Hi dames! Misschien op het eerste gezicht een vreemd topic.. Maar ik merk dat ik er steeds meer de behoefte aan heb om er over te praten, en dan het liefst met mensen die iets soort gelijks hebben mee gemaakt.. Mijn verhaal zal behoorlijk lang zijn.. Maar kort gezegd, begin maart ben ik achter foto's gekomen die mijn man naar een meid stuurde van zijn net klaargekomen p**mel. Na even "doorzoeken" zijn de contacten er al meer dan 1 jaar (bellen/smsen/whats app). 2 weken later kwam ik erachter, dat er sinds een jaar nog een speelt/speelde, zelfde soort foto's, seksuele gesprekken, aandringen op afspraakjes etc. Terwijl ik gevraagd had of er nog meer waren.. In deze hele periodes hebbem wij besloten voor een 2e te gaan, heb ik een miskraam gehad, huidige zwangerschap, mijn vader 2x ernstig ziek etc., wat het voor mij nog iets moeilijker maakt, omdat alles tijdens deze periodes is gedaan.. Nu dacht ik, ach ik ben er zo overheen.. Maar helaas. Elke dag weer het verraden, bedrogen, verdrietige gevoel.. Elke dag de vragen waarom? Gaat hij het nog weer doen? Hem niet alleen durven laten.. Als ik ga douchen of op bed ga, bang dat hij weer hetzelfde gaat doen.. Als hij later thuis is, bang dat hij bij een anders langs gaat. Als hij even op whats app online is, bang dat hij weer met anderen bezig is. Slapeloze nachten door het verdiet.. Hij zegt veel spijt te hebben, en hulp te willen gaan zoeken. Maar het klinkt erg.. Ik geloof hem niet Nu hoop ik dat het helpt door er met anderen over te praten. ervaringen te delen etc. (Maar dit topic ook gebruiken voor andere (leuke) onderwerpen etc hoor haha) Liefs
Tja wat noem je ontrouw? Mijn man is een soort van sexverslaafde in de trant van extreme fantasieeen en filmpjes, ook zocht hij vaak contact via een chatsite. Toen ik hierachter kwam was ik heel verdrietig en onzeker. Vreemdgaan zal hij nooit doen dat weet ik gewoon heel zeker. Ik zal als ik meer tijd heb er meer over hebben.
Ik zie dit topic nu pas. Niici ik herken gruwelijk veel in jouw verhaal.... Helaas. Het is zelfs zo geweest dat hij op een bepaald moment boos op mij was dat ik in zijn spullen had gezeten (en echt echt echt waar ik stuitte er op terwijl ik een filmpje zocht waar ik op sta op de ipad)... Ik geloof zelfs dat dat hem nog steeds dwars zit, dat zin dingen niet privé zijn... De discussie 'wat is erger' ga ik maar niet aan. Kennelijk is het ontdekken van foto's en berichtjes op een ander zijn ipad erger dan het versturen van berichtjes en uitnodigingen en foto's naar andere (meerdere) vrouwen...... (dus IK ben 'fouter'....) Ik herken je verdriet en onzekerheid, het vertrouwen is weg. Of dat nog hersteld kan worden? Geen idee, alles kan gelijmd worden maar de barsten blijven zichtbaar he....
Ik ben van mening: vreedzaam is iets doen, wat dan ook, waarvan je niet wilt dat je partner het ziet of erachter komt. Ook vind ik persoonlijk een relatie van wantrouwen een slechte relatie.