Hoi allemaal, Omdat ik het moeilijk vind het er in mijn omgeving over te hebben (iedereen heeft er zijn/haar gevoel bij, en verdriet) dacht ik, ik maak hier een topic. Even een 'korte' schets van het verhaal. In mijn zwangerschap heeft mijn ex mij in de steek gelaten voor een nieuwe vriendin, zij was toen nog maar 17, inmiddels is ze 18. Ik was er kapot van, en ik denk mede dankzij de zwangerschapshormonen heb ik stomme keuzes gemaakt. Het was overduidelijk dat hij er allemaal geen zin in had, maar ik heb m overal mee naartoe 'gesleept' (echo's, verloskundige) omdat ik me daar toen het prettigst bij voelde. Eigenlijk hoopte ik toen in die tijd hem daarmee terug bij ons gezinnetje te krijgen. Ook is hij bij de bevalling geweest. Achteraf had ik die keuzes anders willen maken, en wat meer uit hemzelf laten komen. Denk dat als ik dat had gedaan, ik weinig tot niks van hem had gehoord. Ook heb ik hem ons zoontje laten erkennen (en daar heb ik de laatste tijd dus spijt van ), hij heeft (gelukkig) geen gezag. De eerste 2 weken van onze zoon zijn leventje 'woonde' hij weer bij ons. Het was meer profiteren eigenlijk, want hij heeft geen vaste verblijfplaats voor zichzelf. Hij was constant op zn telefoon bezig met zn nieuwe vriendin, ik voelde me diep ongelukkig. Durfde het ook niet goed tegen mn ouders of wie dan ook te zeggen, want ik was ook weer bang dat hij voorgoed weg zou gaan. Nu ik dit zo typ snap ik het zelf ook niet meer, dat ik zo dacht, maargoed. Toen de ergste hormonen een beetje weg waren, en hij op een dag zei dat hij haar weer ging bezoeken, heb ik gezegd dat het dan klaar was en hij zn spullen kon pakken. Dit heeft hij toen gedaan, en sindsdien wonen we dus ook niet meer in 1 huis. Maar toen begon het drama pas.. Hij begon steeds te zeggen dat hij onze zoon mee wilde nemen, maar hij woont bij een gezin dat ik niet ken, op een adres dat mij niet bekend is. Hij was wel welkom om langs te komen, maar dit wilde hij elke dag. Ik heb gezegd dat dit niet kon, want zo kon ik nooit zelf een leven opbouwen. Toen was het opeens stil, 3 maanden hoorde ik niks, kwam hij niet langs, tot er een brief van de advocaat op de mat viel. Hij eist gezag, en omgangsregeling. Daarop heb ik een advocaat genomen en daarop gereageert. Ik heb hem gezegd dat hij elke zaterdag langs mag komen, voor 3 uur, alleen als ik werk of er een andere reden is dat 1 van beide niet kan, zou hij doordeweeks op een avond langskomen (hij werkt 5 dagen in de week, dus dan is er geen andere optie) Verder wil ik (voorlopig) niet dat hij daar naartoe gaat, zeker niet zolang hij geen eigen woonruimte heeft. Verder was hij, zeker aan het eind van onze relatie, flink gameverslaafd. Hij gamede op een vrije dag zeker 16 uur, tot diep in de nacht (zeg maar ochtend). Niks om hem heen zag hij, dit is zeker een angst voor mij als de kleine daar zou verblijven. Ik heb in de tijd dat hij langskwam voor dat hij een advocaat heeft geregeld, ook diverse meldingen bij de politie gedaan, omdat hij dan zonder toestemming met ons zoontje naar buiten ging, op zijn arm (uit mijn armen getrokken). Nu is het zo dat ik al sinds eind oktober niks van zijn advocaat heb gehoord. Mijn ex is (morgen) 2 weken geleden op zaterdag voor het laatst langs geweest, afgelopen weekend kon hij niet, maar hij heeft ook niet om een vervangende avond gevraagd (terwijl als ik moet werken of iets anders belangrijks hebt, hij erop staat, als is het nog zo druk die week). Ik snap dat, maar hij moet het dan ook regelen als hij zelf niet kan. Hij zei me 2 weken geleden dat hij zou laten weten wanneer hij weer kon, maar ik heb tot nu toe nog steeds niks gehoord. Vraag me af wat ik nu moet doen, omdat ik het gevoel heb dat alles steeds vanuit mij moet komen, wil ik hem eigenlijk niet zelf een berichtje gaan sturen. Ik merk dat het mij veel stress geeft, het idee dat ik mijn kindje met hem mee moet gaan geven, terwijl hij hem eigenlijk niet echt kent. Hij doet daar ook niet echt moeite voor. Als mijn zoontje moe is gaat hij een beetje jammeren, dan doet hij hem na. Echte liefde zie ik niet en ik merk dat ik het steeds moeilijker vind worden om hem elke zaterdag 3 uur in huis te hebben. Hij heeft geen idee wat en hoeveel er in zijn flessen gaat, vraagt er nooit naar. Als ik bij het consultatiebureau ben geweest stuur ik hem een smsje met hoe het was, maar daar krijg ik dan amper tot geen reactie op. Ik weet niet goed wat ik met dit topic wil bereiken, misschien dat jullie je gedachten hier eens over kunnen uitspreken. Ik weet niet meer waar ik goed aan doe. Aan de ene kant voel ik me nu heel gelukkig: heb inmiddels een lieve vriend, waar ik helemaal niet mee bezig was, maar dit kwam zomaar opeens op mn pad. Hij woont zo goed als bij ons, en is zo lief voor mijn zoontje. En mijn zoontje is dol op hem. Ik wil hiermee niet zeggen dat mijn ex geen contact meer mag, zeker niet. Maar ik zie nu wel wat een echte vader inhoud, niet alleen wanneer het hem uitkomt, maar hij is er altijd. En dat terwijl het biologisch niet zijn zoon is. Inmiddels is mijn zoontje 8 maanden, en het liefst wil ik duidelijkheid. Maar misschien is dat iets wat nooit gaat komen met een ex die (op dit moment) alleen aan zichzelf denkt.. Veel liefs
Lastig... Ik zou in ieder geval stoppen met hem te berichten over het hoe en wat. Laat hem zelf maar de interesse tonen in zijn zoon. Als je duidelijkheid wil moet je contact opnemen met je advocaat en dingen op papier gaan zetten. Zolang hij geen eigen woning heeft zou ik hem niet meegeven. sterkte
Ik denk dat je je angst opzij moet zetten en hem een kans moet geven. Laat hem eens een zaterdagmiddag met je zoontje op stap gaan. Dan komt hij er vanzelf achter dat het best pittig ksn zijn. Hij zal hem heus niet de hele dag verwaarlozen. Er zit een flinke sirene op een kindje Zorg ervoor dat je over een paar jaar terug kunt kijken op volwassen beslissingen, in het belang van (de relatie met) jullie zoontje. Heel lastig om nu je eigen gevoelens opzij te moeten zetten, maar een 'scheiding' over de rug van je kindje is iets wat je écht moet voorkomen. Heel veel sterkte!
Ik zou hem juist wél op de hoogte houden. Aan jou heeft het dan iig niet gelegen. En als je duidelijkheid wil, práát dan in godsnaam met je ex, ipv alles via de advocaat te regelen. Je wilt niet lijnrecht tegenover elkaar komen te staan, maar jullie zoontje de komende 20 jaar samen begeleiden naar volwassenheid. En waarom zou je je zoontje niet meegeven als hij bij het gezin van zijn nieuwe vlam woont? Lijkt me juist fijn dat haar ouders er ook zijn om hem te helpen... Ik zou wel eerst even kennismaken, wel zo fijn om te weten waar je zoontje naar toe gaat.
Dat is precies de reden dat ik hem dus inderdaad wel op de hoogte houd. Helaas is er niet met hem te praten, heb dit diverse malen geprobeerd maar het enige wat hij doet is schelden, schreeuwen en weglope, helaas. Hij woont trouwens niet bij het gezin van zijn nieuwe vriendin. Hij woont bij een vriendin van zijn moeder, die 2 kinderen heeft, die niet volledig bij haar wonen maar doordeweeks weg gaan (waarheen? Iniedergeval niet naar hun vader.. waarschijnlijk een soort opvang) heb al vaker gevraagd hoe dit precies zit, en wat zijn nieuwe adres is maar hij wil daar geen antwoord op geven. Daarom wil ik hem niet meegeven..
Ik zou dat zelf niet durven, mijn baby een middag weggeven met zo een persoon. Ik snap je punt wel, maar om dat te bereiken is mijn zoon dan eigenlijk een proefkonijn met sirene idd maar hij weet helemaal niet hoe die er mee om moet gaan zo te lezen. God mag weten wat voor hok die woont, zwaar game verslaafd, rukt kind weg uit de armen van moeder en loopt gewoon weg en weet niet eens hoe een fles word gemaakt. Ik zou hem niet meer berichten, als die zijn zoon wilt zien en weten hoe het gaat dan belt die zelf maar. Voor de rest gaat alles via de advocaat als dat in behandeling is! Hij is 8 maanden... Hopelijk is het geregeld als die wel beseft wat er om zich heen gebeurd
Ik zou je ex wel op de hoogte houden over het wel en wee van jullie zoontje maar zou hem idd ook niet zomaar meegeven, ook niet voor een paar uurtjes en zeker niet zolang jij niet weet waar zijn verblijfplaats is. Wat je wel zou kunnen doen is een ouderschapsplan opstellen met een duidelijke omgangsregeling. Deze kun je ook opbouwen door bijv van jouw thuis uit te breiden naar een externe locatie en daarna bijv als er duidelijkheid is over de woon situatie en hij laat zien dat hij het wel aan kan naar hem thuis. Ik snap je gevoel wel qua nieuwe partner die meer vader is als de biologische vader, herken de situatie wel met als grote verschil dat mijn zoontje het wel door heeft.
Misschien lees ik eroverheen maar hij heeft toch geen gezag gekregen? Dus je hoeft hem ook niet mee te geven, heeft ie geen recht op.
Een hele lastige en moeilijke situatie ( helaas zelf ook ervaring mee) Ik zou je zoontje zeker niet zomaar mee geven ook niet voor een paar uurtjes, tenzij je er zelf bij kan zijn, op de hoogte houden zou ik wel blijven doen zo kan er jou niks worden verweten. Ik snap best dat er vrouwen zijn die zeggen dat je hem het vertrouwen moet geven (ze kennen die man uiteindelijk net zo min als ik en misschien zie ik het door mijn ervaring wel erg zwart/wit), mijn advies voor jou is luister naar je gevoel en wat je hart je ingeeft. Ik heb 14 en een half jaar geleden een stomme fout gemaakt door te luisteren naar de mensen om mij heen terwijl mijn gevoel er niet achter stond. Met als gevolg dat mijn ex mijn zoontje bij zich heeft gehouden, mij helemaal kapot heeft gemaakt en allemaal leugens heeft verteld ben daar door wel mijn zoontje kwijt geraakt . Ik moet elke dag leven met de keus die ik toen gemaakt hebt door niet naar mij zelf te luisteren maar naar anderen. En geloof me ik heb heel hard gevochten om mijn zoon weer bij mij te krijgen maar goed ik toen 19 tegen een man van 39 die kon liegen als de beste heb het helaas verloren. Nu zeg ik niet dat jou ex dat doet maar volg alsjeblieft je gevoel zegt die nee het voelt niet goed doe het dan ook gewoon niet. Het hoeft niet altijd slecht af te lopen hoor maar in mijn geval dus een hele slechte ervaring. (kan daarom denk ik ook niet positief antwoorden)
Wat vreselijk zeg!! Helemaal mee eens met je advies. Hoe oud was je zoontje toen je hem weer terugkreeg?
Dit is niet waar. Zodra het kind erkend is, is er recht op een omgangsregeling. Ik zou dus zsm zorgen dat je een omgangregeling krijgt waar je zelf achter kan staan.
Ik snap je gevoel helemaal. Ik zou mijn kind in zo'n geval echt niet zomaar aan de vader meegeven. Ik moet heel eerlijk zeggen dat mijn ex zelfs niet eens alleen op mijn zoontje mag passen. Nu heeft hij hem ook niet erkend dat scheelt in die zin. maar zo lang mijn ex ons zoontje niet mee kan nemen naar zijn eigen huis (en vrouw en kinderen) krijgt hij hem echt niet mee. (Al wil ik in mn zoontjes geval wel dat hij nog erkent wordt) Terwijl hij hier elke week een dag komt hoor. Dan is het pappatijd en speelt hij met de kleine, worden de luiers verschoont en krijgt hij zn eten. Maar laat ze niet alleen, hij mag hier wel altijd komen om zn zoon te zien. En gelukkig hebben we verder geen ruzie en gaat het allemaal best goed. Een rechter zal jou ook nooit dwingen het kind mee te geven als hij geen vaste woon of verblijfplaats heeft, een plek waar jullie zoontje kan slapen en spelen. Een kind moet namelijk een veilige basis hebben. Zijn kans op een omgangsregeling betekend dat hij dus een goede basis voor zichzelf moet creëren. Wat eventueel ook kan is dat er een voogd wordt aangesteld via jeugdzorg en dat die erbij is als jou ex met je zoontje op pad gaat. Dan ben jij er niet bij maar is er wel iemand anders. Of in zo'n omgangshuis.
Zo'n omgangshuis heb ik idd ook wel eens van gehoord en vind ik ook een goede optie. Vind namelijk elk weekend mn ex in huis ook vervelend, mijn vriend moet dan namelijk weg van hem.. Hij heeft aangegeven dat hij zn advocaat weer eens gesproken heeft (eindelijk dus sinds oktober) en ik verwacht dat ik daar binnenkort iets van hoor.
@boterbabbelaar Kijk eerst eens via het maatschappelijk werk voor begeleiding bij de omgang. Zij hanteren vaak hetzelfde principe als een omgangshuis zoals bij Juzt. Is een stuk laagdrempeliger en je hebt er geen verwijzing van de rechter of jeugdzorg voor nodig. Overigens hier geen positieve ervaring met in ons geval Juzt na een verwijzing van de rechter, vader werd daar op zijn groen/grijze ogen geloofd en ondanks dat hij afspraken niet nakwam en niet kon aansluiten bij (behoefte/belangen) zoontje (incl zorgwetgeving etc) werd alles op emotionele toestemming van mij als moeder gegooid. (Ondanks dat dit met keihard bewijs kon worden ontkrachtigd) Mijn ervaring is dan ook als je via de rechter/jeugdzorg gaat sta je als verzorgend ouder al op 1-0 achterstand en wordt er vaak vanuit gegaan dat je als verzorgende ouder een weigerouder bent.
Hier ook geen goede ervaring met omgangshuis. en met mij alle moeders die daar zaten hadden hetzelfde. vader hoefde maar zielig te kijken en kreeg alles voor elkaar. Ondanks dat hij moest meewerken aan gezamenlijke gesprekken deed hij dit niet. terwijl omgangshuis zei als hij niet meewerkt dan stopt de omgang. je raad het al ondanks dat hij niet meewerkte bleef de omgang. ook werd ik in bijzijn van de kinderen en begeleiding dreigend de deur uit gestuurd door ex en niets maar dan ook niets was er van te vinden in hun verslagen!!!!!! maar nee mama was vooral heel bang en dat projecteerde ik op de kinderen. nee omgangshuis zou ik niet meer voor kiezen. daarbij is een omgangshuis maar voor een bepaald aantal x. hier was dat 4x met begeleiding en 4x zonder en daarna afgelopen. hier is het uiteindelijk spaak gelopen. kids wilden niet zonder begeleiding dus ze zijn uiteindelijk 8x met begeleiding in het omgangshuis geweest
Bedankt voor jullie reacties. Klinkt inderdaad niet echt goed dan, zo'n omgangshuis. Mijn ex is een kei in liegen en daarbij ook huilen (lijkt hij wel op commando te doen) waardoor het sowieso al lijkt alsof hij veel zieliger is, en mensen op zijn hand krijgt daarmee. Ik ben bang dat hij dat daar dus ook gaat doen. In mijn zwangerschap heb ik gesprekken gehad met maatschappelijk werk, ik denk dat ik haar eens een mailtje stuur om te kijken wat zij eventueel voor me kan doen. Ik dacht dat ik er goed aan deed om mijn zoontje te laten erkennen, het is tenslotte zijn vader, maar soms kan ik mezelf wel voor mn kop slaan
Ook als je zoontje niet erkent was had hij het via de rechtbank af kunnen dwingen. Je zit echt in een lastige situatie. Oh joh zijn die omgangshuizen zo erg 😱
Wij hebben juist wel een goede ervaring met een omganghuis, dus het is wel degelijk mogelijk! Ik herken veel van je verhaal, had het zelf kunnen typen. Het omgangshuis heeft mij geholpen om te leren loslaten, maar binnen een veilige omgeving. Mijn ervaring is dat je als moeder een enorm beschermend instinct hebt en wanneer je je ex duidelijk niet vertrouwd en dit gewoon niet wil, (logisch!) dit je kei hard gaat tegen werken in de rechtbank wanneer je daar aan vast blijft houden. Zolang je open staat voor een middenweg, bereik je zelf meer, maar dat betekent ook dat je stappen moet zetten die je liever niet ziet gebeuren. Loslaten dus. Het omgangshuis hielp mij daar echt enorm bij, want als het fout zou gaan, zaten ze er bovenop! En ex leerde juist meer zorgen, en stukken verantwoordelijkheid. Daarnaast hadden wij ook communicatietraining, waardoor de zorgen ook uitgesproken konden worden en er ook nagepraat kon worden over wat er goed en fout ging tijdens de omgang. Al met al heeft het bij ons 4 jaar geduurd, maar het feit dat we nu wel door een deur kunnen komt echt zeker door de goede begeleiding. Feit is, de erkenning is er, dus omgang komt er sowieso. Daar kom je gewoon niet onderuit. Het proces is echt makkelijker wanneer je dat kunt accepteren, en dan liever beginnen met begeleiding dan zonder. Succes!
Een omgangshuis kan werken op het moment dat het loslaten en gebrek aan vertrouwen vanaf moeder het enigste probleem is waaraan gewerkt wordt. Maar ook dan ligt het er maar net aan wie je treft. Na 9 maanden omgangshuis met oudergesprekken die 0,0 opleverde (ze hebben immers naar de niet-verzorgende ouder niks om mee te dreigen en naar de verzorgende ouder dreigen we fijn met UHP etc) en een kind waarvoor meerdere keren aan de bel is getrokken omdat hij op instorten stond hebben ze eindelijk een standpunt ingenomen, of vader ging aansluiten bij het kind of de stekker werd eruit getrokken. Vader wilde dit niet, dus de stekker werd eruit getrokken en wat staat er vervolgens in het rapport? Moeder geeft geen/te weinig emotionele toestemming/ruimte. Wat ik hiermee wil zeggen, het ligt er nogal aan wat voor begeleider je hebt maar ook hoe beide partijen erin staan. Ik trof een begeleider met een mega vooroordeel over moeders die altijd debet zijn aan geen omgang en mijn ex wenste dat alles enkel en alleen op zijn manier ging met als gevolg dat mijn zoontje niet eens zijn gevoelens meer durfde aan te geven, zelfs nu nog niet nu er enkel schriftelijk contact is is hij bang dat hij reageert op een manier die zijn vader niet zint. (En daar is totaal aan voorbij gegaan gedurende het traject) Dus, ja het kan positief zijn maar net als met jeugdzorg en alle andere instanties het ligt er maar net aan wie je treft.