Bij ons in de wijk woont een blinde jongen van rond een jaar of 9. Ik liep eens achter hem en zijn ouder/begeleider toen ik werd ingehaald door een meisje van ongeveer 12 jaar en haar moeder. Het meisje vroeg aan haar moeder “Mama, waarom loopt die jongen met een stok?” Haar moeder antwoordde: “ik denk dat hij blind is”. Waarop dat meisje zei: “oh wat zielig!”. De jongen stopte met lopen en zei heel hard “IK BEN NIET ZIELIG! EN IK BEN OOK NIET DOOF!” Ik vond het een goede les voor het meisje (en pikte de les voor mijzelf ook mee) om nieuwsgierigheid voor je te houden. Tenzij er ruimte is om vragen te stellen maar anders hou je je vragen en opmerkingen voor je. De intenties waren niet verkeerd maar het was wel super onbeleefd om over de jongen te praten terwijl hij letterlijk een meter voor hen liep.
Zeker waar! Maar soms (En ik denk bij kinderen zelfs meestal) is het nieuwsgierigheid. De meeste mensen lopen, sommige zitten in een rolstoel "waarom dan?"... En in dit geval was het kindje wel heel anders qua uiterlijk dan andere kinderen die je dagelijks ziet lopen. En dit was niet gek of raar, maar anders "waarom dan?". Of in dit geval "wat is er aan de hand met dit kindje".. Zonder oordeel, puur nieuwsgierigheid. En ik vind het dan lastig, want snap ook dat ouders niet aan wildvreemden willen uitleggen waarom of wat. En in dit geval kon ik ook de juiste woorden niet vinden, behalve goedkeuren dat ze niet oordelen en erna heerlijk samen speelden, zoals het hoort!
Wat een mooie ervaringen hier en @Mississippi wat een indrukwekkend verhaal. Ik vind dit ook een belangrijk onderwerp. Ik zou niet willen dat het gedrag van mijn zoon extra verdriet of ongemak geeft. Toch vind ik het ook lastig. mijn ervaring is ook dat kinderen ook gewoon alles zeggen. Laatst had ik een koortslip. Meerdere klasgenoten van mijn zoon die echt met hun vinger er naar wijzen en vragen wat is dat/wat heb je? In dit geval geen probleem natuurlijk, maar ik kan me zo goed voorstellen hoe deze directheid/nieuwsgierigheid ook een pijnlijke ervaring kan geven. heel fijn om hier tips te lezen je voor kinderen/ouders hier dan wel goed mee om kunt gaan
Ik heb liever dat ze ook vragen, waarom hij anders praat of fiets/rent of loop. En het mooie is de kindjes die dan antwoorden met oke en lekker verder spelen met hem. Helaas zijn er ook kindjes die dit niet doen en gaan pesten helaas. Mijn ervaring is ook dat bij desbetreffende ouders het aankaarten dan ook geen zin heeft. Want kinderen komen er niet zelf op om anderen buiten te gaan sluiten.
Maar nieuwsgierigheid bij kinderen hoort ook bij het leren en ontdekken van de wereld. Natuurlijk moet het op een beleefde en nette manier, maar dat vind ik in dit geval ook van de blinde jongen!
Als moeder van een kind wat een rolstoel gebruikt vind ik het heel fijn als mensen dus zoals jij gewoon zeggen dat het ok is om te vragen wat mijn dochter heeft. Mijn dochter kan dat heel goed uitleggen. Waar ik dus echt heel verdrietig van word is als mensen doen alsof ze er biet is of over haar heen praten. Of kinderen die maar blijven staren en voor haar blijven staan en de ouders dan gewoon niet zeggen. Ik zeg dan dus tegenwoordig gewoon hard ‘wil je soms iets vragen want je staat zo te staren” zodat de ouders wel moeten reageren. Mijn dochter wordt hier dus enorm boos van als kinderen dit doen. Iedere keer als we in Portugal zijn doen zowel kinderen als volwassenen dit, laatst wees er zelfs een volwassen vrouw naar haar, echt te triest voor woorden. Echt heel fijn dat je je kinderen leert dat het gewoon ok is om vragen te stellen!
Ben wel benieuwd hoe je hier als ouder dan het beste mee om kunt gaan? Misschien zeggen ‘Goh, misschien kun je het hem even vragen’ of zoiets? de vraag is gesteld en de jongen heeft die naturlijk ook gehoord. Best lastig wel
Oooh wat steekt dit! En daarom vind ik het belangrijk mijn kinderen mee te geven dat iemand die "anders" is dan wat zij "normaal" vinden niet "anders" is en dat ze vooral normaal! met elkaar kunnen omgaan, met respect!
ik vind niets mis met nieuwsgierigheid. Maar ik vind wel dat je een kind (op bepaalde leeftijd) kan uitleggen dat je nieuwsgierigheid voor je moet houden, omdat staren of vragen stellen onbeleefd kan zijn. Bij een klein kind hou je dat niet tegen, die moeten dat nog leren. Maar wel belangrijk dus dat ze het leren.
Mijn vader zit in een rolstoel, hij mist een onderbeen en bij zijn andere been een kwart voet. De oudste (7) gaat er heel relaxed mee om, was zelfs een keer trots toen opa haar kwam ophalen en de halve klas kwam kijken of opa echt maar 1 been had. De jongste (3) vind vooral de prothese van opa heel interessant. Mijn ervaring is hoe relaxter je er als ouder er mee omgaat, hoe relaxter kinderen zijn. Als je krampachtig gaat doen, snappen kinderen het ook niet. Maar ja, kinderen kunnen hard zijn, en heel eerlijk.
Toevallig was onze oudste dochter logeren bij opa en oma. Oma heeft een gehandicapte broer die in een instelling woont. Ze hadden er feest dit weekend en ze zijn samen langs geweest. Onze dochter heeft wel vaker gehandicapte mensen gezien, alleen nooit zo veel samen op 1 plek. Dus dat was wel bijzonder voor haar. Opa polste een beetje hoe ze dat vond. Mijn vader appte mij haar antwoord: ja, het zijn toch ook mensen, alleen hebben ze wat hulp nodig. Vond het fijn om te horen dat ze dat zo ziet
Dat klopt helemaal. Mensen hier naast, kinderen doen altijd 'leuk' als de ouders er zijn zodra die niet kijken negeren ze hem en zwaaien ze zelfs niet terug bij tegenkomen. Zelfde ouders lachen iemand met down uit die voorbij rijd. Kijk dat is een downie ' ha ha ha' of een meisje die een dwangstoornis heeft en haar auto deur elke dag 30x controleert of hij opslot zit. ' kijk heb je die ook weer hoor die is ook niet helemaal 'goed'. Dan vind ik het dus niet gek hoe hun kinderen doen en reageren op iemand met een beperking of afwijkend gedrag.
ja zoiets.. Ik vind het ook lastig hoor. Ik zou normaliter hetzelfde reageren als de moeder denk ik. Maar nu, door deze ervaring, zou ik denk ik zeggen dat het onbeleefd is om de vraag hardop aan mij te stellen terwijl de persoon in kwestie ons kan horen.
Aan de andere kant: wanneer is vragen stellen onbeleefd? Ik vind vooral als je een gesprek onderbreekt of als iemand aangeeft het niet te willen zeggen en je dan doorvraagt. Gewoon een vraag van een jong kind waarom iemand doet zoals ie doet of waarom iemand in een rolstoel zit ofzo, vind ik niet onbeleefd. Als mijn kind het aan mij vraagt binnen gehoorsafstand van de persoon, dan zeg ik dat ze het aan de persoon in kwestie kunnen vragen als ze het echt willen weten, omdat ik het niet weet en diegene wel. Maar ze vragen het niet vaak en anders alleen als we ver weg zijn.
Wat heb je dat ontzettend mooi geschreven en nog gecondoleerd met het verlies van jullie dochter <3 Wij zijn hier nu ook met onze dochter mee bezig, in het dorp hier zit een lunchplekje met winkeltje en hier werken mensen met een handicap. Nu moet ik eerlijk zeggen dat het mij de eerste keer ook overkwam met onze dochter, gewoon omdat we nog niet stil gestaan hadden bij het feit dat ze door zou hebben dat iemand 'anders' is (bij gebrek aan een beter woord). Mijn dochter wees ook heel erg en moest heel erg lachen omdat een man met een groeistoornis, kleine meneer zei ze. Ik kon op dat moment echt wel even door de grond. Nu zijn we dat gesprek aangegaan en gaan we regelmatig daar koffie drinken zodat ze kan vragen en kan leren.
ik denk dat het probleem was dat de vraag in een klein gesprekje veranderde. Vraag, antwoord, conclusie (hij is zielig). Ik denk dat de jongen dat vooral erg vervelend vond. Het was geen jong kind trouwens. Ze was 12 of zo.
Ik vind het zelf enorm lastig (dochter verstandelijk beperkt, autisme, taalontwikkelingsstoornis en algehele ontwikkelingsachterstand) ik wil dat ze erbij hoort maar tussen reguliere kinderen kan ze niet mee doen omdat ze elkaar vaak niet begrijpen beide doet pijn. Ze kan het zelf niet uitleggen dus aan haar vragen heeft geen zin. Kinderen weten niet wat ze wel of niet kan en begrijpt dus dat die haar vreemd vinden snap ik heel goed.
En toch zie ik dat voorbeeld dat je noemt bij ons ook nog wel eens gebeuren. (Overigens vanuit de context dat mijn kind een kleuter is) Ook omdat het op straat minder gebruikelijk is zomaar het gesprek aan te gaan en je meestal gewoon met elkaar in gesprek bent. Maar omdat het hier een kind betreft gaat dat niet helemaal op. In het automatisme van het gesprek onderling zou ik ook zelf antwoord kunnen geven denk ik. Het is het beste denk ik om voor te stellen om het aan de jongen te vragen inderdaad eigenlijk heel nare gedachte om te bedenken dat je het nooit echt goed kan doen ik zo’n situatie en dat je als persoon die er misschien net even anders uitziet toch altijd met vragen/blikken geconfronteerd wordt. (En ik bedoel dan dat ik het naar vind voor die personen)
Ik vind het fijn als ouders hun kinderen aanmoedigen om met mijn zoon te spelen. Ook al praat hij niet en maakt hij 'vreemde' geluiden of beweegt hij houterig, hij vindt het ook gewoon leuk om tussen andere kinderen te zijn, te rennen en op een trampoline te springen en een zakje chips te delen. Mijn hart gloeit altijd even op als ik een ouder hoor zeggen: "Ga dat kindje ook maar een koekje geven. En misschien wil hij ook wel op de skelter?" of zoiets. Ik vind het heel pijnlijk als ouders hun kind weghalen bij de mijne (en dat gebeurt best vaak) omdat ze bang zijn dat hun kind iets misplaatst zal zeggen, of ze vinden het om wat voor reden dan ook ingewikkeld om aan hun kind uit te leggen wat een verstandelijke beperking of autisme is. Of erger nog, ze zijn bang dat mijn zoon iets onvoorspelbaars doet. Zelf heb ik niet altijd zin in een heel vragenvuur over wat er met hem aan de hand is. Soms zeg ik simpelweg "Hij is gehandicapt." of 'Hij kan niet praten en hij begrijpt ook niet wat jij zegt. Misschien kun je op een andere manier met hem spelen, door samen te rennen bijvoorbeeld." Ik vind dat andere ouders ook de verantwoordelijkheid hebben om hun kinderen het e.e.a. te vertellen over beperkingen. Klinkt waarschijnlijk heel bot, maar dat is niet een standaard lesje dat ik overal en tegen elk kind ga lopen afdraaien.