wat meer voor mezelf. Kijk een film, schrijf hier mee, dat soort dingen. Knuffel voor jullie!
Begrijpelijk hoor Verox, ik heb ook nog steeds wel eens zulke moment. Ik heb het niet heel vaak meer, maar inderdaad met sommige triggers dan blijft het toch nog een pijnlijke wond. Eerst stonden er altijd bloemetjes bij mijn dochter, maar toen stond haar foto en urntje ook nog in de woonkamer. Dat heb ik een tijdje geleden verhuist naar onze slaapkamer boven ons bed op een plank. Dus ik zie haar wel elke dag, maar een bloemetje zet ik er niet zo snel meer neer. Als ik dus weer verdriet om haar heb dan ga ik wel weer een bloemetje halen etc of weer even door haar album bladeren en dan voel ik me daarna eigenlijk altijd weer goed. Het zal altijd blijven meis, maar zoek dan iets wat je fijn vindt om te doen.
Dank jullie wel. Voelt soms zo stom. Ik weet het allemaal wel, maar op zulke momenten ben ik niet echt tot rede vatbaar. Ik vind het ook zo moeilijk te bevatten dat iets wat voor de meeste mensen het mooiste moment van hun leven is, voor mij het grootste verdriet van mijn leven is. Daar staat tegenover dat ik intens geniet van iedere geboorte om me heen. Als ik hoor dat er een kindje is geboren dan ben ik de rest van de dag intens gelukkig. Zo'n groot wonder...
Lieve verox heel herkenbaar je gevoel! Hier nu ook bijna twee jaar verder maar het lijkt alsof het gisteren was.... Ook hier gaat het heel erg met ups en downs. Raad.. die heb ik niet voor je. Ik heb wel een dikke knuffel voor je! Ik lees mee...
Oh wat is het moeilijk he. Bij ons is het nu drie jaar geleden. Bij vlagen ben ik nog steeds zo verdrietig. We hebben nu twe levende gezonde dochters bij ons (wat een geschenk), maar soms maakt dat het gemis extra groot. Altijd maar die vraag "wat als". Wat mij helpt si om het af en toe gewoon weer te benoemen in gesprekken met mensen. En kleine symbolische dingetjes. We heen de babyfoto's van onze twee meiden bij de foto van hun overleden zusje gehangen, onze drie dochters naast elkaar, dat doet me zo goed. Af en toe zoek ik iets kleins, wat anderen ook zeggen, haal ik even een bloemetje, sta ik extra stil bij een vlinder in de tuin. Dit is zo herkenbaar. Elk jaar denk ik "als alles anders was gelopen hadden we nu gewoon een verjáárdag gevierd!". En nu, dat kleine mandje, de urn met haar as, dekentje dat ik was begonnen te breien, eerste pakje dat we hadden gekocht, al die herinneringen. Verder geen tips behalve wat al gezegd is, maar ik wilde even wat herkenning delen.