Mijn man heeft een zeer ernstige gecompliceerde beenbreuk opgelopen. Hierdoor zit hij nu al 8 weken thuis en heeft er nog 6 te gaan. In deze tijd ben ik er wel achter gekomen wie er echt interesse in je hebben en wie er gewoon voor zichzelf leven... Toen het net gebeurd was waren wij niet in de gelegenheid om iedereen persoonlijk op de hoogte te stellen (zaten in het buitenland en situatie was zeer hectisch) We hebben iedereen van onze vrienden/familie netjes op de hoogte gehouden via de mail. Daar hebben we ook in gezet dat we niet alle mailtjes persoonlijk konden beantwoorden, maar dat we al het meeleven echt op prijs stelden. Een aantal mensen hebben 1 keer gereageerd op onze mail (waarin we meedeelden wat er gebeurd was) Daarna hebben we nooit meer wat van hen gehoord. Geen vraag hoe het gaat, geen telefoontje/ sms-je etc. Wat zouden jullie doen? Nu nog laten weten hoe het gaat, of de conclusie trekken dat die mensen het drukker met zichzelf hebben..?
Ja moeilijk is dat he. Heb iets soortgelijks meegemaakt maar dan met een sterfgeval in de familie. En ik heb sindsdien die mensen links laten liggen. Het is cliché maar waar, je komt er achter wie je echte vrienden zijn. Je bent bij veel mensen om je heen gewoon geen prioriteit, die gaan door met hun dagelijks leven en denken in jullie geval waarschijnlijk dat alles weer goed komt en geen verdere aandacht nodig heeft. Nou als jullie mijn vrienden waren geweest had ik echt met regelmaat even gevraagd hoe het gaat. Veel beterschap voor je man!
Ik vind het ook lastig... Ik ga me altijd eerst afvragen hoe ik in zo'n situatie met een ander was om gegaan. Maar later denk ik dan, ik kan niet van iedereen verwachten dat zij net zo doen als dat ik zou doen. En je bent natuurlijk kwetsbaar als je in een rotsituatie zit en dan vat je misschien eerder iets verkeerd op. Ik wil het dan eigenlijk liever niet ter sprake brengen, maar net doen alsof er niets gebeurd is kan ik ook niet...
Het is inderdaad lastig. Ik denk dat ik degene die wel van tijd tot tijd belangstelling tonen, persoonlijk een mailtje zou sturen met de nieuwtjes. En de mensen die nu niks meer van zich laten horen, allemaal een algemeen mailtje, en gewoon wat korter. Dan kunnen ze nooit zeggen achteraf dat je niks meer van je hebt laten horen, ÈN worden ze er weer aan herinnerd dat je man een zwaar ongeluk heeft gehad en dat ze zelf geen belangstelling meer tonen... Sterkte en beterschap voor jullie!
Ik vind dat lastig eerlijk gezegd. Ik snap dat het in het begin hectisch was, maar als je man 8 weken thuis zit had hij toch ook zijn familie/vrienden kunnen bellen en wel persoonlijk kunnen antwoorden via mail? En ik vind je conclusie maar erg resoluut. De meeste mensen hebben een zeer druk leven. Vrienden/familie waar ik goede relatie mee heb zijn geen mailcontacten. Daarmee bellen we dagelijks en die komen toch meerdere keren per week over de vloer, ziek of niet ziek. De wat verdere vrienden en kennissen die een mail hebben gestuurd met beterschap wensen zou ik prima vinden. Helemaal als ik hun mail niet heb beantwoord..
Ik zou denk ik alleen een "update" geven als iemand daar zelf om vraagt. Anders lekker laten, zo Heel veel beterschap met je man!
Ja lastig he.. Van de ene kant valt het van (bepaalde) mensen heel erg tegen maar van de andere kant ben ik er zelf ook niet altijd even correct in. Ik denk er wel aan en neem me voor om even te appen oid en dan lig ik 's avonds in bed en ben ik het weer vergeten
Ik heb het ook gehad. Opgenomen met acute blinde darm ontsteking. Gebeld en kreeg als antwoord oké welterusten. Volgende dag heb ik uit mezelf een SMS gestuurd dat het goed ging, omdat ik van hem niks meer had gehoord. Conclusie: ik heb al ruim 3 jaar geen contact meer met mijn vader. Hij liet dus niets meer horen en tot op de dag van vandaag ik hem ook niet. Hoor van mijn zus natuurlijk wel wat de reden is en de bal ligt geheel bij hem. Ik zou ze dus ook geen SMS sturen of mail, ik ben daar een beetje vanaf gestapt.
In het buitenland hebben we iedereen gemaild omdat we alle tijd nodig hadden om alles te regelen voor het vervoer van onze kinderen naar NL. Ook moest ik in 1 dag ons appartement uit en iets anders voor mij zelf regelen. De kinderen op het vliegveld zetten en heen en weer rijden naar het ziekenhuis. Iedereen snapte dit en heeft elke keer gewacht tot we een update mailden. De mensen over wie ik het heb hebben nooit meer iets van zich laten horen. Ik voel me nu eigenlijk niet meer geroepen om zelf contact op te nemen. We zijn trouwens in die tijd door veel mensen gebeld en die hebben we gewoon te woord gestaan. Toen we weer thuis waren is praktisch iedereen langs geweest of hebben we contact gehad. Dus het kan wel gewoon en voor mijn gevoel hebben we niets verkeerd gedaan...
Ik zou echt zo iemand zijn die helemaal vergeet te vragen hoe het nu gaat. En dat terwijl het wel met regelmaat door mijn hoofd zal gaan. Alleen vaak op momenten dat ik er even niets mee kan en dan vergeet ik het weer. Waarschijnlijk zou ik niet nooit meer iets laten horen maar niet met regelmaat iig. Een update zou dan voor mij juist een goede zijn...... Misschien geldt dit ook voor kennissen van jullie????
Maak voor jezelf de keuze of jij nog contact met hun wilt of niet. Zijn ze belangrijk genoeg voor jullie om wat extra moeite voor te doen, dan doe je dat. Vind je het wel prima zo, dan laat je het voor wat het is. Ga niet voor een andere denken en dingen verwachten. Het is "pas" 2 weken geleden en aangezien jullie aan hebben gegeven dat jullie het zo druk hebben dat je niet op iedereen kunt reageren kan ik mij ook voorstellen dat ze allemaal even afwachten nu. Misschien is het dus juist verstandig om aan te geven wat je van ze verwacht zodat dat ook voor hun duidelijk is. (ze kunnen geen gedachten lezen )
Lekker laten rusten, als ze om je geven zouden ze wel vragen hoe het gaat.. Mijn vriend heeft hersenvliesontsteking gehad, hij was letterlijk doodziek! de mensen van wie we het niet verwachtte stonden voor ons klaar, buren die we amper kende, familie waar we haast nooit mee om gingen.. En onze vrienden? 9 van de 10 waren dus geen echte vrienden, ik ben ze nu ook liever kwijt dan rijk!
Hier nog zo een, ik denk eraan als ik niet in de gelegenheid ben iets van me te laten horen en het kan soms heel lang duren voordat ik weer contact opneem. Betekend niet dat het me niets interesseert, ik denk er juist vaak even aan maar bellen etc komt er dus niet van. Helemaal links laten liggen zou ik dus niet doen. Sterkte met je man!
Waarom moet het altijd zo moeilijk? Als je graag wil dat mensen interesse tonen waarom vertel je ze dat niet? Niet iedereen zit zo in elkaar dat ze interesse blijven tonen, dat wil niet zeggen dat het geen echte vrienden zijn of dat het ze niet interesseert. Toen ik een tijd geen contact heb gehad met een vriendin wat ik heel jammer vond heb ik dit eerlijk aangegeven en ze was zich van geen kwaad bewust. Door haar werk en vele andere afspraken ging de tijd te snel en vergat ze dat ik er ook was. Nu zit ik in haar drukke schema en spreken we regelmatig af. Echte vrienden zijn niet alleen maar echte vrienden als ze na 8 weken nogsteeds interesse tonen.
Ik sluit me aan bij Edelhertje. Het hoeft niet meteen alles of niets te zijn. Nodig vrienden zelf uit als je het verlangen hebt om ze te spreken. Houd het bij jezelf en ga geen verwijten maken naar anderen. Dat helpt niet.
Ik denk niet dat ik moeilijk doe, maar dat ik het zelf gewoon moeilijk vindt om te beslissen wat ik hier mee fa doen. Het is overigens 8 weken geleden dat het gebeurt is en 6 weken geleden dat ik wat gehoord heb. Toen ik de 1e mail uit het buitenland gestuurd heb gingen er 2 weken overheen voordat ik wat hoorde. Ik heb er toen in die tussentijd ook nog zelf een mailtje aan gewaagd om te polsen of die 1e goed was aangekomen. Maar goed dat doet er niet zoveel meer toe. Ik ben gewoon teleurgesteld en ga er over nadenken hoe ik het ter sprake ga brengen. Als ik niks zeg ga ik me alleen maar meer op zitten vreten en daar heb je ook niks aan. Het gaat overigens om een behoorlijk ernstig ongeluk en niet om het even vergeten contact opnemen omdat je druk bent. Dat vindt ik wel een heel ander verhaal.
Iemand die buitenaf staat zal nooit begrijpen wat voor impact een ernstig ongeval heeft op je leven, neem het ze dan ook niet kwalijk dat zij niet voelen wat jij wel voelt. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik "mail" vrienden ook niet zo belangrijk vind. Mijn echte vrienden die bel ik, zeker als het gaat om iets wat me dwars zit of als ik mijn hart moet luchten.
Omdat ze het niet begrijpen hoeft dat toch nog niet te betekenen dat ze dan ook geen belangstelling in je tonen? Dat ze tot onze mailcontacten horen en dat we ze niet bellen heeft een rede maar die ga ik er verder niet bijhalen. Dat is zo gegroeid en daar voelden we ons verder prima bij. Het gaat overigens om mijn biologische familie met wie ik probeer een band op te bouwen,wat soms voor mij nog lastig is. Dat maakt voor mij deze situatie gewoon wat moeilijker.
Maar het is toch niet fijn als je steeds zelf moet bellen? Een vriendschap moet wat mij betreft van twee kanten komen hoor. Toen ik een familielid verloor hoorde ik van bijna niemand nog iets. Dan ga ik echt niet die 'vrienden' steeds bellen om te vragen of ze er even voor me willen zijn. Er waren een paar vrienden die wel gewoon contact met mij onderhielden, dus het kan wel gewoon.
Zou ik in ieder geval niet doen! Ik zit in een zelfde soort situatie. Zoontje is geopereerd aan zijn schedeltje. Zijn verhaal en het verloop van de operatie ed. hebben we op een nette manier (geen enge details) bijgehouden op FB. Notabene mijn eigen zus en zwager heb ik nooit eens gehoord nadat we hun persoonlijk hadden verteld wat hij had en daarvoor geopereerd moest worden. Ik kreeg meerdere malen hele lieve reacties van mensen die ik alleen maar van internetfora ken. Pas na de operatie kreeg mijn man een berichtje van mijn zus dat ze het fijn vond dat goed is gegaan en of ze nog wat voor ons kinden doen. Ze heeft dus niet eens het lef om het aan mij te vragen. Ze mag van mij de hoogste boom in!