Dames, Zoonlief is eigenlijk altijd een makkelijk en tevreden baby geweest, maar ik merk dat ik het toch pittig begin te vinden nu hij iets ouder wordt. Ik ben graag met hem bezig. Lekker spelen op het kleed, knuffelen en muziek luisteren en daar geniet hij ook volop van. Maar nu het probleem: zodra ik uit zijn gezichtsveld verdwijn of hem neerleg zet hij het op het gillen en vaak gaat dat dagen lang zo. Slapen wordt ook steeds minder. Overdag twee tot drie uur en sinds een week haal ik hem er na bedtijd (19.00 uur) nog uit, want hij wordt rond 21.00 uur weer wakker en gaat huilen. Vervolgens dan toch maar knuffelen en even spelen en tussen 22.30 en 23.00 uur gaat hij slapen tot de volgende ochtend 6.30 uur. Ik vraag me af of hij wel genoeg slaapt. Vooral overdag.. Verder is hij heel ondernemend en vrolijk, maar ik vraag me toch af of jullie dit herkennen. Dit is toch wel "de tijd" voor verlatingsangst toch? Hoe gaan jullie hiermee om? Ik kan toch niet de hele dag met hem in mijn armen gaan zitten?
Zou hij last kunnen hebben van een 'sprongetje'? Volgens mij is er een rond 6 maanden. Vaak hebben ze in zo'n moeilijke periode veel aandacht nodig en zijn ze erg aanhankelijk. Ik zou er toch maar wel aan toegeven, hij is nog zo klein. Hier doe ik mijn mannetje in de draagzak als hij erg aanhankelijk is. Dan kom ik ook nog tot iets en slaapt hij wat meer dan alleen in zijn bed.
Daar heb ik inderdaad ook al aan zitten denken. Toegeven doe ik sowieso, want ik kan hem toch niet laten huilen, haha.. Ik vind het wel lastig, omdat ik de hele dag eigenlijk geen kant op kan met hem.. Als ik ga opruimen of koken zet ik hem in de kinderstoel, zodat hij me kan zien en dat gaat over het algemeen wel goed, maar toch.. Ik ben erg benieuwd naar wat andere ouders doen.
is echt een fase die wij hier ook gehad hebben. Ineens wilde ons dochtertje bijna niet meer slapen overdag, want dat was boven in haar bedje en niet dicht bij mij. Het heeft er volgens mij mee te maken dat je kindje ineens veel bewuster geworden is en dus ook veel te verwerken heeft. Het ontwikkeld een eigen willetje en die komt niet altijd overeen met jouw ideeën. Al die emoties... En je kindje heeft jou nodig om zijn emoties te reguleren. Wij hielden haar zoveel mogelijk in de buurt, maar slapen deed ze echt alleen in bed. In de box lukte dat niet, hoe moe ze ook was. Dus dan moest ze best even huilen als ik haar weglegde. Lastig, maar ze viel vaak snel in slaap, had de rust ook echt hard nodig. Deze fase duurde best lang, wel enkele weken. Wat hielp was heel goed op haar signalen letten en echt op tijd in bed leggen, eten geven, etc. En ook wat meer rust inbouwen in de dag. Ook maakte ik haar kamertje was donkerder zodat ze minder prikkels had en beter tot rust kwam. Verlatingsangst is vaak een latere fase zo rond 8/9 maanden waar wij nu in terechtkomen...
Net of ik mn eigen verhaal lees.. Vooral dat bovenste stuk. Hier slaapt ze overdag ook steeds minder, savonds af en toe nog wakker even knuffelen en dan slaapt ze goed. Smorgens om kwart voor acht maak ik ze dan weer wakker.