Mijn zoontje is 2 jaar en 4 maanden. Hij is erg snel met praten. Dat kan hij erg goed, hij begrijpt ook veel. Bewegen daarentegen is niet zijn grootste talent. Hij heeft eigenlijk nooit echt gekropen, liep pas met 20 maanden en sinds een maandje durft hij pas zelf stoepjes op en af. Nou vind ik dat niet zo erg. Hij mag het van mij op zijn eigen moment doen, ik maak me er geen zorgen over dat het goed komt. Wat ik lastiger vind (voor hem zelf) is dat hij een opgeversmentaliteit krijgt. voorbeeldje: we hebben een soort STOKKE-achtige kinderstoel waar hij zelf in kan klimmen. Kan hij prima, al een paar weken. Maar hij maakt er elke dag een enorm gedonder van als hij erin moet. Het is niet dat hij niet wil, maar hij probeert het een halve seconde (echt geen serieuze poging! ) en begint dan meteen te jengelen dat hij het niet kan. Ik reageer altijd met: 'jawel hoor, dat kan je prima! Gisteren lukte het ook' (ofzo) en moedig hem aan om het nog vaker te proberen. Helpen doe ik niet, expres niet! Hij heeft al de neiging om op te geven, laat staan als hij leert dag ik toch wel boor hem oplos als hij t moeilijk vindt! Het enige wat ik soms doe, is hem er mondeling doorheen loodsen als er iets tegenzit (als de stoel er niet goed voor staat bijvoorbeeld) Uiteindelijk lukt het hem altijd, maar ik zou willen voor hem dat hij het zelf durfde te proberen, dat zijn eerste instinct niet 'opgeven' is. Ik merk met steeds meer dingen dat hij dit gedrag laat zien. Jas uittrekken, iets openmaken, een speelgoedje pakken wat klem zit, dat soort dingen... hebben jullie misschien ervaringen/ tips om hem wat zelfverzekerder te maken en hem te leren doorzetten? Of denken jullie dat het gewoon zijn aard is en hoef ik me er niet druk om te maken?
Ik weet niet of je dat kan veranderen. Denk dat het aan hem karakter ligt. Sommige hebben dat en sommige niet. Hier juist tegenovergestelde ze klimt zelf al in stokke in en uit met 13 mnd al en aankleden kan al zelf etc. Ze gaan door tot ze krijgt wat ze wil doen/maken. Echt zoveel doorzettingsvermogen niet normaal. Dat afremmen lukt nooit dus ik denk dat ook tegeovergestelde zou niet lukken. Ik denk dat je hem op positieve manier kan misschien doorheen trekken maar of hij dat nodig is weet ik niet. Misschien van iets simpels beginnen wat hij al goed kan zodat hij dar trots op zal zijn en vervolgens het moelijker maken of zo? Ik roep maar wat hoor. Wat ik denk goed voor hem kan zijn is psz met leeftijdgenootjes dan zal hij daar veel van hun leren het afpakken/geven doorzetten etc.
Bedankt voor je reactie! Je hebt gelijk over het samen spelen, daarin trekt hij zich wel aan andere kinderen op. Hij gaat nu al 2x per week naar de kinderopvang, dus dat deel krijgt hij wel mee. Maar thuis... ach, misschien is het ook wel een 'kijken-of-ik-mijn-moeder-zo-ver-krijg-om-het-voor-me-te-doen-fase'. Gecombineerd met zijn aard.
Heel herkenbaar... Hier een dochter van 2 jr en 4 mnd. Aan de ene kant wil ze alles 'selluf' doen, maar als ze moe is of geen zin heeft is het meteen 'lukt niet..' Zo haalt ze soms een hele puzzel uit elkaar, bekijkt dan de stukjes en denkt waarschijnlijk iets van 'poeh dat zijn er wel een heleboel' en laat alles dan zo liggen... Wil de duplo niet zoals zij wil, dan vliegt het door de kamer. Ook een kwestietje ongeduld natuurlijk. Ze doet het liefst 10x dezelfde puzzel.. Waarschijnlijk geeft dat ook een soort bevestiging van eigen kunnen en daardoor zelfvertrouwen. Als ze iets heeft wat niet lukt probeer ik wel te stimuleren dat ze het toch probeert. Lukt het dan toch dan is ze ook echt heel blij en trots. Met aankleden en jas en schoenen enzo laat ik haar meestal ook zelf eerst proberen, ze moet het toch leren. En het feit dat ik het haar niet allemaal uit handen neem geeft haar in mijn ogen ook zelfvertrouwen. Ik zeg er altijd bij dat ik haar kom helpen als het niet lukt, maar dat ze best even zelf kan proberen. Ik trek tenslotte ook mijn eigen schoenen aan. Maar nogmaals, het resultaat is hier erg afhankelijk van hoever het batterijtje nog opgeladen is..
Kind is niet altijd gebaat bij een complimentje Hier moest ik aan denken... Misschien heb je hier wat aan? Stond laatst ook een artikel van in de ouders van nu of de j/m...
Heel herkenbaar. En ik heb nog een grote actrice ook. Van de week moest ze iets uit de vaatwasser hebben. Ik liet hem haar zelf openmaken. Na anderhalve seconde: "mamaaaah.... het lukt niet!" Uitgelegd hoe ze het het beste kon aanpakken. Stond ze heel erg dr best te doen om het te laten lijken dat ze het probeerde, maar ondertussen eigenlijk juist niet wilde dat het lukte. Plopte de deur per ongeluk open... duwde ze hem heel stiekem weer dicht om weer heel dramatisch te nep-trekken en zuchtend op dr knieën te vallen: "het lukt eeeeeeecht niet!" Maar datzelfde acteer-talent gebruik ik dus ook om haar wél dingen te laten doen. Als ik haar schmink of als ze verkleed is of als we bijvoorbeeld spelen dat ze al vier is en al op de kleuterschool zit, kan en wil en durft ze opeens zoooooveel meer. Bizar. Dat is wat hier werkt. De zwakte ombuigen in de kracht. Beetje vaag, maar misschien dat je dat kunt vertalen naar jouw situatie.
@ikkie97 Ooooh zo gaat het PRECIES hier thuis, zoals jij beschrijft. Ben blij dat anderen dit ook herkennen. @ Soefdeboef Je hebt HELEMAAL gelijk. Ik heb ook al vaker iets dergelijk gelezen/gehoord. Ik probeer dat erg in mijn achterhoofd te houden, ben er de laatste tijd zeer bewust mee bezig, maar zal me zeker met enige regelmaat ook nog wel schuldig maken aan het verkeerde soort complimenten geven. Ik ben namelijk wel zo opgevoed en toen ik op de PABO zat is dat er ook wel ingeramd. Maar ik merk bij mezelf al dat ik daardoor erg afhankelijk ben geworden van complimentjes. Maar, nogmaals, ik ga nog regelmatig de mist in. Tis een hardnekkig ding...
Wellicht is het de leeftijd. Hier kleine meid van 2 jaar en 2 maanden. Kan goed praten en bewegen gaat ook prima. Alleen soms dan gaat het niet zoals zij wil en dan wordt ze driftig. Een maillot die ze zelf aan wil trekken, maar wat niet lukt, lekker gillen en trappelen met de beentjes. Of een zonnebrilletje die ze niet op haar neus kan zetten, vliegt door de kamer met een grom. Ik zeg dan altijd dat ze even rustig moet doen en dat ze het nog een keer kan proberen. Of als iets nog wat te moeilijk is, dat mama of papa haar graag helpen. Misschien is het ook wel dat ie schrikt van zijn eigen vrijheid en dat ie even mama weer nodig heeft.
@fafa, Dank, goede tip! Ik gebruik dat soms al als ik iets voor elkaar wil krijgen waar hij geen zin in heeft, maar in deze situatie was het nog niet in me op gekomen.
Hoi, mijn zoontje is nu iets ouder dan jouw zoontje, maar ik herken het wel. Soms doet hij namelijk nog steeds zo... Hier werkt het goed om er een soort spelletje van te maken. Als hij zijn kleren aan gaat trekken en daar "lastig" over doet, zeg ik vaak: Goh dat kan jij vast niet... Meestal gaat hij dan juist proberen het goed te doen.. Of ik maak er wel eens een wedstrijdje van..ik wed dat ik eerder klaar ben dan jij...Natuurlijk help ik hem met moeilijke dingen en prijs hem als hem wel iets lukt. Misschien is dit een tip voor je? Succes Pluisje