Nee hij voelt zich top en is naast dat hij mij niet ziet staan, vrolijk en goed gemutst. Het enige wat tijdens de sex (als het er is) gebeurt is dat het in 10 sec klaar is en hij mij dan beloofde het die dag goed te maken want tja zeg nou zelf, welke vrouw is er in 10 sec klaar? Tjee dit klinkt heel bitchy maar zo breng ik het absoluut niet naar hem. Omdat hij het allemaal wel prima vind, denk ik dat hij een seksuoloog ook af zou slaan. Hij is het type man die dat allemaal maar onzin vind. Maar daarnaast vind hij mijn gevoelens ook totaal niet belangrijk. En ja dan kan de rest allemaal nog zo goed lopen, een relatie zonder liefde, genegenheid en intimiteit is mijn inziens geen relatie. En laat je je als vrouw heel ondergewaardeerd voelen én heel eenzaam.
Dan zegt hij het allemaal wel prima te vinden. En als ik aangeef dat juist door dit probleem ik mij steeds slechter ga voelen, dan vind hij dat maar onzin. En ontwijkt dan ieder verder gesprek. Dus de wel bekende muur komt dan te voorschijn. En dat maakt mij nog meer onzeker
Daarbij, toen ik dat open huwelijk voorstelde en hij daarop ook zei dat hij dat best vind en ik dat vooral moest doen, is dat nou ook niet echt een dingetje wat je wil horen. Ik had gehoopt dat hij dan zou zeggen "nee lieverd dat is geen oplossing, we gaan er echt aan werken". Maar nee helaas.
Jeetje ik vind dit echt erg voor je. Je wilt juist dat je man zegt nee schat dat is helemaal niet nodig. Maar hij zegt gewoon gelijk als je dat wil dan vind ik dat best en moet je dat maar doen?! Sorry maar dit vind ik wel heel raar. Houd hij nog wel van jou?
Maar voelt hij zich ook echt prima of speelt hij een toneelstukje? Ik vind hem klinken als een ongevoelige klootzak en jij zou niet in een liefdeloos huwelijk moeten zitten. Ik zou voor jezelf een afspraak maken met een therapeut en het eerste gesprek zonder hem gaan. En hem de tweede keer gewoon meesleuren. Kom nou zeg... Ik ben helemaal niet van dingen controleren en dat je je partner gewoon moet vertrouwen. Maar hij laat wel heel gek gedrag zien. Dat ik zelf uit zou will sluiten dat hij geen affaire heeft.
Heb je concreet aangegeven wat je wil? Als in die dag gaan wij wat doen samen, ik ben het zat om mij alleen te voelen in deze relatie. Als begrip opwekken niet helpt dan helpt het misschien nog om aan te geven dat jouw grens bereikt is. Ik zou mijn excuses aanbieden voor het voorstellen van een open relatie. Voordat hij gaat denken dat hij een vrijbrief heeft. Het kan ook zijn dat hij zegt dat hij het wel prima vind, maar dat hij hierdoor toch nog meer een muur op gooit. Dat is lastig om zo in te schatten in een topic.
Als ik dit zo lees zou ik bijna zeggen stel hem een ultimatum. Of jullie praten erover, of je kiest voor jezelf. En daar bedoel ik mee inderdaad dat je hem aangeeft dat je dan beter uit elkaar kunt gaan. Ik weet het is een drastische stap maar dit maakt jou zeker niet gelukkig en hij geeft zoals ik het zo lees duidelijk niets om jou gevoelens. Misschien als hij ook daadwerkelijk ziet dat je je spullen pakt en zegt wat je dwarszit dat het een eye-opener is. Anders moet je toch eens goed gaan nadenken vind ik.
Waarom excuses aanbieden? Hooguit zeggen dat je dat in een opwelling heb gezegd omdat je diep ongelukkig bent in de relatie. En dat je geen open huwelijk wil. De enige die excuses aan mag bieden is de man dat hij zn vrouw zo laat bungelen.
Ik zou vragen of hij überhaupt nog wel echt van je houdt. Of hij jou als een normale vriendin of ook nog als zijn partner ziet. Hij ziet het probleem niet of doet alsof hij het niet ziet. En als jij het aankaart dan schuift het terzijde, inclusief jouw gevoelens.
Omdat ze het niet meende en zei uit wanhoop. Maar natuurlijk wel in combinatie met dat ze de situatie zat is zoals hij is. Niet om het boete kleed aan te trekken.
Heel herkenbaar (helaas). Ik heb eind vorig jaar gezegd dat ik bij hem weg wilde gaan. Toen ineens kon en wilde hij wel vechten voor ons, maar voor mij hoeft het eigenlijk niet meer. Ik denk dat ik de voorbije jaren toen ik naar mijn gevoel alles geprobeerd heb, naar het besluit om weg te gaan toegegroeid. Ik had hem 2 maanden beloofd om te proberen ons weer goed te krijgen, en eigenlijk heb ik daar spijt van, ik kan hem moeilijk rond mij verdragen en zou het liefst "gisteren al weg zijn ipv morgen". Nog dik anderhalve maand...
Ik zou toch vragen of hij jou nog wel aantrekkelijk vind of het voor hem meer als broer en zus voelt. Of dat hij stiekem toch ergens mee zit en het niet aan jou wil laten merken. Anders zou ik toch een seksuoloog voorstellen. Hele vervelende situatie.
Wow ja dit is heftig ja.... goed dat je het hier iig even kwijt kunt. Ik herken je situatie een beetje. Mijn man heeft minder behoefte eraan maar het is er nog wel gelukkig, al zou het wel vaker mogen wat mij betreft. Een open huwelijk gaat hem dus duidelijk niet veranderden. Ik zou dat in jouw situatie zelf nog serieus overwegen maar ja dan blijft het dus per saldo hetzelfde. Nee ik weet het echt niet.... Behalve hem heel duidelijk maken wat hij kan verliezen, ergens moet ie x wakker worden toch?? Sterkte meis
Maar je bent niks verplicht. Als jij dat echt zo voelt zou ik dat toch aangeven. Dat je echt wel heb geprobeerd maar dat je het niet meer kan.
Doen jullie wel nog leuke dingen samen? Of ga je op dezelfde voet verder? Als je kinderen hebt dat ben je naar je kinderen toe echt wel verplicht om te zoeken naar een goede oplossing. Het zal vast complexer zijn dan je het nu opschrijft. Maar het klinkt allemaal wel een beetje gemakkelijk. Als jullie geen kinderen hebben zou ik vandaag mn koffers nog pakken in deze situatie.
Precies dat inderdaad. En of hij nog van mij houd? Ik betwijfel dat nu echt enorm. Niet meer genoeg in ieder geval want anders waren zijn acties en zijn houding wel anders geweest omdat ik vind dat je dit niet doet bij iemand van wie je houd.
Nee zoals ik hem nu zie, is hij echt blij met zichzelf. En ik gun hem dat gek genoeg ook omdat ik nog steeds wel veel van hem hou. Wat betreft het niet controleren is omdat ik weet dat het niets veranderd aan de situatie. Ik heb momenteel zo weinig eigenwaarde dat ik hem zelfs dat zou vergeven. Stom ik weet het maar voel mij dan ook echt waardeloos. Zelf eerst met een therapeut gaan praten vind ik niet eens zo'n slecht idee. Misschien dat hij mij ook handvatten aan kan reiken en ik de cirkel kan door breken. Dank je wel voor het mee denken