Nee ik had wel het idee dat het jongeren met een beperking zijn. Maar daar ging het me miet echt om. Vond het jammer dat die jongens en meiden dan niet op de foto’s in de slideshow op de tv voorbij kwamen. Alsof die er dan niet bij hoorde omdat ze geen downsyndroom hadden. verder was het een momentopname natuurlijk.
Wij hebben er ook 1 in de stad, ben er wel eens geweest. Uiteraard een fantastisch initiatief, maar ik vind de naam niet zo. Downie vind ik sowieso geen prettig woord en er werken inderdaad niet alleen mensen met het downsyndroom.
Dat zei ik dus laatst ook tegen mijn man. Ik vind dat dus echt zo geweldig he! L.ennox heeft dus een meisje in zijn klasje die kan niet praten maar die twee zijn al vanaf de tpg dikke mik samen. Zij in d'r rolstoel en hij er naast. Op hun manier communiceren ze (best grappig want ik heb deze situatie als huiswerk gebruikt voor m'n les morgen ) Mijn oudste twee mochten voor de zomer vakantie een kijkje nemen en zelfs hun keken hun ogen uit!
Oh ja klopt. Dat is jammer inderdaad. Zie altijd dat er voor foto’s/folders enz overal kinderen met down staan omdat het bij hun zichtbaar is. Was iemand anders dan die dacht dat er alleen downers werkten.
Ik heb een rolstoel voor altijd, maar hier vindt ze het leuker om te duwen 'mama, gaan we racen' en 'ikke jou duwen en jij L duwen'. Als we een scootmobiel huren bij de Efteling ofzo wil ze wel op schoot, want dan wil ze sturen . Hier kijken de kinderen dus niet gek op qua rolstoelen, al laten ze echt wel eens een opmerking vallen als ze vinden dat een rolstoel van een ander cooler is dan die van mij (is niet zo moeilijk). D daarintegen is opgegroeid vanaf zijn 4e met een neefje met genetische afwijking en net als wij, mijn ouders en zijn ouders ook de ervaringen zoals @Mississippi heeft incl de tranen in de ogen. Hij is overleden toen H 3 maanden was, L heeft hem dus nooit gekend H wel en weet ook wie hij is maar wel vooral van foto's. Weet nog goed dat we voor het eerst een dagje weg waren na zijn overlijden en er een kindje was dat mij enorm aan hem deed denken, waardoor de tranen over mijn wangen liepen. Waarop 1 van de ouders wat raar keek en D aangaf dat het mij waarschijnlijk heel erg aan onze P deed denken en ik die heel erg mistte. Was wel een ijsbreker op dat moment, maar voelde mij heel rot naar die ouders wat ze helemaal niet nodig vonden. Kindje had niet hetzelfde als ons neefje maar wel bepaalde uiterlijke eigenschappen die hij ook had. Voor D zijn ze net als ieder ander en bij de zeldzame momenten dat hij met een vriendje ons neefje zag begon hij vaak zelf met dat hij misschien ... allemaal niet kon maar als je voor hem zong, de clown uithing of hem voorlas hij daar enorm van genoot. Hij heeft dat ook zo op school verteld, bijvoorbeeld na een weekendje weg belangrijkste wat hij onthouden had was de geweldige tijd met zijn neefje met een uitleg wat hij allemaal wel kon (zie bovenstaand lijstje). En bij reacties van kindjes dat het wel raar was dat zijn neefje de rest dan niet kon, kwam er standaard de reactie 'tja niet iedereen kan zo bijzonder zijn als hem'.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik zelf mensen die duidelijk een beperking hebben soms wel lastig vind in hoe ik me moet opstellen. Het valt op, dus ik ben benieuwd, maar ik wil niet staren, dus ik kijk niet te lang, maar wil ook niet onbeleefd doen alsof iemand niet bestaat. Dan ben ik me veel te bewust van mijzelf. Mijn zoontjes zijn nog in de leeftijd dat ze de aangepaste "voertuigen" van iemand met een beperking ontzettend cool vinden. Sowieso mogen ze van mij vaak wat zélf vragen, maar dat is niet aan een beperking gerelateerd. Ik ben zelf opgegroeid met een dove zus, heel ander soort beperking is dat. Onlangs hadden we een aanrijding toen mijn zus reed, en die vrouw bleef maar zeggen dat ze wel toeterde, "maarja, ze is doof". Alsof dat alles verklaarde. Was daar zo boos over.