Hi dames, Hier spreekt een stress kip. Sinds ik probeer zwanger te worden moet ik toegeven dat dit de nodige stress bij mij oplevert. Daarnaast heeft een bbz ook voor de stress en angst gezorgd. Nu is het zo dat ik na mijn ei toch meer stress en angst ervaar voor een herhaling van een bbz. Ik probeer er zo rustig mogelijk onder te blijven. Wandelen, lezen, yoga en acupunctuur. Maar met enige regelmaat blijft de onrust door mijn lijf stromen en kan ik ook extra kriegel worden van al die focus op "niet stressen". Mijn werk is ook vrij stressvol. Alhoewel ik door alle ellende van het zwanger worden, juist goed functioneer op werk ziet mijn leidinggevende een promotie in zicht. Hartstikke fijn natuurlijk, maar dat betekent dus meer verantwoordelijkheden en vermoedelijk dus ook meer stress. Wat wil ik nu met dit verhaal zeggen of vragen? Ik ben eigenlijk op zoek naar mede stress kippen die ook zwanger zijn geworden. Hoe zijn jullie omgegaan met stress? Heeft het het zwanger worden in de weg gestaan? Zo ja, wat hebben jullie anders gedaan toen het eenmaal wel raak was? Wat zijn jullie ervaringen? Liefs, Minnie (mede stress kip)
Jij ook al he.... haha. Wat een gedoe ook allemaal. Ik zie dat jij ook al een bbz hebt meegemaakt. Ellende... Hoe kom jij de wachtweken door?
Ja was echt een slechte periode, vooral toen alles achter de rug was. Gun je niemand. Ben blij dat het bij jou opgelost is zonder ingreep! Vooral veel afleiding en geduld proberen te hebben haha
Heb je wel idee dat de accupunctuur helpt? Ik vond het niks helpen. Ik heb in de weken voor en na de cryo terugplaatsing reiki behandelingen gehad, met positief resultaat! Reiki zorgde bij mij voor meer ontspanning. Misschien een idee. Bij reiki moet je er wel open voor staan en vertrouwen in hebben.
Ik voel me na de acupunctuur wel fijn en ontspannen. Ik raak het gevoel alleen snel kwijt. Na een dag kan ik soms weer strak staan als het tegen zit op bv werk. Ik merk dat ik sinds de bbz de rust niet helemaal kan vinden. Iedereen lijkt met een poep en een scheet zwanger te worden en hier alleen maar tegenslagen. Ik ben bang dat ik door mijn eigen angst en stress voor tegenslag of bbz een goede innesteling in de weg zit... Wat is zo'n reiki behandeling?
Ik geloof niet dat stress in de mate die jij omschrijft een innesteling tegenhoud. Anders zou de MMM een veel lager slagingspercentage hebben. Wel heb ik ervaring met een BBZ en herken ik wat je beschrijft van wat dit met je doet. Ik heb er professionele hulp voor gezocht. Heb gepraat met een psycholoog en EMDR gevolgd. Daarna kon ik de wachtweken (en de eerste weken van de nieuwe zwangerschap) veel beter aan. Kortom ik zou me niet druk maken om de innesteling maar wel super goed dat je werk maakt van je psychische welbeing! Het is absoluut een heftige ervaring een BBZ. Hopelijk ben je snel blijvend en goed zwanger.
@Flamingooo thanks voor je reply. Mag ik vragen hoe de bbz bij jou verlopen Is? En hoe lang het geduurd heeft voordat je weer zwanger was? Het is soms zo moeilijk om hoop te houden. Ik ben bang dat het wellicht alleen nog maar zal lukken via ivf.
Je zit nog 'maar' in ronde 6. Een bbz is natuurlijk heel naar, maar het kan ook zomaar een jaar duren of langer. Ik zag je met ronde 3 en 4 ook al klagen over hoe lang het duurt allemaal en dat de rest allemaal maar zo zwanger is. Ik ben bang dat als je dat nu al zo erg voelt, het echt een hel voor je gaat worden als het een jaar of langer gaat duren. Geen idee hoe jij daar rust in kan vinden, maar ik hoop voor jullie dat er in ieder geval een manier is.
Bij ronde 3 had ik inderdaad de bbz. En ik "klaagde" omdat ik er inderdaad moeite mee had dat onze weg naar een kleine zo'n tegenslag kent. Ik moet bekennen dat je woordkeus "klagen" me nogal tegenstaat. Je hoopt natuurlijk bij de groep te zitten waar het allemaal wat makkelijker en soepeler verloopt. Ik uitte mijn verdriet van een bbz en de gevoelens van oneerlijkheid die ik daardoor ervaar op dit forum. Ik vind dat niet zo zeer klagen, maar mijn hart luchten. Ik begrijp je reactie niet zo goed op dit topic omdat het niks toevoegt aan mijn initiële vraag. Ik vraag hoe mensen met de stress omgaan. Van jou krijg ik daar geen tips over. Enkel de opmerking dat ik klaagde en met andere woorden niet moet zeiken omdat ik pas in ronde 6 zit. Als je geen toegevoegde waarde kan leveren in een topic reageer dan svp niet.
Ik dacht gewoon ongesteld te zijn geworden want had een bloeding. Kwam er na twee weken achter dat ik zwanger was (toen dus ongeveer 6 wkn). Met iets meer dan 8wkn echo gepland maar kort daarvoor kreeg ik weer een bloeding. Bij de echo, op een maandag, bleek er niets in de baarmoeder te zitten. Toen om de dag echo en bloedprikken en uiteindelijk op vrijdag operatie gehad. Rechter eileider is verwijderd. Dit was in maart 2016, en pas in februari 2017 was ik weer zwanger helaas. @Viviennee ik vind je reactie van zeer weinig empathie getuigen. Het klopt dat TS pas in ronde 6 zit maar een BBZ is gewoon zo'n grote mindfuck. Je bent al het vertrouwen in je lichaam kwijt. En natuurlijk kan het nog veel langer duren, en ja natuurlijk wordt het dan steeds moeilijk. Maar dat neemt niet weg dat TS nu moet dealen met de BBZ icm de wens om zwanger te worden.
Hoezo geen toegevoegde waarde? Ik heb het met klagen over de duur van het zwanger worden, niet over de bbz. En ja, ik denk dat je daar zelf behoorlijk wat stress mee veroorzaakt bij jezelf. Dus ja, als je dat weg zou kunnen nemen of iig zou kunnen minderen, zou dat veel leed en stress schelen. Symptoombestrijding lijkt me minder relevant. En verder vind ik het op zich best schaamteloos om hier over de duur van het zwanger worden te zeuren, en dat het de rest zo makkelijk afgaat, met vier maanden proberen tussen mensen die minstens twee jaar bezig zijn, dat is zeker waar
Ik snap de woordkeus van klagen wel hoor. Laat ik even voorop stellen dat een bbz ontzettend kut moet zijn en dat dat ook is wat ik ook niemand gun. En dat je angst voor herhaling ontzettend logisch is, dus daar heb ik het ook niet over. Maar wat ik hier -en als ik je soms op andere plekken tegen kom- vooral lees is dat je moeite hebt met dat je denkt al heel lang bezig te zijn. En nog niet eens zozeer met de bbz. Maar dit is hoe ik dat opvat. En ik ken @Viviennee ook wat beter. En ik weet zeker dat zij dit niet zegt om jou nu te pesten, maar juist om je voor je eigen gevoel te behoeden als het daadwerkelijk een jaar of misschien zelfs langer duurt. En die gedachtengang snap ik heel goed. En vanuit daar bekijk ik de situatie ook even vanuit mezelf, ondanks dat alles voor iedereen anders is. Maar in ronde 6 stond ik er nog heel makkelijk in. Had ik geen zin in seks, dan sloeg ik maar een ronde over. En was het niet raak, dan kwam dat de ronde erop wel. Nu ben ik ruim 2 jaar verder. In ronde 23 inmiddels. En als ik kijk naar hoe zwaar me het ongesteld worden nu valt, dan moet ik er niet aan denken hoe zwaar ik het had gevonden als ik in ronde 6 al het idee had dat me het nooit ging lukken. En om deze post af te sluiten, ik hoop vooral dat je er niet achter hóéft te komen hoe jij je voelt zoveel rondes verder. Want ik hoop oprecht dat jij de volgende ronde gewoon geluk hebt en dus ook gewoon een goede zwangerschap hebt.
Toch zonde dit soort reacties in een topic waar tips of hulp wordt gevraagd. Ipv tips of hulp krijg ik de reply dat ik nog niet zo lang onderweg ben en daarom niet moet klagen. Om maar weer on topic door te gaan @Flamingooo wat naar dat ze je eileider hebben moet verwijderen. Hebben ze nog wel naar je linkse eileider gekeken? Wat fijn dat je inmiddels wel een kleine hebt gekregen. Toch inderdaad nog een lange tijd tussen de bbz en een nieuwe zwangerschap. Heb je nog hulp gekregen bij het zwanger worden? EMDR had ik nog nooit van gehoord. Ik heb het zojuist opgezocht. Erg interessant. Ik overweeg zelf ook om met een psycholoog of praktijk ondersteuner te gaan praten. Het gaat met pieken en dalen momenteel daarom heb ik die stap nog niet gezet...
Ik hoop toch echt dat je snapt dat wij je alleen maar willen waarschuwen. Dat het er echt niet makkelijker op gaat worden. En dat als je er nu al zo in staat, je een aantal rondes echt flink depressief gaat zijn als je je mindset niet verandert. Dat zeggen we niet om te pesten hoor.
Anyway, als jij denkt dat het praten met een psycholoog je gaat helpen, dan raad ik je dat vooral aan. Want de plezier in de seks verliezen (bijvoorbeeld) is echt niet leuk hoor. En als je dat voor kunt zijn, is het alleen maar beter.
@Soturi je benoemd nu allemaal gevolgen waar ik ook voor wil waken. Ik ben echter op zoek naar de tips om het voorkomen. De opmerking dat ik niet moet klagen en mezelf moet behoeden van een depressie zijn niet de hulpmiddelen. Dat zijn juist de gevolgen die ik wil voorkomen. Dus dat brengt mij terug bij mijn eerdere opmerkingen: waar zijn de tips?
Voordat ik zwanger raakte van mijn dochter in 2017, hebben wij vanaf halverwege 2014 geprobeerd om zelf zwanger te worden. Er was al een vermoeden van Endometriose en een operatie + vruchtbaarheidsbehandelingen was de planning. Mijn partner wist toen nog niet zeker of hij dit al wel wilde en daarom besloten om het eerst nog anderhalf jaar zelf te proberen. Nu achteraf gezien was dit enorm stressvol en ik was echt compleet geobsedeerd. De ene dag dacht ik "ok, nu ga ik er relaxed in staan". Om de volgende dag weer een mental meltdown van hier tot Tokyo te hebben omdat de buurvrouw-van-mijn-achternichtje zwanger was. Uiteindelijk is het enige wat hier heeft geholpen mijn partner die aan de handrem heeft getrokken en zei "dit gaan we niet doen". Ik ben toen 3 maanden in de kunstmatige overgang gezet, geopereerd en uiteindelijk concludeerde de artsen dat het ons sowieso niet ging lukken via de natuurlijke weg vanwege de verklevingen. Ik denk oprecht dat als hij niet aan de rem had getrokken onze relatie het niet had overleefd. En toen ik mij er bij neer had gelegd dat wij voorlopig met z'n tweeen door het leven zouden gaan was daar ineens de positieve test. Dus de enige tip die ik voor je heb is: laat het niet je leven beheersen. Iedereen heeft stress, de één wat meer dan een ander. In bijvoorbeeld oorlogsgebied worden ook gewoon kinderen geboren, neem aan dat zoiets meer stress veroorzaakt dan dat wij hier kennen/ervaren. Laat die stress er afentoe zijn. Hoe drukker jij je maakt over het niet stressen hoe gestresster je raakt.
Oke, dan zitten we meer op een lijn. Tips heb ik niet echt voor je. Behalve wat je zelf al noemt. Namelijk blijven praten. Desnoods met een psycholoog.
Ja, zoek hulp! Bij mij hebben gesprekken met een vruchtbaarheidspsycholoog enorm geholpen in het accepteren van mijn situatie, namelijk dat ik na bijna twee jaar nog steeds met lege handen sta. Ikzelf ben hiervoor doorverwezen door mijn fertiliteitsarts, maar je kunt ook gewoon zelf een psycholoog of coach inschakelen die vaker met het vruchtbaarheidsbijltje heeft gehakt. Sterkte en succes! Hopelijk ben je gauw weer zwanger!