Ik denk ook niet dat ze bewust die keuze hebben gemaakt om jullie kindje eerder te zien dan jij, ze hebben zich op dat moment vast ook niet gerealiseerd hoe hectisch het begin was. Ik snap je gevoel erbij wel hoor, dus dat zou ik zeker uiten! Hier heel bewust geen bezoek gehad toen de jongste op neonatologie lag, we wilden dat echt pas als er meer rust was en sowieso eerst haar grote zus. Mensen wisten wel dat ik lag te bevallen ivm inleiding. Maar niemand die in het ziekenhuis zat te wachten, dat wil ik ook echt niet en zou ik ook hebben gezegd als iemand dat had geopperd.
Mijn reactie is misschien wat minder begripvol richting schoonouders dan de meesten andere reacties hier, maar ik vind dat jouw schoonouders wel degelijk te ver zijn gegaan. Sure, waarschijnlijk kwam dit voor uit enthousiasme en liefde, maar hiermee hebben ze jou wel flink pijn gedaan. Je schoonmoeder zou hier tenminste enige begrijp voor moeten kunnen opbrengen, uitgaande van haar eigen baringservaring lijkt me. Ik kan me dus wel voorstellen dat je hier de pest over in had. Dit is nog meer het geval naarmate jij hier vantevoren met je schoonouders over hebt gecommuniceerd (niet per sé deze situatie, maar gewoon het feit dat jullie ze niet meteen aan je bed wilden hebben). Hoe hier nu mee om te gaan is een heel andere kwestie. Ik vrees dat als je het er niet over wilt hebben, de enige - en zeer weinig haalbare - optie is om je er "gewoon" maar overheen te zetten. Realistischer is al je moed verzamelen en ze confronteren met het feit dat je vindt dat zij te voorbarig/opdringerig of wat dan ook waren na de geboorte. Dit zal vast een nare discussie worden, maar jij kunt in ieder geval je zegje doen en zij kunnen hier- als ze slim zijn en waarde hechten aan jullie relatie- hun voordeel mee doen. Hoe dan ook sterkte!!
Hoe ontstaan schoonloeders .... les 1. Sorry hoor, maar ik vind dit getuigen van weinig inlevingsvermogen hoor. Ik denk dat in de hectiek van het hele gedoe, de schoonouders ook geschrokken waren, hun zoon ook hebben willen bijstaan en daarin gewoon zijn meegegaan, ze lag op de IC. ik denk dat als mijn schoonouders nog geleefd hadden, zij dit ook hadden kunnen doen. Die hadden mijn man bij willen staan, die vreselijk geschrokken zou zijn geweest. Er zit volgens mij geen enkele kwade opzet bij. Je kunt de boel ook eens relativeren en van de andere kant bekijken hoor. Een kraamvrouw is belangrijk, maar niet boven alles verheven (maar dat is mijn bescheiden mening) Ik snap dat TS het vervelend vind, ik denk dat het hele gedoe eromheen ook zijn parten speelt. En je je af moet vragen of het zo hard wilt spelen. TS zal het zelf een plek moeten geven.
Ik herken je gevoel geheel. Ik lag nog in de uitslaapkamer, na een nacht bevallen en een spoedkeizersnede, toen mijn ouders en schoonouders bij mijn dochter waren. Haar aan hebben gekleed en met haar op de foto zijn geweest. Ik heb ze heel duidelijk aangegeven dat ik er niet blij mee was. Dat ik haar had willen voorstellen in plaats van dat ik haar over heb kunnen nemen van mijn ouders. Dit is mij ook niet meer gebeirt bij de tweede. We zijn heel duidelijk geweest hoe we het wilde hebben. Dit werd ook een geplande keizersnede. Eerst wij en we bellen als het zover is. Dan dochter bij ons en zij komt jullie halen en vertellen hoe haar broertje heet. Zo hebben we het ook gedaan. Ik ben niet mild geweest naar mijn ouders, schoonouders en man. Mijn dochter moest namelijk vrij snel na haar eerste fles de couveuse in en toen had ik haar dus ook niet meer voor mezelf. Ook het huid op huid contact is in eerste instantie niet doorgegaan. Ik zou het toch op een of andere manier bespreken. Bij mij waren ze zich van geen kwaad bewust.
Ik vind dit van heel andere orde eigenlijk. Ik zou ook niet blij zijn geweest als mijn ouders mijn kind als eerste hadden aangekleed. Die eer was voor mijn man. Maar kijken naar het kind vind ik echt een hele andere orde.
Ik geloof ook echt niet dat er kwade opzet bij zit, maar dat maakt het niet minder ongelukkig. Onopzettelijk doen mensen ook de meest ongepaste en domme dingen en ik vind dat, als dit je boos maakt, je dit het beste gewoon kunt uitten, omdat je alleen dan tot een oplossing kunt komen. Ik zeg niet dat ze hen moet veroordelen of wat dan ook, alleen dat ik haar boosheid wel begrijp- helemaal als ze van te voren gesproken hebben over wie wanneer mag komen. Het lijkt me gewoon slim als ze naar haar schoonouders toe eerlijk toegeeft dat ze boos is, zodat ze ook een kans hebben hun excuses aan te bieden, etc. En nee, een kraamvrouw is zeker niet boven alles verheven, maar de eerste momenten met je baby zijn wel rete bijzonder en blijven je je hele leven bij en daar kunnen ouders/ schoonouders best gewoon begrip voor opbrengen en een stapje terug doen. Natuurlijk willen ze graag helpen en de baby zien, maar het gaat nu even niet om hen, maar om de papa en mama en dat moet wat mij betreft al het kraambezoek zeker de eerste twee a drie dagen héél duidelijk voor ogen houden.
Ik denk dat er echt iets heel anders achter zat. Als mijn dochter met spoed naar IC zou zijn gereden dan zou ik de hemel danken dat er iemand bij mijn man zou zijn als ze daar met als die buisjes en monitors ligt. En als dat mijn ouders zouden zijn geweest zou ik mijn ouders daar dan dankbaar voor zijn, juist omdat ik er niet bij had kunnen zijn. Ik neem aan dat haar man ook met zijn gevoel niet wist waar hij het moest zoeken ... moet ie dat dan maar in z'n eentje doen?? Er is niets doms of ongepasts aan.
Ik snap het wel, dat zou ook aan mij blijven knagen. Gelukkig hadden manlief en ik duidelijk besproken dat de eerste uren voor ons drietjes waren en dan zou pas de familie ingelicht worden, achteraf ben ik midden in de nacht bevallen en konden we niet eens iemand bereiken dus hadden we sowieso rust .
Wat was de rol van je partner in deze? Ik heb van tevoren duidelijk met mijn partner afgesproken dat niemand anders dan wij als eerste de baby mochten zien . (personeel uitgesloten natuurlijk). Ik snap dat hij de kluts kwijt was, maar zij waarschijnlijk ook. Ik denk dat het ze gewoon overkomen is en dat ze er op dat moment ook voor hun eigen zoon wilden zijn. Hij heeft ze meegenomen, als ik hun was, dan was ik er daardoor vanuit gegaan dat het goed was. Desondanks snap ik heel erg goed dat dit je verdrietig maakt. Ik wilde zo een situatie ook pertinent niet.
Ach meid, wat sneu voor je! Ik herken je gevoelens helemaal. Natuurlijk kan ik me er ook wat bij voorstellen dat je man de steun van zijn ouders inderdaad nodig heeft gehad op dat moment, maarja, hoe irrationeel kun je als net bevallen vrouw zijn... Dat is nou eenmaal zo. Heb het zelf ook ervaren met schoonmoeder, die na mijn bevalling in de familie heeft verteld dat ik een hele zware bevalling had gehad, terwijl ik dat zelf absoluut niet zo had ervaren. Ze heeft van wat wij haar hebben verteld haar eigen interpretatie gemaakt en dat verteld, zodat er bij ons visite kwam die zei 'nou, je hebt het flink zwaar gehad hoorde ik, he?'. Not. Ik heb die versie van het verhaal met haar proberen recht te zetten, maar het lijkt net alsof ze het niet gelooft. Dat kwetst me nog het meeste, dat ze onwaarheden vertelt over de mooiste dag uit m'n leven. Zo voelt het misschien bij jou ook, of dat nu voor anderen logisch is of niet. Erover praten zou denk ik altijd de beste optie zijn, als dat kan. Zo niet, is er met je man over praten een optie? Of helpt het je om het (hier) van je af te schrijven? Sterkte!
Ik snap je gevoel ook, ook al was onze situatie wel iets anders. Mijn schoonouders kwamen de dag na de bevalling (pittige bevalling, zoon direct naar afdeling neo en mochten hem ook niet aanraken), toen ik voor het eerst mijn zoon mocht vast houden. En precies op dat moment besloten zij doodleuk, zonder overleg langs te komen. Ja ze hadden geprobeerd te bellen, maar we namen niet op dus kwamen ze toch maar. Maar de band met mijn schoonouders was sowieso al niet goed, en van hun kant uit was het ook gewoon echt schijt hebben. En ja, dat weet ik zeker dat ze schijt hadden, want toen wij daarna aangaven dat zoon in overleg met de kinderarts geen bezoek meer mocht, probeerden ze nog stiekem langs te gaan (jammer genoeg voor hun, zaten wij op dat moment alleen net bij zoon, dus mochten ze alsnog niet bij hem). En later heeft schoonmoeder ook toegegeven,'ja de zuster zei dat het mocht', en toen mijn vriend aangaf dat de kinderarts en wij dat niet wilden was het 'ja dan had die kinderarts maar daar moeten zijn'. Maar nogmaals, onze band was al totaal niet goed en dit was de druppel. Ik denk dat als jij voor de bevalling wel een goeie band met je schoonouders had, het wel zo eerlijk is om uit te spreken dat jij het pijnlijk vind dat zij eerder jouw dochter hebben gezien dan jij zelf. En hou het dicht bij jezelf, en maak ook duidelijk dat het niet bedoeld is als beschuldiging, maar dat dat puur jouw gevoel is. Ik denk ook niet dat ze het opzettelijk hebben gedaan, en dat ze er ook gewoon voor hun eigen zoon wilden zijn. Maar echt, bespreek het, voordat dit jullie band wel verpest en dat zou zo zonde zijn
Verplaats je eens in hun! Jou kind krijgt een kind..... Dit gaat niet zo als geplant.... Ga je er dan bij nadenken dat je misschien iemand kwetst? Of wil je zo snel mogelijk weten hoe het met je kleinKIND gaat?!? Bij mijn eerste ben ingeleid en kwamen de weeën pas na 9 uur goed op gang. Bij de tweede weer ingeleid, mijn vader en stiefzusje waren toevallig in de buurt en belde mijn man of hun even konden komen, ze gingen er vanuit dat het nog wel even duurde, zo kon mijn man een roken en mijn stiefzusje even bij mij blijven..... Ik werd op dat moment net klaar gemaakt om te persen... We dachten dat ze weg gingen maar ze hadden een raar gevoel en zijn nog even koffie gaan drinken beneden. ((Half) uurtje later) Na dat mijn dochter was geboren wou het bloeden niet stoppen, mijn man moest op de alarm bel drukken en kreeg mijn dochter in zijn hadden gedrukt... Ze had 10 seconde bij mij geleden. Er kwam 10 man de kamer in stormen, begonnen en mij te trekken en binnen 2 minuten rende ze met mij over de gang.... Het ging heel slecht met mij. Mijn man heeft meteen mijn vader gebeld en die stond met een paar minuten boven, o wat was mijn man blij dat hun er waren! Hij wist niet, niet of ik nog leefde? Of ons kind gezond was, (52 uur gebroken vliezen) kinderarts was mee met mij 7 uur! Later was ik er pas weer, de hele familie was er, sommige waren alweer weg. Achter af was ik zo blij met de steun van mijn stiefzusje en vader voor mijn man! En natuurlijk was iedereen er, ze wouden weten hoe het ging! Oeps lang verhaal geworden, sorry. Maar wat ik wil zeggen, je familie is er voor je in goede en in slechte tijden, wees blij dat jij en je man op hun kunnen steunen al was het niet het juiste moment voor jou misschien wel voor je man. Ze zijn trots, bezorgt en geven om jullie anders waren ze er niet geweest!
Ik zou echt mega verdrietig zijn als anderen m'n kind eerder zouden zien....dus ik snap wel dat je hier gewoon mee zit. Sterker nog, ik had met m'n man besproken dat als ik naar de ok zou moeten, we niemand zouden bellen om deze situatie te voorkomen. Aan de andere kant...wij mogen blij zijn dat de ons tweede kindje gezond is na alles wat er gebeurde in de zwangerschap. M'n lesje nederigheid heb ik dus wel gehad. als m'n schoonouders hem als eerste hadden gezien, dan was ik veel minder overstuur geweest dan bij m'n eerste.
Begrijp het volkomen. DEELS Ben overal boos op geweest maar nooit op mijn moeder of papa kind. Het kan nog erger😞😞heb mijn zoon nooit geboren zien woorden. Het is een trauma en blijft een trauma. Maar slijt met de jaren. , Praat er over maar wees niet boos op de verkeerde.
Ah wat naar zeg! Kan me echt voorstellen dat je daar erg mee zit. Ik denk alleen niet dat je schoonouders dat ook zo hadden gewild. Praat er over met ze, dat zal wel een beetje helpen bij het verwerkingsproces.
Mag ik jullie allemaal hartelijk danken voor de reacties? Ik geloof serieus dat jullie me stuk voor stuk geholpen hebben. Meelevend maar ook hard!! Ik geloof dat ik het een plekje kan gaan geven en het niet eens hoef te vertellen tegen ze!! En ik weet niet meer waar het staat maar iemand schreef dat het fijn was dat ze er waren om je vent te steunen en het kleine meisje het gevoel te geven dat ze daar niet helemaal alleen lag!! TOP. Bedankt!
Hoi Jen, Je gevoel is volkomen normaal hoor. Zelf heb ik het ook gehad. Na de geboorte van onze zoon ademde hij niet en hij werd meteen weggehaald. Alle eerste keren vielen ten beurt aan anderen. Toen we hem eindelijk thuis hadden zouden mn s ouders even op de baby passen terwijl wij bij zouden slapen. Tegen mijn verzoek in zijn zij toen voor de eerste keer met hem gaan wandelen. Weer een 'eerste keer' die ik misliep. Het voelde als iets dat van me was gestolen. En dan door mensen die ik vertrouwde en waar ik van hou! Mijn boosheid en jaloezie hebben me erg dwarsgezeten. Nog steeds moet ik af en toe een 'eerste keer' missen door een miscommunicatie met mijn man en/of zijn ouders. Ik heb er wel met mijn sm over gepraat. Niet beschuldigend, maar gewoon verteld hoe ik de bevalling ervaren had en alles wat ik ook daarna nog moest missen en hoe rot ik me daar over voelde. Haar begrip voor mij maakte alle pijn helemaal goed. Het verdriet over alle gemis moet nog steeds slijten en ik hoop dat ik alles nog eens mee mag maken en dan zelf voor mijn kindje mag zorgen. Maar als ik weer eens iets mis doet het geen pijn, omdat ik weet dat mn sm graag het beste voor me wil. Soms ziet ze in haar enthousiasme als oma over het hoofd dat ik als moeder ook graag die momenten wil... (Dus erover praten is zo gek nog niet. Hopelijk heb je nog heel lnag met elkaar te maken en dan zijn misverstanden zo zonde van de tijd en energie!)
Misschien ligt het ook ergens aan je onzekerheid. Ik had de eerste tijd ook soms boze gevoelens tegen mijn schoonouders, kraamhulp en verloskundige. Misschien uit schaamte, omdat ze ik de eerste dagen een 'afhankelijk zwak vogeltje' was en totaal geen controle over mijn leven had. We zijn een jaar verder en de boosheid/irritaties bij schoonouders zijn allang gezakt, maar op de kraamhulp en verloskundige kan ik nog steeds boos zijn Dit past totaal niet bij hoe ik normaalgesproken ben als persoon, dus ik had juist het idee dat ik mij schaamde dat ze me zo gezien hadden. Ik heb het bovenstaande getypt omdat ik wil laten zien waar mijn boosheid vandaan kwam. Geen idee of dat bij jou zo is, maar boosheid kan dus ook uit een hele andere hoek komen.
Ik ben blij dat je er al een beetje anders tegen aan kijkt Jen! Mocht er nou toch nog iets blijven sluimeren en je wilt niet met je schoonouders praten, zoek dan een ander vertrouwenspersoon die er totaal blank in staat. Via je huisarts kun je wel doorverwezen worden, en dan niet direct naar een psycholoog ofzo, maar iemand die niet zo'n zware functie heeft. Bij ons zat er iemand in de huisartsenpraktijk met wie je kon praten.