zijn er meer meiden die zich tijdens hun zwangerschap veel minder begrepen voelen door hun vriend/ man...? het is de laatste tijd echt zo'n wisselwerking bij ons... ik heb zo veel last van die ...hormonen, heb het gevoel dat ik alles aan het regelen ben en er heel veel mee bezig ben... hij vind het geweldig, maar is zo vreselijk nuchter... daarnaast werkt ie zo'n 60 a 70 uur per week dus als ie eens vrij is is ie te moe om ook maar iets uit te voeren, en dan ga ik me weer aan hem irriteren... sinds die zwangerschap lijkt het soms wel of we soms aardig langs elkaar heen lopen, zit er nu alweer om te janken ..... sorry voor het 'gezeur' maar moest het echt even kwijt....
Komt bekend voor... helaas! Maar, ervaring leert dat het over gaat! Jij hebt minder last van je hormonen (wel ná je zwangerschap!) en hij is waarschijnlijk minder nuchter. Mijn man is ook vreselijk nuchter (nu!) maar ik weet dat zodra de tweede er is... dan is hij weer super-dad!
klinkt hier ook bekend en bij ons is het goed gekomen hoor we zijn nu al veel dichter bij elkaar gegroeid en delen veel meer met elkaar dan het begin van de zwangerschap mannen gaan er op een andere manier mee om.... maar ik geloff dat wij vrouwen niet half in de gaten hebben hoe trots ze eigenlijk zijn....
oh meid super herkenbaar hoor Ik vraag ook nog wel regelmatig aan 'm of hij d'r wel zin in heeft in onze derde wonder. Namen bedenken doe ik in me uppie...meneer zegt alleen ja of nee haha Of komt hij ineens met...."ja ik was daar ook al over na aan het denken"...hmmm jaja...maar dat laat hij mij nooit weten Gister avond had ik het er toevallig nog met 'm over. Moest nog even een lijstje maken en wat dingen halen. Jaahhaa, IK moet dat lijstje maken en dan kan IK het gaan kopen. Heb 'm gevraagt of hij toch wil gaan proberen mee te denken want het is voor mij ook zwaar genoeg inme uppie. Hij denkt dat ik thuis maar altijd tijd heb om zo'n lijstje te maken en/of inkopen te gaan doen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er ook wel eens niet aan denk. Heb nog 2 kinderen die me bezig houden. En over dat irriteren haha....tijdens de zwangerschap van me dochter was er zelfs een moment dat ik m'n man vreselijk onaantrekkelijk vond. Was echt bang dat ik 'm niet meer wou...maar dat bleek achter af gewoon een "fase" tijdens m'n zwangerschap hihihi Nu heb ik dat nog steeds wel is...maar dan in mindere mate. Als hij bijvoorbeeld ineens raar dansend door de woonkamer heen huppelt met mijn dochter. Ik zie 'm dan al helemaal voor me in zo'n tutu hahaha Ik vraag 'm dan meteen te stoppen omdt ik het niet aan kan zien hihihi Geloof me...hij irriteert zich ook regelmatig aan mij hoor haha Gelukkig kunnen we d'r later altijd weer om lachen...en dat is het belangerijkste
Jawel! Ook hier heel herkenbaar! Af en toe hele drama's... Mijn hubbie gaat af en toe fel tegen dingen in, terwijl hij beter zou moeten weten dan dat ik nu niet mezelf ben... Dat vind ik soms erg moeilijk want als zwangere ben je gewoon feller terwijl je dat niet zo bedoelt. Ik merk vooral dat we sneller en vaker ruzie hebben als normaal.
ohhhh heel herkenbaar hoor! ik ben van mezelf uit een vrij rustig typje en kan normaal veel hebben ook van de kids enzo, maar momenteel ik word niet goed van mezelf pffff ik wel is momenten dat ik bij mezelf denk tjeetje waar ben ik in gods naam allemaal mee bezig joh pfff dan heb ik echt een humeur om op te schieten hoor! en dat alles om 1 heel klein akkevietje waar ik s'morgens al aan loop te ergeren hihihihi mijn mannetje vind het af en toe vrij iri, maar hij weet dat ik normaal zo niet ben dus dat scheeld! soms probeert hij mij op de kast te krijgen met sommige opmerkingen pffff dan heb ik het echt te pakken hoor! maar zolang de kinderen nog steeds tegen mij zeggen dat ze mij heeeeel lief vinden en er niet om hoeven huilen dan vind ik het wel best :-D
Heel herkenbaar, maar dan vooral in het begin van mijn zwangerschap. Ik voelde mij al op en top zwanger, met alle hormoonbui erbij. las me helemaal suf aan alles wat los en vastzat over baby's, zwangerschappen en spullen. Hij was er helemaal niet mee bezig......dacht ik! Hij vond mij geobsedeerd en ik vond hem een kouwe kikker. Na veel spanningsvelden met elkaar getrotseerd te hebben snappen we elkaar nu eindelijk. Een man is er toch anders mee bezig dan een vrouw. Het is geen desintresse of wat dan ook. Hij praat er minder over en beleefd het krijgen van een kind heel anders. Wij hebben het voorrecht om alles heel dichtbij te mogen voelen groeien. Een man ziet alleen de buitenkant. In het begin is het voor hem dus nog een ver van zijn bed show. Als de buik groter word, groeit ook zijn trots en word het voor hem veel tastbaarder. Mannen praten ook niet zoveel over hun gevoel, terwijl ze in hun hoofd met 1.001 dingen bezig zijn om ervoor te zorgen dat straks alles goed verloopt. De mijne is dus meer van het praktische, de babykamer dus en zorgen dat het huis op orde komt dat we onlangs hebben gekocht. Dat moet van hem dus echt allemaal af komen nu! (nesteldrang...?) Ik ben meer van de geboortekaartjes, namen, kinderopvang en zorgen dat de uitzet klaar is. Vriendlief zorgt dat ik mij goed voel en niets te kort kom, zodat de kleine het ook naar de zin heeft. Dus dames...accepteer dat mannen en vrouwen anders in elkaar zitten. Ze zijn er echt wel mee bezig, maar anders dan wij. Probeer hetgeen te zien wat ze tussen de regels door laten schemeren. Zeker als je nog maar kort zwanger bent, is het voor een man allemaal wat ongrijpbaarder.
Meid ik herken het ook hoor. En wat de anderen ook zeggen, vooral de eerste maanden.... Ik was er er ook zo mee bezig, alles lezen, kopen, al die dingen die ik voelde.... En ik wilde dat hij uit zichzelf mijn buik zou aanraken, en tegen de baby zou praten en me zou vertroetellen.....maar het leek wel alsof het voor hem allemaal doorging zoals normaal en alleen voor mij alles veranderde Nu gaat het veel beter. Ik heb het hem uitgelegd, en verteld dat ik me vaak alleen voelde. En hij heeft me verteld dat hij zich vaak een buitenstaander voelt. Bij mij, IN mij gebeurt van alles en hij zit erbij en kijkt ernaar Het is ook iets raars. Normaal doen we alles samen, zeker dingen die wat moeilijker zijn.....maar nu gaat dat niet altijd. Hij kan me bijstaan maar hij kan natuurlijk niet even de bevalling overnemen