Ik ben zelf een kind van gescheiden ouders, ik woonde bij mijn moeder en de omgangsregeling was dat ik eens per 2 weken 5 dagen achtereen bij mijn vader was. Het ging dan als volgt: Maandag t/m woensdag erop (1,5 week dus) bij mijn moeder. Woensdagmiddag t/m maandagochtend bij mijn vader. En dat herhaalde zich dan elke keer zo. Toen ze net gescheiden waren was ik om het weekend bij mijn vader en verder dus bij mijn moeder, maar ik heb toen ik ong. 4 was zelf aangegeven dat ik dat zo weinig vond en toen is bovenstaande dus bedacht.
Veel te druk voor zo'n jong kind. In de weken dat hij ook in het weekend bij zijn vader zou zijn ben je de hele week heen en weer aan het slepen met hem! Probeer RUST in de tent te houden. Het heen en weer rijden kost ook energie hoor. Mijn dochters gingen toen zij 1 en 3 waren 1 dag in de week naar hun vader op zaterdag of zondag. Hij woonde ook 3 kwartier rijden hier vandaan. Zo zij het. Nu zijn ze ouder en hebben ze de 'standaard' regeling van om het weekend logeren. Bij de leeftijd van je kindje zou ik dus echt 1 dag per week doen of hoogstens 1 nacht erbij. Hoe je met je werk zit moet je maar kijken,laat het daar niet vanaf hangen. En vergeet niet: nu zijn jullie nog 'in onderhandeling' maar dat zal hoogstwaarschijnlijk snel over zijn helaas... Veel succes, hoop dat je een goede beslissing kunt nemen.
Ik ben zelf een alleenstaande moeder. Heb niet alle reacties gelezen maar ik vind het niet zo heel erg veel. Ik denk dat je heel blij moet zijn dat hij hem zo vaak wil ophalen! Je krijgt hierdoor een hele hoop mogelijkheden , en hij heeft veel contact met beidde ouders, het beste voor in deze situatie lijkt mij. Verder zou ik proberen om het zo stabiel mogelijk te houden , dus echt vaste dagen af te spreken en niet om de week maandag wel om de week dinsdag niet bijv. Wij hebben een omgangsregeling voor enkel om het weekend (in principe) en vader wil hem niet meer als dat op komen halen. Heel veel succes in ieder geval , het is inderdaad lastig om een keuze te maken. Oeps even een edit , ik las ergens dochter maar het is dus een zoon
Kinderen zijn flexibeler dan je denkt... Als een kind vanaf moment één aan een zodanige omgangsregeling went weet het eigenlijk niet beter. Vaak hebben de moeders er meer moeite mee dan de kinderen zelf. Begrijpelijk hoor, maar soms gaan dingen daardoor wel door elkaar lopen. Stabiliteit, wat elders ook genoemd werd, is wel erg belangrijk, evenals het vastleggen van de gemaakte afspraken bij de rechtbank.
Wij wilden overigens op een gegeven moment de kinderen ook niet vaker ophalen dan de gestelde omgangsregeling. Of laat ik 't zo zeggen, dat wilden we wel, maar omdat 'overleg' elke keer het equivalent bleek te zijn van 'ruzie, gedram en gedonder' hebben we gezegd dat het ons verstandiger leek ons aan de bestaande afspraken te houden. Niet leuk, wel noodzakelijk. Maar goed, dat is wel waarom ik altijd zeg 'laat de boel vastleggen'
Het lastige is vaak dat sommige afspraken niet vast te leggen zijn. Die veranderen zodra de situatie verandert. Toen mijn zoontje op de peuterspeelzaal begon veranderde er dingen. Als hij straks naar school gaat veranderen er dingen. En ook al zijn er vaststaande afspraken dan nog ben je afhankelijk van de bereidheid van de ander om deze ook na te komen.
Wij hebben het ook vast laten leggen maar ook een heleboel dingen nog verschoven omdat het simpelweg niet goed ging als hij terug kwam van vaders.
Ik vind het niet teveel. Het is zijn vader en ook hij wil een goede band met hem. Als het kind er vroeg genoeg aan went en het zonder ruzie en gedonder gebeurd is er niks aan de hand. Mijn neefje gaat elk weekend naar zijn vader en tussendoor ook nog dagen naar zijn oma. Hij is drie en hij weet niet beter! Hij heeft er dus geen last van. Paps en oma willen hem gewoon graag bij zich hebben net als mams.
Tja, als ik heel eerlijk ben, vind ik het niet te veel hoor. Je hebt samen gekozen voor een kindje, dus ondanks dat het voor jou niet makkelijk is dat hij zoveel bij zijn vader is, zou ik het alleen maar aanmoedigen. Ik ben ook kind van gescheiden ouders, en wij gingen ook 1 weekend per 2 weken naar mijn vader. Ik merk achteraf dat ik daardoor echt een hele andere band met mijn vader had dan met mijn moeder. Bij mijn vader was het echt logeren ipv wonen en eigenlijk vind ik dat een kind best bij beide ouders kan 'wonen'. Mijn schoonzus en zwager hebben de kinderen van mijn zwager ook in ong. dezelfde mate als die jij net beschrijft, en dat gaat prima.
Ik blijf er toch bij dat ik het teveel zou vinden. Ik zou ook geen 2 huizen of thuisen willen hebben, 1 basis is beter. Natuurlijk zijn kinderen flexibel maar dat betekend niet dat ze dat in deze situatie ook maar moeten zijn. Het heen en weer gesleep kost een hoop energie in zo'n koppie vergeet dat niet. En daarbij komt nog de vraag of je erop zit te wachten dat vaderlief zich overal "mee wil bemoeien", dat krijg je nl. op deze manier. En nee begrijp me niet verkeerd, vaders hebben evenveel rechten als moeders dat is hier ook zo maar de dagelijkse gang van zaken moet toch het recht blijven van de ouder waar het kind woont. Ik weet niet hoe jullie verhouding op dit moment is maar je kunt er vrij zeker van zijn dat die berg afwaarts gaat en er dus een hele andere situatie zal ontstaan. Ik wil je natuurlijk niets opdringen oid maar misschien toch wat info/tips meegeven.
Maar het is toch logisch dat de papa zich er mee gaat bemoeien. Het is ook zijn kind. Draai het eens om. Klaarblijkelijk heb jij er hele andere ervaringen mee, maar zo hoeft het dus echt niet te gaan hoor.
Ik ben zélf ook voor co-ouderschap. Eigenlijk datgene wat je doet als je samenblijft maar nu zou eigenlijk alleen het samen-wonen anders mogen worden, vind ik. Zelf ben ik ook kind van gescheiden ouders en ging ik ook om de week een weekend en de woensdagnamiddag naar m'n vader. Véél te weinig! Jullie zijn sàmen ouders van je kindje en hebben dus evenveel rechten/plichten en jullie kindje verdient de kans om met beiden een even goede band op te bouwen. Het is niet omdat mama hem op de wereld gezet heeft, dat ze recht heeft op meer tijd met hem. Toch alleen maar super dat papa hem graag méér wil zien! Denk dat er een aantal mama's jaloers op zouden zijn. Ik begrijp wél dat het heel erg moeilijk is voor je om je kleintje zo lang te moeten missen! Dat is het voor papa natuurlijk ook hè. Wanneer je kindje bij papa is en je hem mist en twijfelt of jullie er zo wel goed aan doen, wees dan trots op jullie zelf dat je je eigen negatieve gevoelens tov elkaar opzij kan zetten in het belang van jullie kindje!
Ik snap denk ik wel een beetje wat tjessia bedoeld. En dat heeft inderdaad heel veel te maken met de ervaringen die je hebt. Je hebt namelijk bemoeien en bemoeien als je begrijpt wat ik bedoel. Bij mij is het ook zo dat mijn ex zich bemoeit met hoe ik dingen doe en dan op een heel akelige manier. Alleen kritiek en dan op een beschuldigende, insinuerende en denigrerende manier. Als jij altijd voor het kind zorgt en dat gaat goed en er komt dan iemand die zich ineens met de dagelijkse gang van zaken gaat bemoeien. Dan heb ik het niet over belangrijke beslissingen en ook niet over extreme verschillen. Het is naar mijn idee gewoon heel erg lastig om de middenweg te vinden. Ik vind ook dat een kind een basis moet hebben, maar ik vind het ook heel erg belangrijk dat een kind de kans krijgt om een goede band op de bouwen met de andere ouder. Als ik naar mijn zoontje kijk dan zie ik dat hij heel blij is om zijn vader te zien, maar dat het hem wel heel veel energie kost. Hij moet altijd echt bijkomen en weer tot rust komen als hij weer thuiskomt. Dus ik zou het niet meer willen, maar minder eigenlijk ook niet want ik vind hem te klein om zijn vader maar om het weekend te zien. Dat gaat het straks wel worden als hij naar school gaat, dan kan het gewoon niet anders. Maar dan heeft hij deze jaren toch in ieder geval gehad.
Nee hoor ik heb er geen andere ervaring mee. Natuurlijk is het logisch dat de vader zich met zijn kind wil bemoeien ik bedoel alleen wat anders. De dagelijkse gang van zaken zoals hoe laat naar bed, waar ze spelen,waarmee ze spelen, wat voor kleding ze dragen etc. dat soort dingen moet naar mijn idee bij 1 ouder blijven. Je hebt ook 'prachtige' scheidingen maar die zijn wel heel sporadisch en al heb je mooie plannen om het fantastisch te doen, die worden erg moeilijk bij de meeste (v)echtscheidingen. (je ging immers niet voor niets uit elkaar).
Is het een optie dat je ex de kleine op dinsdagochtend ophaalt? Tot maandagochtend? Dat scheelt gelijk weer een nacht. Ik vind het zelf wel veel, maar je geeft aan dat het voor iedereen makkelijker is om de dinsdagavond voor je ex te houden. Dan zou ik dus de maandagavond eraf halen.
Ik ben trouwens hartstikke tegen een co-ouderschap. Dit kan echt alleen maar als beide ouders erg goed met elkaar overweg kunnen, anders ondervind het kind zowiezo hinder ervan. Eens gaat het eens fout. Nou hebben mijn ex en ik een extreem slechte relatie en hij wilt perse een co-ouderschap (hij woont 120 km verderop dus dat kan zowiezo niet) de reden waarom hij een co-ouderschap wilt is omdat hij dan niet hoeft te betalen. Hij leeft van lege flessen en geschooid geld voor brood bij zijn ouders. Dus wat dat betreft heb ik daar een andere kijk op. Maar ben wel van mening dat beide ouders voor de volle 200% achter een co-ouderschap moeten staan om het te laten werken. Een basis en om het weekend bij de ander is volgens mij de beste oplossing voor het kind.
Tuurlijk gaat de vader zich ermee bemoeien (logisch, net zo als de moeders dat doen), maar kinderen hebben snel genoeg door bij wie iets wel kan en bij wie niet. Mijn 2 oudste kinderen waren 3 en 4 toen wij uit elkaar gingen, en zeggen zelf ook dat ze niet anders zouden wiillen dan hoe het nu is. En ja, sommige dingen mogen bij papa wel en andere dingen weer bij mama en ja ze hebben daar andere kleren als hier, en als er belangrijkere zaken aan de orde zijn (school, dokter o.i.d.) dan overleggen hij en ik het hoe of waar of waarom. Maar er is niks mis mee dat ze inzien dat het bij iedereen anders is en overal andere gewoonten en regels zijn. En ja natuurlijk zou ik m'n kinderen ook het liefst elke dag bij me hebben en vind ik de week zonder ze altijd erg vervelend. Maar ongeacht wat er tussen de ouders is voorgevallen hoeven de kinderen er niet nog meer onder te lijden en een ouder minder te zien (extremen en uitzonderingen daargelaten). En het heeft bij ons wel iets positiefs opgeleverd: tijdens ons huwelijk was m'n exman er nooit en keek niet naar de kinderen om, en nu zorgt hij de helft van de tijd voor ze.