Mijn oudste zoon heeft een vriendje, T, van 8 jaar. Zijn ouders zijn pas op latere leeftijd ouders geworden, zijn moeder was 43 toen ze T kreeg. (niet dat dát iets uitmaakt hoor) Maar nu het volgende; de ouders zijn wel erg met zichzelf bezig. T word overal maar gedropt, zo ook hier. Kinderen willen altijd hier spelen en dan belt zijn moeder met de mededeling; ‘Ik moet even weg. Ik geef wel een seintje als ik weer terug ben.’ Vaak pas vijf uur later. En op zich is dat niet erg, maar als mijn zoon een keer daar wil spelen kan het niet of word er moeilijk gedaan. De redenen die ze dan opgeeft; - Nee hier kan het niet want ik moet nog kerstkaarten schrijven. - Nee het kan niet hier want de caravan staat voor de deur. - Nee, het zal bij jullie moeten want ik moet nog boodschappen uitpakken. - Nee dat word lastig want ik moet mijn bovenverdieping nog schoonmaken. Één keer is mijn zoon daar wezen logeren en toen waren ze ook voornamelijk bij de buurjongen van T aan het spelen. Ik vraag me dus oprecht af of ouders worden op latere leeftijd hiermee te maken heeft. Heb je zo lang in vrijheid geleefd dat je je nu niet aan kan passen? En ze hebben er natuurlijk maar één, die laat je overal makkelijk achter. Maar zouden jullie hier iets mee doen? Moet ik iets zeggen tegen de moeder die ik verder best aardig vind? Aan het eind van het jaar gaan ze verhuizen, dus dat scheelt, maar ik merk nu wel dat het me begint te frustreren. (zie dat de moeder me een uur geleden heeft gebeld, maar ik heb gewoon geen zin om terug te bellen)
Wat vervelend! Ik denk overigens niet dat het aan hun leeftijd ligt hoor, het zijn gewoon een bepaalde type mensen. Je moet gewoon heel duidelijk zijn. Zij kunnen toch ook zeggen als het hun niet uitkomt, dan kan jij dat toch ook? Als je er geen zin in hebt, zeg je gewoon dat het nu niet uitkomt. Wel sneu zeg, dat dat kindje steeds ergens wordt gedropt.
Dank voor je antwoord. Ik zal inderdaad duidelijker moeten zijn, maar van nature ben ik best makkelijk en vind ik het voornamelijk lullig tegenover de kinderen. Ik heb de moeder net teruggebeld en ze zei dat T bij de buurjongen was en dat de buurjongen tijd voor zichzelf nodig had en zijzelf dus niet thuis waren. Ze wist nu niet wat ze met T moest? Ik nam niet op, dus ze zijn maar naar huis gegaan. Op het moment is mijn zoon samen met een andere buurjongen bij T, maar T gaat zo uit logeren bij een klasgenootje, dus over 30 min stuurt ze ze naar huis. Met andere woorden: T word weer weggestuurd.... (T is een lieve jongen, maar wel type rouwdouwer en zijn ouders zijn supernetjes. Misschien dat ze dat niet trekken?)
Uhm... Nee. Dat maakt geen reet uit. Ik werd pas moeder toen ik 42 was en zo gaat het echt niet bij mij thuis. Het heeft te maken met het type mens. Ik zou gewoon duidelijk(er) communiceren.
Dacht ook eigenlijk niet dat het er iets mee te maken had en wilde niemand voor het hoofd stoten, maar zocht een verklaring voor het gedrag.
Verklaring is dat dit t type lekker makkelijk is: zelf niet de troep en herrie van spelende kids willen, dus daarom lekker uitbesteden. Je kan gewoon nee zeggen tegen speeldate
Als ze vandaag weer belt nadat T terug is van zijn logeerpartijtje bij een klasgenootje dan zeg ik NEE. Ik ben ook doodop zelf, ben weer even mijn bed ingegaan.
Wat een rare, kortzichtige, veroordelende conclusie! Je kent één stel dat op 43-jarige leeftijd ouder is geworden en je denkt dat een hele groep hetzelfde is... hmmm, doet me ergens aan denken.
Wat een rare reactie. TS stelt een vraag, ze trekt geen conclusie, en al helemaal niet over dat alle mensen die op latere leeftijd ouder worden zo doen.
Excuus! Misschien niet zo handig verwoord van mij, maar ik vroeg het me af en het is dus GEEN conclusie.
Het gedrag wat je benoemt ligt echt aan de ouders zelf en niet aan leeftijd, beroepsgroep, rijk, arm o.i.d. Dus geen factoren van buitenaf. Ik was zelf bijna 40 toen dochter geboren werd. Ik vind het juist belangrijk om zoveel mogelijk om en om af te spreken indien mogelijk natuurlijk. Ik vind het heerlijk als dochter met een vriendinnetje kan spelen, maakt niet uit waar, als het maar niet vaker hier of daar is. Dus wel het liefst in evenwicht. Ik zou dus als ik jou was een keer het gesprek aangaan met de ouders van het vriendje van je zoon. Gewoon omdat het jou niet lekker zit hoe het tot nu gaat.
Het ligt zeker niet aan de leeftijd, maar gewoon aan de instelling. Los van dat stuk zul jij duidelijk je grenzen aan moeten geven. En dus: nee zeggen als het niet uitkomt of als je er simpelweg geen zin in hebt. Je hoeft naar die ouders toe geen reden te geven. Tip; als zij belt, weet je dus eigenlijk al zeker dat het om opvang gaat. Misschien overvalt het je toch telkens weer als ze belt. En dus neem je niet direct op, maar bel je haar later terug. Dan kun jij je in rust voorbereiden op wat je gaat zeggen en laat je indirect meteen zien dat jij niet maar meteen klaar staat zodra zij belt. Tip 2; ga naar haar toe en bespreek dit met haar. Waarschijnlijk heeft ze geen idee en zal ze zich na dit gesprek bewuster worden van haar gedrag. Lukt dat niet, pak je stap 1 weer op. Geef haar een kans om te leren. Maar ook; waarom doet ze dit. Wie weet wat er achter dit gedrag zit waarmee je haar echt kunt helpen.
Nou zoals iedereen hier ben ik ook van mening dat het niet aan de leeftijd ligt maar aan het type mens. Maar wat ik oprecht niet snap is dat mensen het zo moeilijk vinden om eens een nee te verkopen. Als je het niet wil, dan niet. Als ze vraagt waarom niet kun je altijd aangeven wat je dwars zit toch?
Als het bij hun niet kan omdat ze boodschappen uit moet pakken, kan het helaas helaas bij jullie ook niet, want jij moet koffie zetten natuurlijk. Onmogelijk met een gast erbij! Nee, echt, zeg gewoon ook eens dat het niet bij jullie kan. Zorg daarin voor wat balans voor jezelf, als het geen balans is tussen bij jullie of bij T, dan maar balans tussen ‘af en toe bij ons, en af en toe niet’.