Ik heb een stiefzoon van 14 en hij maakt altijd alles kapot wat hij krijgt. Of het nou grote dingen of kleine dingen zijn. Het enige op zijn kamer wat nog niet kapot is, is zijn computer. De rest is binnen 2 weken kapot of helemaal ondergekliederd en gesloopt Nu vertelde hij laatst (tijdens een gesprek over sparen en zakgeld) dat hij niet ging sparen want dat duurde te lang naar zijn zin. Als hij iets wilde hebben was het immers toch boven de 100 euro. Ik ben hier heel erg van geschrokken want ik geloof hem meteen. Alles onder de 100 euro heeft blijkbaar geen waarde voor hem, en maakt hij stuk. (zijn computer is daarom dus heel) Hem iets geven is dus binnen 2 weken stuk en toch niet genoeg. Hoe kunnen wij ervoor zorgen dat hij ook met minder genoegen neemt?
Wat een ondankbaar figuur is hij zeg! Jeetje. Ik zou hem helemaal niets meer geven en het hem uitlaten zoeken met z`n kapotte spullen. Hij komt er dan toch wel een keertje achter dat je ook goedkope dingen nodig hebt. Jammer dat hij nergens voor wil sparen want anders zou je hem veel meer hebben als hij steeds zelf goedkope dingen moest kopen. Hoe is z`n eigen moeder met hem? Is hij daar veel of niet? Want vindt zij van het slopen?
Misschien een bijbaantje, krijg hij het besef hoe erg je je best moet doen voor een paar euro!! Zal ook wel de leeftijd zijn hoor, lekker tegendraads!
Helaas heeft hij zijn eigen moeder al 12 jaar niet meer gezien. HIj kan thuis ook centjes verdienen zodat hij weet dat het moeite kost om geld te verdienen. Het enige wat ik weet is dat hij best onzeker is, dure merk kleding en gave dure spullen zorgen voor status, waardoor hij dus meer zelfvertrouwen krijgt. Maar goed, om dan alles wat je krijgt kapot maakt en dat alles niet goed genoeg is, doet ons steeds maar pijn. En tis gewoon jammer, echt alles is stuk. Nee... dat is goed voor zn zelfvertrouwen.. Maar het gaat ons ook te ver om hem te belonen met een Nintendo WII of playstation of broek van over de 100 euro als hij een goed raport heeft, of verjaardag, kerst etc... Ben dan duizenden euro's per jaar kwijt! Vind een middenweg zoeken erg moeilijk.
Misschien kun je wat meer naar het achterliggende kijken: de onzekerheid.. Ik weet dat er vaak wel cursussen zijn voor pubers. Hier via jeugdzorg, GGD of welzijnsorganisatie. En ik zou in ieder geval niet gaan toegeven. Als je zelf niet wil sparen, prima, maar dan krijg je het ook niet.
Het is sowieso een moeilijk kindje, hiervoor komt ook 1 keer per week een gezinsbegeider. We geven er ook niet aan toe, maar ik vind het wel zielig dat dit puur komt omdat hij blijkbaar zo weinig zelfvertrouwen heeft. Dat hij meer spullen wil hebben (kan nooit genoeg zijn) wisten we dus we kochten bv met kerst en zijn verjaardag altijd een paar kleinere dingen.. Dit wordt nu dan 1 groot ding. Kijken hoe hij daarmee om gaat. Verder passen we niks aan, hij moet het toch leren.
het is erg jammer maar een deel is schuld van ouders vind ik , je kan je kind zo verwend maken soms ,want mensen die het geld niet voor hebben ,weten ook niet anders mij kinderen ze zijn dan nog jong 7 en 2 krijgen echt geen dure dingen ,voor verjaardag maximaal 50 euro aan geven tenzij iets heel handig en leuk is zoals fiets ofzo dan besteden we wel meer aan ,maar speelgoed of dingen die na een tijdtje niet worden aangekeken of kapot kopen we nooit duur als ze wat ouder worden dan moeten ze een bijbaantje zoeken vind ik en ja dat zelfvertrouwen heeft ook daar mee te maken als je steeds duurder gewend ben ,wil je niet meer goedkoper ,je gaat toch niet steeds duur blijven kopen omdat hij anders zijn zelfvertrouwen kwijt is ,wat wordt het van kerel later? dus ik zeg laat hem maar bijbaantje zoeken ,,snel wat aan doen anders loopt het steeds meer uit de hand ,jullie zijn ouders jullie zijn toch de baas over geld wat jullie verdienen ,daar werk je hard voor toch succec
@meesa: Hij is absoluut niks duurs gewend. Noujuist omdat hij altijd alles kapot maakt. Geen dure kleding, 2e handspc, hij werkt hier thuis voor geld, heeft geen wii of playstation en ook geen superdeluxe telefoon. Dus verwend??? absoluut niet! Hieraan ligt het dus zeker niet. Veel andere kinderen hebben wel wat hij niet heeft (zoals de WII of merkkleding) maar daar is hij niks voor waard. Maar hij wil het wel. Dus is het wel een beeeeetje een valse beschuldiging
mss is het een idee om bijv. met de gezinsbegeleider te bespreken of er mogelijkheden zijn voor een SoVa training of iets in die richting
oke sorry ,ik oordeelde te snel , komt omdat ik in mij omgeving zie dat mensen hun kinderen te dure spullen geven die na een keer niet meer naar wordt gekeken het is moelijk , je kan hem nu niet dure spullen geven zo dat hij zich beter voelt ik zeg welles tegen mij dochter dat in afrika vechten voor stuk brood .dan zegt ze wow mama we zijn dan heel rijk misschien dat je hem verteld ,zuinig zijn op zijn spullen zodat als hij niet meer hoeft ,de spullen naar arme landen kunt sturen ,want de zullen erg waarderen ,misschien voelt hij beter als hij ziet dat zijn spullen toch niet zo duur hoeft te zijn om pleizer aan te hebben succec meid,trouwens kan ook aan leeftijd liggen, peubers zijn niet snel tevreden
Wij hebben thuis een video over Benin, een heel erg arm land in het westen van Afrika. Daar geven wij weleens schoolspullen naar versturen via aktiebenin. Die video lieten wij hem zien, helaas waren de enige opmerkingen: - heej dat zijn rare bomen - die hond ziet er raar uit - haha die man is lelijk Maar echt snappen dat hun het slecht hebben, en wij het hier goed hebben deed hij nog niet. Hij begrijpt het wel, maar het dringt niet tot hem door. (gewetenskwesties zijn bij hem nogal moeilijk) Ik gun hem uiteraard alles van de wereld, maar als hij het kapot maakt is het nutteloos. En ja pubers zijn niet snel tevreden, dat weet ik... Alleen zo'n opmerking (onder de 100 euro is het niet leuk/goed) dat komt zoo ondankbaar over... zucht..............................
Moeilijke situatie. Maar als hij alles wat niet duur genoeg is (in zijn ogen) kapot maakt zou ik zulke dingen gewoon niet meer voor hem kopen. Maarrr, dan ook geen dure dingen kopen. Wie niet luisteren wil moet maar voelen, een beetje dat idee. Als hij dan toch iets wil hebben (duur óf goedkoop) zal hij er dus zelf voor moeten sparen. Ik denk dat als je nu alleen maar dure spullen voor hem gaat kopen (dus bijv. 1 duur verjaardagscadeau ipv 3 goedkopere) je het probleem alleen maar erger maakt. Je zou nu met zijn verjaardag (om maar even bij dat voorbeeld te blijven) kunnen vragen wat hij wil hebben. Wil hij dan iets duurs (zeg boven de 50,--, of wat voor bedrag jullie ook als maximum hanteren) dan geef je aan dat jullie jullie maximum bedrag inleggen en dat hij dan de rest bij legt. Wil hij dat niet, dan heeft ie dikke vette pech en krijgt ie dus niets voor zijn verjaardag, of je geeft hem alleen de 50,-- die je bereid bent te spenderen. Je kunt dan ook aangeven dat jullie gezien hebben dat hij alles kapot maakt en dat jullie ervoor bedanken om daar dan dus geld aan uit te geven. Ik noem ook maar een zijstraat hoor, misschien hebben jullie dit allang geprobeerd, maar dit is de eerste aanpak die in mij opkomt.
Ojee, dit klinkt wel zo heel erg puberachtig! Allemaal onzekerheid wat hij probeert te overschreeuwen. Ik mis eigenlijk in je verhaaltje hoe z'n vader ermee omgaat. Hoe vindt hij het? Kan hij niet van "man tot man" met hem praten? En dan eerlijk zeggen dat jullie het geld ook niet op de rug groeit. Als je hem eens op een volwassen manier voorrekent wat jullie inkomsten zijn per maand, hoeveel daar af moet voor vaste lasten, kleding, boodschappen, dan zal hij ook wel snappen dat jullie geen geld hebben om hem (en jullie andere kinderen, want ze zijn allemaal gelijk) diverse keren iets duurs te geven, omdat dat gewoon niet haalbaar is. Als je in vertrouwen met die gasten omgaat, heb je het meeste kans dat ze er de redelijkheid van inzien. En als hij z'n oren dan een keertje gunstig heeft hangen, dan ook es vragen wat hij er nou eigenlijk écht leuk aan vindt om alles maar te slopen. Je kind zal het (hopelijk) waarderen als je eerlijk vertelt hoe de financieën in elkaar steken. Dat is tenminste wel onze ervaring. En pubers... tja... het is wel afzien hoor. Ik vond het tenminste vies tegenvallen. Maar goed: het gaat weer over, als ze zo'n 20 jaar zijn. Oooooooooeeeeee, lekker optimistisch he? Maar wel realiteit. Heeeel veel sterkte ermee!
Ik denk eerlijk gezegd dat dit een fase is.... Zou hem zeker niet weer iets nieuws geven als hij iets kapot maakt! Misschien ligt bij hem juist de frustratie bij het feit dat anderen het beter schijnen te hebben dan hij. Die krijgt wel dit en dat en ik niet. Vaak zien ze ook alleen maar wat anderen wel hebben en hij niet. Misschien goed hem inderdaad een baantje te laten zoeken. Verder denk ik, blijven vertellen dat hij respect moet hebben voor al het kleine en verder zijn gedrag negeren. Op die leeftijd is het natuurlijk leuk om je ouders uit de tent te lokken. als je boos wordt heeft hij je waar hij je hebben wil. Verder zou ik hem, als hij iets nodig heeft, hem dat op marktplaats eens op laten zoeken.
Uiteraard is er al meerdere malen gesproken wat er binnenkomt, en dat niet iedereen EN een Wii EN een xbox EN een playstation kan hebben. (wij hebben al 2 van de 3, da's al genoeg) Hij is erg lustbehoeftig (op alle gebieden, hij wil ook continue eten) dit zit in zijn karakter (door psychologen gezegd en onderzocht) Je moet het zien als "Stel hij heeft 6 boterhammen op.. hij zit wel vol maar wil nog meer" dit heeft hij met alle situaties, met echt eten maar ook materialistisch. Je kunt hem dan niet nog meer gaan toestoppen natuurlijk. Het komt alleen nu meer tot uiting omdat Pubers er waarschijnlijk zoveel op letten (merken, dure dingen, stoer doen) Hij heeft het absoluut niet slecht, we boeren ook goed van ons inkomen, maar verwennen hem dan ook absoluut! niet... Hij is gewoon TE lustbehoeftig, en dat kan blijkbaar met dit soort opmerkingen flink in t verkeerde keelsgat schieten. En dat is best moeilijk
@Dretjuh, kan me voorstellen dat het super moeilijk is hoor! Denk dat niemand precies zou weten hoe je met zo'n situatie precies om moet gaan en iedereen maar probeert te doen wat goed is.... Denk dat jullie het al heel goed doen door hem ondanks dat jullie goed boeren toch niet teveel te verwennen. Lijkt me al best moeilijk ook... Hoe makkelijk is het om dat juist wel toe te geven en te zeggen, ach hier heb je die spelcomputer. Om maar van het gezeur af te zijn. Denk dat het ook helpt om hem (hoe moeilijk ook in zo'n situatie) toch positief te blijven benaderen. Als hij bijvoorbeeld weer begint te vertellen dat iets onder de 100 euro niet kan waarderen. Dan kun jij bijvoorbeeld zeggen dat als hij dit doel voor ogen heeft, hij wel een hele goede baan mag gaan zoeken en hopelijk die doortastendheid ook laat zien op school en in zijn latere loopbaan! Het komt jullie ook niet aanwaaien en dat zal hij ook echt wel beseffen. Ik hoop dat je eruit komt en dat je de pret niet teveel laat drukken door hem.
Als ik het zo lees, Dretjuh, dan denk ik dat jullie puber niet gewoon pubert, maar dat lustbehoeftige, in materieel opzicht maar ook in voeding enzo, dat lijkt me niet echt heel 'gewoon'. Is er geen hulp te krijgen, bv via de huisarts ofzo, het lijkt me dat jullie misschien wel voor hulpverlening in aanmerking kunnen komen.
Ik vond je verhaal zo bekend klinken, ik dacht: volgens mij is hier nóg een moeder met zo'n zelfde probleempuber. Maar toen ging ik zoeken (april 2009) en toen blijkt dat jij toen ook al een soortgelijk onderwerp hebt gestart. Jammer, ik dacht dat die moeder je misschien wel tips zou kunnen geven, maar je bent het dus zelf!
hoi Dretjuh, Ik heb je brandende probleem een aantal dagen geleden gelezen, en had eerst even een paar dagen de tijd genomen om er over na te denken. ik heb zelf ook een beginnend puberdame van 11 jaar, niet in de extremen zoals je zoon, maar evengoed, eenlekkere lastpak al. sloopgedrag komt meestal voor door een evt statusprobleem. (onderaan de rang onder vrienden) heeft dan totaal niets met de spullen zelf te maken, maar kids van 14 zijn mondig genoeg om welke reden ervoor te verzinnen natuurlijk. niets geven voorlopig lijkt me daar een goeie optie, niet duur, en ook niet goedkoop. hij heeft spullen genoeg, dat het stuk is, is zijn zaak, hij ziet de "waarde" er toch niet van in. maar wat me meer opviel was je reactie over de film kijken over het arme land, waar waarschijnlijk een duidelijk verhaal inzat over hoe arm het is en hoe slecht etc, maar je zoon ziet het niet, alleen dat het een rare hond is en een lelijke man, geen concentratie, ik vraag me af of het kereltje is wat op bepaalde momenten, vaak of minder vaak, extreem druk kan zijn, terwijl zijn concentratie letterlijk nul is, misschien is een bezoekje huisarts het waard om hem eens te laten onderzoeken of hij adhd heeft. groetjes gabrielle
ik wilde reageren maar doe het om reacties als die van meesa niet. men denkt meteen altijd dat het de schuld van de ouders is en gezien mezelf weet ik dat ik heel erg veel energie in normen en waarden en de waarde van geld en je woord houden enzo gestoken heb en in al dat soort dingen maar met mijn zoon van 13 die adhd/pddnos heeft loop ik ook tegen allerlei dingen aan. maar zoals gezegd ik reageer liever niet inhoudelijk meer omdat je dan zulke kortzichtige reacties krijgt. en je daar alleen maar nog meer door van streek raakt.ik was op dit forum aan zoeken naar ouders met oudere kinderen daarom wilde ik in eerste instantie reageren maar doet het dus maar niet.sorrie.... heeft niks met jou te maken.