Ik herken het deels: aan de ene kant waren (tenminste de paar mensen die ervan wisten) er mensen die uiterst begripvol en meelevend waren. Dat vond ik fijn maar omdat ik er zelf zo nuchter mogelijk onder wilde blijven, ging ik me af vragen of ik het zelf niet 'erger' moest vinden. Aan de andere kant had ik gedurende de miskraam (twee weken lang vrij heftig bloedverlies gehad) flink wat huilbuien. Ik wijt dat aan het feit dat ik telkens als ik naar de wc moest of een stolsel verloor geconfronteerd werd met het feit dat deze zwangerschap misliep. Mijn vriend begreep niet dat ik zo in huilen uitbarstte om niets, ondanks dat hij me echt wel gesteund heeft hoor. Na dat het bloeden stopte kon ik het beter achter me laten. Maar vergeten doe je het nooit, het laat echt een diepe indruk achter.
Ja hoor herkenbaar, ook van mensen die ook een miskraam hebben meegemaakt trouwens. Iedereen ervaart dit anders en sommige mensen hebben nou eenmaal het inlevingsvermogen van een vis... Ik hoorde vooral dat het kindje gelukkig 'nog maar' 9 weken was dus dat het dan weinig voorstelde. Echter heb ik een hele dag in een hoekje huilend op de grond gezeten van de pijn omdat ik echte weeën had en moest uiteindelijk naar het ziekenhuis vanwege enorm bloedverlies. Laat jouw gevoel nooit ondersneeuwen door dit soort mensen, want jouw pijn, zoals jij het hebt ervaren mag er gewoon zijn en gehoord worden door mensen die wel naar jou willen luisteren.
Fysiek heb ik nooit veel last gehad. Buiten af en toe wat krampen en vaker naar het toilet moeten om te verversen. Het zijn ook altijd vroege. Mentaal vind ik het iedere keer moeilijker worden. Voor een 3de keer voelt het als falen. Als je het vertelt aan iemand krijg je altijd van die commentaren waar je echt geen nood aan hebt.