mijn bevallingsverhaal (keizersnede)

Omdat mijn dochter in stuit lag en ik geen stuitbevalling wilde is zij op 23 oktober jl. met een keizersnede gehaald.
Hieronder mijn verhaal over mijn bevalling.

Ok maandag om half tien moest ik in het ziekenhuis zijn. Eerst nog ff langs het lab voor de bloedafname (hb, kruisbloed) en daarna door naar de verpleegafdeling.
Geweldige kamer had ik natuurlijk. De verpleegkundige kwam gelijk even langs en vertelde me wat ze zou gaan doen.
Dat was het inbrengen van een blaaskatheter en mij verder met infuus e.d klaarmaken voor de operatie die gepland stond voor elf uur.

Na enige tijd kwam ze terug voor de blaaskatheter. Dit stelde echt niks voor. Ik had inmiddels mijn operatiehemd aan en lag in het bed. Mijn man zat er zenuwachtig naast.
Verder vertelde ze dat het iets later zou worden omdat er een spoedkeizersnede zou plaatsvinden. Prima hoor, Jaime zat nog heerlijk waar ze zat.

Ineens kwam er een verpleegkundige binnen van het lab met een koffer buisjes en naalden. 'Uw thrombocyten zijn te laag zijn we toevallig achter gekomen en we moeten een nieuwe bloedafname doen om uw bloed nogmaals te testen in het lab'. Ok prima. Maar wat zijn trombocyten?!@?@. Die dingen hebben dus te maken met het stollen van het bloed, wat het bij mij nagenoeg niet zou doen. Hij vertelde dat het soms voorkomt aan het einde van de zwangerschap.

Ik moest dus wachten op de uitslagen van het lab voor ik uberhaupt geopereerd zou worden... En dat wachten duurde en duurde.
Ineens moest ik ook nog getest worden op glucose omdat dit 35 zou zijn. Gelukkig bleek dat ze ene punt verkeerd gezet hadden en was mijn glucose 3.5.

Na echt uren wachten (met heel veel honger en meer zenuwen) werd duidelijk dat mijn thrombocyten 60 waren. Dit moet zijn minimaal 150 en maximaal 450. Ik zat er dus ver onder helaas.
Ik mocht niet geopereerd worden zonder eerst een transfusie te krijgen met die dingen. Een flinke zak moet ik zeggen. Rare bruine vloeistof met het infuus zo in mijn arm .

Om 14.00 was het eindelijk zover. De thrombo's zaten erin en ik kon naar de ok!
In de ok aangekomen mocht mijn man nog even apart. hij kreeg ok kleding aan. Ik kreeg intussen uitleg over de operatie van de anesthesist en kinderarts en gyn. De ruggenprik werd gezet. Daar voelde ik echt niks van. Hij zei u voelt even een prikje (ik dacht nog dat het een verdoving was) en boem voelt u uw benen warm worden. Tja...ja verdomd....
(mijn man heeft dit alles op film gezet... ).

Ik was helemaal klaar voor de operatie en mijn man mocht ook binnenkomen. De eerste snee werd gezet en na tien minuten 'snijden' hoorde ik een zacht pruttelend huiltje...Jaime was er. Mijn man naast me in dikke tranen, maar ik was toch wat suf om het mij goed te realiseren, bovendien ik kon haar nog niet zien door het doek dat voor mij hing en waar mijn man overheen keek.

Jaime werd omdat ze wat vocht in haar longen had uitgezogen, wat schoongemaakt en gelijk bij mij gelegd! Dat was super hoor, zo'n klein mensje een beetje pruttelend en bewegend naast mijn gezicht. Echt geweldig. Kort daarna werd ze nog wel weggehaald om nog wat haar longen uit te zuigen.
Met een normale bevalling wordt nl. het vocht uit de longen geperst door de druk in het geboortekanaal. Een keizersnede heeft dat niet en vandaar dat er wat vaker vocht in de longen zit.

Ze is daarna weggehaald en naar de afdeling gebracht, trotse papa ging met haar mee.
Ik werd intussen gehecht. Ik voelde er niks van alleen wat getrek (dat getrek en geduw voelde ik ook toen ze Jaime uit mijn buik haalden).

Na een kort half uur mocht ik naar de uitslaapzaal waarna ik na 15 minuten terugmocht naar de verpleegafdeling.
Ik was echt best suf, vooral als ik het achteraf nog op film zie.
Jaime lag in de couveuse en mocht daar na een uurtje uit.

Het stuk daarna is nogal wazig. Omdat ik te weinig thrombocyten hadmocht ik geen pijnstilling behalve paracetamol en morfine. Ik wilde aanvankelijk geen morfine, maar de verpleging gaf aan dat ik het qua pijn niet zou redden zonder morfine. Ik ehb in totaal twee injecties gekregen, een na de operatie en een voor de eerste nacht.
De verpleging heeft mij opgefrisd en ook gelijk geholpen met het voeden van Jaime.

De volgende dag ging het gelukkig al stukken beter. Ik werd wel (overigens geudrend het hele ziekenhuisbezoek) getest voor de thrombocyten. Verder kon ik al weer lopen (eerst nog met infuus) zelf naar het toilet etc. Nabloedingen heb ik bijna niet gehad omdat ze de baarmoeder helemaal schoonmaken voordat ze hem hechten.

De volgende dag bleek dat Jaime een te laag glucosegehalte had. Ze kreeg geen voeding binnen en omdat het een kleintje is had ze weinig reserve. Zoooo zielig want nu moest ook zij geprikt worden en nog wel in haar hele kleine voetje! Mijn man stond er als een pitbull bij omdat ze zo vreselijk aan het huilen was.
Met de bijvoeding, die gelijk is gestart, zat haar glucose weer binnen een dag op het juiste niveau.

Mijn thrombocyten zijn nog steeds niet goed. Ik ging weg uit het ziekenhuis met 109. Het ziekenhuis gaf aan dat het mogelijk hellp kan zijn. Dit is ook wat de vk zegt. Het lichaam beschermt het kleintje en cijfert zichzelf dan weg en gaat afbreken. Volgende week moet ik hiervoor terug naar het ziekenhuis.

Ik kan nu nagenoeg alles weer...douchen kan lekker zelf (de tweede dag in het ziekenhuis kon ik dat al ). Verder rommel ik wat in huis. Jaime zat gister nagenoeg weer op haar geboortegewicht dus we zijn lekker even met de wagen naar buiten geweest en hebben een klein stukje gewandeld.
Kortom ik voel me prima.
Bij alles scheelt het misschien ook dat mijn zwangerschap niet zo een geweldige zwangerschap was. En ben nu natuurlijk heerlijk aan het genieten van de kleine meid.

Groetjes Senseemillia

 

Oh nee hier ging het lopen gelijk weer goed. Had natuurlijk wel wat pijn maar echt niet veel voor mijn idee.
Ik loop nu helemaal weer als een kievit en in en uit bed gaat bijna weer als vanouds...