Jaloezie. Geen mooie emotie, en zeker niet een die ik graag bij mijzelf zie. Toch betrap ik mezelf er de laatste tijd een beetje op. We zijn zelf al best een tijdje bezig met zwanger worden. Onze dichtstbijzijnde vrienden zijn twee andere stellen, die ook de enige zijn die weten dat wij proberen zwanger te raken. Sinds wij begonnen zijn heeft het ene stel (mijn beste vriendin) een kind gekregen, is het andere stel ongepland zwanger geraakt en bevallen, heeft mijn broer ongepland een tweeling gekregen, en inmiddels is mijn beste vriendin alweer zwanger van de tweede. En dat alles in de tijd dat het ons nog steeds niet gelukt is om zwanger te raken. Best zuur. Nu gaat het met ups en downs, en zwangerschapsaankondigingen blijven zwaar. Maar ik gun het, zeker de mensen waarvan ik hou, natuurlijk alsnog ontzettend. Zo gunde ik mijn beste vriendin ook oprecht een tweede. Alleen merk ik nu wel dat ik het heel erg lastig vind wanneer zij klaagt over haar zwangerschap. Ze heeft overigens geen echte gezondheidsproblemen, alleen luxeproblemen zoals niet genoeg kleertjes mogen kopen van haar vriend ed. Ik merk dat ik vanbinnen een beetje boos wordt. Want wat ik zou geven om in haar schoenen te staan. Ze blijft ook maar klagen dat de zwangerschap zo lang duurt. Ze is beide keren bij de eerste poging zwanger geraakt. Ik wil deze gevoelens niet hebben, en ik wil haar graag steunen in haar zwangerschap. Ik vind het ook heel fijn om erbij betrokken te zijn, zo maak ik het toch nog een beetje mee. Maar soms is het zo ontzettend moeilijk! Zijn er mensen die dit gevoel herkennen? En hoe gaan jullie hiermee om?
Ik herken t een beetje. Het is gewoon klote als je zelf al lang wacht en anderen snel zwanger raken en dan ook nog klagen. Ik hoop dat je snel ook zwanger bent.
Ik snap de jaloezie, maar ik vind je vriendin ook wel erg tactloos... Als het mijn beste vriendin was, had ik er iets van gezegd. Alleen om te voorkomen dat ik een keer uit m'n slof schoot en heel lelijk iets ervan zou zeggen
Ik herken helemaal wat je zegt. Het komt ook een beetje voort uit onbegrip van mensen. Ik heb wel eens tegen iemand die weer tegen mij zat te klagen over haar zwangerschap (en wist dat wij ICSI deden) gezegd:"Je mag best klagen meis, maar doe het niet tegen mij. Het is alsof je tegen iemand die invalide is en niet kan lopen gaat klagen dat je wandelen zo zwaar vind." Toen viel het kwartje wel. Verder heb ik nu makkelijk kletsen "vanaf de andere kant" dus ik kan je niet veel meer meegeven dan dat als mensen vinden dat ze tegen jou mogen klagen over zwanger zijn, zij vervolgens ook mogen luisteren naar jouw geklaag over het niet zwanger zijn. Daar heb ik altijd grondig gebruik van gemaakt Het werd voor mij gaande de ziekenhuistrajecten alleen maar moeilijker om blij voor anderen te zijn moet ik zeggen. Ik merkte dat ik erg verhardde. Iedereen is anders hierin. Verwijt je zelf niks en wees niet boos op jezelf. Probeer met anderen over die gevoelens te praten, dat helpt soms al een boel. Ik kon heerlijk klagen tegen mijn man over zwangere vriendinnen, haha. Die klaagde vrolijk mee. Hij wist hoe het voelde. Het heeft niks met gunnen te maken. Het is:"waarom zij wel en ik niet?" Het is een gevoel van onrechtvaardigheid en dat maakt heel erg bitter. Ik denk niet eens dat het echt jaloezie is hoor. Jaloezie impliceert dat je het een ander niet gunt, maar dat is het niet. Het is onrechtvaardigheid. Sterkte in ieder geval. Ik hoop dat je snel zwanger bent en je vanaf de andere kant mag komen klagen!
Ook ik snap je volledig! Ik zat in t zelfde schuitje als jij.. Bij ons was ook alles goed en konden ze niks vinden waarom t maar niet lukte. We zouden in juli met iui beginnen, laat t nou net in juni bij ons na 2.5jaar ineens raak zijn!? Geef de moed niet op meid, ik ken je gevoel zo goed! Probeer positief te blijven. En zeg hoe je erover denkt tegen je vriendin. Krop t niet op! Dit lucht vaak op.. Ik wil je veel moed en geluk toewensen, en blijf sterk! Ooit komt die dag dat je ineens n positieve test in handen hebben, echt!
Ik snap je gevoel heel goed, al ging het bij ons juist twee keer heel makkelijk. Een goede vriendin van mij wilde ook graag zwanger worden, dat wist ik, maar het ging niet zo makkelijk. Vlak nadat ze mij dat verteld had raakte ik, sneller dan gepland, zwanger van mijn zoon. Ik vond het zo moeilijk om haar dat te vertellen! Uiteraard wel gedaan, vrij snel ook, want ik wilde wel dat ze het van mij zou horen en niet viavia. Ze reageerde echt superpositief, dat vond ik zo knap van haar! Ik geloof ook dat ze oprecht blij voor ons was. Maar ik heb bij haar nooit geklaagd over kleine dingen die met de zwangerschap te maken hadden.
Ik was een stuk sneller zwanger, maar ik ken een fractie van je gevoel. Om mij heen raakte iedereen in een poep en een scheet zwanger (lees: 1/2e ronde) en bij ons wilde het niet meteen vlotten. Daarnaast vroeg iedereen er continue na en dat was echt heel vervelend. (Doen ze nu nog steeds overigens, maar nu heb ik een leuk geheim). Met 7 maanden heb ik een mental breakdown gehad omdat 3 goede vriendinnen die week aankondigde zwanger te zijn en ik had een babyshower met alleen zwangeren/moeder. Ik heb een potje zitten janken bij mn vriendinnen, m’n gevoel vertelt en afgesproken dat ik het aangeef als ik er last van heb. Dat haalde echt de druk van de ketel. Die maand erna was het raak. En echt ik denk ook dat het komt omdat de druk er vanaf was. Het voelt voor mij nu echt raar om het te zeggen, want 7 rondes is niks vergeleken jouw 23. Wat mijn boodschap met name is: wees eerlijk tegenover anderen over je gevoel. Je gevoel mag er zijn! En ik denk dat het je enorm veel ruimte geeft in je hoofd en lijf als je het kwijt bent. Veel succes! Ook jij wordt mama van een lief kleintje, daar ben ik van overtuigd.
Jaloezie is misschien wel geen mooie emotie maar wel een hele menselijke en in dit geval begrijpelijke emotie. Bij ons duurde het bij de 2e heel lang. Tussendoor zelfs nog weer een tijdje aan de pil geweest omdat het teveel frustratie opleverde. Uiteindelijk zo'n 2 jaar bezig geweest en jaloezie was mij zeker in die periode niet vreemd. Maar helaas niet echt een goede tip hoe ermee om te gaan. Behalve misschien niet te streng voor jezelf zijn, ja het is een vervelende emotie maar daarom mag die er nog wel zijn, zolang het je maar niet gaat beheersen.
Ik kan helaas meepraten, want wij hebben o.a. ruzie daardoor met familieleden. Ik en mijn man hadden al langer de wens, maar kon niet door een klein huis en werk (hij raakte z'n baan kwijt, kreeg uiteindelijk een goede kans maar moest dan wel naar school). Dat is nu een stuk stabieler, maar ik ben er veel verdrietig om geweest hoe het is gelopen. Ook al ben ik nog vrij jong.. Toen kwam een ander familielid die nog geen maand verkering had dat ze zwanger was.. er waren nog heel veel dingen daarvoor gebeurd hoor, maar dit was wel echt de druppel. Nu hebben we zelf besloten ervoor te gaan, en echt, ik gun het iedereen van harte, maar daar word ik echt nog boos om, dat je niet eens nadenkt voordat je een kind krijgt. Conclusie, ik maak mij er momenteel niet meer druk om, want het is zo gebeurd. Maar irritant blijft het wel..
Ik herken je gevoel echt heel erg! En ik wil me zo ook helemaal niet voelen, daarom heb ik het een tijdje weggestopt. Omdat ik het van mezelf ook niet “mocht” voelen, omdat ik mezelf dan een vreselijk mens vond. Nu ben ik er inmiddels achter dat ik het andere mensen echt wel gun om zwanger te zijn, maar dat ik het zo oneerlijk vind. Wat hierboven al eens is gezegd. Het is zo onrechtvaardig. Dus als ik nu een zwangerschapsaankondiging hoor dan mag ik van mezelf daar ook echt wel van balen. En tja... klagen over de zwangerschap tegen iemand die al heel lang probeert zwanger te worden.. dat is gewoon echt niet tactisch. Ik denk dat je dat best bespreekbaar kunt maken. Knuffel voor jou!
Wauw, bedankt allemaal voor de lieve reacties! Ik besef me nu inderdaad wel dat ik het met mijn vriendin moet bespreken. Snap nu eigenlijk niet dat ik daar zelf niet opgekomen ben. Blijkbaar had ik jullie even nodig om me eraan te herinneren dat mijn gevoel niet egoïstisch is, maar eigenlijk best begrijpelijk.
Ik snap het hoor! Ik heb het niet echt meegemaakt. Maar ik kan me wel erg inleven in je verhaal. Ik zou in ieder geval wel eerlijk zijn tegen je vriendin. Op een lieve manier. Als ze weer eens klaagt. Zeg dan dat je het moeilijk vind dat ze klaagt omdat jij niet liever dan in haar schoenen zou willen staan. Ik vind het eigenlijk heel raar dat zij dat niet uit zichzelf snapt.
Ook ik snap heel goed hoe je je voelt.. Hier ronde 34! Een toppunt was toen een kennis van ons kwam vertellen dat zijn vriendin zwanger was en dat ze het aan niemand hadden verteld dat ze bezig waren.. ze hadden het erg zwaar gehad en het had niet langer moeten duren want zijn partner was echt een wrak geweest in de wachtweken. Wat blijkt?! De 2e maand was het raak.. en ze wisten van onze situatie.. een vriend van ons heeft een one night stand en is papa.. bijna alle vrienden om ons heen die zeiden dat ze nog lang niet toe waren aan kinderen hebben inmiddels kinderen en wij(allebij gezond overigens) nogsteeds niet. Soms voelt het zo oneerlijk.. er zijn dagen en soms weken dat ik gewoon geen behoefte meer heb aan baby showers en dergelijke. Ik wil helemaal niet jaloers zijn.. maar als je zo leest hoeveel dames het zelfde voelen dan is het een hele normale emotie. Ik hoop van harte dat het voor iedereen in de toekomst mag lukken. Liefs Mini
Wat een belachelijke opmerking van die kennis, zeg! En ik kan me heel goed voorstellen dat je geen zin meer hebt in babyshowers enzo, wat een geduld moeten jullie hebben. Ik hoop dat het heel snel raak mag zijn voor jullie!
Ik snap het wel! Die gevoelens hou je niet tegen. Ik heb het helaas van dichtbij meegemaakt iemand die er wat langer over deed om zwanger te worden. ( overigens niet heel lang hoor) en het ons niet gunde. Ik had hele zware zwangerschappen en ze vertelde dat ze maar wat graag alles van me wilde overnemen. Nog voordat ik beviel was ze ook zwanger en klaagt steen en been. Want ze heeft alles wat je maar kan krijgen volgens haar. Hahaha heeft ze niet! Ze loopt als een kievit en nergens last van. Maar door haar gedrag heb ik mijn eerste zwangerschap heel vervelend beleefd! En dat terwijl ze nog niet zelf bezig was maar wel onwijs jaloers was. Ik denk dat jaloerse gevoelens heel normaal zijn maar het maar net is hoe je ermee om gaat. Sterkte! Ik hoop dat het snel mag lukken.
Ik sla ook alle babyshowers over, en vrijwel alle kinderverjaardagen. Laatst toch maar weer eens gegaan, toen wij aankwamen waren er al 3 stellen (en al hun kinderen, lekker druk) en ze waren alle drie zwanger. Alleen de moeder van je jarige niet. Ik ben asociaal snel weer vertrokken! Ik heb wel het voordeel dat er geen vriendinnen zwanger zijn, ben ook meer t type "weinig maar goede" vrienden dus minder kans.
Ik herken het zo. Ik ben ook zo blij dat dit forum er is zodat we het met elkaar kunnen delen. Mijn vriendinnen of de vriendinnen van vrienden van mijn vriend (lekker duidelijk) hebben de afgelopen 10 maanden bijna allemaal aangegeven dat zij zwanger zijn. Elke maand kwam er wel weer eentje bij. Ik heb in het ziekenhuis gelopen en diverse onderzoeken gehad. En moet nu een half jaar wachten tot ik terug mag komen. En ik hoop zo dat het snel lukt, zonder dat ik weer terug moet. Inmiddels ronde 13 (en hier zie ik ook al mensen met vele rondes verder). Maar oeh wat voel ik een soort van jaloezie. Het is dan misschien niet het goede woord om te gebruiken, maar er gebeurt wel iets met me. Een bepaald gevoel wat ik in heel mijn lichaam voel. Is het jaloezie, irritatie, boosheid, teleurstelling of verdriet? Geen idee. Ik gun het ze ontzettend, maar wat wil ik het ook graag. Vanavond komen er ook weer vrienden langs waarvan ik sterk het vermoeden heb dat ze komen vertellen dat ze zwanger is. Sinds ik het berichtje heb gelezen, heb ik dat gevoel weer. Tuurlijk, ik gun het ze van harte. Maar huppa, binnen een paar maanden. We gaan vol goede moed verder, wat gun ik het ons ook allemaal. Liefs van Bodille