O jeetje, wat een herkenbaarheid helaas.... Vreselijk dat je eigen (Schoon)moeder zulke uitspraken kan doen Vandaag kreeg een collega een hele grote bos bloemen, omdat bij de echo bleek dat er een leeg vruchtzakje zat ipv een kloppend hartje. Vind ik ook heel sneu voor haar en zal ook enorm lastig zijn om het een plekje te geven. Maar waar was mijn bosje bloemen de afgelopen jaren....? We zijn 4 jaar bezig, ruim 1,5 jaar in de MMM en tig mislukte behandelingen. Maar blijkbaar is het heel moeilijk voor anderen om te snappen wat dit allemaal met je doet, dat ik ook verdriet heb om iets wat er niet is en misschien wel nooit gaat komen.
Nou dit is echt lekker krom van je collega's zeg!!! Zou ik me ook heel gekwetst voelen... Hier is weer zo'n fantastische voorbeeld van topsport... Onze trainers organiseren elk jaar in augustus een Nederlandse trainingskamp. We doen dit jaar natuurlijk niet mee, maar ik heb ze gemaild dat we ze succes wensen en iedereen zullen missen. Krijg ik een mail terug dat ze ons ook heel erg missen en hopen dat we volgend jaar weer mee doen... Huh?!?! Hoe zie je dat dan voor je? Een zwangerschap duurt 10 maanden, dus in allerbeste geval, als ik nu zwanger zou blijken, zou ik in augustus 2 maanden oude baby hebben! Denk je echt dat we dan zouden kunnen meedoen aan een trainingskamp van 3 volle dagen?! En anders ben ik of - hopelijk! - zwanger, of we zitten nog steeds volop in mmm gebeuren... Wat ik al zei, iedereen schijnt te denken dat we het idee om kinderen te krijgen binnenkort zullen loslaten en weer terug komen en alles zal weer als voorheen zijn... Ik word er echt zo verdrietig van... En ik heb sinds vandaag bruin verlies na onze laatste IUI poging 13 dagen geleden, dus het is weer mislukt... Ik trek het even gewoon niet meer en dan krijg je dit soort berichten...
Hallo allemaal, Wat vreselijk voor wat jullie hebben moeten doorstaan. Ik moest wel even diep ademhalen na het lezen van jullie verhalen. de mensen uit je omgeving, hoe goed ze misschien ook bedoelen, ze hebben (soms) niet het beseft dat ze met hun uitspraken je diep diep kwetsen. Zelf ik heb ook last van mensen uit de omgeving die totaal geen begrip en medeleven tonen en zelfs hele gemene dingen tegen mij zeggen! Door hun was ik intens verdrietig en moest heel vaak een traantje van mijn wangen afvegen. Jij, die een kinderwens heeft en die nog steeds niet vervulling is, heeft het al erg moeilijk genoeg met het verwerken van je verdriet, teleurstellingen. Ik zal er een paar gemene uitspraken opnoemen: "jij bent al op leeftijd, ga maar een kind nemen" "Als jou eerste kind een mooi meisje is, dan kan niemand tegenop pronken" "waarom duurt het zo lang met het zwangeren? Ga maar naar de gyn. en laat je onderzoeken. Ligt het aan jou of ligt het aan je partner? " "waarom neem jij geen kinderen? als je niet wil dan draagmoeder zoeken voor je partner!" Ik heb met mijn partner afgesproken dat wij aan niemand maar dan ook niemand vertellen dat we in de mmm zitten en afstand houden van kids uit je omgeving, dat om onszelf te beschermen. dat geeft ons tot heden heel veel rust. Wel moeilijk want soms wil je ook je verdriet met anderen uit je omgeving delen, maar uit angst doe je het niet.
@ Kishka, wat een vreselijke domper dat het bruinverlies weer is gespot Bah, ergens blijft er altijd een sprankje hoop dat het dit x heel misschien wel mag gaan lukken. Geef maar even toe aan je tranen, ze mogen er zijn! Blijkbaar hebben de mensen van jullie voormalige sport werkelijk geen idee hoe het allemaal in elkaar steekt en dat je kinderwens niet iets is wat je zomaar aan de kant zet! Wat de uitkomst ook gaat zijn van deze emotionele achtbaan, je word nooit meer zoals vroeger. Het laat zijn sporen en littekens na, die niemand van de buitenkant kan zien! @ wenswens: wij hebben ook een hele poos alles voor onszelf gehouden, maar op een gegeven moment er toch voor gekozen om open en eerlijk te zijn over de MMM. En ondanks dat er van sommigen onbegrip is, hebben we toch veel steun mogen ervaren. En snapt men beter waarom we soms zijn zoals we zijn. Ik zou je toch aanraden om in ieder geval je naaste mensen wel in te lichten, geeft echt rust!
Ik ben vandaag gewoon ongesteld geworden, dus het is alweer definitief mislukt. Meteen het ziekenhuis gebeld, want we hopen voor de IVF (intake 10 september) toch een poging mogen doen, deze keer met hormonen... Niet dat ik er veel hoop aan hecht, maar wie weet... Zal het net dat ene steuntje in de rug zijn die we nodig hebben... Wishful thinking... Maar ik zat gister toch te janken thuis... In oktober word ik weer 33! De tijd vliegt voorbij en we staan nog steeds met lege handen! Gister op het werk hadden we taart omdat er 3 collega's jarig waren. En waar ging het gesprek over... Natuurlijk kinderen. BZO, ziek tijdens vakantie, moeilijke eters, wat ze allemaal wel niet grappigs doen en zeggen... Ik heb mijn stuk taart naar binnen gepropt en meteen weggelopen. Geen idee wat de rest heeft gedacht, maar ik kon het niet aanhoren... Ik merk gewoon aan mezelf dat ik steeds bozer word om mensen om me heen... Mijn schoonouders die nog nooit aan mij hebben gevraagd hoe ik me voel en die na de miskraam hebben tegen ons gezegd dat we het niet zo ernstig moesten nemen. Mijn schoonzus die zegt doodleuk "Goed nieuws alsjeblieft meteen vertellen!" Dan denk ik soms, zal ik je slecht nieuws ook elke keer vertellen? Als de test weer negatief is, als ik weer ongesteld word - dat verdriet en teleurstelling elke maand, wil je dat misschien ook weten? Mijn eigen moeder, die op mijn mededeling over een mislukte poging reageert met "Wat een pech weer!" en zegt dat ik positief moet blijven... Mam, sorry hoor, maar het is geen "pech", maar een medisch probleem dat niet zomaar met een beetje geluk wordt opgelost! Ja hoor, dikke pech dat mijn man slechte zaad heeft... Iedereen in de sportwereld, omdat het hen totaal niet interesseert hoe het met ons gaat en die alleen maar bezig zijn met eigen resultaten... Ik vraag me gewoon af soms of ik dit allemaal ooit zal vergeten en vergeven... Mijn schoonouders vermijd ik in ieder geval en bevalve op verjaardagfeesten wil ik ze niet zien. En in oktober ben ik zelf jarig, is mijn man jarig en is mijn schoonvader jarig! Maar in oktober was ik ook uitgerekend van ons kindje, die we in maart hebben verloren. Wat denken jullie zelf, zal ik in de stemming zijn om iets te vieren? Ik heb geen idee hoe ik die maand zal overleven...
Tcl81, Ik denk dat iedereen wel behoefte heeft aan steun uit de omgeving. We besloten het voor onszelf te houden omdat we echt rust willen.De gemene uitspraken die ik noemde waren gemaakt op het moment dat wij nog niet aan kinderen dachten en op het moment dat we net aan kinderen dachten en niet wisten dat het voor ons ook niet vanzelfsprekend is! Ik weet dat ik niet kan rekenen op steun van mijn naaste mensen vandaar dat wij ook maar besloten het voor onszelf te houden. Maar ze vallen mij niet meer lastig omdat ik altijd chagrijnig reageerde. Het is niet dat ik niet open en eerlijk ben/wil zijn tegen mijn naaste mensen. Ik ben alleen bang dat ze mij nog meer kwetsen als ze weten dat ik in de mmm zit. Toen we nog niet in de mmm zitten, kwetsen ze mij al. Nog een hele gemene is toen mijn jongere zuster met een gemene glimlach tegen mij zei "wist je dat je moeilijk zwanger kan worden als je boven de 30 bent? ". Mijn schoonmoeder zei dat als ik zwanger ben haar leven compleet is. Nou dat slaat toch nergens op?