Wij hebben het wel aan de familie verteld ... gwn een beetje kwestie van als het dan zover is, dat het duidelijk geen 'ongelukje' was... Het is ook zo dat ik en men vriend maar een klein jaartje samen zijn (maar vanaf int begin wist ik dat dit de ware was ) en ook het feit dat hij 39 wordt (ik ben 21, word 22 in nov) ergens is er bij hem ook een klokje dat zegt nu of nooit.. Maar ben aant uitweiden... Nu vanaf ze het wisten, kregen we wel reacties van.. en ? ist al zover? en na 3e maand zei men ma al lachend wel eens: "moet ik eens uitleggen hoe dat moet, kindjes maken ? " .. Grappig maar tegelijk ook beetje genant . Blij dat het 4e keer wel raak was . Voor de rest, enkel beste vriendin wist dat we bezig waren.
Bij allebei de keren heb ik het met een collegaatje gedeeld. Gewoon omdat we het erover hadden ( kindjes krijgen ) en toen kon ik me gewoon niet meer inhouden Het voelde ook gewoon goed om het er met haar over te hebben, je zit toch heel wat uurtjes met elkaar op een kamer. Ik heb het haar ook verteld toen ik zwanger was. Tegen familie en vrienden hebben we het pas verteld toen ik 11 a 12 weken zwanger was. Mijn baas vond het later een beetje gek omdat hij vond dat ouders en schoonouders het als eerste horen te weten maar ik vond het gewoon fijn om even bij iemand mijn hart te kunnen luchten of juist lekker mee weg te dromen Ze was ook gelukkig helemaal niet van het vragen o.i.d. dus ik vond het zo wel een fijne steun
Ik vind dit ook een lastig iets! Hier is het tussen VL en mezelf, alleen mijn zusje weet het ook, omdat ik dan tenminste íemand nog heb om het mee te kunnen delen. Zelf mijn moeder weet het niet, omdat ik geen zin heb ik 'lastige' vragen, of grapjes.. Liefs,