Geen idee, maar dat zal best. Ik kreeg destijds gewoon de boeken mee van de burgerschool waar ik in de wintermaanden naartoe ging, samen met een schema waarin stond welke hoofdstukken er in welke maanden gedaan moesten worden. Dat deed ik zelf, als huiswerk.
En dit kwam niet door het delier, de dementie, de hersenontsteking, de psychiatrische problemen, de doorgemaakte hersenschade van de patiënt? Want op sommige afdelingen moet je maar gewoon aan dit soort gedrag wennen
Ik stond alleen in de winkel toen er een vaste irritante klant binnen kwam. Buiten hing een staaldraad om een paal heen. Zij vond dat ik die staaldraad moest weghalen. Waarop ik antwoord dat dat niet van ons is en dat ik niks heb om het mee weg te halen. Zij zegt JIJ MOET DAT WEGHALEN! Stel je voor dat een kind die staaldraad om zijn nek doet. Ik zeg weer dat als dat gebeurd de ouders niet goed opletten en dat me dat zeer onwaarschijnlijk lijkt. En ik herhaal nogmaals dat ik niks heb om het mee weg te halen. Toen vroeg ze om me leidinggevende.. Ik was op dat moment assistent filiaalmanager en zeg dat de filiaalmanager er zelf niet is. Waar is die dan? brult ze Niet dat het u iets aangaat maar die zit in de ziektewet Wat heeft ie dan? Brult ze weer Ik raak inmiddels behoorlijk geirriteerd en zeg dat hij een TIA gehad heeft. Zegt ze: Ja das lekker makkelijk he om dan thuis te zitten! Ik vraag aan haar of ze wel wat een tia is Zegt ze nou die zou ik ook krijgen als ik hier zou werken en het zo zou gaan. Ik ben toen zo boos geworden en heb gezegd dat ze per direct kon opdonderen en dat ze het maar bij de jumbo moest gaan vragen. Later kwam ze binnen en zei: De man van de jumbo heeft me geholpen.. bedankt dat je me naar de jumbo gestuurd heb. Heb alleen gezegd: Tis goed met je.
Een keer een mevrouw die met puppy onze winkel binnen liep. Ik verzocht mw de hond buiten te laten, deze mogen de winkel niet in. Ze vroeg me nogal aanvallend/verontwaardigd waarom, ik antwoorde dat ik geen discussie aanging. Ondertussen begon het beestje te plassen en toen ik daar papier en schoonmaakspul voor ging verdween ze met een noodgang. Dáárom wil ik geen hond in de winkel. Bah. Een meisje die gevallen was met de fiets en nu een scheur in haar jas had zitten. Ze mocht die uiteraard niet terug brengen en ze werd me toch giftig. Schaaltjes met paaseitjes, pepernoten, pepermuntjes dat soort dingen werden altijd leeg gegeten alsof ze als gratis lunch op de balie stonden. Een keer een man die mij vol bij mijn billen pakte tijdens mijn vakantie baantje, ik was toen amper 15. Heb van schrik niks kunnen zeggen zelfs, achteraf baal ik daar nog het meeste van. In de kledingwinkel waar ik werkte was altijd een mevrouw die twee keer per jaar voor 300 euro kocht. (Middelmatig segment, dus wel twee a drie tassen vol.) Ze kwam dan de dag er na de helft weer omruilen en de dag er na weer iets kopen en dat van de dag daarvoor terug brengen. Aan het einde van de week had ze niks gekocht want alles hing weer in de winkel. Als die binnenkwam begon iedereen al te zuchten maar je had er heel veel (administratie)werk aan. Eens ruzie gehad met een dame die haar jurkje niet meer terug mocht brengen. Kaartjes waren er af, en zelf er aan gemaakt met een elastiekje (?), hij stond naar rook, zweet en parfum. Duidelijk dat ze daar een feestje in had gehad.
Een paar jaar heb ik een salon gewerkt, tijdens de opleiding en nadien anderhalf jaar. Daar is me zeker drie keer gevraagd of ik nog een echte studie ging doen. Als ik dan uitlegde dat ik geen universiteit gedaan had inderdaad maar dat ik het niet met een avondje YouTube aan de keukentafel heb geleerd kreeg ik altijd zo’n blik alsof ik me probeerde te bewijzen ofzo. Als mensen binnen kwamen op zaterdag en we vertelden dan dat ze geholpen konden worden maar dat er nog wat collega’s met lunchpauze moesten werden mensen altijd boos want ze wilden NU geholpen worden. Dat die lunchpauze 9 van 10x een broodje naar binnen proppen om half 3 ipv een halfuur pauze was dat zagen ze niet. Dat halfuur werd overigens niet betaald dus ik stond vaak in ‘eigen tijd’ deze zeikers nog te helpen ook. Elke dag was er wel iemand die vroeg of er een soort actie ergens op was. Of dat als ze met zijn tweeën kwamen er dan eentje voor de helft van prijs mocht. Een moeder en dochter die perse ‘synchroon’ geholpen wilden worden. Dat kon meestal wel maar toen dat niet kon werden ze woest. Spijt me zeer maar ik ga geen anderen wachtende klanten nog eens een kwartier laten wachten zodat mijn collega en ik tegelijk kunnen beginnen. Mensen die mij dachten te vertellen hoe of wat er gesneden/uitgedund/vul maar in moest. Ik gooide er dan altijd een mooie zin met wat jargon in en dan kreeg je zo’n blik van Een kind wat niet stil zat en begon te slaan. Moeder werd boos want ik moest het maar sneller doen. Een jongetje wat perse zo’n streepje geschoren moest maar kind zat zo te wiebelen dat ik het niet wilde. Zij vonden dat het moest, prima. Streepje mislukt. Oma kwam smiddags even terug en wat ze zei tegen me mag ik hier niet plaatsen denk ik. Collega ging ziek naar huis, ze had overgegeven en was echt beroerd. Op dat moment komt haar vaste klant binnen, ziet haar en vraagt of ze geholpen kan worden. Ik leg mw uit dat mijn collega ziek is en naar huis gaat, ondertussen hoorde je haar braken op de wc. Volgens de klant was dat omdat mijn collega geen zin in haar had. Yeah, right.
Vast ook een bekende: Klanten die je helemaal verrot schelden omdat iets in de aanbieding zou zijn ,wat dus in een andere winkel het geval was. Mensen die bleven volhouden dat ik in de Schoenenreus werkte terwijl ik toch echt in een andere winkel werkte. Dat ik gewoon letterlijk zei: Nou ik weet toch wel waar ik zelf werk lol. Klant boos naar buiten om naar de pui te kijken. maar excuses aanbieden, ho maar. Idioten.
Ik was 19 en had een vakantiebaantje bij een bank, als kas-baliemedewerkster. Dus geld storten, opnemen, etc. Een baan die nu wegbezuinigd is zeker Maar goed, op een dag, 5 minuten voor sluiting, komt een echtpaar gehaast binnen. Ze hadden 1000 euro te storten en dat opgedeeld in 10 pakketjes van telkens tien 10-eurobriefjes. Maar als je geld ontvangt moet je het natellen. Met de hand, en als het te veel is, neem je de klant mee naar achter en doe je het in de telmachine (handmatige tellingen werden sowieso altijd nog gecontroleerd). Dus ik begin aan mijn taak, en toen ik bij het tweede pakketje was snuift die vrouw naar haar man 'ze snapt het niet'. Ik kijk op, en zeg: 'ik zie de verdeling, maar moet het toch natellen'. Nou, dat moest helemaal niet, ze hadden het zeker weten goed nageteld en ik kon heus niet beter tellen. Ze eindigde met: 'en jij zit hier zeker nog niet zo lang'. 'Dat klopt mevrouw, maar lang genoeg om de reglementen te kennen.' Ondertussen was ik zo rood als een tomaat en liep het zweet over mijn rug. Zo snel mogelijk die 1000 euro uitgeteld, in een envelop gestoken en naar achter. Een briefje uitgeschreven voor de storting, en toen ik haar naam vroeg, spelde ze het heel uitdrukkelijk, echt alsof ik achterlijk was. Hierop keek ik haar aan, schoof het briefje naar haar toe en zei: 'De storting is gebeurd. Nog een heel, heel prettig weekend mevrouw!' echt overdreven vriendelijk met een brede glimlach. Dit verwarde haar blijkbaar zo dat ze met haar man wegstampte naar buiten zonder iets te zeggen. Ze had waarschijnlijk verwacht me boos te maken of in huilen te zien uitbarsten. Ik voelde me toen een klein beetje groter worden
In een restaurant : een man die zijn volledige maaltijd opat en vervolgens ging klagen dat de vis nog rouw was. Meneer wilde zijn geld terug, wat natuurlijk niet ging gebeuren. Meneer flipte hem volledig, waarbij ik mijn baas erbij heb geroepen. In een kledingwinkel : mevrouw kwam een broek retourneren. Ze had 'm aangetrokken en er ontstond spontaan een hele scheur in de naad bij de kont. Kan soms gebeuren door een foutje in het fabrieksproces, ware het niet dat het om een broek ging met maat 38 en mevrouw minimaal maat 44 had. Tja, dan gaan broeken kapot. Mevrouw was absoluut 'not amused' maar ik kon helaas geen geld terug geven. Dat heb ik moeten horen hoor, mevrouw ging een klacht indienen tegen mij. Ga je gang, dacht ik!
Ik heb jaren in de horeca gewerkt. Wat je daar af en toe tegenkwam... - een groepje mensen met 4 kinderen kwamen lunchen. Zegt een vrouw tegen mijn collega; jij let op de kinderen en ze loopt zo weg. Ja doei haha. Mijn collega heen gelopen en gezegd dat we geen kinderopvang hadden en het toch echt hun eigen verantwoordelijkheid is. Die vrouw werd kwaaaad! ‘Ik betaal voor het eten en de service en het is jouw taak om op de kinderen te letten’. Mijn collega riep mij erbij (leidinggevende) en toen kreeg ik de volle laag. Ik de bazin er bij geroepen. Zij heeft ze vriendelijk verzocht om te betalen en op te hoepelen. Ze hebben geen eten gehad (wel besteld en al in de maak) en moesten de volle mep betalen. Ze zijn kwaad weggelopen. De dag erna hoorde ik van een ander restaurant dat daar exact hetzelfde was gebeurd. (De eigenaren zijn mijn oom en tante). We hebben het er nog jaren over gehad - klagen dat de saté niet gaar was, maar wel alles opgegeten en korting wilden - 1 vrouw werd woest toen ik haar eten kwam brengen. ‘Dit is vlees! Ik ben vegetariër en dit heb ik niet besteld!’ Uh jawel, dat heeft u wel maar goed. Dus ik vroeg wat ze dan had besteld. ‘Een salade carpaccio’. Dit is een salade carpaccio. Maar nee, carpaccio is geen vlees - broodje zalm bestellen, maar de beste man lustte geen vis. Zalm kwam van een varken - dronken lui die naar de kont en borsten grijpen. Als je er wat van zegt moet je hier niet gaan werken, want je vraagt erom - in een dronken bui met je smoel onder de biertap gaan hangen - de beveiliger aanspreken met ‘hey klootzak!’ Vond de beveiliger niet leuk
En inderdaad gasten die fluiten om je aandacht te trekken. Vreselijk. 1 man deed niet anders (vaste gast). Al eerder een paar keer aangegeven dat hij gerust zijn hand mag opsteken of mag roepen (hij wist mijn naam). Maar hij vertikte het. Was sowieso een man die geen fatsoensregels kende. Na de zoveelste keer was ik het zat en ben rondjes gaan draaien alsof ik iets achter me zocht. Hij vroeg wat ik deed. ‘Mijn staart zoeke, woef’ Sindsdien riep hij op een normale manier
In de 16 jaar dat ik (oncologie)verpleegkundige ben heb ik veel leren slikken en heel veel weten te verzachten door de omstandigheden van dat moment in het leven van de betreffende persoon... Maar soms gaat het gewoon echt te ver, zoals gisteravond, en nee, geen delier, hersenmeta`s of psychiatrische achtergrond, gewoon een kwaaie bui, een teleurstellend avondmaal en zenuwen voor de uitslagen van de volgende dag. Niks mis mee, en na een goed gesprek is de lucht ook weer geklaard...
Ik zeg dan vaak: Ik luister naar alles, behalve naar "Hè!", als u mijn naam niet kunt onthouden (is ook echt bijna onmogelijk met zoveel verschillende mensen in het wit om je bed elke dag) zegt u maar "zuster".
Schiet me nog 1 te binnen. Mijn achterneef is homo. En eens per zoveel weken kwam hij met zijn vriend een biertje drinken. En niks is leuker dan op zaterdagnacht 2.00 uur de toko te stieren ‘Hey schat! Wat zie jij er lekker uit zeg vanavond. Heb je zin om mee te gaan na je dienst?’ Ja leuk! Waar gaan we heen? ‘Zeg het maar. Jouw huis of de mijne?’ Nou doe de jouwe maar, want mijn man is thuis. ‘Oké schat, mijn huis. Hoe laat ben je klaar?’ Uurtje of 5 vannacht. ‘Prima. Haal ik je hier op en dan zal ik je vannacht alle hoeken van de slaapkamer laten zien’ Ondertussen staat zijn vriend met een zogenaamd kwaaie kop op; heeee en ik dan? ‘Nou vooruit, krijg je 2 lullen schat’ Helemaal goed. Ik heb zo vreselijk gelachen daarna mijn baas zat een biertje te drinken in de serre en kreeg alles mee. Hij wist niet waar hij kijken moest en wij hadden het niet meer met zn drieën. Iedereen lag in een deuk toen ze doorhadden hoe het zat