Ik heb ook zo'n schoonzus .. Toevallig gister nog een discussie met haar gehad ( ik ben de enigste due tegen haar in gaat en echt geen rekening houd met haar ) Het gaat nu om onze bruiloft en ik moet maar rekening houden met haar .. De bruiloft word 2 maanden uitgesteld ivb spoed operatie van mijn moeder .. Niks aan te doen .. Ze zegt gewoon ' invervolg overleg je met mij met het programma van de dag ' je moet rekening houden met de gasten .. En je kan niet alles doen zoals jij het wilt en de meeste mensen trouwen als ze geen kinderen hebben 😥 ik ga er ook zeker tegen in .. Maar Nijs is goed bij haar.. Alles is maar negatief en iedereen moet rekening houden met haar en haar zoon.. Ik heb al gezegd ' ik doe het zoals wij het willen zodat wij aan het einde van de avond kunnen zeggen zo is het zoals wij het wilde ' en een fijn gevoel over houden ... Ze wilt zich nu te veel bemoeien met de bruiloft en het liefst wil ze nog dat wij toestemming asn haar vragen .. Wil ik wel maar dan moet zij zwaaien met d'r pinpas .. Doet ze dat niet dan moet ze d'r mond houden ... Ze is nu boos want ik ga tegen haar in en dat is ze niet gewend .. Nu worden vriendlief en ik op het matje geroepen 2e paasdag😅
Monique ben wel heel benieuwd hoe 2de paasdag is gegaan. Hier ging het met de pasen best goed, ze waren er netjes om half elf en ze had zowaar haar best gedaan om zich leuk te kleden (ipv haar eeuwige slobberkleren) Heb haar dan ook meteen een compliment gegeven dat ze er zo leuk uit zag. Mijn schoonmoeder greep ook meteen haar kans waar en melde dat wij (met ons 4tjes) een datum in mei moesten plannen om uit eten te gaan. Dat hebben we ook gedaan. Helaas bleek vandaag dat mijn zwager die dag moet werken (tja weekend diensten kun je gewoon weinig aan doen) maar het is meteen een week later gepland. Vandaag is ze jarig maar ze ging het niet vieren (heeft ze vorig jaar ook niet gedaan), omdat de kinderen het niet zomaar voorbij wilden laten gaan (is moeilijk voor een 5 en een 8 jarige voor te stellen dat iemand haar verjaardag niet wil vieren) zijn we met tekeningen langs gegaan. Schijnbaar was mijn schoonmoeder en een vriendin van hun op hetzelfde idee gekomen
het is ook lastig hoor, mensen die al jaren heel erg depressief zijn, zijn ook vaak lastig te begrijpen. ik heb het idem, maar heb me er beetje bij beetje voor afgesloten. merk wel dat ik het nog steeds lastig vind en snel me rot erger aan het negatieve waarin ze alles zien. maar het is nou eenmaal niet zo simpel allemaal. iemand die depri is ziet het toch heel anders dan dat wij het zien. ik zou gewoon niet te vaak haar in laten mengen in jou gezellige uitjes, niet teveel mee laten slepen in haar mood. als je teveel ermee bezig bent gaat het jou leven ook beheersen. kijk daar voor uit. misschien ben je het op een gegeven moment net zo zat als mij en denk je, het zal allemaal wel, even afstand nemen. even iets minder....
Nou Rica ik denk dat ik dat punt nu ook wel een beetje bereikt heb. Daarbij zijn wij totaal verschillend wat dat betreft. Ik ben meer een type van niet klagen maar dragen en geef misschien daardoor wel te laat aan dat het even niet gaat. Zij is (in mijn ogen dan) iemand die zich vol overgave wentelt in haar "ellende" Iets wat in mijn ogen een horde op mijn weg is ziet er voor haar uit als een onoverkomelijke berg.
ja maar dat is ook lastig te begrijpen, iemand die depressief is die ziet dat niet. die heeft dat zelf niet eens zo door, die zit vol met emotie, en kan er maar slecht uitkomen. het is een cirkel waar ze vaak inzitten, alles is zwart wit. degene die ik ken iig wel, dan kan je lullen als brugman hoe het wel moet en hoe mooi iets kan zijn. die gedachte kruipt er misschien 1 seconden in en dan krijgt dat ook weer die negatieve wendig. daar moeten ze met heel veel hulp uit gaan komen maar soms lukt dat niet. en wij kunnen die hulp niet bieden alleen beetje ondersteunen of luisteren (oor in en uit hahaha). dus trek het niet teveel aan.... laat het los.
Probeer ik ook hoor en soms hebben we best wel een goed gesprek erover. Ik snap dat ze ziek is en dat ze dit echt niet bewust doet. En het is echt niet zo dat het alleen maar ellende met haar is, als 1 van de kinderen iets heeft en ik heb geen auto, laat ze echt alles vallen om mee te gaan en te helpen. Ze heeft alles wel voor ze over. Maar ze zegt ook zodra ze weg zijn dan is dat blijde gevoel ook weer weg. 3 weken geleden heeft ze 1 van haar honden in moeten laten slapen (die hond heeft mijn dochter gebeten dus wij kwamen daar niet meer met de kinderen - ruim 5 jaar lang) Heel verdrietig voor haar maar de andere hond is nu zo veranderd (in zijn voordeel) dat de kinderen nu gewoon bij hun naar binnen kunnen. Vorige week heeft ze ook 1 van haar poezen in moeten laten slapen (gaat niemand in de koude kleren zitten ) Ze ziet nu gelukkig in dat haar huis volstouwen met dieren niet een oplossing is en heeft nu besloten geen hond weer te nemen (die ze nu nog hebben is 8 jaar) en dat ze ook de katten niet meer aanvult (ze heeft er nog 5) Dat is een enorme vooruitgang vind ik. Het enige wat ik kan veranderen hierin is hoe ik erin sta en dat vind ik moeilijk (ben van het verzorgende soort )
Helaas heel herkenbaar dit. Ik heb hetzelfde met mijn schoonzusje. We gingen voor en tijdens haar zwangerschap veel met elkaar om (we waren rond dezelfde tijd zwanger, superleuk!), maar sinds ze bevallen is is ze enorm veranderd. Het lijkt alsof ze het liefst onze kindjes zo min mogelijk bij elkaar wil hebben en ons ontwijkt. Ik heb al een aantal keer gevraagd of er iets is, of ik haar kan helpen. Het enige waar ze over praat is hoe druk ze het hebben (maar ze wil naar eigen zeggen wel al een tweede kindje). Als we elkaar zien, ziet ze er bekaf uit en heeft een mega humeur. Terwijl ze voorheen altijd de gangmaker en lachebek van de familie was. Ik weet ook niet goed hoe ik ermee om moet gaan. Ik wil er natuurlijk wel voor haar zijn, ook al is ze er totaal niet voor mij. Maar ik heb ook geen idee hoe ik tot haar door kan dringen, ze zit zo in haar emoties, dat ze haar zegeningen niet meer kan tellen. TS, sterkte! Het is erg lastig om dan aan de zijlijn te staan. Mensen moeten er zelf uitkomen en dan kunnen we zo weinig doen.