Voel me even zielig, Ik ben snip en snipverkouden en mijn partner loopt tegen een burn-out aan. Alle klachten zijn er, maar hij wil er nog niet aan toegeven. Ik heb m nu eindelijk wel zover dat ie de dokter belt. En het ellendigste is dat ik niets voor hem kan doen, snik... Ik heb bijna twee jaar terug 7 maanden thuis gezeten. Ik ben heel diep gegaan, maar ben er nu weer bijna bovenop. Mijn grootste angst was dat als ik mij beter zou voelen dat híj er aan onder door zou gaan. Hij is zo lief voor me geweest. De afgelopen tijd was niet leuk: in dezelfde week kregen wij te horen dat we allebei (door bezuinigingen) ontslagen zouden worden. We hadden toen net ons nieuwe huis gekregen en we hebben echt 2 salarissen nodig om het te betalen. Veel stress dus, maar gelukkig hebben we allebei weer werk (ik tijdelijk, hij vast), dus dat geeft weer wat lucht. In augustus hebben we het over kindjes krijgen gehad en we waren het erover eens dat we dat toch wel willen. We zijn nu ruim 9 jaar samen. Dus we zijn er druk mee bezig geweest, maar ik vrees dat het allemaal te veel is voor hem. Op het werk heeft hij veel stress en dan dit er nog bij... Dus heb ík de plannen voor ons in de koelkast gezet. Ik heb gezegd dat we het in januari weer eens zullen bekijken. In zijn ogen zag ik opluchting (en nu zit ik natuurlijk te janken). Hij wil graag, maar het is te veel allemaal. Dus heb ik het enige wat ik kan doen gedaan: mijn eigen gevoel opzij gezet en voor mijn mannetje gekozen. Ooit zal de tijd er rijp voor zijn, toch? Zo, het lucht wel op. Natuurlijk is dit nog niet alles, maar wel even genoeg om met jullie te delen. Wij hebben ons portie ondertussen wel gehad, wanneer gaat het nou eens mee zitten? Bedankt meiden voor de tijd die jullie genomen hebben om dit te lezen en eventueel te reageren (wat ik erg op prijs zou stellen). Liefs Jody
Dat is inderdaad niet niks. De druk van deze huidige maatschappij is ook enorm. Om tegenwoordig een fatsoenlijk huis te kopen heb je twee salarissen nodig ( wij hebben een klein huisje gekocht om die reden) Ik vind het rot om te zeggen, maar ik denk dat het eerst inderdaad wel fijn is dat je partner eerst tot rust kan komen en daarna pas weer met de kinderwens bezig te gaan. Als er weer meer rust is kun je ook meer genieten. Stress en zwangerschap is al helemaal niet goed. Jullie tijd komt zeker nog wel. Nu eerst rusten en in 2007 weer een frisse start,
Ik ben het met Bosi eens! En ik vind het toppie dat je je inzet voor je mannetje meis! Al moet je er zelf een traantje om laten, wat ik heel logisch vind hoor! Gewoon positief blijven en zeg gewoon tegen jezelf: "2007 word ons jaar"! Dikke knuffel, Nies
Lieve Jody, Tuurlijk kom tjou tijd ook nog wel. En zoals je zegt, jullie hebben wel weer genoeg gehad. Ik heb zelf ook moeten wachten, ik heb ook een man die een aardige grote dip heeft gehad, geen vaste baan, soms zelfs geen werk. En nu is het tij dan toch gekeerd. Hij heef tnog steeds geen vast werk, het werk wat ie nu doet is tijdelijk. Maar opeens was hij er afgelopen jaar toch klaar voor, en mocht ik stoppen met de pil. We praatte er nooit over, hij wist wel dat ik graag wou, en ik dacht ook, hopelijk komt mijn tijd snel aan. En toen uit het nits, ok, bijna niets, Had een kleine huilbui, omdat het zo graag wou (zat toen al hier op het forum) en zegt hij, nou dan stop je toch gewoon.... Hij had er dus blijkbaar ook wel aan gedacht, hij moest het alleen zelf in zijn hoofd verwerken etc. Tuurlijk hebben jullie een hypotheek, denk positief, doe tijdelijk andere werk als er geen werk is in jou branche. Koop bij de Aldi, ga wat vaker bij je ouders langs (eten bijv, doen wij ook 2/3 in de week, 1 x mijn ouders, 1x schoonvader, soms 1x schoonmoeder) En bedenk al die andere mensen die ondanks alle nare dingen, geen werk, weinig geld, bijstand etc. toch kinderen krijgen en ze netjes opvoeden. Dat kunnen wij ook, jij ook. Gun je vriend even wat tijd om aan het idee te wennen. Bij sommige komt het aanwaaien en bij andere moet het groeien. (toen ik mijn man leerde kennen wij hij niet trouwen en zeker geen kinderen, hij is er ook naartoe gegroeid) Iedereen doet dat op zijn eigen manier. Helaas niet allemaal even snel. Dus blijf er in geloven, houd moed. En we zijn er hier voor jou. Liefs Jodi
He Jody veel sterkte hoor....en jullie zijn goed bezig...eerst weer rust in de tent en dan komt de rest wel....veel geluk samen
Lieve Jody.... Ik vind het ontzettend lief dat je voor hem hebt gekozen. Zorg er wel voor dat jij zelf nu niet een terugval gaat krijgen. Ik hoop dat je man zichzelf snel weer heeft teruggevonden. En 1 ding is zeker. Het kan in 2007 alleen nog maar bergop gaan. Het wordt jullie jaar! Alle negatieve dingen opzij laten, lekker voor elkaar klaar staan... Ik wens jullie heel veel succes....
Hé lieve Jody! Vind het echt top dat je je mannetje zo steunt! Echte liefde! Net wat de meiden verder ook zeggen, eerst rust in de tent en er dan voor de volle 100% voor gaan! Heel veel sterkte samen de aankomende tijd en geniet vooral van elkaar! Liefs Chris
Lieve meiden, Jullie hebben helemaal gelijk. 2007 wordt ons jaar! Maar 2006 duurt nog best wel lang..... Ik ben benieuwd wat zijn dokter te zeggen heeft. Ik zie mijn mannetje dezelfde fouten maken die ik ook heb gemaakt. Mensen in mijn omgeving hebben me geprobeerd te waarschuwen, maar je kunt er op een of andere manier niet naar luisteren. Dus alles wat ik nu tegen hem zeg komt ook niet aan vrees ik. Ik wil hem graag helpen, maar er is zo bijzonder weinig wat ik kan doen. Heel frustrerend......(zit natuurlijk ondertussen alweer te janken, terwijl ik nooit huil). Ik baal hiervan............
lekker je traantjes laten vloeien meis (lucht op) eerst je mannetje maar weer lekker in zijn velletje en dan volgende stap ik wens jullie beide heel veel sterkte
He Jody, Waarom ga je niet eens samen met je vriend met een derde persoon praten....van een derde neemt hij misschien wel wat aan...zou het er even over hebben met je huisarts..die mensen zijn dr voor om je weer de goede kant op te helpen Sterkte
Harstikke goed van je dat je aan je mannetje denkt, dat betekend toch heel wat, dat jullie in iedergeval alles aan elkaar hebben! En komen jullie hier samen uit, nou dan kan het niet meer misgaan toch! Koester hetgeen dat jullie zoveel voorelkaar betekenen (hij heeft jou er doorheen geholpen en jij nu hem, hoeveel relaties gaan er niet doorstuk)! En jullie kindje komt er heus wel, dat wordt een echte liefdesbaby!
Hoi, wat verschrikkelijk allemaal! Herken ook veel van deze gevoelens, het is echt geven en nemen. Blijf positief hoe moeilijk dat ook is maar blijf zeggen dat jullie tijd nog zal komen! En die komt, reken maar! Heel veel sterkte meid!
Meid ik hoop echt voor je dat het gauw beter gaat en dat je vriend zich snel beter gaat voelen. Een burn out is niet niks en daar moet je echt van herstellen. Ik wens jullie alle liefde en geluk toe en hoop dat je in Januari ons heel goed nieuws kan brengen! Heel veel liefs en een dikke knuffel, Duveldraakje
Bah wat een vervelend verhaal Gelukkig is het bijna alweer januari he En ik denk dat je zelf ook wel weet dat je het beter op tijd goed kan aanpakken in plaats van aanmodderen. Gelukkig is er op het moment best veel werk dus het komt vanzelf allemaal wel goed Dan gaat het alweer een stuk beter. En dan tegen de tijd het januari is.. zit hij vast alweer stuk beter in zijn vel Dan kan hij het vast ook weer positiver inzien. gemerkt dat mannen toch stukje anders naar dat soort dingen kijken dan vrouwen. mannen zien meteen overal verplichtingen.. en die willen ze dan perse zonder problemen altijd en overal kunnen voldoen.. anders raken ze in paniek best vervelend voor ons dames maar als alles weer wat positiever eruit ziet komt dat weer helemaal goed hoor en waarschijnlijk is het niet dat hij niet WIL.. maa rdat hij gewoon niet zo goed durft
hee Jody! ik heb diepe bewondering voor je. Een burn out hebben is niet niks. ik heb het een tijdje geleden ook gehad, was zo apathisch dat het me allemaal niets meer kon schelen. met alle financiele gevolgen van dien. dus toen ik uit die apathische toestand kwam kon ik ook nog eens gaan puinruimen.. nu achteraf gezien, ben ik blij dat ik het heb meegemaakt....want ik weer ook dat aan alles een einde komt....ongeacht hoe erg het is. en dat houd me op de been. beetje vreemd om te zeggen maar gelukkig heb jij zelf het ook meegemaakt en weet je ongeveer wat iemand kan verwachten in die toestand. dat moet een hele steun zijn voor je man. ik wil je een tip geven. denk wel goed aan jezelf en je eigen behoeften. mijn naasten hadden de neiging om alles opzij te zetten voor mij. en dat had zo zijn impact op hun. ze voelden zich alsof ze op eieren liepen en ik kreeg er een schuldgevoel van. op een gegeven moment heb ik ze gevraagd of ze zich alsjeblieft meer met hun eigen leven gingen bemoeien...zodat ik ruimte kreeg om de belangrijke dingen voor mij op een rijtje te zetten. burn out is namelijk heel persoonlijk en alleen de persoon die er last van heeft, kan het weer oplossen. dat heeft helaas soms veel tijd nodig. een begrijpende blik, een aanraking doet soms wonderen. ik heb wel meegemaakt dat ik zo vast zat in mijn hoofd, dat ik het niet meer kon verwoorden. dan hield iemand van mijn naasten me alleen maar vast....en dan stroomden de tranen letterlijk weg... en ik had geen idee waarom. maar het hielp wel. moeilijke situatie dit...maar je komt er door heen.. en je man ook....en ook al voelt hij zich zwaar belabberd....hij mag zich helemaal negatief voelen hoor! dat gevoel heeft bestaansrecht...en is nodig voor herstel. heel veel sterkte meisje en geef die man van je maar een dikke pakkerd van ons. dat zieltje in de hemel dat jullie als papa en mama uitzoekt, kijkt nu al bewonderend naar jullie uit. Aoife
Wat een lieve reactie van je Aoife, Je hebt gelijk. Dit is iets wat jezelf moet doorkomen. Dat kan iemand anders niet voor je doen. Ook al wil je dat nog zo graag. Aan de ene kant een voordeel dat ik het zelf heb gehad, maar ook wel een nadeel hoor. Want ik wil hem graag helpen, maar weet dat er zo bar weinig is wat je kan doen. Ze (de doktoren) wilden mij destijds aan de antidepressiva, maar dat wilde ik echt niet. Ik wilde het zonder medicijnen doen, oa omdat ik hoorde dat het lang duurt voordat je er weer helemaal af bent. Ik heb wel hulp gehad. Daarover was ik eerst sceptisch, maar gelukkig kreeg ik een hele leuke dame om mee te praten die niet zo zweverig is zeg maar. Dat heeft mij heel goed geholpen en ik hoop dat hij ook iemand vindt om mee te praten. Dat het lang kan gaan duren dat weet ik en ik kan alleen maar hopen dat onze relatie sterk genoeg is om dit ook te doorstaan. Mijn partner heeft een aantal jaar terug al eens een dodelijk ongelukt meegemaakt (meisje op scooter zonder helm besloot om voor zijn auto over te steken en had géén voorrang) en dat was ook geen makkelijke tijd.... Ik hoop dat je gelijk krijgt en dat er inderdaad een zieltje daar boven is die ons als papa en mama wil hebben. Hoe is het nu met jou? Ben je er al weer helemaal bovenop? Ik heb er wel heel veel van geleerd. Vanaf het begin wist ik ook dat ik er sterker uit zou komen en dat is ook het geval. Je leert jezelf wel kennen zeg, pff. Met de neus op de feiten en geen ontkomen aan. Hoe kwam het bij jou of wil je het er liever niet over hebben? Liefs en knuffels terug aan iedereen die gereageerd heeft!
Hee Jody! De aanloop naar mijn burn out is nogal gecompliceerd maar in aanleg heeft het te maken met mijn biologische vader die mijn moeder en mij heeft verlaten toen ik vijf was. ik heb een soort verlatingsangst ontwikkeld die ik jarenlang met me heb meegedragen zonder te weten dat ik het meedroeg. gevolg....foute vriendjes die op bio pappa leken en iedere keer hartzeer en mezelf afvragen waarom ik? wat mankeert er aan mij? door al die toestanden ben ik heel afstandelijk geworden in mijn privéleven en daarmee heb ik mezelf geisoleerd. op een gegeven moment ben ik weggereorganiseerd bij mijn afdeling en de reden waarom ze me kwijt wilden was dat ik rancuneus was...er zou niet met mij door één deur te gaan zijn. terwijl ik twee maanden daarvoor nog een gratificatie had gehad. daar heb ik het heel moeilijk mee gehad.. privéleven aan gort okee....maar niet mijn professionele leven..en daar kwam dus dat gevoel van afgewezen zijn omhoog. dikke depressie....via arbo naar psycholoog en aan de Efexor, een antidepresivum. ... waar ik zwaar problemen door heb gehad want mijn lichaam bleek abnormaal te reageren. ik kreeg allerlei zelfmoordgedachten, niets interesseerde me meer....ook niet waar mijn geld bleef en zo... na vier maanden kwam ik tot bezinning omdat allerlei bedrijven waar ik maandelijks contributie en zo moet betalen, aan de bel bij mijn werkgever gingen trekken...en dat is in mijn gaval niet fijn want mijn werkgever is politie haaglanden en mijn werk is fraudegevoelig...dus zware AIVD keuring als gevolg... dat bedoelde ik met puinruimen....ben nu ongeveer een maand of 14 van die troep af en zit nog met naweeen... de conclusie...? er is een reden dat je lichaam out burnt... je krijgt een teken van je eigen lichaam dat je niet op de goede weg zit... het kost tijd om uit te vogelen waar nou precies de pijn zit...en ik heb gemerkt dat omstanders er niet tegen kunnen als je depri bent...niemand zit te wachten op een stoorzender...maar jammer dan! zonder negativiteit kan er gewoon geen positiviteit bestaan... ik ben begonnen met het boek van John Gray te lezen en ik heb er heel veel aangehad.. het heet zoiets als krijgen wat je wilt en willen wat je hebt...(ik heb de engelse versie dus zou niet weten hoe het in het nederlands is vertaald) en het gaat over de ontwikkeling van depressieve gevoelens als je zelf niet in staat bent om goed voor je mentale behoeften te zorgen. het boek is voor mij echt een eyeopener geweest. mijn herstel is begonnen doordat ik keihard werd geconfronteerd met mijn apathische gedrag en het beginen lezen van dit boek. doe er je voordeel mee en als je wilt praten, zie ik je weer verschijnen. sterkte meisje! Aoife
Hoi Aoife, Wat een verhaal zeg.... Jij hebt ook al genoeg te verduren gehad. Maar volgens mij gaat het gelukkig al weer wat beter met je. Je hebt een leuke partner en jullie willen gaan samenwonen heb ik begrepen. Ik hoop voor je dat dat (en nog veel meer) allemaal gaat lukken voor je! En dan vooral waarvoor we hier zijn => kindje(s) maken! Jij bent al wel een stukje ouder dan ik, maar toch zitten we wel redelijk op 1 lijn, als ik het zo mag inschatten. Mijn partner is net van de HA terug. Die heeft lang met hem gepraat en uiteindelijk hebben ze afgesproken dat ie minder moet gaan werken en over 3 weken terugkomen. Tja, ik weet het niet... Denk niet dat dit gaat helpen, maar we wachten af. Dus hij naar zijn werk gebeld; ik had verwacht dat ze hem thuis zouden laten blijven de rest van de dag, maar hij is nu toch op weg naar het werk... Vind ik niet verstandig, vooral de redenen die hij benoemd om te moeten gaan werken. Ik zei precies hetzelfde en we weten hoe dat is afgelopen. Je moet eerst naar je dieptepunt, geloof ik, voor dat het herstelproces kan beginnen (of niet?). Nou, ik zie het niet zo zitten, nog dieper . Je wilt niet weten hoe hij naar mij toe reageert, ik kan simpelweg niets goed doen. En dan weet hij ook wel dat ie niet eerlijk is in zijn reacties naar mij toe en zegt na een poosje ook wel sorry, maar het komt toch aan (ook al heb ik de achterliggende reden in mijn achterhoofd). Ik hoop echt dat dit niet te lang gaat duren of dat ik ergens ineens heeeeel veel kracht vandaan haal, want het wordt er niet beter op voor mij. Ik wil er net zo goed zijn voor hem als hij voor mij was, maar ik ben er zelf nog niet voor de volle 100%. Voorlopig probeer ik maar zoveel mogelijk :-# . Dan kan ik ook niets fouts zeggen (want het lijkt wel of alles fout is). Nou, weer genoeg gezeurd. Moet zo weer aan het werk, kan ik het even van me afzetten. Bedankt voor je luisterende oor en je verhaal. Veel liefs, Jody
meisje ik herken je verhaal! heb al eerder in een topic geschreven over mijn eigen situatie. mijn vriend heeft het ook een tijd moeilijk gehad. zo erg dat hij niet meer at en 6/7 kilo afviel (en hij weegt al niks hahaha). ik heb hem gesteund net zoals jou. en dat vind ik echt TOPPIE! echte liefde zoals de dames zeggen. ik denk dat het verstandig is om eerst alles op een rijtje te krijgen. dat zie ik ook bij mezelf. wij hebben veel meegemaakt en nu het iets rustiger is hebben we er echt voor gekozen. maar de 'naweeen' hebben we nog steeds. ik denk ook dat het niet voor niks is dat wij nog steeds niet zwanger zijn. die stress maakt veel kapot in je lichaam en heeft gewoon een tijd nodig voor alles weer goed zit. komt tijd komt raad zegt mijn moeder. en als de tijd rijp is zul jij ook gewoon lekker zwanger worden