Ik voel me zo rot vandaag. Ik heb ineens ontiegelijke pijn in mijn bekken, mijn onderbuik en steken in mijn vagina. Ik heb het vermoeden dat het door het indalen van mijn kindje komt. Ik wilde vandaag mijn huishouden gaan doen, maar door de pijn krijg ik steeds minder voor elkaar. Boodschappen doen wordt zelfs te vermoeiend. Ik heb het gevoel dat mijn vriend mij niet begrijpt. Hij gaat van af volgende week hele dagen naar school en ik weet niet zo goed hoe ik dan nog alles voor elkaar moet krijgen hier in huis. Ik heb er zo'n moeite mee dat ik nog zo weinig kan. Alles lijkt wel te vermoeiend te worden. Ik heb een enorme huilbui gehad. Mijn vriend heeft de vaatwasser gedaan en een stofzuiger door het hok gehaald en is de deur uit gegaan. Ik voel me zo nutteloos, dik en onaantrekkelijk. Ik wil zo graag weer mijn oude lijf terug, zodat ik weer kan sporten, mijn huishouden kan doen en weer wat zelfverzekerder word. We hebben nu een maand geen seks meer. Ik mis die aandacht ook, het lichaamscontact en het zoenen. Verder wil ik zelf niet, omdat ik de volgende ochtend dan met buikpijn rondloop. Ik voel me ontzettend alleen hierin. Alles wat ik met mijn moeder en vriendinnen bespreek gooien hun op de zwangerschapshormonen en daar zit ik echt niet op te wachten. Herkent iemand dit of heeft iemand tips voor mij? Ik zit er echt even doorheen...
Hoi Belletje, Ik denk dat iedere zwangere zich hierin herkent hoor! JIk vond het verschrikkelijk dat ik ineens niets meer kon, want ik was toch niet ziek? Mijn man deed heel veel in het huishouden en hier voelde ik me dan weer heel schuldig over. Ik ging dan toch weer iets doen, waardoor allees weer veel erger werd Sex hadden wij ook bijna niet meer op het laatst, want dat ging gewoon echt niet. Ik vond dat erger dan mijn man. Die had zoveel begrip! Wel heel lief, maar zelf werd ik steeds weer gefronteerd met de dingen die ik niet meer kon En die intimiteit is zo belangrijk! Het is voor mensen erg makkelijk om alles te gooien op de hormonen. Ik werd ook zo gek van de opmerking: "tja, dat hoort erbij". Of dat het dan minder erg wordt ofzo Ze weten dan volgens mij vaak niet wat ze moeten zeggen om je op te beuren. BEdenk dat dit echt over gaat en blijf het bespreken met je vriend. Als ik het even niet meer zag zitten had ik een gezegde waar ik vaak aan moest denken als ik die roze wolk echt nergens kon vinden; Zwanger zijn is vaak klote, maar in verwachting zijn is zo mooi! Heel veel succes en sterkte en hou nog even vol!
Hoihoi, Even een reactie van deze kant. Ik ben geloof ik precies even ver als jij, en zit al vanaf week 16 thuis. Ik heb bekkeninstabiliteit, en kan al maanden bijna niets meer. Houdt in; ik hou het netjes in huis en stof af en toe een beetje, maar zelf boodschappen doen of ergens op visite gaan, ho maar! Ik kan een paar minuten staan, en dan ben ik kapot. Sinds 3 weken heb ik een bed in de huiskamer omdat ik bijna niet meer boven kan komen, en al zou het wel lukken, de keren dat ik 's nachts naar de wc moet red ik dan niet. Mijn vriend is kok, en werkt van 11 tot 22.30, dus we zien elkaar eigenlijk niet. En seks? Wat is dat?? Ik zit dus de hele dagen alleen. Af en toe komt er wel iemand, maar ik kan niet van mijn familie verwachten dat ze me elke dag komen vermaken. Maar ik klaag verder niet hoor! Ik vermaak me nog steeds prima. Heb mezelf aangeleerd het erg rustig aan te doen. Ik sta tegen een uurtje of 9 op, ga dan lekker rustig ontbijten. Dan uitgebreid douchen. Tegen de tijd dat dat klaar is, ben ik al weer kapot, en ga ik twee uurtjes slapen. verder vermaak ik me met tv kijken en de computer. Ik bel af en toe een vriendin, of haal even een doekje door het huis. Gelukkig heb ik 2 hondjes die mij een beetje aanspraak geven. Wat ik maar wil zeggen, Er zijn er meer die in jouw situatie zitten. Voel je niet schuldig en pas je ritme aan. Zorg goed voor jezelf en probeer te genieten van de vrije tijd die je hebt (klinkt dubbel) Zo heb ik me ingesteld omdat ik er anders al lang aan onderdoor was gegaan. Nog een paar weekjes....
ik zit er ook door hoor maar heb ook zoveel last van mn bekken dat ik met opstaan en zitten (helemaal als ik naar bed moet etc)door vreselijk veel pijn heen ga. en als ik t dan aan de verloskundige meld zegt ze dat t niet over gaat tot zeker nog even NA de bevalling lekker motiverend ja je kan een bekkenband kopen maar die zijn wel heel duur. nou lekker dan kan niks meer in huis moet zo min mogelijk trappen lopen en mag eigenlijk liever mn kindje niet optillen(hij is pas 2 zie je het voor je?) ik heb ook een paar keer flink gejankt en gelukkig heb ik een man die dingen van me overneemt maar ja dat kan ook niet altijd want die werkt natuurlijk gewoon baal ontzettend. want verder voelde ik me prima tot ik dit kreeg en nu kan ik ineens geen kant meer op.
@sbreggeman: heb je ook fysio voor je bekken? Dat helpt bij mij echt gigantisch! Een paar weken geleden heb ik een paar dagen niet aan mijn oefeningen gedacht doordat ik heel veel harde buiken had. Toen kreeg ik zoveel last van mijn bekken dat ik s'nachts mijn bed haast niet uit kon om te plassen. Ik denk nu weer goed om de oefeningen en het gaat alweer een stuk beter!! @Belletje wat rot dat je je zo onbegrepen voelt! Ik snap het ook wel want aan de ene kant klaagt mijn man als het een bende is in huis en een andere keer zegt ie weer dat ik wel kalm aan moet doen Misschien helpt een goed gesprek met je partner, of heb je dat al geprobeerd?
Hey Marcella, Ik heb ook fysio voor mijn bekken gehad en een paar oefeningetjes meegekregen. Die helpen idd heel erg goed. De ene keer heb ik er veel meer last van dan een andere keer. Ik voel me vandaag gelukkig weer een stuk beter. Heb gisteren en vandaag heel weinig uitgevoerd. Annemica: Ja ik heb mijn vriend uitgelegd hoe ik me voel, maar hij weet niet zo goed wat hij erop moet zeggen. Hij helpt me praktisch gezien wel, met de huishoudelijke dingetjes, maar als ik me zo rot voel vind hij het heel moeilijk om me tot steun te zijn. Marcella: Veel sterkte hoor! Gelukkig heb ik er niet zoveel last van als jij en heb ik niet altijd zoveel pijn dat ik bijna niets kan. Ik heb er idd moeite mee met het accepteren dat ik niet alles meer zelf kan doen. Karel1987: Bedankt voor je reactie. Was precies wat ik even nodig had. Liefs, Belletje
@ sbreggeman : Sorry hoor, misschien vat ik het verkeerd op, maar als je zo'n last hebt van je bekken en een band zou wellicht kunnen helpen, dan koop je er toch een?? Ik heb er ales aan gedaan om mijn bekkenklachten te verminderen en heb zelfs 2 banden liggen. Een anita en een serola. Is samen ook 80 euro, maar als je echt last hebt, kijk je niet naar de prijs. Maar dat is mijn mening..
Niet iedereen kan dat betalen. Zomaar een bekkenband gebruiken word door mij fysio in ieder geval afgeraden. Daar kun je beter onder begeleiding door de fysio aan beginnen. Dan weet je precies hoe waar en waarom en hoe vaak je er een gebruikt. Dan heb je ook altijd iemand om op terug te vallen mocht er iets niet gaan. Ik heb ook echt wel begrepen dat alle gevallen anders zijn. Dus wat voor de een een oplossing kan zijn, hoeft voor de ander niet de oplossing te zijn. Tenslotte kan iedereen er wel eens doorheen zitten,toch? Ik ben emotioneel de laatste tijd een puinhoop. Dat is voor mij op het moment moeilijker dan mijn bekkenklachten. Mijn onvermogen goed te kunnen relativeren en vergeetachtigheid was vannacht lastiger dan de pijn. Ik voel me goed verward. Heb weer veel gehuild. Hoort dat er ook bij de laatste weken? Hebben nog meer mensen zo'n last van emoties? Liefs, Bel
klopt helemaal van die bekkenband. Die kun je niet zomaar gaan gebruiken en is idd niet voor iedereen geschikt. Di emoties horen er wel bij denk ik. Je hormonen zijn je aan het klaarstomen voor de komst van dat kleine wezentje dat je bij je draagt en waarvoor je moet gaan zorgen. Die hormonen is toch wel een lastig iets Ik vond het soms wel heerlijk om de hele dag te janken...Als ik dan weer iets op de tv zag wat zielig was..hups daar ging ik weer, maar ook dat ik bang was dat ik het niet aankon enoz... het hoort er helaas allemaal bij