Ik geef (gaf) mijn zoontje al ruim 5 maanden borstvoeding. Ik was van plan om met 6 maanden te stoppen. Nu heb ik opeens heel veel last van mijn galstenen en moet per vandaag continue pijnstillers slikken. Dit betekent wel dat mijn zoontje dan geen borstvoeding meer mag. Aan de ene kant ben ik dolblij dat ik van de pijn af ben door de medicatie, maar aan de andere kant doet het me onverwachts zoveel zeer om plots te moeten stoppen met de borstvoeding. Hij lag altijd zo lekker en content aan de borst. Dit gevoel verrast me omdat ik wel naar het moment aan het uitkijken was waarop ik kon gaan afbouwen. Ik vind de borstvoeding zelf erg fijn, maar dat gehannes met kolven enzo, daar was ik wel klaar mee. En nu zit ik hier snachts met een zielig mannetje. Hij kan niet slapen en waar hij voorheen een tiet in zijn mond geduwd kreeg, moet hij het nu met een fles doen. Hij heeft het hier moeilijk mee, of verbeeld ik mij dat. Pff ik weet dat het niet anders kan, want koliek pijnen door galstenen zijn vreselijk. Toch is dit abrupte stoppen ook niet goed voor je emotionele gemoedstoestand.
Ik leef met je mee, dit moet een hard gelag zijn voor jullie allebei! Natuurlijk wil je zoontje het liefste jou. Praktisch gesproken, bouw je wel af? Je borsten zijn er niet op gemaakt om ineens te stoppen, en als je niet goed afbouwt kan je hele nare ontstekingen krijgen. Je zult dus wel een aantal keer per dag moeten kolven, eerst een volledig schema en steeds 1-2 "voedingen" per week eraf. Heb je er enig zicht op hoe lang deze situatie gaat bestaan? Als t om een paar weken gaat, zou je nog kunnen overwegen om je productie met kolven op gang te houden, zodat je weer terug kan naar de borst.
Ik ben rustig aan het afbouwen, dus nu aan het kolven en daarnaast de fles aan het geven. Dit is mijn 2e kindje en bij de eerste ben ik ook rustig aan het afbouwen. Toch ga ik kijken of ik dt iets sneller kan doen, want het is wel onhandig dat kolven als je weet dat je kindje toch andere voeding krijgt Ik heb pas volgende week een afspraak bij de chirurgie en dan moet er nog een ook gepland worden, dus voordat ik die ellendige stenen kwijt ben, duurt het nog wel even. Maar ik heb er wel aan gedacht
poeh wat een vervelende situatie zeg.. bij mij was er ook even sprake van geweest dat ik wellicht bepaalde medicijnen zou krijgen waardoor ik abrupt moest stoppen, gelukkig had ik daar uiteindelijk een keuze in en was het niet nodig het stoppen met de borstvoeding vond ik sowieso emotioneel een pittig moment, en zo onverwacht zou ik ook echt lastig hebben gevonden.. hopelijk voel je je snel beter (emotioneel én lichamelijk), kan je het kolven binnen niet al te lange tijd afbouwen en kan je er toch vrede mee hebben zo.. je hebt je zoontje hoe dan ook 5 maanden borstvoeding gegeven, dat kan niemand je meer afnemen
Toen Twan precies 4 maanden was moest ik ook abrupt stoppen. Ik had 4 hernia's werd opgenomen en kreeg morfine, dus mocht Twan niet meer drinken bij mij. Ik heb eerst nog twee weken gekolfd, omdat ik het toch weer wilde oppakken als het "voorbij" was. Maar als gauw werd duidelijk dat het niets meer werd, ik kreeg nog meer pijnstillers erbij. Ik vond het vooral mentaal heel zwaar. Ik kon het niet verkroppen dat dat ik moest stoppen, vooral ook omdat het begin heel moeilijk was (keizersnede+geen melk). Eindelijk liep het lekker, en toen moest ik stoppen... Nou ja, om een lang verhaal kort te maken, Twan heeft er (volgens mij) niet van geleden. Hij is niet meteen aan de kunstmelk gegaan,ik had een aardig voorraadje gekolfd. Maar uiteindelijk is het heel goed verlopen. Toen Twan kunstmelk kreeg sliep hij ook ineens door! Dat was wel gek.
Oh ja, mijn borstvoeding was met twee weken volledig afgebouwd. Ik heb het snel gedaan, zonder problemen. Ik lag in het ziekenhuis op mijn zij (vanwege mijn rug) achter mijn gordijntje te kolven, nou dat was echt niks... Ik heb wel een lactatiekundige erbij gehad toen, maar uiteindelijk heb ik heel erg goed naar mijn lichaam geluisterd, en alleen maar de druk er af gekolfd steeds.
elk moment dat je stopt terwijl je er niet zelf voor kiest is emotioneel zwaar... (en ik denk zelfs nog wel een beetje als je er wel voor kiest om te gaan stoppen...) Ik heb een vreselijk zware bevalling gehad, knip en tangverlossing, alles dr op en dr aan, waardoor ik op geen enkele manier fatsoenlijk kon liggen en zitten de eerste weken. Ik wou zooo graag borstvoeding geven, en die momenten vergeet ik ook nooit meer... zo fijn vond ik dat! Maar mn meisje bleef maar afvallen, ze hapte wel goed aan, het dronk ook wel, maar ze kreeg schijnbaar niet genoeg binnen. Na de 12e dag was ze onder de 7% van haar geboorte gewicht, en kregen we de keuze... of ze zou in het ziekenhuis opgenomen worden, of we moesten zelf overgaan op flesvoeding... We hebben dus voor het laatste gekozen, en ik ben gaan afkolven. Er kwam dramatisch weinig uit, ik wou eigenlijk niet gaan afbouwen, maar er viel ook weinig op te bouwen. En met de gedachte dat ik haar daarna dus ook nog flesvoeding moest geven zat ik echt jankend af te kolven. Mn vriend zei op een gegeven moment "nu is het genoeg" we hebben het kolven laten zitten, de laatste melk wat ik nog had heb ik onder de douche weg laten stromen... heb nog nooit zo veel gejankt als in die weken!! Zelfs als ik er nu aan terugdenk hou ik het niet droog. Ik voelde me zo mislukt!! De verloskundige en de lactatiedeskundige zeiden dat de melkproductie al was teruggelopen omdat ik me niet kon ontspannen tijdens het voeden, omdat ik nog pijn had van de bevalling. doordat ik me niet goed ontspande dronk mn meisje ook niet goed, waardoor mn lichaam ook niet genoeg melk meer aanmaakte. Dit is ook de eerste keer dat ik het zo verwoord...
Meestal krijg je bij galstenen toch iets van diclofenac ofzo? Dat gaat maar een heel klein beetje over in de borstvoeding, je hoeft dan niet te stoppen! Bespreek het even met je dokter, en laat hem overleggen met de kinderarts of gynaecoloog.
ik moest negen weken na de bevalling stoppen wegens een ontstane aangezichtsverlamming. ik kreeg de maximale dosis prednison en moest stoppen. dat vond ik heel zwaar, ik denk dat de hormonen ook meespeelden. maar ik was er snel overheen. sterkte!
Ik had ook diclofenac, en daar ben ik bij door blijven voeden op advies van de huisarts. Maar de pijnen worden frequenter en heftiger, dus heb ik er morfine bij gekregen. Dit werkt geweldig, alleen nu ben ik suf en misselijk Wat een verhaal Deerne. Uiteindelijk moet je doen wat het beste is voor je kindje, maar ik kan het zo goed begrijpen! Goed van je om het eens op te schrijven.