Allereerst: pffff........... Zegt genoeg denk ik. Eva is over het algemeen een heel makkelijk kind, kan zichzelf goed vermaken, slaapt prima. Maar nu... Oi, oi, oi... Zonder twijfel de 8 maanden sprong. Kan dit samen gaan met verlatingsangst? Ik vind het wat lastig hoe dit aan te pakken, word er wat onzeker van. Er wordt altijd gezegd: tot de leeftijd van 6 maanden kun je een baby niet verwennen. En na de 6 maanden? Niets is goed namelijk, alles is brullen en ik neem haar dan bij me (mopperen niet natuurlijk, maar wanneer het overgaat in krijsen wel). Vannacht heeft ze tussen ons in gelegen, na twee uur heen en weer lopen en wiegen had ik het wel gezien. Ik vind het ook niet erg hoor (stiekem ook wel gezellig ). Mijn gevoel zegt ook dat dit juist is (voor zover er een juist/niet juist is), maar kan ze hier al misbruik/gebruik van maken? Vind het erg lastig...
Hier precies hetzelfde momenteel... De ene avond gaat het goed en de andere avond niet. Gewoon aan toegeven. Het gaat wel weer over! Ze is nu enorm aan het ontwikkelen en ontdekt dat er meer is in het leven en ze heeft je heel hard nodig hierbij. Lekker knuffelen en spelen. Er komt vanzelf een dag dat je denkt He! Het gaat weer goed!
Inderdaad, dat zeg ik ook 1393547290x tegen mezelf op een dag: 'het gaat weer over, het gaat weer over'. Nee, weet ik ook hoor. Het is meer waar ik onzeker over ben: kan ik haar nu met haar 8 maanden nog lekker verwennen (wat ik voorheen bij de sprongetjes dus ook deed) of krijg ik hier 'last' mee (bijv. het bij ons in bed slapen)? Ze beseft immers steeds meer.
Als gewoon troosten niet werkt, denk ik dat dat signaal genoeg is dat ze je gewoon dichterbij nodig heeft. Ging hier altijd ook gewoon weer over (ondanks alle waarschuwingen van mensen die overtuigd zijn dat je een kind daarmee verwent en dat je er noooooooit meer af komt dan ).
Ik was er ook bang voor hoor! Maar merk nu met 'een tweede' dat je toch wat makkelijker wordt. Afgelopen dinsdag hier ook opeens om 22.00 brullen. Flesje gegeven en weer op schoot in slaap gevallen. Vervolgens in bed gelegd en meteen weer huilen.... tot 00.30 bezig geweest met hem, maar elke keer als ik hem in bed terug legde was het weer huilen. Uiteindelijk is hij om 00.30 op mijn buik in slaap gevallen en heb ik hem naast me laten slapen. Dacht ook meteen.. ojee wat nu?! Dalijk went hij eraan. Maar hij sliep woensdag gewoon weer de hele nacht in zijn bedje zonder problemen. Voor mij toch een bevestiging dat ze het gewoon nodig hebben af en toe.
Ja hoor, hier ook vanzelf weer overgegaan. Doe wat je moedergevoel je ingeeft. Ik denk eigenlijk zelf dat het goed is om je kindje in deze periode nabij je te nemen. Des te eerder help je haar door de verlatingsangst heen. En nee, je verwent haar echt nog niet! Het is hier uit het niets ontstaan en ook uit het niets weer over gegaan! Ze ligt nu gewoon weer lekker op haar eigen kamertje en in haar eigen bed. Was hier met ongeveer 10,5 maand over. Geen zorgen en ik zou zeggen juist bij je in bed nemen!
Ben het hier helemaal mee eens, mijn zoontje begon ook echt te nachtbraken met 8 maanden en heb hem lekker bij me genomen. Nu slaapt hij sinds kort lekker door in zijn eigen bedje, ik maak er echt geen punt van... Ze hebben je zoals gezegd gewoon even extra hard nodig.
Nee hoor, juist steeds bevestigen dat je er voor haar bent! Zodra ze dat vertrouwen heeft slaapt ze weer door. Ik had bij m'n zoontje precies hetzelfde. 'Verwen ik hem niet?' Etc. Maar nee bij verlatingsangst werkte bij mijn zoontje het beste door er voor hem te zijn. En door in kamertje ernaast een lampje voor hem aan te doen vanaf moment dat hij ging slapen.
Bbbrrrrr de 8mnd sprong!! Die blijft me de rest van mijn leven bij hihihi. ik maakte me ook zorgen, maar het gaat over! Mijn dochtertje kon tijdens die sprong niet meer wakker in bed gelegd worden, moesten haar dus steeds in slaap wiegen en na de sprong ging het meteen weer goed. Ook sliep ze weer fijn door de hele nacht. Ik maakte me ook zorgen, vooral over dat in slaap wiegen, maar ik had ook zoiets van nu heeft ze ons nodig en ben zijn we er voor haar en na de sprong zien we wel weer verder. Mocht het nodig zijn dan steken we er dan wel tijd in om haar weer zelf te leren slapen. Maar het loste zich vanzelf op na de sprong. Succes!!
Rond de 9mnd komt verlatingsangst weer terug en rond de 10mnd ook. Ik vond dit ook een heftige periode, pfffff.
Hier ook, gewoon aan toegeven. Verlatingsangst is een vreselijk gevoel voor een kindje, in mijn ogen veel erger dan ongemak als ze het bijv te warm hebben (waar we als ouder snellen geneigd zijn om te helpen)
Weet het niet ... Het kan zijn dat ze er aan gaan wennen en niet met zonder kunnen. Bij mijn broer is de jongste 4 en die staat nog steeds elke nacht aan het bed. Maar ... Ik kan me heel goed voorstellen dat als je 2 uur met hem bezig bent dat je eet dan voor kiest om hem tussen jullie in te leggen, je moet zelf ook slapen! Ik zou zeggen, volg je gevoel. Wat wij op die leeftijd deden wad hem uitte zijn bedje halen en bij ons op de schouder leggen, in een makkelijke stoel op zijn kamertje. Wegingen dus niet van de kamer, licht uit en niet praten. Meestal konden we g hem dan wel weer slapend in bed leggen en dat ging meestal goed. In het uiterste geval legden we hem nog een keer aan en sliep hij daarna verder.
Bedankt voor jullie reacties dames! Doet me goed te horen dat het helemaal niet erg is om haar lekker te vertroetelen. Die omgeving is het ook net rozemarijke. Als ik mijn omgeving moet geloven is Eva straks door en door bedorven... Ik volg inderdaad m'n gevoel en dat is haar geborgenheid geven. Gisteravond ging het niet zo best, heb nog een hele tijd naast haar bedje gezeten, viel zelf zowat in slaap , maar dat deed haar goed. Haar vannacht niet meer gehoord. Over een paar weken heb ik m'n vrolijke meisje terug! Als ik haar dan niet heb verpest tenminste.