Eigenlijk de keuze al een beetje gemaakt maar toch zoveel dat je tegen houdt..kids, huis, financien noem maar op. Ik ben uitgeknokt, ik kan niet meer. Als ik t dan toch allemaal alleen moet doen, dan maar helemaal alleen. Denk wel dat het me heel veel rust zal geven. Maar nu...we hebben een eigen huis, als we die verkopen blijven we met een schuld zitten.. als deze al verkoch wordt. Welke stappen moet ik zetten...het wordt ik met 2 kleine kids, 2 katten en een hond...
Ik kan je niet op weg helpen! De reden waarom je er mee wilt stoppen lees ik niet of is dat te privé?
Mijn man heeft add en waarschijnlijk nog een vorm van autisme, hij zit nu midden in de onderzoeken. Alles komt op mij neer hier in huis, verzorging van kids, huishouden, regelen, financien, maar ook zijn dingen..examens, sollicitaties enz heeft hij mijn hulp bij nodig. Ik heb het heel lang door liefde volgehouden, maar ik kan het niet meer. Daarbij is hij heel negatief ingesteld en gewone communicatie is er bij ons niet bij. Er zijn erg veel ruzies, spanningen enz. Hij laat alles heel snel gaan en ik blijf er weer mee zitten. Mijn zoontje is nogal hooggevoelig en reageert heel erg op de spanningen. En ik voel me zelf steeds weer opgebrand. Ik kan op niemand terug vallen en er is steeds iets en nooit gewoon gezellig. Ik kan het gewoon niet meer. Dit is even een hele korte versie...
Lijkt op een burn-out en is goed te begrijpen, hoor. Maar als je opgebrand bent, zie je alles natuurlijk veel zwarter in. Misschien kan je zelf eens begeleiding zoeken? Ikzelf stevende af op een burn-out. Ik heb op tijd aan de alarmbel getrokken en ben naar een psycholoog gestapt. Beetje bij beetje ging het beter. Ik leerde om zelf mijn batterijen op te laden, want dat deed ik niet. Ik ging steeds maar door, want als ik het niet deed, gebeurde er niets. En we moesten toch dit en een mens moet toch dat en ik moet.... Dat leer je wel een beetje loslaten en je leert signalen bij jezelf kennen dat het de slechte kant opgaat. In samenspraak met je therapeut kan je dan rustig afwegen wat er een goede oplossing voor jou is. Scheiden of niet...
Ik denk ook dat het tijd is om jezelf halt toe te roepen en met behulp van mensen in je omgeving meer tijd voor je zelf krijgt. Het is, mijn inziens, jammer om alles op het spel te zetten en te 'vergooien' en nu de relatie te verbreken. Geeft op korte termijn vast meer rust, maar ik denk niet dat je er uiteindelijk gelukkiger van wordt. Wens je alle kracht en succes toe en weet; alles komt goed! Ik wil je in ieder geval adviseren om genoeg hulp vanuit je omgeving in te schakelen en ook naar hen open te zijn over wat je voelt en vindt.
Ts, ik wil je vanuit ervaring zeggen dat je geen overhaaste beslissingen moet nemen. Hij zit nog vol in onderzoeken en wellicht dat er wat veranderd met medicatie en als je wat meer tijd voor jezelf hebt zal het ook stukken beter gaan. Mijn man heeft ADHD voor zijn medicatie was ik op, er klaar mee en nog heb ik hier wel eens last van maar als ik tijd voor mezelf pak laad ik weer helemaal op. Toen onze kids nog klein waren was het nog pittiger, nu gaat het echt steeds beter. Ik zou je willen aanraden Hulp voor jezelf te zoeken. Je bent ju jezelf niet en maakt op deze manier missschien de verkeerde beslissing. Probeer de dingen goed op een rijtje te krijgen en de juiste hulp voor je man te vinden. Ik heb ook een aantal keer op het punt gestaan weg te gaan. Nu ik zelf een manier heb gevonden er mee om te gaan, hij medicatie slikt en de kids wat groter zijn ben ik eigenlijk blij dat ik die stap toen niet genomen heb. Ga wanneer je alles hebt geprobeerd, niet als je zo in de war bent en nog in een traject zit. Zelf vind ik dat je dat je kinderen verplicht bent.
Pff jullie hebben helemaal gelijk...maar het is erg moeilijk die rust te vinden... ik heb amper tijd voor mezelf en we hebben ook heel weinig oppas. Dit maakt het erg moeilijk ontspanning te vinden. Ook om ons heen speelt er zoveel. Ik krijg alles over me heen omdat hij zelf verder ook niemand heeft. Waar ik gewoon erg mee zit is dat ik zo bang ben dat de kinderen onze spanningen oppakken en het geruzie en hier last van krijgen. We houden allebei zielsveel van de kindjes maar vinden het ook weer erg dat ze dit allemaal meekrijgen. Vooral onze ruzies.. Ik heb een therapeur waar ik mee praat en probeer echt ontspanning te zoeken maar nogmaals het is zo moeilijk. Ik wil gewoon weer gelukkig zijn en zo ook een leuke moeder zijn.
Maar ben je gelukkig als je nu weg gaat? Ik bedoel, ja dan heb je rust maar o zo veel extra ellende. Ik denk dat dat alleen op korte termijn wat oplost maar op lange termijn voor verdriet. Een huis verkopen, de schuld die je over houdt. Maar ook een gebroken gezin voor de kinderen. Het idee er niet alles aan gedaan te hebben en dus altijd de vraag wat als...... Ik herken je gevoel hoor, het is soms ook heel moeilijk en soms ook echt zwaar. Maar jullie kindjes zijn nog heel jong, jullie zitten nu gewoon ook in zware jaren. Zware jaren die je ook zou hebben als je partner niks mankeert.
Dat is helemaal waar en wat jij nou zegt gaat ook door mijn hoofd. Het is gewoon wanhoop, jezelf verliezen en die burnout eist zn tol. Maar als ik eens iets vaker op hem kon terug vallen zou zoveel.schelen... Hoe deden jullie het dan toen de kids zo klein waren? Zat je er dan ook wel s zo door? En was je dan ook niet bang dat de kinderen er last van zouden krijgen? Ik zie dat als wij ruzie hebben de kinderen ook heel onrustig zijn...dat vind ik zo erg om te zien. En ik durf ze ookniet goed alleen te laten met hem, want er gaat altijd wat mis.
Weet dat als je uit elkaar gaat hij co-ouder kan eisen. Kun je dat aan om ze bijvoorbeeld een hele week bij hem te laten? Of zelfs maar 3 dagen? Terwijl je het nu al niet betrouwt om hem de boel alleen te laten doen ... Het is natuurlijk niet het enige punt waar je rekening mee moet houden. Maar ik zou zelf echt wel eerst proberen met een degelijke diagnose voor hem en therapie. En eventueel medicatie. En bijvoorbeeld volgend jaar zien waar je staat. Al leef je desnoods gewoon een jaar volledig naast elkaar, maar wel in 't zelfde huis. Je zit bovendien in de "tropenjaren" met 2 kleine kinderen van 2 jaar en nog geen 1 jaar. Terwijl het overduidelijk is dat de eerste 4 jaar bij kinderen echt het allerzwaarst is. En dat dan nog es in 't dubbel (twee kinderen) bij jullie. Tenzij het echt geen doen meer is, zou ik dus zelfs geneigd zijn om nog 2 jaar te proberen doorploegen en kijken waar je dan staat. En wie weet trekt over 2 jaar de huizenmarkt terug een beetje aan en blijf je heel misschien bij een verkoop van 't huis zonder verlies achter. Of wie weet duurt het sowieso wel 2 jaar eer je huis verkocht is aan een redelijke prijs.
ik zit nu ook middenin een scheiding. ook op ons huis zit schuld. hij gaat proberen het huis te kopen zodat hij er in kan blijven wonen zodat we allebei zonder schuld weggaan. in de hoop dat de huizenmarkt weer wat gaat aantrekken
Het is zeker een hele moeilijke beslissing. In mijn geval heb ik ook heel lang in een positie gezeten waarin ik gigantisch aan het twijfelen was. Mijn ex, de vader van mn zoontje, hielp mij nooit met de verzorging van onze zoon, hielp ook nooit on het huishouden, ik moest alles alleen doen, overdag en snachts, terwijl hij werkloos was zelfs. Ook hadden we superveel ruzies. We hebben op een gegeven moment een soort van break genomen, waarin ik doordeweeks met ons kind bij hem woonde, en in het weekend kwam ik tot rust bij mn ouders, met mn zoon. Uiteindelijk de knoop doorgehakt en gescheiden. Geloof me, het is natuurlijk vreselijk verdrietig. Maar als je echt weet dat het niet beter gaat worden, en als je bijvoorbeeld zelfs bang bent voor je man (weet niet of dat bij jou ook meespeelt) en steeds ruzie hebt (daarbij walgde ik echt van hem, van houden van was allang geen spraken meer door alles wat er gebeurd was) , dan is het beter om ermee te stoppen, ook voor de rust voor je kinderen. Nu heb ik ondertussen een nieuwe vriend, en ik heb samen met mn zoontje een eigen huisje en ben mn leven aan het opbouwen, ben weer een opleiding begonnen, enz. Ik ben blij dat ik deze keuze gemaakt heb!! Natuurlijk heb ik momenten dat ik me verdrietig voel want je wil het beste voor je kind, maar diep van binnen weet ik dat dit de beste keus is geweest. Heb er echt geen moment spijt van.
Pfff ben ik weer. Nu is mijn man ook nog zijn baan kwijt, hoofdzakeljk door de add. Hij kan het niet aan. Dus zit hij nu thuis. Alles is gelijk weer mis, ruzies, geen ritme meer, man alleen maar aan het klagen en negatief en ik krijg alles over me heen en mag alles weer regelen en de sollicitaties schrijven. Alsof ik nog niet genoeg te doen heb. En krijg er ook nog eens stank voor dank voor. En ik word er zo verdrietig van en gespannen...en maar leukproberen te doen tegen de kids pfff hoe lang moet ik dit nog volhouden???
Ow meis jeetje wat heftig en zwaar Maar waarom moet jij de sollicitaties schrijven dan? Hij moet toch zelf gewoon werk gaan zoeken? Kunnen jullie geen dagritme maken ofzo wat je qua ritme wat helpt? Hou je nog van hem? Zijn er naast al het gedoe ook nog wel eens leuke momenten samen of lieve momenten? Of is het allemaal alleen maar rot? Ik ben zelf nu 1,5 jaar uit elkaar en t is het beste wat ik ooit gedaan heb, rust voor mij en voor de kindjes Ook t huis is in de verkoop, wij hebben ngh, dus word ws de restschuld weggescholden, hebben jullie dat ook? Kun je niet een weekje met de kids naar je ouders? Even rust aan je hoofd krijgen? En echt even bedenken wat je nu wilt Want wil je nog bij hem blijven omdat je van hem houd en er samen tegenaan wilt gaan ( werkt hij hier ook aan mee? En wat wilt hij?) of blijf je nu bij hem omdat al t geregel je tegen houd en het idee dat je je kindjes geen 'happy familie met vader en moeder samen' meer kan geven dan? Een relatie kan niet vanuit een kant komen, jij kan niet alles in ke eentje blijven dragen en als hij altijd negatief doet en nooit positief dat Trek je biet, ik vraag me af hoe gelijkwaardig jullie relatie is? Want het lijkt mij bijna alsof je nog een extra kind aan hem hebt?
Sorry voor de late reactie...druk druk. Ik schrijf de sollicitaties omdat het hem niet lukt. Hij snapt het niet, kan het niet enz...zijn ook zijn woorden. Als ik zeg het wordt echt tijd dat je die dingen zelf doet zegt hij: het is niet alleen voor mij, als ik geen werk heb, geen inkomen, kan ik niet voor jullie zorgen. En omdat ik het ook weer sneu vind, help ik maar weer. Een dagritme lukt gewoon niet als hij thuis is, als ik alleen ben met kids prima. Dat is ook wat ik zo vervelend vind. Ook mede door de add. Ik moet hem steeds alles zeggen anders doet hij waar hij zin in heeft. Hij zal ook niet uit zichzelf vacatures zoeken ofzo... Ik hou wel vanhem, tenminste dat denk ik als ik aan leuks momenten denk..maar het voelt als bijna alleen maar geven en alleen maar zorgenvoor. Overal moet ik bij helpen, de simpelste dingen vraagt hij me nog waardoor ik eerder zijn moeder, therapeut,coach lijk. En al mijn energie wordt opgeslokt en ik krijg er zo weinig voor terug! Ik kan niet van hem op aan, kan niet normaal met hem praten, veel discussies en ergernissen. Ik vind t gewoon niet meer leuk. Ik wil graag een partner een maatje waar ik ook op terug kan vallen...Maar wil de kindjes niet hun papa afpakken. Alshij nu al slecht alleen kan zijn met ze..hoe zou dat dan gaan als we uit elkaar zouden zijn? Ook zijn manier van reageren op alles en iedereen,zijn stemmingswisselingen, zo snel geirriteerd...word er zo moe van. En vind het ook sneu voor de kids en de hond. Elke dag vraag ik me af wat de juiste beslissing is.
Hoe reageert hij er eigenlijk op als je hem duidelijk maakt dat je het niet meer trekt met eigenlijk 3 kinderen? Waarbij hij het "lastigste" kind is omdat hij officieel volwassen is en de 2 anderen tenminste te sturen en opgroeiend zijn. Weet hij hoe je je voelt hierbij en dat je aan opgeven denkt? Ik weet niet of hij therapie krijgt om te leren leven met die ADD, maar ik zou precies ook gezinstherapie of alleen voor jou vragen. En als er niks therapie is, zou ik die precies wel zoeken (desnoods alleen voor jezelf). Al is het maar een korte tijd.
Hij weet dat ik het zwaar vind...en in een helder moment zegt hij ook dat hij het met me te doen heeft en dat het hem spijt en dat hij zo graag anders met dingen om wil gaan, maar dit duurt nooit zo lang. Hij doet het ook niet allemaal bewust..sommige dingen ook wel.. ik voel me gelijk heel schuldig als hij sorry zegt, voor hem is het ook geen pretje. Hij weet ook dat ik niet gelukkig ben zo en ik zeg ook altijd da dingen moeten veranderen, maar het ismeestal hopen tegen beter weten in. De lol die je samen hebt tussen het gedoe door of de gezinsmomentjes maken het dan weer goed. Als ik alleen met hem zou zijn zou de keuze makkelijker zijn. Hii is net het traject gestart met ggnet, psychologen enz..ook hebben we een aantal gesprekken gehad over hoe ik er in sta en dat het voor mij heel zwaar is. En ook inheb gesprekken met mijn therapeut, maar het zou van hem af moeten komen wil er iets veranderen. Als hij gewoon aan het werk is en ik alleen met de kids ben heb ik minder zorgen en meer structuur en gaan de dingen goed...tot hij weer thuis komt. We hebben echt wel goede momenten, maar dit alles overheerst wel heel erg.
Wat is het toch moeilijk!! Steeds ben ik aan het denken, wat moet ik nou? Als ik bij hem weg ga weet ik zeker dat hij in een gat valt...hij heeft alleen zijn ouders. Geen vrienden, gedoe in de familie, geen werk op het moment.. alleen zijn ouders, ik en de kinderen. Wat doe ik hem aan? En dan de add en waarschijnlijk andere vorm van autisme erbij. En dan? Aan de andere kant, moet ik mezelf dan blijven opofferen? Ik ben niet gelukkig. En als ik niet gelukkig ben hoe kan ik dan een goede moeder zijn? Moet ik hier maar in blijven hangen? Terwijl ik op mn tenen loop, steeds onrustig ben en me alleen maar stoor aan zijn dingen? Ik wil rust...ik kan niks bij hem kwijt en hij slurpt me leeg. Is het dan echt beter om te blijven voor de kids, of zorgen dat ik gelukkig ben? Heeft iemand nog een advies? Ik weet het echt niet meer!