Vanavond hebben we thuis even een nare situatie gehad waardoor de kleine in paniek was. Ik zal even proberen om het kort te omschrijven. Mijn man was plots niet goed geworden waar de kleine bij was en is even een tijdje weggeweest om maar zo te zeggen. Daarbij liep hij blauw aan en was lichtelijk aan het schokkend . Ook kwam er braaksel/schuim uit zijn mond en van ondere liep het ook om maar zo te zeggen. Ze was helemaal in paniek. Toen het gebeurde zei ik tegen haar dat ze binnen even speelgoed moest opruimen, maar ze wilde niet en gilde papa en was echt in paniek. Ik was bij me man om te zorgen dat hij bij kwam en niet stikte. Ik zei toen een beetje boos " en nu naar binnen speelgoed opruimen" toen ging ze. Toen alles een beetje rustiger was was ze helemaal verdrietig en aan het huilen. Papa ziek, papa spuug, papa gek doen. Ze kroop voor ons weg en wilde niks van papa meer hebben. Ze was er helemaal vol van van wat Er was gebeurt. Ze wilde ook snel slapen en kroop helemaal in haar hoek van het bedje. Ze wilde zelfs geen knuffels en kusjes meer. Voel me best rot dat ze dit heeft gezien. Toen ik kind was heb ik zoiets ook meegemaakt met mijn moeder alleen nog een tikje erger en zij is toen 2 uur later overleden. Ik wil gewoon niet dat ze zoiets ziet. En ik weet even niet hoe ik morgen tegen haar moet praten hierover over wat er gebeurt is. Ze zal er morgen ook best vol van zijn. Vanavond had ik nog even met haar gepraat er over maar ik had het idee dat het niet veel uitmaakte. Heeft iemand misschien tips hoe ik hiermee kan omgaan?
Dat was voor jou ook wel schrikken of niet? Voor je dochter zou ik het niet doodzwijgen nu, zeker niet als de kans op herhaling er is. Beantwoord haar vragen. Begin evt zelf een gesprekje "dat was schrikken/eng he gister?" Afhankelijk van wat ze aankan misschien er een verklaring voor geven. En hou er rekening mee dat ze er nog heel lang over kan beginnen en ze bij iets wat er op lijkt weer in paniek kan raken. Wij hebben meer dan een jaar geleden iets gehad waardoor we erg van slag waren en dochter is er wel alerter/angstiger door geworden en ik hoor het nog regelmatig
Was idd voor mij ook schrikken. Alles kwam weer even boven. Kan op dit moment de slaap moeilijk vatten Doodzwijgen kan zeker niet. Herhaling is zeker mogelijk. Ben gewoon bang dat ze nu een soort angst gaat creëren
Dat lijkt me voor allemaal erg schrikken. Ik zou er zeker nog met je dochter over praten. Vooral dmv het stellen van vragen en ook door haar vragen te laten stellen, die je dan op haar niveau kunt beantwoorden. Ze zal er best nog angstig door zijn en dat zal ook nog wel even zo blijven, maar ruimte om er over te praten en vooral ook om je gevoel er bij, zal ondanks dat toch ook helpen. En verder heeft het tijd nodig, denk ik.
Ik denk dat je een dergelijke angst niet helemaal kunt voorkomen...de angst is immers reëel... Maar je kunt wel een manier proberen te vinden om er mee om te gaan, denk ik.
Hoe oud is ze? Als ze oud genoeg is zou ik ook bespreken dat ze naar de buren moet gaan en dat het vaker kan gebeuren. Verder zou ik het gewoon nog een paar keer luchtig bespreken, niet te veel druk er op leggen, wil ze niet praten, prima dat komt een andere keer wel maar niet dood zwijgen!
Heftig hoor, hoe gaat het nu? Zou het zeker bespreken of wat er gebeurde. Was het epilepsie of wat anders? Anders vertellen wat het is en hoe jong ze ook is vertellen wat ze kan doen. Mama roepen,de buren.
Ik zou ook iets zeggen als "goh, dat was schrikken gisteren".. En misschien kun je haar iets aanleren waarmee ze kan "helpen".. Al is het maar een deken halen/beker water/knuffelbeer. Dat ze niet in paniek hoeft te raken, maar dat ze iets kan doen. En dat ze mama moet roepen als het gebeurd.. Ze zal misschien ook wel van jou reactie geschrokken zijn. Ik heb eens in het ziekenhuis gelegen en daar moest mijn oudste (toen 2,5) niks van me weten. Maar toen ik weer naast mijn bed zat, zonder infuus was het ook zo weer goed. Niet teveel over praten, maar zeker ook niet te weinig. Hou het open..
Houd er ook rekening mee, dat je kind er alsnog niet over "wil" praten of er overheen praat op het moment dat jij het bespreekbaar maakt. Mijn oudste was net 3 toen haar vader/mijn vriend een hartinfarct kreeg en hij ook even "weg" was. Ik heb hem toen meermaals in zijn gezicht geslagen om hem terug te krijgen, dat vond ze "grappig". Op aanraden van een vriendin met "ervaring" heb ik het in de dagen daarop geprobeerd bespreekbaar te maken, maar ze kletste er gewoon overheen. Sterkte meid!
Dank jullie wel voor de tips. Hij heeft het wel eerder gehad alleen toen was ze er niet bij. Jaren terug hebben ze alles doorgelicht bij hem. Ze dachten toen idd aan epilepsie, maar dat was het niet. Hij heeft wel hart- en bloeddruk problemen en gebruikt daar medicatie voor. Kan zijn dat het daar aan gerelateerd is. Ze was wel even wakker vannacht en begon er over. Heb toen even met haar gepraat. Ze is net 3 jaar. Toen is ze weer gaan slapen en vanmorgen had ze het er weer over. Toen ging ze wel weer heel voorzichtig naar papa toe. Ik heb de oppas ook even ingelicht er over mocht ze er daar over beginnen. Het gaat gelukkig wat beter. Hij is alleen nog erg moe en heeft hoofdpijn.
Gewoon haar laten praten. Niet te zware informatie waar ze niks mee kan. Mijn dochter heeft mij in het ziekenhuis gezien met uitval. Mijn arm deed het even niet meer. Kan gebeuren.. nog even wat vragen over gehad etc. Maar tis nu goed voor dr.
Ik denk dat je dochter jouw angst voelt. (De angst van vroeger en je paniek van het moment.) Daarom zou ik nu het achter de rug is uitleggen dat jij ook even geschrokken was en waarom je haar wegstuurde. (Geen straf. Mss heeft je dochter het idee dat jij haar wegstuurde omdat jij dacht dat zij het veroorzaakt had. Kinderen betrekken namelijk alles op zichzelf.) Ik zou dus duidelijk benoemen dat zij er niets aan kon doen dat het gebeurde en hoe ze kan reageren als het nog eens gebeurd. En een dikkel knuffel geven, omdat ze naar binnen ging toen jij het vroeg. En daarna steeds als ze erover begint, haar de ruimte geven om te praten. Komt helemaal goed