onbereikbare vriendschap ( gezins coach)

Ik vind dit tich wel iets anders. Als verloskundige sta je niet echt boven je client maar eerder naast elkaar bij een mooie gebeurtenis in je leven.

Een gezinscoach staat wel degelijk boven haar client. Ze helpt omdat haar client het zelf niet aankan en hulp nodig heeft bij haar problemen. Uit zoiets kan gewoon geen gelijkwaardige vriendschap groeien.


Ik vind ts overigens erg obsessief overkomen. We horen nu maar 1 kant van het verhaal. Ik weet bijna zeker dat mocht de gezinscoach zelf haar verhaal mogen doen een meer boven tafel komt. Dat een gezinscoach zelfs een leidinggevende nodig heeft en een client moet blokkeren om niet over haar grens te laten gaan zegt eigenlijk genoeg. Normaal vindt er eigenlijk altijd een overdrachtsgesprek plaats met client en beide hulpverleners.

 

Dat ging meer om de opmerkingen over wel of niet contact houden met de kraamverzorgster. De verloskundige vind ik binnen die categorie vallen, iemand met wie je professioneel contact hebt maar niet ingeschakeld wordt bij problemen.

Ik vind ts eerlijk gezegd ook wat obsessief overkomen. Ook al begrijp ik dat het moeilijk is om zo behandeld te worden door iemand die je bijna als vriendin ziet. Maar als je zo behandeld wordt lijkt het me tijd om los te laten in plaats van krampachtig vast proberen te houden aan iets wat er (van de andere kant) niet was.

 

Zo kom je wel een beetje over. Het klinkt heel obsessed en stalkerig. Het lijkt wel alsof ze hulp van haar manager nodig heeft gehad om van je af te komen. Ze wil je vriendin niet zijn, ze was je hulpverlener en thats it. Laat het los en richt je op je gezin en zoek eventueel nog eens hulp. Dit klinkt niet heel gezond

 

Lees dit stukje nog eens, TS.

Je stelt hier dat het niet de keus van de hulpverleenster is geweest, maar van haar werkgever.

Zij heeft zelf toch aangegeven geen vriendschap met jou te willen onderhouden. Niemand houdt haar bij jou weg. En ik zou het behoorlijk onprofessioneel vinden wanneer een werkgever privégegevens van hun werknemers deelt met cliënten. Dit mag wettelijk gezien niet eens.

Het is spijtig dat je met deze gevoelens worstelt en ik begrijp dat een afwijzing pijnlijk is. Maar je zult toch een manier moeten zien te vinden om hier mee om te gaan. Sterkte!

 

Ja dit. Ik krijg een creepy gevoel bij je tekst. Je komt wat wanhopig over, mogelijk zelfs wat stalkerig.

 

@ts ook ik krijg de kriebels als ik je berichtjes zo op het eerste gezicht lees. Maar...
Ik vraag me af of je voor jezelf duidelijk hebt waarom je graag een vriendschap met haar zou hebben buiten de werkrelatie die je met haar had. als ik naar je verhaal kijk en je reacties heb ik het vermoeden dat je een vriend/vriendin zoekt waar je mee kan praten, waar je bij terecht kan voor een schouder of afleiding en die met je zou willen sparren/brainstormen hoe je met bepaalde zaken om kunt gaan. Je denkt dat in haar gevonden te hebben omdat ze als gezinscoach dit met je deed, maar naar mijn idee is een gezinscoach niet enkel om dit met je te doen maar ook om je te begeleiden dit zelfstandig te doen, danwel een sociaal netwerk op te bouwen met wie je dat kan doen. Misschien heb je er iets aan om dit met de nieuwe gezinscoach te bespreken en je daarop te richten?

Het is overigens zeldzaam als een leidinggevende op zijn/haar eigen initiatief de contacten laat blokkeren. Hij/zij neemt weliswaar de beslissing maar naar aanleiding van zijn/haar werknemers zelf aangeven danwel klachten tegenover haar werknemers.

 

Helaas, je gevoelens zijn duidelijk niet wederzijds. Daar zijn een hoop liedjes over geschreven, misschien helpt het om die te draaien... Sterkte ermee!

 

Vind je dit zelf niet een beetje raar overkomen TS?

Je komt over alsof je haar stalkt. Je wilt haar gegevens hebben, op welke manier dan ook.. De LG beschermt haar werknemer.

Voor jou heel jammer dat het zo is gelopen maar laat het los.

Ik ben in dat geval ook zakelijk. Ik wil een leuke band met mijn ouders( kinderopvang) maar niet prive..

 

Kinderopvang is natuurlijk niet te vergelijken hiermee. Ik hield het daar ook vaak gescheiden, maar nu jaren later heb ik nog steeds enkele ouders op mn facebook, en heb ik in de jaren nadat ik wegwas enkele keren met een ouder afgesproken om ergens wat te drinken met zn dochter. Met hem nu nog steeds contact via fb en af en toe app. Maar dat moet natuurlijk wel van beide kanten dan komen, anders was het ook zomover

 

Ik vind het eerlijk gezegd een prima vergelijking. Als verloskundige word je ook geacht professionele afstand te houden. En in heel speciale gevallen kun je wel contact houden, maar het is zeker niet standaard. En volgens mij is dat met een gezinscoach hetzelfde. Ik vind dus de vraag 'zullen we contact houden?' of 'vind je het goed om wat meer contact te hebben?' niet ongepast. Wel geldt hier ook 'nee is nee'. Wat ook haar beweegredenen zijn, ze heeft aangegeven dat ze afstand wil houden.

 

Tsja, iedereen die mij vanuit zakelijke hoek prive wil contacten vangt bij mij bot. En dan bedoel ik extern zakelijk, collega's niet direct. Ik zit daar gewoonweg niet op te wachten.

Verder lees ik in de post van TS zaken die bij mij onder beginnende stalking vallen.

 

Natuurlijk hoor je als verloskundige ook professioneel te blijven. In zekere zin misschien vergelijkbaar het verschil tussen een gezinscoach en een verloskundige is er toch ook wel. Een gezinscoach is er om mensen te begeleiden waar zij vast lopen. Mensen te wijzen op fouten die zij maken. Dan kan je eigenlijk al helemaal niet meer van gelijkwaardigheid spreken.

Ts, ik vind het echt niet kunnen dat je je hulpverlener, zeker na deze berichten op een openbaar forum bij haar voornaam noemt.

 

Hier ben ik het mee eens. Ik ben zelf ook hulpverlener en ik zou er zelf ook niet op zitten te wachten om vrienden te worden met mijn cliënten. Niet omdat ik mij beter voel als de cliënt of om vervelend te zijn naar de cliënt toe, maar juist om die professionele afstand te bewaken. Als hulpverlener voel ik mijzelf verplicht om die grens van afstand en nabijheid te bewaken.

Ik vind het niet raar dat je het gevoel hebt dat je vriendschappelijk met je hulpverlener om kan en mag gaan, juist omdat je zoveel met de hulpverlener bespreekt. Ik begrijp dan dat het soms moeilijk kan zijn om iemand los te laten, maar daar ben ik op getraind als ik het vanuit mijn eigen handelen als hulpverlener bekijk. Ik ben iemand die mensen probeert te helpen, samen te kijken naar oplossingen, maar ik ben ook iemand die uiteindelijk weer weg gaat uit de cliënt zijn leven. Tenzij ik als woonbegeleider werk op de groep, maar zelfs dan ben ik maar een tijdelijk persoon. Ik kan vanuit mijn professionaliteit niet een vriendschappelijke relatie aangaan, ook al vind ik de desbetreffende cliënt heel aardig. In zekere zin sta ik als hulpverlener op een andere positie als de cliënt waardoor de relatie niet gelijk zou zijn. Waardoor er dus ook geen eerlijke relatie in mijn ogen kan ontstaan.

Nogmaals, ik snap dat het heel vervelend voor je is TS. En ik wens je ook veel sterkte toe, want ondanks alles kan het voor jou wel voelen alsof je iemand kwijt bent geraakt die erg belangrijk voor jou was/is.
Dat heeft tijd nodig om te helen, dat is niet in 1 dag over (helaas). Maar bekijk het vanuit haar kant; voor haar is het haar werk. Waarschijnlijk wil zij na haar werktijd ook gewoon lekker van haar prive kunnen genieten zonder constant in contact te zijn met haar cliënten (ook al vind ze haar cliënten aardig). Nu moet ik wel erbij zeggen dat dit stuk vanuit mijzelf is geschreven en hoe ik er tegen aan kijk. Ik kan nog steeds geen gedachten en gevoelens lezen van anderen (in dit geval van jou en de hulpverlener)..

 

Ik sluit me aan bij het verwijderen van de voornaam.

 

Overigens zou ik de naam van de hulpverlener wel weg halen. Dat vind ik niet zo netjes, ik bedoel nou leven er waarschijnlijk meer met die naam in NL, maar toch zou ik zelf de naam niet noemen.

 

Dat van die naam viel me ook meteen op, zou ik verwijderen.
Goed dat je het nu ook inziet. Inderdaad, laat het gaan, geen contact zoeken.