Hoi Allemaal, Ik zit met een enorm rot gevoel en wil graag jullie mening horen. De relatie met mijn schoonmoeder is niet geweldig goed maar ook niet enorm slecht, vanaf het begin al. Ze is wat stug maar zo is haar karakter en daar kan ik lastig mee omgaan. We zijn geen goeie vriendinnen waar ik mee zou gaan lunchen maar doen gewoon normaal als we elkaar zien. Het probleem is dat ze al vanaf het begin af en toe opmerkingen maakte over mij of mijn familie tegen mijn partner (dus achter mijn rug om). Hierdoor hangt er dus iets tussen ons in omdat zij zulke dingen nooit uitspreekt. Het zijn geen heeele gemene of ernstige dingen maar toch akelig. Bijvoorbeeld dat ik ‘maar’ parttime werk etc, overal heeft zij een mening over die ze niet met mijzelf deelt. Als ik veel eet en zij weinig dan zou ze bijvoorbeeld gerust de dag later tegen mijn partner zeggen ‘ik snap niet dat zii zoveel eet’. Ze mag natuurlijk haar mening hebben maar liever recht in mijn gezicht of gewoon eens meer de vragende toon in mijn gezicht gebruiken ipv de oordelende toon achter mijn rug om. Een keer dacht ze dat ik gehuild had (wat niet zo was, mijn ogen traanden van de wind). Ook dan vraagt of zegt ze mij niks maar appt ze later mijn partner met de vraag of ik gehuild had. Bii de zwangerschapsaankondiging reageerde ze opzich ‘normaal’ maar is geen persoon die je om de hals vliegt als het ware. Nu is het zo dat er mensen zijn die ik zelf nieteens goed ken, waarbij het hun was opgevallen dat mijn partner bepaalde dingen die hij vroeger wel deed nu niet meer doet, meedoen aan bepaalde activiteiten bijvoorbeeld. Deze mensen hebben de conclusie getrokken dat hij dit niet mag van mij, wat gelukkig helemaal niet klopt. Ik voel aan alles dat mijn schoonmoeder ook zo over mij denkt. Ze heeft als het ware bij mijn partner gecheckt of dit klopte waardoor ik het gevoel heb dat ze er dus inderdaad aan twijfelt. Daarnaast zie en hoor ik helaas nog steeds af en toe appjes of geluiden over mijn familie die niet echt een neutrale toon of vraagstelling hebben maar meer een oordelend karakter. Vooral dit zit mij totaal niet lekker. De hormonen spelen nu natuurlijk ook een behoorlijke rol. Mijn partner zit er tussenin en vindt dat lastig. Keer op keer loop ik hier tegenaan. Het makkelijkste zou zijn om het los te laten maar zo’n persoon ben ik helaas niet. En ben ook geen persoon van confronteren en praten, al helemaal omdat alles achter mijn rug om gebeurt… Omdat de gebeurtenissen steeds met tussenpozen plaatsvinden lijkt er ook steeds weer meer ruimte te komen in de emmer zegmaar. Hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Soms als ik er teveel over nadenk heb ik het gevoel dat ik haar liever helemaal niet meer wil zien maar dat voelt dan weer iets te radicaal omdat er nooit discussies face to face hebben plaatsgevonden. Wat heb ik aan een schoonmoeder die mij (voor mijn gevoel) zwart maakt? Alvast bedankt voor jullie tips!
Hoi, Wat vervelend zeg dat je dit zo ervaart! Ik herken het heel erg, niet bij mijzelf, maar bij mijn eigen moeder richting mijn schoonzus. Ook die relatie is moeizaam en ik herken wat je hierboven schrijft daarin. Hoe mijn schoonzus ermee om gaat is positief proberen te blijven en op haar manier gewoon aardig en neutraal blijven en er boven proberen te staan. Ik snap dat het heeel moeilijk is omdat er natuurlijk gevoelens en emoties bij komen kijken en jij je niet gezien voelt op de manier dat je daadwerkelijk bent. Je zou eventueel kunnen kijken of je het gesprek aan zou kunnen gaan, al weet ik niet hoe zij in elkaar zit en of zij ook zal luisteren. Verder niet echt tips, maar vervelend voor je en hopelijk komen jullie eruit!
Dankjewel voor je lieve reactie, doet me goed! Vraag ik mij inderdaad ook af omdat dit haar karakter is…