Op de school van mijn zevenjarige zoon zijn alleen juffen. De directeur is ook vrouw en ip de school lopen ook voornamelijk vrouwen en moeders rond. Mijn zoon denkt daardoor dat leraar worden geen optie is omdat het een 'vrouwenberoep' is, dus alleen voor meisjes (en dat terwijl hij gender neutraal wordt opgevoed). De zogenaamd grotere jongens bestempelen de mannelijke pabo studenten dan ook al jaren als 'mietjes' en erger. Ik denk zelf dat salaris niet eens het grootste probleem is in dit geval, maar wellicht dat mannen idd wel eerder voor het beroep zouden kiezen wanneer het salaris omhoog gaat...
-De leerkracht moet ophouden alles goed te vinden. Wij moeten veel kritischer zijn in het maken van keuzes dan gaat de werkdruk omlaag. -Ouders moeten stoppen met zeuren en weer vertrouwen hebben in de leerkracht. -CITO (versie 3.0 pffff...) moet ophouden de normering van toetsen omhoog te schroeven....de kinderen kunnen het niveau niet halen....... -Het is een vrouwenberoep geworden, wat nadelig is voor het loon. Het is een feit dat vrouwen minder verdienen dan mannen. Het is te complex om je vinger naar 1 ding te wijzen. Wat ik anders ga doen? -ouders opvoeden -kinderen de kerndoelen van het SLO aanbieden (dus niet doelloos een methode volgen, wat niet aansluit bij de ontwikkeling van het kind) -me focussen op de dingen die ik leuk vind -mijn collega's aanspreken als ze afspraken niet nakomen -niet overal ja opzeggen, het doel van de activiteit moet betekenis hebben -tegengas geven bij de teamleider -geen stagiaires meer -solliciteren
CITO, breek me de bek niet open. Kinderen worden op basis van hun score opgedeeld in 5 niveaus. Dus niveau I zijn de 20% best presterende leerlingen. Niveau II is de groep van 20% daaronder. En tenslotte is niveau V dus de groep van 20% die de meeste fouten heeft gemaakt. Het streven is 'natuurlijk' om zo veel mogelijk kinderen in de hoogste niveaus te krijgen. Dus er wordt alles op alles gezet om die scores te verhogen. Als je maar genoeg pusht en drilt, kinderen huiswerk opgeeft, huiswerkklassen organiseert, zo veel mogelijk andere vakken schrapt zodat extra tijd vrijkomt voor rekenen, begrijpend lezen en spelling... ja, dan lukt dat uiteindelijk wel. Maar dan ontdekt CITO ineens: "Hé, er zit niet meer precies 20% in elke niveaugroep. De laagste groepen zijn kleiner dan 20% en de middelste en hoogste zijn te groot geworden." Dus: normen aanpassen, andere toetsen. En hopla: je bent weer terug bij af. Want er zit opnieuw 20% in de laagste groep. Maar van de inspectie en je bestuur krijg je de opdracht om die groep zo klein mogelijk te maken. Dus: nog meer andere vakken schrappen. Meer huiswerk. Bijscholingsinstituten schieten als paddenstoelen de grond uit (natuurlijk alleen voor kinderen van ouders met genoeg geld...) Doodmoe wordt je ervan. Het is zo'n oneerlijke norm, zo'n oneerlijke manier om kinderen te 'meten'. Want als je het goed doet, wordt de lat gewoon weer verhoogd. 't is ok nooid goet! Het is veel eerlijker om toetsen te maken waarbij je kijkt wat leerlingen (gemiddeld genomen) op een bepaald niveau moeten beheersen en dan dat te toetsen. En dan niet de norm steeds aanpassen. En laten we vooral het belang niet vergeten van vakken en vaardigheden die CITO niet meet: creativiteit, hulpvaardigheid, doorzettingsvermogen. Hoewel, bepaalde zaken meet CITO wel. Alleen als 'bijvangst'. De dingen die je vaak ongewild meet met dit soort toetsen en die de uitslag onzuiver maken. Bij begrijpend lezen gaat het maar in een deel van de toets daadwerkelijk om lezen. Het is ook een prima instrument om de concentratie te meten. Ik heb leerlingen in de klas (type ADHD) die eerlijk toegeven de teksten niet eens te lezen Nou, misschien de eerste, als die toevallig niet al te lang is. De huidige toets begrijpend lezen is een prima toets om te meten hoe het gesteld is met concentratie, volgzaamheid, doorzettingsvermogen. Prima hoor, maar ik wil gewoon weten hoe goed een kind kan begrijpend lezen. Nou ja, dat is dus we wel een stukje frustratie, zoals jullie merken. De wijzer waarop CITO toetsen maakt en normen aanpast. En het feit dat deze uitslagen door mensen die niet op de werkvloer staan vaak misbruikt worden. Die cijfers moeten blijven waar ze horen: in handen van de leerkrachten die het gebruiken om de voortgang van leerlingen te meten zodat deze professionals hun eigen aanpak kunnen aanpassen, gericht op de behoeften van een specifieke leerling of groep. Een voortgangs toets voor leerlingen, moet niet gebruikt worden als afrekeninstrument voor scholen. En moet al helemaal niet bijgesteld worden, zodra blijkt dat het niveau hoger of lager wordt. Ik vind lesgeven heerlijk. Vanuit die motivatie lees ik artikelen met wetenschappelijk onderzoek naar het effect van bepaalde interventies. Ik volg nascholing, kijk bij collega's, overleg met mensen die dezelfde passie hebben voor onderwijs. Dáár wordt het onderwijs beter van. Niet van geneuzel over vaardigheidsscores en "groen, oranje of rood scoren'. Dat levert alleen meer stress op en een groot gevoel van onrechtvaardigheid.
Wat bizar dat er dagen zijn dat er niemand anders is om de deur open te maken of de telefoon aan te nemen... Een oprechte vraag: wat gebeurt er als er op die dagen geen telefoontjes worden aangenomen en geen deuren worden opgemaakt? En dat jullie als leerkrachten ‘gewoon’ jullie werk blijven doen (en een voicemail inspreken dat er die dag niemand beschikbaar is voor de telefoon en briefje op de deur)? Wie is daar dan de dupe van? Dit soort acties lijken mij veel vriendelijker, en tegelijkertijd kunnen scholen zo duidelijk maken dat er iets nodig is in het onderwijs. Al begrijp ik wel dat er altijd telefoontjes en bezoekjes kunnen komen die aangenomen moeten worden / binnen moeten komen. Ik vind t jammer dat er steeds wordt gekozen om te staken, omdat dat voor veel kinderen vervelend is (structuur die wegvalt)... zijn er geen kindvriendelijke acties te bedenken? Je schrijft over onzinnige taken... kunnen jullie die niet een week ofzo neerleggen? Wat gebeurt er dan en wie heeft daar last van?
Maar ondertussen krijgen kinderen vanaf groep 6 al op basis van CITO (voorlopig) schooladvies. Hier ten minste wel. Het zou fijn zijn als de leerkrachten als een actie geen CITO's meer afnemen. Kijken wat dan gaat gebeuren.
Mijn oudste zoon heeft serieus overwogen om de Pabo te gaan doen. Hij heeft het nooit gehad over het bijbehorende salaris (daar zijn ze op 17/18 jarige leeftijd echt niet mee bezig), of over het feit dat het er weinig doorgroeimogelijkheden zijn. Hij zag het juist ook wel zitten; veel baangarantie als man in het onderwijs. Uiteindelijk is hij niet naar de Pabo gegaan, omdat hij van niemand positieve verhalen hoorde over het vak. Het zou ontzettend zwaar en ondankbaar werk zijn. Je zou maar weinig lesgeven, maar veel bezig zijn met zeurende ouders. Hij heeft dus vriendelijk bedankt. Op zich jammer, want hij zou er geknipt voor zijn. Ik denk dus echt dat het lerarentekort weinig/ niks te maken heeft met salaris, maar alles met het imago.
Ik denk dat je je verkijkt op het continue werken met kinderen om je heen. De geluiden, de prikkels. Zelfs als je er níét gevoelig voor bent, moet je ze wél waarnemen - want je moet weten hoe kinderen zich voelen in de klas, wat er in ze omgaat, om ze zo goed mogelijk te kunnen laten presteren. En het is niet even een uurtje met kinderen, maar heel veel uren en heel veel... Er is werkdruk en er is werkdruk denk ik dan... en als docent is dat best heftig denk ik. Buiten dat moet je ná die tijd nog goed gefocust zijn om administratie / nakijk werk te doen. Ik vind het best heftig. En ja, daar kiezen ze voor? Maar dat wil niet zeggen dat ze voor het héle pakket kiezen.... En dat het niet zwaar is en dat ontlasting fijn. Net als een moeder die een huilbaby krijgt - je koos toch zelf voor een kind?' - maar dan hoop je óók op hulp en ontlasting op zwaarste momenten...' Ik ben geen onderwijzer- vanochtend wel weer 3 uurtjes op school geweest en hoewel ik kinderen fantastisch vind, vind ik het werk écht te zwaar- mogelijk zie ik het dus verkeerd.. maar ik ben het niet eens met het 'hou op met zeuren' .
Inderdaad, en ik ben zelfs al gewend aan werken met kinderen, jaren kinderopvang en nu heb ik er hier 6 per dag rondlopen van 0-10. Dus ik ben echt wel wat gewend, maar een schoolklas zou ik rcht niet trekken.
Maar in een klas hoort toch rust te zijn? Bij ons hebben ze stoplichten meerendeel zijn ze stil aan het werk. Behalve de kleuters
Het gaat niet om de rust, ik denk dat het op een gemiddelde dag bij mij lawaaieriger is. Maar het overzicht met meer dan 25 kinderen, de verschillende rugzakjes en gebruiksaanwijzingen enz enz
Als het goed is juist niet. -juf is aan het uitleggen -kinderen leggen werk uit aan elkaar -kinderen die samenwerken -coöperatief werken -instructie aan een klein groepje kinderen -spelend leren Als een klas stil is, maken ze een toets. (of is de leerkracht blijven hangen in de jaren 80....)
Maar dat imago is wel realistisch. Feit is dat het zwaar is. Zwaarder wordt. En dat je steeds minder bezig bent met lesgeven door alle taken die erbij komen. En daarbij komen dus ook nog de zeurende ouders. Echt waar, ik vind het het mooiste beroep. Maar ik had 10 jaar geleden veel meer positieve verhalen dan nu. Ik zal dan wel meewerken aan het slechte imago, maar het is nou eenmaal wel gewoon hoe het is. Het wordt er niet leuker op.
Ik zal niet ontkennen dat de werkdruk niet hoog is, maar ( en dat kan je een dooddoener vinden) is de werkdruk in alle sectoren niet enorm hoog? Dat is waar de nieuwe generatie mee om zal moeten leren gaan. Overal is bezuinigd, overal zijn deadlines. Werken in de zorg, werken bij de politie, werken voor een commercieel bedrijf waar alles draait om prestaties, enz. Dat is de realiteit. Dan kan je blijven "zeuren" wij hebben het zo slecht, maar daar ga je geen mensen mee enthousiasmeren. Bovendien heb je in het onderwijs verschillende secundaire arbeidsvoorwaarden waar veel mensen jaloers op zijn. Er is inmiddels een heleboel extra geld naar het onderwijs gegaan. Voor salarisverhoging, voor werkdrukvermindering. In de praktijk is hier nog heel weinig mee gedaan. Ik zou dus zeggen: ga daar eerst eens mee aan de gang, in plaats van meteen weer te roepen dat het nog niet genoeg is. Er is maar één pot geld te verdelen in Nederland en dat zal op een eerlijke manier moeten gebeuren.
Rust is niet hetzelfde is als stilte. Rust is naar mijn idee orde, je kan rustig praten en elkaar dan goed verstaan, er zijn geen stoorzenders.
Inderdaad dat bedoel ik! Heb zelf op de middelbare lessen overgenomen en als je chaos hebt, dan heb je naar mijn idee de wind er niet onder.
Tuurlijk is het overal hoog. Ik zeg toch ook nergens dat het in het onderwijs het hoogst/zwaarst is of dat het in het onderwijs alleen zo is. Ik wil alleen maar zeggen dat dat imago niet zomaar ergens vandaan komt. Het is gewoon zo. De verhalen die je zoon hoorde kloppen.
Jammer. Ik vind het namelijk absoluut fantastisch werk. Het is wel per jaar verschillend hoor. Ik heb nu weer een geweldig leuke klas. Er zijn ook wel eens jaren dat het pittiger is en ik wat minder enthousiast ben. Maar lesgeven is gewoon ontzettend leuk, ik geniet er echt van. Het contact met kinderen is heerlijk. En ach, die ouders... de meeste zeuren niet hoor. Sommige komen wel.. uhm, laten we zeggen... 'gepassioneerd' op voor de belangen van hun kind. Vooral voor beginnende collega's is dat soms even slikken. Maar net zoals we met kinderen wel eens met zelfspraak en GGG-model bezig zijn. geldt dat voor jezelf ook. Als je een ouder niet bekijkt als 'zeur' maar als iemand die gewoon het beste wil voor zijn / haar kind, heb je echt een heel ander gesprek. Dan is het juist weer een mooie uitdaging om het samen eens te worden over hoe 'het beste' er dan precies uit ziet in de praktijk. Over het algemeen lukt dat ook wel. Dus ook dat aspect van het werk vind ik eigenlijk gewoon leuk. Misschien maakt je zoon de overstap nog eens. Ik denk dat hij op veel basisscholen best welkom is om eens een paar dagen mee te draaien, om te zien wat het werk inhoudt.
Ik heb jaren op een basisschool gewerkt, dus ik verkijk me er niet op. En er zijn zoveel zware banen, maar vooral de leerkrachten klagen.