Misschien de volgende keer zeggen als ze weer die opmerking maakt dat je daar dan wel voor kiest maar dat je ook niet erom hebt gevraagd dat je niet “normaal” zwanger kunt worden? En erbij zeggen dat je het een kutopmerking vindt en dat het je pijn doet?
Zou het gewoon laten rusten en er niet te veel meer mee omgaan. Zoals al gezegd: als je kinderen krijgt veranderd er vaak wat in de vriendenkring. En al is het je familie dan betekend het nog niet dat je er persé dikke vrienden mee moet zijn. Wij hebben ook niet veel contact met de familie. We kiezen zelf wie onze vrienden zijn. En dat zorgt ervoor dat je je veel relaxer gaat voelen dan om gedwongen met familie om te gaan omdat het toevallig familie is. Wij hebben 3 kinderen Maar daar krijgen we ook vaak negatieve opmerkingen over. Je zou bijna niet meer zwanger durven worden. Met derde kregen we bijvoorbeeld al veel minder kraambezoek. Succes met alles!
Ik zou het voor nu laten rusten. Jullie hebben beiden een andere mening. En de emoties zitten te hoog. Dat je niet ingaat op vervelende opmerkingen betekend niet dat je niet voor jezelf opkomt. Je richt je op jezelf en je eigen gezin. Laat het contact wat verwateren. Met de kinderen erbij is het toch onhandig. Wees ook niet jaloers op hun contact. Het is logisch dat zaken veranderen nu jullie in een andere levensfase zitten. Haal geen oude koeien uit de sloot over dat etentje. Je hebt toen je zegje gedaan en klaar. Ik zou hun ook niets meer vertellen over jullie traject. Ze horen het wel als er een 3e komt. Hou je op de vlakte hierover ook bij vragen. Zeg "we zien wel", maar hoe gaat het met jou en.... (ander onderwerp) . Of "dat weten we nog niet" (luchtige toon) en ander onderwerp. Dus iedere keer de vraag ombuigen. Komt ze met een vervelende opmerking dan geef je aan "die opmerking komt op mij vervelend over wil je daar mee ophouden?" En vervolgens loop je weg of maakt een praatje met andere aanwezigen.
Ik heb je verhaal gelezen en ik begrijp je gevoel, maar ik wil even reageren op je zin dat het voor haar ook een keuze is om niet voor kinderen te gaan. Een angststoornis kan dusdanig werken dat de keuze door je stoornis wordt gemaakt ipv dat je de keuze zelf maakt. Bij mij komt een nieuwe zwangerschap niet eens in mijn hoofd op na wat ik heb meegemaakt. Ik denk zelf ook niet dat het te maken heeft met of 1, 2 of 3 kinderen nu de standaard zijn, maar dat mensen die van je houden zien hoe zwaar het traject is, waar je nogmaals doorheen zult gaan. Mensen kan je niet veranderen, dus ook al reageer je naar je schoonzus, dit zal eerder onbegrip en een grotere afstand creëren (mss zelfs ruzie in de familie) dan dat je daar iets mee bereikt. Ten slotte verwacht ik dat als je jongste schoonzus nog kinderen krijgt, ze nog wel bij je aanklopt. Ik dacht altijd dat je met een baby hele dagen kon aanrommelen en alle tijd had om te shoppen, gezellig op een kleedje picknicken etc. What was I thinking ... In dat opzicht is het niet gek dat zij meer naar elkaar toe trekken, al zou een spelletjesavond oid nog prima moeten kunnen.
Dat snap ik hoor! Dat dat helemaal niet voelt als een keuze. Maar in mijn boosheid om haar kwetsende opmerking schoot het wel door mijn hoofd.
Had nog niet op de laatste paar berichten gereageerd, jullie ook hartelijk dank voor de reacties en het meedenken. Inmiddels is de boosheid wat gezakt en heb ik besloten om, zoals jullie advies was, het er maar bij te laten. En inderdaad zoals @Amberxx zegt: volgende keer bij een vervelende opmerking geef ik aan dat ik dat niet leuk vind. Wie weet wordt de band ooit weer hechter al heb ik daar een hard hoofd in. En ik ben heel benieuwd wat er gebeurt als mijn jongste broer en schoonzus over een paar jaar kinderen krijgen. Ik heb zo'n vermoeden dat ze dan wat meer naar ons zullen trekken en dat ze achteraf wel meer begrip gaan krijgen voor onze situatie. Voor mijn andere broer en schoonzus blijft het verdrietig, ik hoop dat ze dat ooit kunnen verwerken. Voorlopig neem ik er inderdaad bewust even afstand van en richt me op mijn eigen gezin.